Παρά τα παλιά, ξεπερασμένα σχέδια δεινόσαυρων με μακρύ λαιμό που βυθίζονται σε βάλτους, οι επιστήμονες εδώ και πολύ καιρό πίστευαν ότι οι δεινόσαυροι ήταν αγαπούσαν τη γη: Κανείς δεν πίστευε να κολυμπά. Τώρα, όμως, ένα νέο απολιθωμένο από ουρά δεινοσαύρου που βρέθηκε στο Μαρόκο αποκαλύπτει ότι ο Αιγυπτιακός Σπινόσαυρος ήταν ο Michael Phelps των δεινοσαύρων.

Ο Σπινόσαυρος, που μπορούσε να φτάσει έως και 23 πόδια (7 μέτρα), είχε μια ουρά σαν κουπί που συμπεριφερόταν περισσότερο σαν τις ουρές των σημερινών κροκοδείλων σε αντίθεση με άλλων σαρκοβόρων δεινοσαύρων, ανέφεραν ερευνητές στις 29 Απριλίου στο περιοδικό Nature.

«Αυτή η ανακάλυψη είναι ‘το καρφί στο φέρετρο’ για την πεποίθηση ότι οι δεινόσαυροι δεν εισέβαλαν ποτέ στον υδάτινο χώρο", δήλωσε ο Νίζαρ Ιμπραήμ, παλαιοντολόγος στο Πανεπιστήμιο του Ντιτρόιτ Μέρσι και επικεφαλής συγγραφέας της νέας μελέτης. «Αυτός ο δεινόσαυρος κυνηγούσε ενεργά το θήραμά του  μέσα στο νερό και δεν στεκόταν απλά στα ρηχά περιμένοντας να πιάσει τα ψάρια που κολυμπούσαν κοντά του.»

Οι παλαιοντολόγοι πίστευαν πάντα ότι ο Σπινόσαυρος έτρωγε ψάρια, αλλά κυνηγώντας τα σε ρηχά νερά.

Ο Ιμπραήμ και οι συνάδελφοί του πίστευαν ότι ο Σπινόσαυρος ήταν κάτι περισσότερο από απλός. Το 2014, οι ερευνητές δημοσίευσαν ένα άρθρο στο περιοδικό Science υποστηρίζοντας ότι ο δεινόσαυρος προσαρμόστηκε για έναν έντονα υδάτινο τρόπο ζωής.

Είχε επίπεδα πόδια και ρουθούνια ψηλά στο κεφάλι του, καθώς και πυκνά οστά που θα του επέτρεπαν να ελέγχει την πλευστότητα του ενώ κολυμπά. Όμως, όπως ανέφεραν στο Nature, αυτή η ιδέα αμφισβητήθηκε επειδή δεν υπήρχαν στοιχεία που να δείχνουν πώς ο Σπινόσαυρος θα μπορούσε να κολυμπήσει.

Το βασικό στοιχείο για τη μελέτη αυτή ήταν η ουρά. Έχει βρεθέι μόνο ένας, μέχρι στιγμής, σκελετός του Αιγυπτιακού Σπινόσαυρου που να είναι ολόκληρος, είπε ο Ιμπραήμ. Άλλοι γνωστοί σκελετοί του είδους βρίσκονταν στο Μόναχο της Γερμανίας, αλλά κατά τον Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο καταστράφηκαν από βομβαρδισμούς. Στο υπόλοιπο δείγμα έλειπε μεγάλο μέρος της ουράς και των σπονδυλικών τομών.

Ένα νέο απολίθωμα, όμως, που ανακαλύφθηκε στο νοτιοανατολικό Μαρόκο, άλλαξε τα όσα γνώριζαν οι ερευνητές ως σήμερα. Ο Ιμπραήμ και η ομάδα του ανακάλυψαν τα οστά που αποτελούν περίπου το 80% του μήκους της ουράς ενός νεαρού Σπινοσαύρου.

Για να δοκιμάσουν την απόδοση της ουράς στο νερό, οι ερευνητές δημιούργησαν ένα πλαστικό μοντέλο της ουράς και το προσάρμοσαν σε ένα ρομποτικό χειριστήριο. Διαπίστωσαν ότι η ουρά δημιουργούσε οκτώ φορές περισσότερη ώθηση στο νερό από τις ουρές δύο άλλων θερμοπόδων. Ήταν επίσης 2,6 φορές πιο αποτελεσματική στην κίνηση της από τις ουρές αυτών των δύο χερσαίων δεινοσαύρων. Αντ 'αυτού, συμπεριφέρθηκε περισσότερο σαν τις ουρές ενός σύγχρονου κροκόδειλου ή ενός σύγχρονου λοφιοφόρου, δύο υδρόβιων ζώων που μπορούν επίσης να κινηθούν στην ξηρά.

«Χωρίς αμφιβολία, ο Σπινόσαυρος ήταν ένας ικανός κολυμβητής σε ρηχά νερά, αλλά τα απολιθώματά του βρίσκονται επίσης στην ενδοχώρα, οπότε πιθανότατα κινούταν άνετα και στην ξηρά και στο νερό», δήλωσε ο Brusatte.