Εκατοντάδες νεαροί ασθενείς σε μια ψυχιατρική κλινική της Βιέννης, η οποία ήταν γνωστή ως ένα από τα κέντρα όπου εφαρμοζόταν το πρόγραμμα ευθανασίας του Γ΄ Ράιχ, έπεφταν θύματα κακομεταχείρισης μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του ’80, κυρίως επειδή δεν υπήρξε κάποια επαρκής ρήξη «με την ιδεολογία και το προσωπικό» της ναζιστικής περιόδου, αποκαλύπτουν Αυστριακοί ερευνητές.

Κατάχρηση ηρεμιστικών χαπιών, ασθενείς δεμένοι με ζουρλομανδύες, κρεβάτια-κλουβιά: το «Περίπτερο 15» του παιδιατρικού ψυχιατρικού νοσοκομείου του Σπίγκελγκρουντ, κοντά στην πρωτεύουσα, ήταν ο τόπος ενός «γενικότερου συστήματος βιαιοπραγίας» από το 1945 μέχρι το 1984, σύμφωνα με την έρευνα που χρηματοδοτήθηκε από τον δήμο της Βιέννης.

Η έκθεση των 600 σελίδων, που έχει αναρτηθεί στο διαδίκτυο, αναφέρει ότι οι πρακτικές «που παραβιάζουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια» εφαρμόζονταν κυρίως επειδή δεν επήλθε ρήξη «στον ιδεολογικό τομέα και όσον αφορά το προσωπικό, με τη ναζιστική περίοδο».

Σε αυτό το νοσοκομείο, που ήταν ένα από τα πιο σύγχρονα της Ευρώπης κατά την Μπελ Επόκ, οι Ναζί δημιούργησαν ένα από τα πιο «δραστήρια» κέντρα του προγράμματος ευθανασίας των αναπήρων. Περισσότερα από 700 παιδιά έχασαν τη ζωή τους εκεί κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ως αποτέλεσμα της «ιατρικής θεραπείας» στην οποία υποβάλλονταν.

Οι ερευνητές, που βασίστηκαν σε περισσότερες από 100 συνεντεύξεις με πρώην ασθενείς και εργαζόμενους, διαπίστωσαν ότι οι περισσότεροι εργαζόμενοι της ναζιστικής εποχής παρέμειναν στις θέσεις τους και μετά τον πόλεμο. Πολλοί από αυτούς δεν είχαν εκπαιδευτεί για κάτι τέτοιο, ούτε είχαν άλλα προσόντα. Οι συνθήκες κάτω από τις οποίες διαβιούσαν (συχνά για πολλά χρόνια) οι ασθενείς στο Περίπτερο 15 ήταν «μακράν των προτύπων της εποχής».

Από τα 600-7000 παιδιά που φιλοξενήθηκαν εκεί μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’80, τουλάχιστον 70 πέθαναν, τα περισσότερα από πνευμονία, λόγω της ανεπαρκούς περίθαλψης.

Οι εγκέφαλοι των νεαρών θυμάτων του Περιπτέρου 15 χρησιμοποιούνταν στη συνέχεια «για επιστημονικούς σκοπούς». Ο καθηγητής που είχε αναλάβει αυτές τις «επιστημονικές έρευνες» μέχρι τη δεκαετία του ’80 ήταν ένα πρώην μέλος του Ναζιστικού κόμματος που είχε εργαστεί στην ψυχιατρική κλινική κατά τη διάρκεια του πολέμου. Αυτός ο γιατρός, ο Χάινριχ Γκρος, που στη συνέχεια επρόκειτο να γίνει ειδικός εμπειρογνώμονας στα αυστριακά δικαστήρια, είχε βρει στο Περίπτερο 15 «το ιδρυματικό πλαίσιο για να συνεχίσει τις έρευνές του για την παιδική ευθανασία», εκτιμά η έκθεση.

Ο Γκρος, που πέθανε το 2005, είχε δικαστεί τρεις φορές για τους θανάτους των ασθενών του, όμως καμία από αυτές τις δίκες δεν κατέληξε σε ετυμηγορία. Τουλάχιστον 300 εγκέφαλοι παιδιών που είχαν σκοτωθεί στο Σπίγκελγκρουντ κατά τη διάρκεια του πολέμου και είχαν διατηρηθεί επί δεκαετίες για «ερευνητικούς» σκοπούς ενταφιάστηκαν τελικά στις αρχές της δεκαετίας του 2000.