Η εκ βαθέων εξομολόγηση του καταξιωμένου ηθοποιού Θοδωρή Αθερίδη που μιλάει για την δύναμη της πίστης, της προσευχής , της συγχώρεσης και για τις σχέσεις του με τους Αγίους και την ΚΝΕ!

Διαβάστε το σχετικό απόσπασμα που δημοσιεύεται στο τελευταίο φύλο της εφημερίδας «Ορθόδοξης Αλήθειας»…

Η αθεΐα σήμερα είναι διαδεδομένη όσο ποτέ άλλοτε, ειδικά στον δικό σας καλλιτεχνικό χώρο;

Υπάρχει μία αθεΐα και ένας αγνωστικισμός – αφού έτσι προτιμούν καλύτερα να το ονομάζουν – , εν τούτοις όλοι πριν από την παράσταση κάνουν τον σταυρό τους!

Όταν ταξιδεύον στο αεροπλάνο, κάνουν τον σταυρό τους άθεοι άνθρωποι. Δεν μπορώ να βγάλω άκρη! Πιστεύω αυτό που έχει πει  πνευματικός μου: «Ο άνθρωπος είναι τόσο μόνος του ακόμη και όταν είναι με άλλους ανθρώπους που

εάν δεν  είχε τον Θεό θα τρελαινόταν.»

Το πρόβλημα δεν είναι όταν αρνείσαι τον Θεό, επειδή ο Θεός  έχει μέριμνα και για όποιον Τον αρνείται. Το πρόβλημα είναι μήπως σε αρνηθεί ο Θεός! Σε αυτό το σημείο νομίζω ότι πρέπει να αρχίζει για κάποιον το… σκληρό ροκ.

Ο πλέον αγαπημένος σας Άγιος ποιος είναι;

Είχα γνωρίσει στο Άγιο Όρος τον Άγιο Παίσιο και έχω διαβάσει τον βίο και τους λόγους του Αγίου Πορφυρίου που μου ξεκουράζουν την καρδιά όταν τους διαβάζω!

Ο Πορφύριος συμβουλεύει να μην παλεύουμε με το κακό. Ο καλύτερος τρόπος είναι απλώς να σκέφτεσαι το καλό! Όσο παλεύεις το κακό τόσο αυτό έρχεται πιο κοντά σου! Επίσης, αγαπημένος μου είναι και ο Άγιος Νεκτάριος στην Αίγινα.

Το μεγαλύτερο δίδαγμα από την διδασκαλία του Χριστού;

Είναι η εσωτερική επανάσταση της αγάπης! Η έννοια της μετάνοιας και της συγχώρεσης. Αυτό που είναι σημαντικό είναι να μάθεις εσύ να συγχωρείς και όχι να σε συγχωρέσει ο Θεός!

 Σε εσάς η έννοια της πίστης αποκαλύφθηκε με αφορμή ένα σημαντικό για την ζωή σας γεγονός  ή ήταν απόρροια της σχέσης της οικογένεια σας με την Εκκλησία;

Το δικό μου περιβάλλον θα το χαρακτήριζα ελαφρώς συγκρουσιακό. Και δεν εννοώ με αυτό ότι ήταν νοσηρό. Αλλά ότι ο πατέρας μου ήταν αριστερός και δεν πίστευε ποτέ στον Θεό, ενώ η μητέρα μου πίστευε στον Θεό, πήγαινε συχνά στην εκκλησία και άναβε το καντηλάκι στο σπίτι – χωρίς βέβαια υπερβολές. Σε αυτό το περιβάλλον εγώ εμφάνιζα δύο εαυτούς: ο ένας ήταν ότι μου άρεσε να είμαι απόλυτα ρεαλιστής και, από απ΄την άλλη πλευρά, όλες οι υπαρξιακές – μεταφυσικές ανησυχίες μου συνέκλιναν στο ότι δεν έχει νόημα αυτή η ζωή εάν δεν υπήρχε Θεός. Στην εφηβεία αυτή η σύγκρουση με είχε οδηγήσει ώστε να γίνω μέλος της ΚΝΕ. Επειδή όμως πίστεψα ότι δεν μπορούσα να «παντρέψω» συγχρόνως δύο πράγματα, τον Θεό και τον ιστορικό υλισμό – μαρξισμό, έτσι όπως τον αντιλαμβανόμουν, είχα πάρει την απόφαση να σταματήσω να προσεύχομαι και να μην ασχολούμαι με τον Θεό. Δεν άντεξα όμως να ζω έτσι, χωρίς τον Θεό.