Η σχέση του σινεμά με τα ακραία φυσικά φαινόμενα είναι μία σχέση αγάπης. Σεισμοί, τσουνάμι, εκρήξεις ηφαιστείων, ερημικά τοπία σε θερμοκρασίες μπάρμπεκιου -από όλα έχει ο μπαξές. Και φυσικά κρύο. Πολύ κρύο. Και χιόνια να χορτάσει η ψυχή του.
Οι κινηματογραφιστές συναρπάζονται από το ασυνήθιστο, το αδάμαστο, από τις εσχατιές του πλανήτη μας. Είναι ηλίου φαεινότερων πως γουστάρουν να τοποθετούν τους ήρωες τους σε πολικές συνθήκες· εκεί που θα δοκιμαστούν τα ανθρώπινα όριά τους, εκεί που θα παλέψουν για να μη γίνουν «παγωτό», εκεί που –λόγω παγωνιάς- καιροφυλακτεί η τρέλα και η απελπισία.
Σου ακούγονται δυσάρεστα όλα αυτά; Ε, μα ναι, όντως είναι! Σε αυτό, βέβαια, βρίσκεται και η κρυφή γοητεία τους. Στην αίσθηση «φόβου και ελέους» που νιώθεις για τους δύσμοιρους πρωταγωνιστές που εκτός από τα δικά τους δεινά έχουν να παλέψουν και με το πιο άγριο στοιχείο της φύσης: το παγωμένο νερό. Εσύ, από την άλλη, που ίσως βρεθείς στην περιπετειώδη κατάσταση του να παζαρεύεις με τον διαχειριστή της πολυκατοικίας το πόσο θα ανοίξουν τα καλοριφέρ, μπορείς τώρα που έρχεται αυτό τριήμερο-σύγκρυο να αράξεις σπίτι. Να λιώσεις βλέποντας ταινίες που θα σου παγώσουν το αίμα.
1. The Revenant (2015)
O οσκαρικός Αλεχάντρο Ιναρίτου παραδίδει μαθήματα «μισανθρωπιάς» και φωτογραφίας σε αυτό εδώ το οπτικό κομψοτέχνημα. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Το εκπληκτικό εκτενές μονοπλάνο της αρχής; Τα τοπία που θυμίζουν πίνακες ζωγραφικής στην πιο αληθοφανή εκδοχή τους; Τις εκπληκτικές ερμηνείες των Ντι Κάπριο και Τομ Χάρντυ; Μέσα από μία ιστορία φόβου, τρέλας και παράνοιας στην Άγρια Δύση, το πιο σκοτεινό «γουέστερν» όλων των εποχών έλαβε σάρκα και οστά· φέρνοντας στο νου τον «Ματωμένο Μεσημβρινό» (εκδ. Καστανιώτης), το αριστουργηματικό μυθιστόρημα του Κόρμακ ΜακΚάρθυ. Με το σενάριο μην ασχοληθείς και πολύ, είναι απλό, αν όχι απλοϊκό. Οι εικόνες όμως θα σου μείνουν ανεξίτηλα χαραγμένες στο μυαλό· όπως: ο πρωταγωνιστής, σχεδόν νεκρός, να σέρνεται μέσα στα χιόνια ψάχνοντας τροφή -μία σεκάνς εφιάλτη που συμπληρώνεται με έναν ημίτρελο ινδιάνο, ένα κοπάδι βίσωνες και ωμοφαγία.
2. Η Λάμψη (1980)
Καταρχάς κομμένα τα «κρύα» αστειάκια με το γνωστό και μη εξαιρετέο κραταιό ελληνικό καθημερινό σίριαλ των 90s, ΟΚ; Πάμε τώρα παρακάτω. Ή μάλλον δεν έχει παρακάτω, διότι ετούτη εδώ η ταινία μιλάει για τον βυθό της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης: για τον κατήφορο στον δρόμο της τρέλας, μέσα σε ένα σκηνικό εγκαταλελειμμένων διαδρόμων και παγωμένου τοπίου. Ο τιτανοτεράστιος Στάνλει Κιούμπρικ, ο καλύτερος σκηνοθέτης όλων των εποχών βάση της αποψάρας μου, χτίζει πάνω στο ομώνυμο μυθιστόρημα του άρχοντα του τρόμου Στίβεν Κινγκ. Επίσης: Τζακ Νίκολσον στα καλύτερά του και τα μυαλά στα κάγκελα (στην κυριολεξία). Τόσο δα λίγο να σου αρέσουν τα θρίλερ, αυτό θα το λατρέψεις –εάν δεν το έχεις δει ήδη, που θα έπρεπε! Πες σε κάποιον που το έχει δει την ατάκα “Here’s Johnny” και θα καταλάβεις. Και προσοχή, εάν αποκλειστείς, με συγγενικά πρόσωπα στο σπίτι, όταν τα ακούσεις να γελάνε παρανοϊκά, μην το θεωρήσεις τυχαίο, δεν ξέρεις τι έχουν στο (σκοτεινό) τους μυαλό. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.
3. Star Wars: The Empire Strikes Back (1980)
Πράγματι, αυτό εδώ δε θα σου παγώσει την ψυχή από τον τρόμο. Ίσως αν είσαι fan και να ζεστάνει την καρδούλα σου μιας και θα θυμηθείς όλες εκείνες τις υπέροχες αναμνήσεις που σου έχει χαρίσει, και συνεχίζει να σου χαρίζει, η σειρά ταινιών. Ούτε όλη η ταινία διαδραματίζεται στους πάγους, μονάχα η αρχή. Αλλά τι αρχή είναι αυτή!Στις πεδιάδες του παγωμένου πλανήτη Hoth έγιναν οι καλύτερες σκηνές δράσης που γύρισε ποτέ χέρι κινηματογραφιστή υπό του μηδενός: τετράποδα γιγάντια ρομπότ εναντίον ιπτάμενων σκαφών· λέιζερ στα χιόνια, τι άλλο να ζητήσεις; Το βλέπεις και (ακόμα) δεν το πιστεύεις. Να μη ξεχάσουμε και τη σκηνή της αναζήτησης του Λουκ Σκαϊγουόκερ. Όταν ο Χαν Σόλο τον βρει στη μέση της χιονοθύελλας θα καταλήξει σε μία κάπως ανορθόδοξη μέθοδο για να προφυλαχτούν από το κρύο. Μια μέθοδο που περιλαμβάνει ένα φωτόσπαθο και ένα εξωγήινο δίποδο υποζύγιο του είδους των tauntaun. Ε ρε που φτάνει ο άνθρωπος για λίγη ζεστούλα…
4. The Thing (1982)
Ανταρκτική, η μητέρα των πάγων, και η περιοχή που πραγματικά θα έπρεπε να ονομάζεται «Μέση του Πουθενά». Μία ομάδα επιστημόνων, μαζί με κάποιους βοηθητικούς υπαλλήλους εργάζεται σε ακραίες συνθήκες βαρεμάρας –τέτοιες που η κύρια ψυχαγωγία του πρωταγωνιστή Κερτ Ράσελ είναι να παίζει σκάκι στον υπολογιστή πίνοντας bourbon. Δε θέλει πολύ για να ξεφύγει το μυαλό, σκέψου τον εαυτό σου υπό αυτές τις συνθήκες και να σε κερδίσει το «μηχάνημα», τι θα έκανες; Το σπας ή δε το σπας; Η βαρεμάρα, η απόκοσμη παγωμένη φύση, οι φονικοί άνεμοι, τα χιλιάδες χιλιόμετρα απομόνωσης είναι όμως, τελικά, το μικρότερο πρόβλημα αυτών των ανθρώπων. Κάτι άλλο πολύ πιο επικίνδυνο κρύβεται ανάμεσά τους… Ο μετρ της αγωνίας, Τζον Κάρπεντερ, κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα: σε κρατάει στην τσίτα μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο της ταινίας. Γιατί μπορεί, και μπράβο του, και τον ευχαριστούμε. Ένα μικρό hint πριν το τέλος: το πασίγνωστο meme “kill it with fire”λογικά έλκει την καταγωγή του από αυτό εδώ το θρίλερ.
Πηγή: Γιώργος Ρομπόλας
