Το χαρτί υγείας είναι αυτονόητη πολυτέλεια, για την εποχή μας, ωστόσο τα πράγματα στην Αρχαία Ρώμη, τις συγκεκριμένες στιγμές, ήταν κάπως… δύσκολα.
Το πιο κοντινό μέσο στα αρχαία χρόνια, ήταν ο πάπυρος, αλλά δεν σκουπίζονταν με αυτό. Επίσης οι τουαλέτες δεν είχαν καζανάκι. Ορισμένες από αυτές, ήταν συνδεδεμένες με εσωτερικά συστήματα υδραυλικών εγκαταστάσεων και αποχέτευσης τα οποία διοχέτευαν ένα μικρό ρεύμα νερού που έρεε συνεχώς.
Αντί για ρολό χαρτιού τουαλέτας, χρησιμοποιούσαν το λεγόμενο tersorium, που έμοιαζε με πιγκάλ.
Ήταν ένα πινέλο με φυσικό σφουγγάρι, τα οποία αλίευαν στη Μεσόγειο Θάλασσα. Με το που σκουπιζόταν κάποιος, το ξέπλενε με νερό ή ξύδι και το άφηνε για τον επόμενο. Το εναλλακτικό προϊόν ήταν κεραμικές πέτρες με την ονομασία pessoi, χωρίς να είναι σίγουρος κάποιος αν όντως ήταν βολικές.
Κάπου εδώ γεννιέται και η λέξη σφουγγοκωλάριος. Πρόκειται για τους ανθρώπους του παλατιού που σκούπιζαν τον πισινό των βασιλιάδων. Μιας και πλέον έχουμε άλλη μέθοδο για να σκουπιζόμαστε, ως σφουγγοκωλάριο χαρακτηρίζουμε τον γλείφτη και τον αχυράνθρωπο που εκπροσωπεί τα αφεντικά.
Ενδιαφέρουσα πάντως είναι και η μέθοδος της ούρησης. Οι άνθρωποι ουρούσαν σε μικρά τσουκάλια (σαν γλάστρες) μέσα στο σπίτι τους. Όταν αυτά γέμιζαν, τα έδιναν σε υπαλλήλους της συνοικίας που έρχονταν μια φορά την εβδομάδα για να τα συλλέξουν. Γιατί; Επειδή με αυτά έπλεναν τους τηβέννους και τους χιτώνες τους.
