στο ηλιακό μας σύστημα καθώς είναι η πρώτη φορά που «βράχος» εκτός του ηλιακού συστήματος «εισβάλει» στον ζωτικό διαστρικό χώρο της Ανθρωπότητας.
Το αντικείμενο από άλλο ηλιακό σύστημα «ονομάστηκε» A/2017 U1.
Θεωρείται κάτι μοναδικό στα χρονικά της διαστημικής εξερεύνησης διότι μέχρι τώρα πολλοί θεωρούσαν ότι είναι αδύνατο ένα σώμα από άλλο ηλιακό σύστημα να μπει στο δικό μας και άλλοι μάλιστα λένε ότι το δικό μας ηλιακό σύστημα δεν θα μας «αφήσει» ποτέ να φύγουμε από εδώ
Η Ζώνη του Κάιπερ βρίσκεται σε απόσταση 30-50 AU (αστρονομικέ μονάδες, μία μονάσα ισούται με την απόσταση Γης-Ήλιου) και αποτελείται από μικρά, παγωμένα σώματα. Τα σώματα της ζώνης που, λόγω έλξης από τους μεγάλους πλανήτες, μπαίνουν στο Ηλιακό σύστημα λέγονται Κένταυροι.
Ο Πλούτωνας, που βρίσκεται στις 39,5 AU, ήταν ο μικρότερος από τους πλανήτες (με διάμετρο μικρότερη από την Σελήνη) μέχρι τον αποχαρακτηρισμό του, και αυτός για τον οποίο έχουμε τα λιγότερα στοιχεία.
Αποτελεί διπλό σύστημα με το δορυφόρο του Χάροντα (συνολικά ο Πλούτωνας έχει 5 δορυφόρους). Ο Πλούτωνας θεωρείται πλέον πλανήτης νάνος, μιας και στη Ζώνη του Κάιπερ έχουν ανακαλυφθεί σώματα του ίδιου ή και μεγαλύτερου μεγέθους από αυτόν και αφού το ελάχιστο όριο μεγέθους για πλήρη πλανήτη τέθηκε μεγαλύτερο από αυτόν.
Ο διασκορπισμένος δίσκος (scattered disc) είναι περιοχή του ηλιακού συστήματος όπου μεταποσειδώνια αντικείμενα διανύουν τροχιές με περιήλια γύρω στις 30-35 AU και αφήλια που ξεπερνούν τις 100 AU. Τα αντικείμενα διασκορπισμένου δίσκου συγκαταλέγονται στα μακρινότερα και πιο ψυχρά αντικείμενα του Ηλιακού συστήματος. Πιστεύεται ότι από εκεί προέρχονται οι κομήτες με βραχεία περίοδο εμφάνισης.
Τελικό σύνορο του Συστήματος είναι το υποθετικό Νέφος του Όορτ.
Είναι παρόμοιο με τη Ζώνη του Κάιπερ όσον αφορά τα σώματα που το αποτελούν, βρίσκεται όμως πολύ πιο μακριά, στις 50.000-100.000 AU, και σχηματίζει σφαίρα που περικλείει το Ηλιακό σύστημα, ενώ η Ζώνη του Κάιπερ είναι περιορισμένη στην εκλειπτική. Από εκεί θεωρείται ότι προέρχονται οι κομήτες με μεγάλες περιόδους, όπως ο Κομήτης του Χάλεϋ.
Τυπικά, το όριο του Ηλιακού συστήματος είναι εκεί που η βαρύτητα του Ήλιου παίζει μικρότερο ρόλο από τη βαρύτητα άλλων σωμάτων ή του Γαλαξία, δηλαδή πρακτικώς στα μισά της απόστασης μέχρι το πιο κοντινό άστρο. Εναλλακτικά, το Ηλιακό Σύστημα τελειώνει εκεί που το μαγνητικό πεδίο του Γαλαξία γίνεται ισχυρότερο από το μαγνητικό πεδίο του Ήλιου, και δημιουργείται κρουστικό κύμα με τον ηλιακό άνεμο (ηλιόπαυση).
Το μυστηριώδες αντικείμενο ανακαλύφθηκε πριν από μερικές μέρες, από έναν ερευνητή που χρησιμοποίησε ένα εξελιγμένο τηλεσκοπικό σύστημα στο Πανεπιστήμιο της Χαβάης, το οποίο ερευνά διαρκώς το διάστημα για τέτοιου είδους φαινόμενα.
«Περιμέναμε αυτή τη μέρα εδώ και δεκαετίες», δήλωσε ο Πολ Τσόντας, διευθυντής του Εθνικού Κέντρου Αεροναυτικής και Διαστημικής Διοίκησης για μελέτες αντικειμένων κοντά στη Γη, στο Εργαστήριο Jet Propulsion Laboratory στην Πασαντίνα της Καλιφόρνια.
Αστεροειδής ή… κομήτης
Το αντικείμενο έχει διάμετρο 400 μέτρα. Αμέσως ξεχώρισε για τους ερευνητές προερχόμενο από την κατεύθυνση του αστερισμού Λύρα, σχεδόν ακριβώς πάνω από το ελλειπτικό επίπεδο όπου οι πλανήτες και οι άλλοι αστεροειδείς περιστρέφονται γύρω από τον ήλιο.
Πέρασε ακριβώς δίπλα από την τροχιά του Ερμή στις 2 Σεπτεμβρίου, πριν αναγκαστεί να κάνει μία μεγάλη στροφή κάτω από το ηλιακό μας σύστημα, λόγω της μεγάλης βαρύτητας του ήλιου. Η κοντινότερη απόσταση που είχε από τη Γη ποτέ, ήταν στις 14 Οκτωβρίου, όταν βρισκόταν 15 εκατομμύρια μίλια μακριά.
«Πηγαίνει πολύ γρήγορα και διαγράφει τέτοια πορεία που μπορούμε να πούμε σίγουρα ότι αυτό το αντικείμενο κινείται για να βγει εκτός του ηλιακού μας συστήματος και να μην επιστρέψει», δήλωσε ο Ντάβιντε Φαρνότσια από τη NASA.
Οι αστρονόμοι παρακολουθούν το A/2017 U1 με τηλεσκόπια. Ελπίζουν να χρησιμοποιήσουν τα δεδομένα που καταγράφουν για να επιβεβαιώσουν την προέλευση του αντικειμένου. Αλλά και να μάθουν ό,τι μπορούν για τη σύνθεσή του.
