Την ώρα που αναζητούνται στα αίτια της σιδηροδρομικής τραγωδίας οι μαρτυρίες κάποιων επιβατών συγκλονίζουν, αφού περιγράφουν με τραγικό τρόπο, όλα εκείνα τα λεπτά που έζησαν κατά τη διάρκεια του εκτροχιασμού του τρένου, από Αθήνα- Θεσσαλονίκη.

Ένας από τους επιβάτες στο μοιραίο τρένο ήταν και ο Στέλιος Τσούλιας ο οποίος με ανάρτησή του πριν από λίγη στον προσωπικό λογαριασμό του στο facebook περιγράφει τα όσα έζησε. «Χθες το βράδυ η τύχη το έφερε να γυρίζω στην Θεσσαλονίκη με το τρένο, μετά από ένα πολύ γεμάτο και δημιουργικό διήμερο στην Αθήνα. Είμαι από τούς «τυχερούς» που βγήκαν από τα βαγόνια με μικρές γρατζουνιές δυστυχώς όμως δύο συνάνθρωποί μας κατέληξαν στο σημείο του ατυχήματος και άλλοι τραυματισμένοι μεταφέρθηκαν στα νοσοκομεία.

Φυσικά το στρες που περάσαμε όλοι οι επιβάτες και οι κάτοικοι του χωριού που προσπαθούσαν να μας απεγκλωβίσουν με ότι είχαν πρόχειρο, σφυριά, λοστούς, φτυάρια νομίζω θα το θυμόμαστε σε όλη μας την ζωή.

Φυσικά είμαστε χαρούμενοι που είμαστε σήμερα (Κυριακή πρωί) καλά, όμως οι άνθρωποι που τραυματίστηκαν και οι οικογένειες των δύο θυμάτων θα πρέπει να μάθουν τουλάχιστον τους λόγους του ατυχήματος.
Από τους απλούς ανθρώπους που έτρεξαν δίπλα μας να σπάσουν τα παράθυρα και να μας τραβήξουν έξω και αφού ήμασταν ασφαλής, μάθανε ότι στο ίδιο σημείο πριν κάποια χρόνια έχει ξανασυμβεί ατύχημα με το τρένο.

Η εικόνα μέσα στο τρένο ήταν τρομακτική, οι θέσεις των επιβατών είχαν φύγει από την βάση τους, οι αποσκευές και τα προσωπικά αντικείμενα των επιβατών ήταν κάπου μέσα στα σίδερα και στα τζάμια που είχαν σπάσει.

Η μυρωδιά από το πετρέλαιο παντού έντονη και λάδια σε πολλά σημεία. Η αμαξοστοιχία ήταν 30 και πλέον ετών από τις πρώτες που ξεκίνησαν τα intercity δρομολόγια στις αρχές του 80.

Οι εγκλωβισμένοι εκλιπαρούσαν για βοήθεια μέσα από το τρένο. Ευτυχώς οι περισσότεροι από το σοκ και μην ξέροντας πραγματικά εάν είχαν τραυματιστεί. Σε δέκα λεπτά νομίζω έφτασε η Αστυνομία λίγο μετά η πυροσβεστική και το ΕΚΑΒ. Θα πρέπει επιτέλους να μην περιμένουν οι αρχές και τρίτο ατύχημα στο σημείο ώστε να μάθουμε τι δεν γίνεται σωστά στο σημείο αυτό. Είναι το ελάχιστο που χρωστούν σε όλους μας».

«Το μόνο που θυμάμαι είναι πως ξύπνησα απότομα από το δυνατό τράνταγμα που ένιωσα. Δεν πίστευα τι είχε γίνει όταν άκουσα φωνές και ουρλιαχτά. Όλα έγιναν μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου. Τα βαγονιά είχαν ντελαπάρει και ήταν ξαπλωμένα στο έδαφος. Ύστερα από κάποια ώρα που δεν μπορώ να θυμηθώ πόσο ήταν ήρθαν οι διασώστες. Εκεί άρχισε ο απεγκλωβισμός του εργοδηγού, ενώ όλοι από την αρχή μιλούσαν για νεκρούς και δεκάδες τραυματίες. Πιστεύω ότι ο Θεός με βοήθησε και σώθηκα από θαύμα».