Ωστόσο, ούτε οι φιλίες ούτε οι συμπάθειες της Δούκισσας ήταν διαρκείς. Η παραμικρή δυσαρέσκεια αρκούσε για να καταστρέψει τη θερμότερη σχέση.Όλα της τα αισθήματα είχαν τον χαρακτήρα της εφημερότητας. Καταλαμβανόταν από την ιδέα να μορφώσει και να εκπαιδεύσει νέες και νέους. Τους εξέλεγε, τους επιδαψίλευε με στοργή και δαπανούσε αφειδώς χρήματα. Όμως, ξάφνου, κάτι άλλαζε μέσα της και αποφάσιζε να διώξει τους πάντες.Λίγα χρόνια πριν πεθάνει, είχε πάρει υπό την προστασία της έναν νεαρό Μανιάτη, ονόματι Δημητρακαράκο. Του παρέσχε κατοικία εντός του μεγάρου της, του διέθετε ίππους και τον καλομάθαινε σαν να ήταν πριγκιπόπουλο.Μια μέρα, όμως, ο ευνοούμενος νεαρός αποπέμφθηκε από το δουκικό μέγαρο και κατέφυγε πάλι υπό την τρύπια στέγη του φτωχού, φοιτητικού του δωματίου.Ενίοτε ένιωθε αισθήματα γενναία και επιθυμούσε διακαώς να συνδέσει το όνομά της με την πρόοδο της αναγεννημένης Ελλάδας. Μάλιστα, διέδωσε ότι ήθελε να ιδρύσει μια καλλιτεχνική σχολή, αλλά οι αγαθές της αυτές προθέσεις κατακρημνίστηκαν με την ίδια ευκολία που γεννήθηκαν.Μα, το ευμετάβλητο του χαρακτήρα της δεν την καθιστούσε ανυπόφορη στα μάτια των γνωστών της. Απεναντίας, στις συναναστροφές της ήταν γοητευτική και γενναιόδωρη. Δεχόταν στο σπίτι της κάθε άνθρωπο, αρκεί να φορούσε χειρόκτια, ενώ υπό τη φιλόξενη σκέπη της έβρισκαν καταφύγιο όλοι οι διερχόμενοι ξένοι της Ελλάδας.Η Δούκισσα διοργάνωνε εκδρομές για τους ποικίλους φίλους της στα πέριξ των Αθηνών, ανάμεσα στους οποίους ξεχώριζε η περιώνυμη Κόμισσα Θεοτόκη με τη θυελλώδη ερωτική ζωή, ο αγέρωχος Δημήτριος Καλλιφρονάς, ήρωας της Επανάστασης και τρανός πολιτικός άντρας της εποχής και η ευφυής μορφή του Υδραίου Υπουργού Δημήτριου Βουδούρη ή Μπουντούρη. Όλοι μαζί εξέδραμαν σε μακρινές αποστάσεις, προκειμένου να λάβει η Δούκισσα την ευχαρίστηση να τους προσφέρει το εξωτικό για τον καιρό εκείνο παγωτό.Τα απογεύματα, οι συγκεντρώσεις στα σαλόνια της ήταν εκλεκτές. Η αγάπη της για τα Γράμματα και τον Πολιτισμό διατηρήθηκαν ακμαίες, παρά το προχωρημένο της ηλικίας της. Καλούσε όσους και όσες μπορούσαν να συμμερισθούν τα φιλοκαλλιτεχνικά της αισθήματα και απήγγελλε με περισσή χάρη ποιήματα του Βίκτωρος Ουγκώ και του Λαμαρτίνου.Εννοείται, βεβαίως, πως δεν αντιλαμβάνονταν όλοι οι καλεσμένοι της τα υψηλά μηνύματα και ιδεώδη τούτων των ποιητών. Σεβάσμιοι κύριοι και κρινολινοφόρες δεσποινίδες συχνά συλλαμβάνονταν επ’ αυτοφόρω να χασμουριούνται άχαρα στους πιο ωραίους και βαθυστόχαστους στίχους των μεγάλων τούτων δημιουργών.Πολλοί από αυτούς αποπέμπονταν από τις συντροφιές της, ενώ ορισμένοι παρακαλούσαν να τους κρατήσει στην παρέα της μόνο για το φαγητό.Μέσα στα σαλόνια της ανακινούνταν διαρκώς ζητήματα θρησκευτικά, πολιτικά και κοινωνικά, που διαρκούσαν έως τις πρώτες πρωινές ώρες. Αφορμή γύρευε η Γαλλίδα αρχόντισσα, για να αναπτύξει τις απόψεις της, λαλώντας ακατάπαυστα περί θεωριών, που ελάχιστοι από τους ακροατές της κατανοούσαν.Η τότε ελληνική κοινωνία, άξεστη και απαίδευτη ακόμα, ήταν απροετοίμαστη για τέτοιου είδους επαφές. Η κοινωνική μόρφωση, άλλωστε, βρισκόταν ακόμα στα σπάργανα, καθώς ο πνευματικός προβληματισμός ταλάνιζε μονάχα τους συγγραφείς. Η πολιτική είχε τη χυδαιότερη μορφή της, καθώς δεν ήταν λίγοι οι Υπουργοί που ξυλοφορτώνονταν στους δρόμους.Η Δούκισσα της Πλακεντίας, ωθούμενη από την επιθυμία να καθιστά κοινωνούς των ιδεών της και άλλους, λαλούσε ακατάσχετα, μη δυνάμενη να αντιληφθεί ότι δε γινόταν αντιληπτή από τους ακροατές της. Ωστόσο, είχε γίνει κατανοητό από τους ελάχιστους που μπορούσαν να την καταλάβουν ότι είχε απαρνηθεί τον Χριστιανισμό και είχε μυηθεί στον Ιουδαϊσμό.Η Σοφί φρονούσε πως ο Μωυσής ήταν ο τελειότερος τύπος ανθρώπου και πως τα νομοθετήματά του αποτελούσαν το εντελέστερο επί γης θρησκευτικό και νομικό έργο. Αρδευόμενη από την αχαλίνωτη φαντασία της, παρήγαγε δικές της πολιτικές και θρησκευτικές δοξασίες, που συνόρευαν με τη φρενοβλάβεια.Τροποποιούσε τους απαράμιλλους αρχαίους στοχαστές, όπως τον Αριστοτέλη, κατά το δοκούν. Εκπορευόμενη από το αριστοκρατικό της υπόβαθρο, διαιρούσε ευκόλως τους ανθρώπους σε φύσει εργάτες, φύσει δούλους και φύσει ευγενείς.Ονειρευόταν να εγκαθιδρύσει στη χώρα μας ένα είδος θεοκρατικού πολιτεύματος, κατά το οποίο οι αριστοκρατικές οικογένειες του τόπου μας να εκτελούν όλες τις υψηλές θρησκευτικές και πολιτικές λειτουργίες, που θα εξυπηρετούνταν σε δεύτερο βαθμό από τους υπόλοιπους πολίτες, οι οποίοι θα ήταν προορισμένοι να δουλεύουν για τις οικογένειες αυτές.Η Δούκισσα της Πλακεντίας κήρυττε αναφανδόν ότι η φιλανθρωπία της περιοριζόταν στον κύκλο των πασχόντων αριστοκρατών και θεωρούσε αριστοκράτες όσους παρουσιάζονταν ενώπιόν της φορώντας χειρόκτια.Την ώρα, όμως, που εξέφραζε τις αλλόκοτες ιδέες της, παρατηρούσε κανείς ότι διατελούσε σε μεγάλη σύγχυση και εν τη ροή του λόγου της, βαθμηδόν, καταλαμβανόταν από ανεξέλεγκτο ενθουσιασμό, έπαιρνε μια στάση θεατρική, εξέτεινε τα χέρια της ανοργάνωτα, τα μάτια της σπινθηροβολούσαν εντόνως και το ρεύμα της ευγλωττίας της δημιουργούσε μπερδεμένες ιδεοληψίες, ώστε όσοι βρίσκονταν τριγύρω αισθάνονταν πως δεν ψυχαγωγούνταν σε σαλόνι κοινωνικής συναναστροφής, αλλά σε θάλαμο φρενοκομείου.Συνεχίζεται…Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΑΘΗΝΑΙ”, στις 12/04/1903…
