Αν και μπορεί να μη διαθέτει το χάρισμα της Μάργκαρετ Θάτσερ πριν από μια γενιά, η ετοιμότητα του Ρούτε να πάρει τη σκυτάλη της λιτότητας μετά την αποχώρηση της Βρετανίας από την ΕΕ στηρίζεται σταθερά στην κοινή γνώμη και την εσωτερική πολιτική.
Την ώρα που οι διαπραγματεύσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης για το Ταμείο Ανάκαμψης και τον νέο κοινοτικό προϋπολογισμό παραμένουν σε αδιέξοδο, ο πρωθυπουργός της Ολλανδίας Μαρκ Ρούτε κατονομάστηκε από έναν ομόλογό του ως «ο άνθρωπος που είναι υπεύθυνος για όλο αυτό το χάλι».
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Ο πρωθυπουργός της Ουγγαρίας Βίκτορ Όρμπαν ήταν ο άνθρωπος που «απήγγειλε την κατηγορία», ενώ Ισπανοί και Ιταλοί διπλωμάτες επίσης αποκαλούν τον Ολλανδό πρωθυπουργό «κύριο Όχι - Όχι - Όχι!».
Όπως επισημαίνει το πρακτορείο Reuters, το να στυλώνεις τα πόδια σου για να μην ξοδεύεις χρήματα σε ευρωπαϊκά πρότζεκτ απαιτεί τον κατάλληλο άνθρωπο, και ο Ρούτε έχει αναλάβει το ρόλο με υπολογισμένη αποφασιστικότητα ως άτυπος ηγέτης της ομάδας των «φειδωλών» εθνών. Αν και μπορεί να μη διαθέτει το χάρισμα της Μάργκαρετ Θάτσερ πριν από μια γενιά, η ετοιμότητα του Ρούτε να πάρει τη σκυτάλη της λιτότητας μετά την αποχώρηση της Βρετανίας από την ΕΕ στηρίζεται σταθερά στην κοινή γνώμη και την εσωτερική πολιτική.
Οι Ολλανδοί, οι οποίοι υποστηρίζουν την ένταξη στην ΕΕ με πλειοψηφία 2/3, είναι υπερήφανοι τόσο για την ιστορία τους ως εμπορικό έθνος όσο και για την παραδοσιακή τους Καλβινιστική λιτότητα.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Οι Ολλανδοί φορολογούμενοι γνωρίζουν ότι είναι μεταξύ των μεγαλύτερων συνεισφερόντων στον προϋπολογισμό της ΕΕ αναλογικά, και η ιδέα της παροχής ή δανεισμού περισσότερων πόρων δεν είναι δημοφιλής.
Ο τίτλος του «κυρίου Όχι» προέρχεται από ένα βίντεο του Απριλίου, που έγινε viral, και δείχνει έναν Ολλανδό υπάλληλο καθαριότητας να φωνάζει στον Ρούτε να μην δώσει χρήματα «σε αυτούς τους Ιταλούς και του Γάλλους». «Ω, όχι, όχι, όχι». Απάντησε ο Ρούτε. «Θα το θυμάμαι αυτό».
Οι επικριτές της Χάγης λένε ότι η απροθυμία των Ολλανδών να δαπανήσουν τώρα είναι λανθασμένη, δεδομένου του μεγάλου εμπορικού πλεονάσματος της χώρας με την υπόλοιπη ΕΕ. Ο οικονομολόγος της Unicredit Έρικ Νίλσεν υποστήριξε σε άρθρο του την Κυριακή ότι η καθαρή συνεισφορά των Ολλανδών στον κοινοτικό προϋπολογισμό ύψους 2,4 δισεκατομμυρίων ευρώ το 2018 «λέει μόνο ένα μικρό μέρος της πραγματικής οικονομικής ιστορίας».
«Σύμφωνα με το Δίκτυο Δικαιοσύνης Φορολογίας, την ίδια χρονιά, οι δομές φορολογικών παραδείσων των Κάτω Χωρών τους βοήθησαν να πάρουν 6,7 δισεκατομμύρια ευρώ σε φορολογικά έσοδα από τη Γερμανία, τη Γαλλία, την Ιταλία και την Ισπανία», έγραψε.
Ωστόσο, οι συνομιλίες στη «χώρα της τουλίπας» επικεντρώνονται συχνότερα στο κατά πόσον η ολλανδική ευημερία είναι αποτέλεσμα σκληρότερης εργασιακής ηθικής και κατά πόσον είναι δίκαιο να μοιράζονται κεφάλαια με χώρες που έχουν χαμηλότερη ηλικία συνταξιοδότησης.
Η εσωτερική πολιτική παίζει επίσης ρόλο. Με τις εθνικές εκλογές να ξεκινούν το Μάρτιο, το συντηρητικό Κόμμα VVD (Λαϊκό Κόμμα για την Ελευθερία και τη Δημοκρατία) του Ρούτε πρέπει να ανταγωνιστεί ακροδεξιά κόμματα για ακριβώς τους ίδιους ψηφοφόρους που πιθανότατα είναι ευρωσκεπτικιστές.
Επιπλέον, ο κεντροδεξιός συνασπισμός του στερείται πλειοψηφίας στο κοινοβούλιο. Οποιοσδήποτε συμβιβασμός επιτευχθεί στις Βρυξέλλες φανεί υπερβολικός στα μάτια των Ολλανδών ενδέχεται να μην επικυρωθεί αργότερα στη Χάγη.
Αυτό συνέβη το 2005, και ξανασυνέβη το 2016 σε μια συμφωνία που είχε υπογράψει ο Ρούτε ο οποίος μάλλον δεν έχει ξεχάσει τη δυσάρεστη εμπειρία.
