Η εποχή, κατά την οποία στη Ρώμη κυριαρχούσε η διαβόητη ηγεμονική οικογένεια των Βοργιών, είναι, το δίχως άλλο, μια από τις πιο φρικτές περιόδους της Ιστορίας, μολονότι, κατά την ίδια εκείνη εποχή συντελέστη η περίφημη Αναγέννηση στις καλές τέχνες, στα γράμματα και στον πολιτισμό, μετά τους σκοτεινούς χρόνους του Μεσαίωνα.Ένας παλιός χρονικογράφος έλεγε ότι το τρανταχτό χαρακτηριστικό εκείνης της περιόδου ήταν το δηλητήριο. Και, πραγματικά, δεν υπήρχε τότε παλάτι ή αρχοντόσπιτο και απλό ακόμα σπίτι του λαού, που να μην είχε δει ανάμεσα στους τοίχους του να διαδραματίζεται μια τραγωδία δηλητηρίασης.Οι έμποροι, που πουλούσαν δηλητήρια, είχαν γίνει πάμπλουτοι. Και τα είδη των δηλητηρίων ήταν αρίφνητα. Υπήρχαν κάποιες τοξικές ουσίες που σκότωναν άμεσα τα θύματά τους. Υπήρχαν κι άλλες που επέφεραν έναν θάνατο αργό και βασανιστικό, αφού προηγουμένως γίνονταν η αιτία να πέφτουν τα μαλλιά και τα δόντια του θύματος, αλλά και κομμάτια από τις σάρκες του και τελικά, ψυχορραγούσε μέσα σε ανείπωτη οδύνη κι αγωνία.Οι ιστορικοί της εποχής εκείνης αναφέρουν ένα σωρό ειδεχθή παραδείγματα. Κάποιος Επίσκοπος είχε δυσαρεστήσει μια φορά τον Πρίγκιπα Σαβέλλι, γιατί δεν του έδινε την άδεια να παντρευτεί τη χήρα ενός ιππότη, τον οποίο είχε σκοτώσει με τα ίδια του τα χέρια.Ο Πρίγκιπας της Τοσκάνης, αρχικά, δεν έδειξε καμία έχθρα απέναντι στον Επίσκοπο κι εξακολουθούσε να του φέρεται φιλικά, όπως πρώτα. Μια μέρα, μάλιστα, τον προσκάλεσε στο αρχοντικό του και αφού κουβέντιασαν κάμποση ώρα, στο τέλος ο Πρίγκιπας έκανε λόγο στον επισκέπτη του για κάποιο δαχτυλίδι, που ήταν, όπως του είπε, ένα θαυμάσιο έργο τέχνης. Του περιέγραψε με τα πιο γλαφυρά χρώματα το εξαίσιο αυτό κόσμημα και έπειτα του είπε με το πιο φυσικό ύφος:Αγαπητέ μου φίλε, βλέπω ότι ξέρετε να εκτιμάτε τις τέχνες. Τίποτε, λοιπόν, δε με εμποδίζει από το να σας το δωρίσω. Ορίστε, πάρτε αυτό το κλειδάκι κι ανοίξτε αυτό το συρτάρι που είναι δίπλα σας. Θα το βρείτε μέσα.Ο Επίσκοπος, παντελώς ανυποψίαστος, πήρε το κλειδί και δοκίμασε να ανοίξει το συρτάρι. Μα, δεν άνοιγε εύκολα κι έτσι, κόπιασε λιγάκι για να γυρίσει το κλειδί μέσα στην κλειδαριά. Αυτό, όμως, ήταν αρκετό, γιατί στο μεταξύ, το κλειδί, που είχε μια δηλητηριασμένη προεξοχή, είχε τσιμπήσει το χέρι του Επισκόπου. Λίγο αργότερα έφυγε, παίρνοντας μαζί του το πολύτιμο δώρο του Πρίγκιπα της Τοσκάνης. Μα, δεν πέρασαν πολλές ώρες και πέθανε άξαφνα, χωρίς να αισθανθεί νωρίτερα την παραμικρή αδιαθεσία. Το δηλητήριο είχε απλώς σταματήσει την καρδιά του.Σε μια άλλη περίσταση, μια ωραία γυναίκα αριστοκρατικής καταγωγής χόρευε όλο χάρη στη γιορτή που παρέθετε ένας άρχοντας της Βενετίας. Ξαφνικά, το μπράτσο της γραντζουνίστηκε ελαφρά από το δαχτυλίδι του καβαλιέρου της.Την άλλη μέρα, η όμορφη αριστοκράτισσα ήταν νεκρή, γιατί το κομψό δαχτυλίδι που στόλιζε το δάχτυλο του καβαλιέρου της, ήταν ένα από τα σατανικά εκείνα “δαχτυλίδια του θανάτου”, όπως λέγονταν, διαποτισμένα με δηλητήριο, που εκείνη την εποχή έκαναν θραύση.Συνέβαινε πολλές φορές, κατά τη διάρκεια ενός πλούσιου γεύματος, ένας από τους συνδαιτυμόνες να προτείνει, χαμογελώντας ευγενικότατα, στην αρχόντισσα που καθόταν δίπλα του, να μοιραστεί μαζί του ένα λαχταριστό μήλο. Με ένα όμορφο, χρυσό μαχαιράκι έκοβε το μήλο στα δυο και το μισό το έτρωγε ο ίδιος. Μα, στο άλλο μισό, σ’ εκείνο που πρόσφερε στην αρχόντισσα, το κομψό μαχαιράκι, που ήταν δηλητηριασμένο από τη μία μόνο πλευρά, άφηνε την τοξικότητά του, που σκότωνε τη δύστυχη έπειτα από λίγες ώρες ή έπειτα από μέρες ολόκληρες.Με αυτόν τον τρόπο, λοιπόν, ο Μεγάλος Πρίγκιπας της Τοσκάνης, ο Φερδινάνδος των Μεδίκων, είχε δηλητηριάσει τον αδελφό του Φραγκίσκο και τη Βενετσιάνα καλλονή Μπιάνκα Καπέλλο.Ήταν, μάλιστα, τόσο μεγάλη η διαφθορά της εποχής εκείνης, ώστε η θανατική εκτέλεση ενός από τους τρομερούς εκείνους δηλητηριαστές, αντί να προκαλέσει τη γενική αποδοκιμασία, μονάχα οίκτο και συμπόνια προξενούσε στον λαό.Επίσης, ο αιμοσταγής Οίκος των Βοργία περιείχε στους κόλπους του ανθρώπους που οι ιστορικοί έχουν καταγράψει έως τους μεγαλύτερους και σκληρότερους τυράννους του κόσμου.Προτού, λοιπόν, ο Ροδρίγος Βοργίας γίνει Πάπας της Ρώμης και μετονομαστεί Πάπας Αλέξανδρος ο Στ’, οι προηγούμενοι από αυτόν ελάχιστα ενδιαφέρονταν για να σώσουν τις ψυχές των Καθολικών. Εκείνο που τους ενδιέφερε ουσιαστικά ήταν πώς να αποκτήσουν περισσότερη δύναμη και πλούτο. Μα, ο Ροδρίγος τους ξεπέρασε όλους! Ήταν ένας ημιπαράφρων που δε δίσταζε μπροστά σε τίποτα!Ο πιστότερος και καλύτερος συνεργός σε όλα τα εγκλήματα που διέπραξε ο αποτρόπαιος αυτός Πάπας, ήταν ο ίδιος του ο γιος, ο Καίσαρ Βοργίας, ο οποίος είχε για έμβλημά του το γνωστό και παροιμιώδες “Ή Καίσαρ ή τίποτε!”Ο Καίσαρ Βοργίας ήταν ένας άντρας ωραιότατος, μορφωμένος και γενναίος. Μα, ήταν επίσης μοχθηρός, πανούργος και κακούργος. Μπορούσε, όπως αναφέρουν οι χρονικογράφοι, να ρίξει κάτω με μια μονάχα σπαθιά το πελώριο κεφάλι ενός ταύρου. Μιλούσε εύγλωττα και σαγήνευε τους ακροατές του. Ήταν ευφυής και πειστικός. Κι όμως, αυτός ο άντρας με τα τόσα προτερήματα, δε μεταχειριζόταν τίποτε άλλο τόσο συχνά, όσο το κοφτερό του εγχειρίδιο, το δηλητήριο, την πλεκτάνη και το ψέμα.“Αυτό που σκεφτόταν και δεν το έκανε το μεσημέρι, θα το έκανε οπωσδήποτε το βράδυ”, έλεγε γι’ αυτόν ο ιδιαίτερος γραμματέας του, ο κυνικός και αυταρχικός Νικολό Μακιαβέλι. Σημειωτέον, ο Μακιαβέλι, που εξελίχτηκε σε διπλωμάτη, φιλόσοφο και συγγραφέα, έγραψε το περίφημο έργο του “Ο Ηγεμών” εμπνευσμένος από τον χαρακτήρα και τα ερεβώδη έργα του Καίσαρα Βοργία.Η ιταλική παράδοση αναφέρει ότι η εγκληματική μανία αυτού του ανθρώπου ήταν τόση, ώστε δηλητηρίασε όλες τις πηγές και τις ρεματιές της Ρώμης, απλά και μόνο για να απολαύσει τον θάνατο όσο το δυνατόν περισσότερων θυμάτων. Αυτό του έδινε μια τέρψη βαθιά και μια ηδονή ανομολόγητη…Κάτι τέτοιο, φυσικά, δεν είναι ιστορικά εξακριβωμένο. Μα, αυτό που είναι βεβαιωμένο είναι ένα τεράστιο πλήθος από ειδεχθή και αποκρουστικά εγκλήματα που διέπραξε είτε μοναχός του είτε συντροφιά με τον Πάπα πατέρα του και από τα οποία θα αναφέρουμε μερικά:Κάποτε, ο Βασιλιάς της Γαλλίας Κάρολος ο Η’, έπειτα από πόλεμο με τον Σουλτάνο Βαγιαζήτ, για να συνομολογήσει την ειρήνη, ζήτησε ως όμηρο τον αδελφό του Σουλτάνου, τον Τζεμ Σουλτάν. Ο Βαγιαζήτ δέχτηκε ανεπιφύλαχτα και ο όμηρος παραδόθηκε προς φύλαξη στον Πάπα Βοργία. Πέρασε λίγος καιρός και μια μέρα ο Τζεμ Σουλτάν πέθανε από μια παράξενη ασθένεια. Συγχρόνως, όμως, μαθεύτηκε ότι ο Βαγιαζήτ, ο οποίος φοβόταν μήπως ο αδελφός του επιβουλευθεί τον θρόνο του, είχε υποσχεθεί να δώσει στον Πάπα τριακόσιες χιλιάδες δουκάτα την ημέρα που ο Τζεμ δε θα ζούσε πια.Η απληστία των τυράννων αυτών του Οίκου Βοργία είχε φτάσει στο κατακόρυφο, καθώς δε δίσταζαν να δολοφονήσουν ακόμη και Καρδινάλιους και να σφετεριστούν την περιουσία τους.Ο πάμπλουτος άρχοντας Φερράρε, εν τούτοις, ήταν ένας από τους πιο πειθήνιους υπηρέτες τους και τυφλό όργανο στα σχέδιά τους. Αλλά αυτό δεν εμπόδισε, πατέρα και γιο, να τον δηλητηριάσουν και να οικειοποιηθούν τα υπάρχοντά του.Ο Βιργίνιος Ορσίνι, ένας, επίσης, από τους πλουσιότερους άρχοντες της Ιταλίας, δηλητηριάστηκε κι αυτός από τους αιμοδιψείς Βοργίες, ενώ πλήθος άλλες μυστηριώδεις δολοφονίες αποδίδονται στον σατανικό Πάπα και στον ακόμη πιο σατανικό γιο του.Ο Γάλλος συγγραφέας, ιστορικός και φιλόσοφος Βολταίρος ανέφερε σχετικά με τα δηλητήρια που χρησιμοποιούσαν κατά κόρον τα μέλη του Οίκου των Βοργία:Η κανταρέλλα ήταν το είδος του δηλητηρίου που μεταχειρίζονταν συχνότατα ο Πάπας Βοργίας και ο γιος του Καίσαρ Βοργίας και έβγαινε από το αίμα της χολής ενός λυσσασμένου γουρουνιού. Το γουρούνι αυτό, το λυσσασμένο, το κρεμούσαν ανάποδα από τα πόδια, με το κεφάλι προς τα κάτω και το χτυπούσαν έπειτα δυνατά, μέχρι να πεθάνει. Έτσι γινόταν αυτό το δηλητήριο, που δεν άφηνε ίχνη και ήταν τόσο δραστικό, όσο το δηλητήριο της οχιάς.Η είδηση δημοσιεύθηκε στο περιοδικό “ΜΠΟΥΚΕΤΟ”, στις 19/12/1929…
