Με μια ανάρτηση στο Facebook, ο Υπουργός Επικρατείας Άκης Σκέρτσος επιτέθηκε στην αντιπολίτευση για την, όπως τη χαρακτηρίζει, «επιπόλαιη ή σκοπίμως κατασκευασμένη» σύγχυση μεταξύ πολιτικής και ποινικής ευθύνης, που οδηγεί στην απροκάλυπτη δαιμονοποίηση των πολιτικών αντιπάλων. 

Ο κ. Σκέρτσος ξεκινά από ένα ιστορικό παράδειγμα –τη ναζιστική ιδεολογία και την έννοια της συλλογικής ευθύνης που οδήγησε στο Ολοκαύτωμα– για να τονίσει τις βασικές αρχές του σύγχρονου Κράτους Δικαίου: το τεκμήριο της αθωότητας και την άρνηση της οικογενειακής ή συλλογικής ευθύνης.

Όπως υπογραμμίζει: «Γι’ αυτό και στον πυρήνα του σύγχρονου κράτους δικαίου και κάθε σύγχρονης δημοκρατίας βρίσκονται δυο ανεξίτηλες αρχές: η πρώτη είναι το τεκμήριο της αθωότητας […]. Η δεύτερη είναι ότι δεν υπάρχει συλλογική ή οικογενειακή ευθύνη για ένα έγκλημα».

Ασκώντας ευθεία κριτική στην αντιπολίτευση και ειδικά σε όσους αυτοπροσδιορίζονται ως «προοδευτικοί», σημειώνει ότι διολισθαίνουν συχνά «στον ολοκληρωτικό καταγγελτικό λόγο», φτάνοντας στο σημείο να χαρακτηρίζουν πολιτικούς αντιπάλους ως «κλέφτες», «λαθρέμπορους» ή ακόμα και «μέλη εγκληματικής οργάνωσης».

Ολόκληρη η ανάρτηση του Άκη Σκέρτσου:

«Ποια ήταν η μήτρα του ναζισμού; Η ολοκληρωτική σκέψη και η βαθιά ρατσιστική θέση πως κάποιος άλλος, εν προκειμένω ένας ολόκληρος λαός -οι Εβραίοι- ευθύνονται για τα δεινά των Γερμανών του μεσοπολέμου και πρέπει να τιμωρηθούν για αυτά. Τα κρεματόρια των 6 εκατομμυρίων νεκρών Εβραίων, από παιδιά έως ηλικιωμένους, ήταν η τραγική κατάληξη που θα συνοδεύει ως στίγμα για πάντα την ανθρωπότητα.

Γι’αυτό και στον πυρήνα του σύγχρονου κράτους δικαίου και κάθε σύγχρονης δημοκρατίας βρίσκονται δυο ανεξίτηλες αρχές: η πρώτη είναι το τεκμήριο της αθωότητας -δηλαδή αυτός που κατηγορεί κάποιον για ένα έγκλημα πρέπει ο ίδιος να αποδείξει τις κατηγορίες του. Και όχι ο κατηγορούμενος ότι δεν έκανε αυτό για το οποίο κατηγορείται.

Η δεύτερη είναι ότι δεν υπάρχει συλλογική ή οικογενειακή ευθύνη για ένα έγκλημα. Αν ο πατέρας σου ή ο γιος σου κλέψει αυτό δεν σημαίνει αυτόματα πως είσαι κι εσύ κλέφτης.

Αυτά τα στοιχειώδη και αυτονόητα θα έπρεπε να τα θυμάται πιο συχνά η εγχώρια αντιπολίτευση και ειδικά όσοι αυτοπροσδιορίζονται ως προοδευτικοί πολιτικοί. Δηλαδή, όσοι τοποθετούνται απέναντι στην ολοκληρωτική σκέψη, τον λόγο μίσους, το ρατσισμό και τον εκφασισμό της κοινωνίας, που, όμως, όλο και συχνότερα διολισθαίνουν στον ολοκληρωτικό, καταγγελτικό λόγο.

Για να το πούμε ξεκάθαρα: η επιπόλαιη ή επί σκοπώ σύγχυση που οδηγεί στην ταύτιση της πολιτικής με την ποινική ευθύνη ονομάζοντας συλλήβδην τους πολιτικούς αντιπάλους από «κλέφτες» έως «λαθρέμπορους», και από «δολοφόνους» έως «μέλη εγκληματικής οργάνωσης» δεν μπορεί να αποτελεί δημοκρατική θέση κανενός κόμματος και κανενός δημοκρατικά εκλεγμένου πολιτικού αρχηγού.

Η ποινικοποίηση της πολιτικής ζωής του τόπου είναι μια βαθιά αντιδραστική θέση που παραπέμπει σε άλλες σκοτεινές εποχές και σίγουρα δεν έχει θέση σε μια δημοκρατία.

Δυστυχώς, μαρτυρά με τον πλέον εύγλωττο τρόπο και κάτι ακόμη: την πλήρη πολιτική αδυναμία της αντιπολίτευσης για τη διαμόρφωση μιας θετικής και ρεαλιστικής εναλλακτικής πρότασης διακυβέρνησης».