Η φυλετική σύνθεση μιας χώρας ορίζει σε σημαντικό βαθμό την ψυχοσύνθεση των κατοίκων της. Τα βασικά ψυχικά γνωρίσματα είναι εκ γενετής προσδιοριζόμενα, πράγμα που σημαίνει ότι ίσως αυτά εκφράζονται με συγκεκριμένο τρόπο ως προς την πολιτική. Τα συστήματα διακυβέρνησης είναι ποικίλα, αλλάζοντας ανά χώρα και ανά τους αιώνες. Αλλάζουν ακόμα και στην ίδια χώρα, μέσα σε λίγα χρόνια ή δεκαετίες. Αυτό που θα εξετάσουμε είναι το κατά πόσον οι φυλετικές προδιαθέσεις ενός λαού βοηθούν την εδραίωση συγκεκριμένων συστημάτων διακυβέρνησης.

Στην αρχαιότητα, οι Έλληνες θεωρούσαν ότι είναι φυσικό οι εξ ανατολών βάρβαροι να έχουν απολυταρχικό σύστημα διακυβέρνησης, γιατί...

ταιριάζει στην ψυχοσύνθεση των λαών της ανατολής. Αντιθέτως, οι Έλληνες διατείνονταν ότι οι ίδιοι δεν συμβιβάζονται με την απολυταρχία και αποδέχονται πιο ελεύθερα καθεστώτα. Δηλαδή, οι αρχαίοι Έλληνες ήταν οι πρώτοι που διαπίστωσαν ότι οι διαφορές στα συστήματα διακυβέρνησης προέρχονται από εγγενείς ιδιότητες σε κάποιους λαούς.

Αν εξετάσουμε την συγκεκριμένη διαπίστωση των αρχαίων Ελλήνων με τις σύγχρονες ανθρωπολογικές γνώσεις, θα δούμε ότι στις χώρες αυτές κατοικούν άνθρωποι του Αρμενοειδή, Ιρανικού και Αραβικού τύπου. Ακόμα και σήμερα βλέπουμε σε αυτές τις χώρες να κυριαρχεί η απολυταρχία με διάφορες μορφές, η οποία για πολλούς φαντάζει ως ο μόνος τρόπος να διακυβερνηθούν αυτές οι περιοχές, γιατί αλλιώς οδηγούνται σε ατέρμονες συρράξεις. Και ενώ οι Αρμενοειδείς διοικούνταν σχεδόν σε όλο το διάβα της  ιστορίας απολυταρχικά, κάτι το οποίο ανέχονται λόγω φόβου, οι Ιρανικοί και Αραβικοί αποδιοργανώνονται αν δεν υπάρχει στιβαρή εξουσία. Βλέπουμε ότι οι παρατηρήσεις των αρχαίων Ελλήνων δικαιώνονται μέχρι και σήμερα, όσον αφορά στην ανατολή. Παρόμοια φαίνεται να είναι τα πράγματα και στη βόρεια Αφρική.

Οι Ευρωπαϊκοί λαοί φαίνεται να αντιδρούν σε φαινόμενα απολυταρχίας και να προτιμούν διαμοιρασμό της πολιτικής ισχύος. Τα αριστοκρατικά καθεστώτα που διήρκεσαν από τα βάθη της αρχαιότητας μέχρι και τον 19ο αιώνα μοίραζαν την πολιτική ισχύ στα μέλη της αριστοκρατίας, ακόμα και αν υπήρχε υπεράνω τους ένας μονάρχης, με του αγώνες μεταξύ της αριστοκρατίας και των μοναρχών να είναι συνεχείς. Οι απόλυτες μοναρχίες, χωρίς αριστοκρατική τάξη, δεν ήταν συχνό φαινόμενο στην Ευρώπη. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι πιο εύκολο να επιβληθεί μια απολυταρχία σε χώρες της ανατολικής Ευρώπης, όπου υπάρχουν πολλοί Βαλτικοί, ή ακόμα και σε χώρες με πολλούς Αλπικούς, διότι θα την ανεχτούν όσο σκληρή και να είναι. Παροιμιώδης είναι η διαχρονική θέληση των Ρώσων για έναν μονάρχη που θα εξουσιάζει στιβαρά τη χώρα. Αντιθέτως, σε χώρες με πολλούς Νορδικούς/Ατλαντοειδείς/Μεσογειακούς η επιβολή μιας απολυταρχίας συναντά αντιδράσεις. Φιλόδοξοι, ικανοί και πολιτικά ισχυροί άνθρωποι που ανήκουν στους παραπάνω τύπους, σύντομα θα επιδιώξουν κομμάτι της εξουσίας. Μπορούμε να σκεφτούμε το τι συνέβη στην αρχαία Ελλάδα, αλλά και στη Μεσαιωνική Ευρώπη. Για πολλούς αιώνες, επιβίωσαν κράτη σε επίπεδο πόλης ή φέουδου, με τους ηγέτες της μιας πόλης/φέουδου να μην δέχονται να μοιραστούν την εξουσία και να ενωθούν σε ένα ευρύτερο συνασπισμό που θα τους ισχυροποιούσε. Και όσες φορές η ένωση γίνονταν βίαια, μετά από αιματηρούς πολέμους, τις περισσότερες φορές διατηρούνταν αριστοκρατικά προνόμια για την άρχουσα τάξη. Αυτό δείχνει ότι λαοί που έχουν δραστήριους φυλετικούς τύπους σε υψηλά ποσοστά, ανέχονται καθεστώτα που μοιράζουν την εξουσία και απεχθάνονται τις απολυταρχίες. Ακόμα και οι σημερινές μασονικές τηλεδημοκρατίες διατηρούν αυτήν την ψευδαίσθηση διαμοιρασμού της εξουσίας και γίνονται ανεκτές στη δύση, παρότι κατά βάθος αποτελούν εβραϊκές δικτατορίες.

Ένα ενδιαφέρον ζήτημα έθεσε ο Lothrop Stoddard στο βιβλίο του Racial Realities in Europe. Οι Γάλλοι προσπαθούν αγχωδώς, όπου σταθούν και όπου βρεθούν, να προβάλλουν την ενότητα της χώρας και του έθνους. Είναι γνωστό ότι η Γαλλία είναι μια ιδιαίτερα μικτή χώρα, με τουλάχιστον τρεις φυλετικούς τύπους γεωγραφικά διαχωρισμένους, δηλαδή Νορδικούς στα βόρεια, Μεσογειακούς στα νότια και Αλπικούς στο κέντρο. Ο Stoddard θεωρεί ότι αυτή η στάση των Γάλλων προέρχεται βαθύτερα από την αίσθηση διάσπασης που δημιουργεί η φυλετική σύνθεση της χώρας, η οποία εμμέσως φαίνεται και στη γλώσσα και στη νοοτροπία, του βόρειου και του νότιου κομματιού της χώρας. Η προώθηση του συγκεντρωτισμού αποτελεί βασικό γνώρισμα των Γάλλων και πιθανόν ο λόγος είναι ότι ένα μικτό φυλετικά κράτος, απαιτεί συγκεντρωτισμό για να μπορέσει να διοικηθεί, γιατί σε περίπτωση που χορηγούνταν αυτονομία σε περιοχές που διέφεραν φυλετικά, ίσως δημιουργούνταν διασπαστικές τάσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι σχεδόν όλες οι πολυεθνικές αυτοκρατορίες διοικούνταν συγκεντρωτικά από ένα μόνο κέντρο εξουσίας, γιατί σε αντίθετη περίπτωση η διάσπαση θα έρχονταν γρήγορα. Παραδείγματα υπάρχουν πολλά, όχι μόνο στις αρχαίες αυτοκρατορίες, όπως η Περσική, η Μακεδονική, η Ρωμαϊκή, αλλά και πιο σύγχρονες, όπως η Ρωσική, η Βρετανική, κτλ.

Συμπερασματικά, η φυλετική υπόσταση ενός λαού δημιουργεί κάποιες τάσεις ως προς τα συστήματα διακυβέρνησης που μπορεί να ανεχτεί. Δραστήριοι, ικανοί και φιλόδοξοι τύποι επιδιώκουν συστήματα στα οποία υπάρχει διαμοιρασμός της εξουσίας, ενώ φιλήσυχοι, ανεκτικοί και υποτονικοί τύποι ανέχονται ή επιδοκιμάζουν πιο απολυταρχικά συστήματα διακυβέρνησης. Σε περιπτώσεις που υπάρχουν σημαντικές φυλετικές διαφορές εντός της επικράτειας, ο πλέον ενδεδειγμένος τρόπος επιβολής είναι μέσω του συγκεντρωτισμού της εξουσίας.

Πηγή: