Στις αρχές του προηγούμενου αιώνα είχε παρατηρηθεί πως τα περισσότερα δυστυχήματα, τα προερχόμενα από κεραυνό, συνέβαιναν στην εξοχή. Οι ατυχείς εργάτες που δούλευαν απροστάτευτοι στη φύση, κατά την ώρα της μπόρας αναζητούσαν καταφύγιο είτε κάτω από κάποιο δέντρο είτε συνέχιζαν να εργάζονται, βαστώντας στα χέρια τους σιδερένια εργαλεία, όπως αλέτρια, δρεπάνια και τσαπιά. Ως γνωστόν, τα δέντρα και το σίδερο προσέλκυαν τον κεραυνό.Μα, ο κεραυνός συνήθιζε να χτυπά και τις εκκλησίες με τα ψηλά καμπαναριά. Γι’ αυτό οι πιστοί, που κατέφευγαν σε αυτές για να προστατευτούν από τη μανία των φαινομένων, δε βρίσκονταν καθόλου σε ασφάλεια.Σε κάποια μέρη, άλλωστε, υπήρχε η συνήθεια να χτυπούν δυνατά τις καμπάνες, όταν έβλεπαν πως πλησίαζε με σφοδρότητα μια κακοκαιρία, τάχατες για να την τρομάξουν και να τη διώξουν μακριά.“Όποιος κρατάει στα χέρια του το σκοινί της καμπάνας και τη χτυπάει τη στιγμή που ξεσπάει η μπόρα, σχεδόν αφεύκτως κεραυνοβολείται”, βεβαίωνε ο μέγας Camille Flammarion και το κύρος του σοφού αυτού επιστήμονα δε μας επιτρέπει να έχουμε καμία αμφιβολία για τη γνώμη του.Τα μυστήρια του κεραυνού, όμως, είναι πολλά. Συνηθίζει να λαμβάνει μύρια διαφορετικά σχήματα και εκδηλώνει αμέτρητες ιδιοτροπίες στην εμφάνισή του.Πολλές φορές, εν τούτοις, παίρνει σχήμα σφαιρικό, μπαίνει στο εσωτερικό ενός σπιτιού, σκορπίζοντας τον τρόμο στους ενοίκους του και περνώντας από κάποια μικρή χαραμάδα, βγαίνει πάλι στον αέρα.Ο Γάλλος συγγραφέας Joachim Du Bellay διηγούνταν στα απομνημονεύματά του ότι κατά την πρώτη νύχτα του γάμου της Νταϊάνας, νόθης κόρης του Βασιλιά της Γαλλίας Ερρίκου του Β’, ένας σφαιρικός κεραυνός μπήκε από το παράθυρο, πέρασε από όλες τις γωνίες του δωματίου, έφτασε στο κρεβάτι των νεονύμφων και έκαψε τα ασπρόρουχα μαζί με το νυχτικό της βασιλοπούλας. Οι δύο νεόνυμφοι που βρίσκονταν στο κρεβάτι, δεν έπαθαν το παραμικρό, εκτός από το γεγονός ότι τρομοκρατήθηκαν.Ο διακεκριμένος Ιταλός βιολόγος και Καθολικός ιερέας Lazzaro Spallanzani ανέφερε πως “στις 20 Αυγούστου του 1791, μια χωριατοπούλα έβοσκε το κοπάδι της σ’ ένα λιβάδι, όταν ξέσπασε μια άγρια θεομηνία. Ξάφνου, είδε μπροστά της μια φωτεινή σφαίρα. Ο σφαιροειδής αυτός κεραυνός, γλιστρώντας στη γη, έφτασε ως τα γυμνά της πόδια, τα άγγιξε απαλά, χώθηκε κάτω από τα ρούχα της και βγήκε από την άκρη του κορσέ της, διατηρώντας πάντα το σφαιρικό του σχήμα. Κατόπιν, ξέσπασε στον αέρα με δυνατό κρότο. Δυο διαβάτες, που έτυχε να περνούν από το σημείο, είδαν τα πάντα και έτρεξαν να τη βοηθήσουν. Έκπληκτοι, διαπίστωσαν ότι η βοσκοπούλα δεν είχε πάθει τίποτε απολύτως”.Ένας άλλος κεραυνός που έπεσε το 1852 συντάραξε τους Γάλλους και θεωρήθηκε θεϊκό σημάδι. Μια μέρα, λοιπόν, στην εκκλησία του Αγίου Μαρτίνου, κατά τη διάρκεια λειτουργίας, μια υπέρλαμπρη σφαίρα φάνηκε ξαφνικά πάνω από το κεφάλι του Επισκόπου, στάθηκε εκεί για λίγες στιγμές κι ανέβηκε πάλι προς τον ουρανό “προς κατάπληξη των πιστών”, χωρίς να πλήξει κανέναν.Επρόκειτο για έναν σφαιρικό κεραυνό. Αυτή ακριβώς η μεγαλειώδης σκηνή παριστάνεται ανάγλυφα στον πίνακα του Γάλλου ζωγράφου Eustache Le Sueur και τιτλοφορείται ως “Η Λειτουργία του Αγίου Μαρτίνου”, που τώρα κοσμεί το Μουσείο του Λούβρου.Ο αστρονόμος και συγγραφέας Camille Flammarion διηγούνταν πως το έτος 1898, ένας προσκυνητής, ονομαζόμενος Φινό, στεκόταν όρθιος έξω από την πόρτα σ’ ένα χάνι, κοιτάζοντας τη βροχή που ολοένα και δυνάμωνε, όταν, εντελώς απροσδόκητα, μια αστραπή συνοδευόμενη από κεραυνό, τον χτύπησε και τον πέταξε στο βάθος του πανδοχείου, όπου και διέμενε.Το παράδοξο ήταν πως, ενώ ο απλοϊκός αυτός προσκυνητής έπασχε από ρευματισμούς στα πόδια του και περπατούσε με κόπο, στηριζόμενος πάντοτε στο ραβδί του, μετά το συμβάν αυτό δεν το ξαναχρησιμοποίησε ποτέ. Θεραπεύτηκε από τη μια στιγμή στην άλλη και από τότε άλλαξε η ζωή του για πάντα.Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ”, στις 19/01/1932…
