Είναι από τά ιερότερα κειμήλια τής πίστεώς μας: τά ιερά λείψανα.

Κείτονται μές στίς λειψανοθήκες ακίνητα καί σιωπηλά καί όμως μάς μιλάνε. Πώς;

Μάς μιλάνε όταν ευωδιάζουν όταν μυροβλύζουν μάς μιλάνε μέ τήν αφθαρσία τους ή μέ τήν ευκαμψία τους όταν διατη­ρούν τή θερμοκρασία ζωντανού σώματος μάς μιλάνε μέ τά πολλά καί ποικίλα θαύματα πού επιτελεί η θεία χάρις μέσω αυτών.

Μάς μιλάνε καί τί μάς λένε; Μάς λένε ότι η πίστη μας είναι αληθινή, είναι ζωντανή. Δέν είναι θεωρίες καί φιλοσοφίες. Διακηρύττουν ότι υπάρχει Θεός, πού ενεργεί θαυμάσια καί λογικώς ανεξήγητα.

Τά ιερά λείψανα μάς μιλάνε καί μάς λένε ότι ο Θεός τιμά καί δοξάζει πλούσια αυτούς πού εφάρμοσαν τό θέλημά Του στή ζωή τους, πού ευαρέστησαν ενώπιόν Του. Αυτοί, κατά τήν υπόσχεσή Του, δέν πεθαίνουν: «Αμήν αμήν λέγω υμίν, εάν τις τόν λόγον τόν εμόν τηρήση, θάνατον ου μή θεωρήση εις τόν αιώνα».

Σάς διαβεβαιώνω κατηγορηματικά ότι, άν κανείς εφαρμόσει στή ζωή του τόν λόγο μου, δέν θά δεί ποτέ τόν πνευματικό καί αιώνιο θάνατο (Ιω. η/ 51). Ζούν καί μετά τόν σωματικό τους θάνατο τιμημένοι κοντά στό Θεό. Καί έχουν παρρησία ενώπιόν Του. Τόν παρακαλούν, κι Εκείνος τούς ακούει, ιδιαιτέρως εκείνους, καί εκπληρώνει τίς επιθυμίες τους.

Τά ιερά λείψανα τών Αγίων μάς λένε ότι οι Άγιοι είναι πιό ζωντανοί από τούς ζωντανούς. Διότι σ αυτούς καί όχι στούς ζων­τανούς καταφεύγουν οι άνθρωποι δέν περιμένουν από τούς ζωντανούς ­βοήθεια. Προσεύχονται επιμόνως κοντά στίς λειψανοθήκες τους, τούς λένε τόν πόνο τους, επικαλούνται τή βοήθειά τους. Καί παίρνουν απάντηση! Θαυματουργική θεραπεία, λύση στό πρόβλημα, διέξοδο στά αδιέξοδα

Τά θαύματα τών αγίων λειψάνων μάς αποκαλύπτουν έναν άλλον κόσμο, ουράνιο, πού επικοινωνεί μέ τόν παρόντα. Δέν τελειώνουν όλα μέ τόν θάνατο. Υπάρχει ζωή μετά τόν θάνατο. Θά γίνει η ανάσταση τών νεκρών.

Μή δείς τό σώμα τού Αγίου χωρισμένο από τήν ψυχή του καί πείς πώς είναι νεκρό, σημειώνει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Αλλά εκείνο πρόσεξε, ότι υπάρχει σ αυτό δύναμη μεγαλύτερη από τήν ψυχή του, η χάρις τού Αγίου Πνεύματος, «πά­σιν υπέρ τής αναστάσεως απολογου­μένη, δι’ ών θαυματοποιεί» ­υπάρχει δύναμη η ο­­­ποία δίνει μαρτυρία σέ όλους γιά τήν αλήθεια τής αναστάσεως μέ τά όσα θαυματουργεί.

Διότι, συνεχίζει ο Άγιος, άν σέ νεκρά σώματα πού έχουν διαλυθεί σέ σκόνη ο Θεός χάρισε δύναμη μεγαλύτερη από ό,τι σέ όλους τούς ζωντανούς, πολύ περισσότερο θά τούς χαρίσει ζωή καλύτερη από τήν προηγούμενη (από αυ­τήν πού έζησαν στή γή) καί πιό ευτυχή, κατά τόν καιρό πού θά στεφανώσει τούς αθλητές τής αρετής (PG 50, 529).

Τά ιερά λείψανα αποτελούν έντονη προ­­­τροπή γιά πνευματικό αγώνα. Είναι συγκλονιστικό νά βλέπει καί νά ασπάζεται κανείς ό,τι έχει απομείνει από τό σώμα πού άθλησε γιά τήν αγάπη τού Χριστού, πού νήστεψε, πού αγρύπνησε, πού έκανε μετάνοιες, ελεημοσύνες, πού κουράστηκε πολύ σέ κάθε λογής άσκηση, πού υπέμεινε βασανιστήρια. Άν δεί κάποιος τά ματωμένα όπλα ενός μαχητή, ακόμη κι άν είναι ο πιό νωθρός καί δυσκίνητος, αμέσως πετάγεται πάνω καί ορμά στή μάχη.

Εμείς, πού δέν βλέπουμε ματωμένα όπλα, αλλά τό ίδιο τό σώμα πού αξιώθηκε νά ματώσει γιά τήν ομολογία τού Χριστού, ακόμη κι άν είμαστε οι πιό δειλοί, πώς δέν θά αποκτήσουμε πολλή προθυμία, καθώς αυτό τό θέαμα σάν φλόγα θά εισέλθει στήν καρδιά μας καί θά μάς ξεσηκώσει στόν ίδιο αγώνα (βλ. ­Ιωάννου Χρυσοστόμου, PG 50, 672);

Τά ιερά λείψανα, ο μεγάλος αυτός θησαυρός μας, μάς λένε ακόμη πόσο πολύ φτωχοί θά γίνουμε, άν δεχθούμε τήν καύση τών νεκρών.

Τέλος, τά ιερά λείψανα ελέγχουν τή σαρκολατρική εποχή μας. ­Διαμαρτύρονται έν­τονα ότι «τό σώμα ου τή πορνεία, αλλά τώ Κυρίω [γιά νά Τού ανήκει ως μέλος Του], καί ο Κύριος τώ σώματι [γιά νά κατοικεί σ αυτό]» (Α/ Κορ. / 13) διακηρύττουν ότι τό ανθρώπινο σώμα δέν είναι πλασμένο γιά τήν ανηθικότητα, αλλά γιά τόν Κύριο. Είναι λάθος νά τό αξιολογούμε μέ κριτήριο τό μάταιο κάλλος του νά φρον­τίζουμε μόνο νά είναι όμορφο, πράγμα πού συχνά γίνεται αφορμή πειρασμών καί πτώσεων.

Τό σώμα μας είναι πλασμένο γιά νά ζεί τή ζωή τής εγκρατείας, γιά νά εργάζεται τά έργα τής αρετής, νά κουράζεται, νά ιδρώνει, νά ασκείται, ώστε νά γίνει ναός τού Αγίου Πνεύματος. Αυτή είναι η ομορφιά του, αυτή είναι η δόξα του. Αυτός είναι ο προορισμός του. Παραδόξως γιά τήν κοι­νή ανθρώπινη λογική η ζωή τών σωματικών ηδονών τό σκοτώνει ενώ η ζωή τού πνεύματος, πού ζεί ο πιστός αρνούμενος νά υποκύψει στίς κατώτερες ορμές τού σώματος καί στήν υπερβολική περιποίησή του, τό ­ωφελεί, τό αγιάζει καί τό ­ετοιμάζει γιά αιώνια δό­ξα.

Διότι, όταν πεθάνει ο πνευματικός άν­θρωπος, τό σώμα του, άν καί νεκρό, κρύβει μέσα του σπινθήρα ζωής, τόν αρραβώνα τού Πνεύματος, τήν εγγύηση ότι θά αναστηθεί γιά νά κληρονομήσει ενωμένο μέ τήν ψυχή Βασιλεία ουρανών.