Με ποσοστό 9,51% στον πρώτο γύρο των βουλευτικών εκλογών του 2017, το Σοσιαλιστικό κόμμα Γαλλίας κατέγραψε ένα ιστορικά χαμηλό σκορ, το οποίο αντιστοιχεί στην κατάρρευση των γειτόνων του.

Το γαλλικό Σοσιαλιστικό κόμμα (PS) άρχισε σοβαρά να χάνει έδαφος από το 2002, όταν ο τότε υποψήφιος για την προεδρία Λιονέλ Ζοσπέν έχασε από τον πρώτο γύρο. Το πιο πρόσφατο «χαστούκι» στο PS ήταν το σκορ του υποψηφίου για την προεδρία 2017, Μπενουά Αμόν (6,35 %). Αλλά υπήρχαν και χειρότερα: το PS πήρε μόνο 9,51 % των ψήφων στον πρώτο γύρο των βουλευτικών εκλογών της 11ης Ιουνίου 2017. Ποτέ δεν είχε πέσει τόσο χαμηλά από την ίδρυσή του το 1969, στο Συνέδριο της Alfortville. Η Le Monde βρήκε τον χάρτη με τους δείκτες:

Η πτώση του γαλλικού Σοσιαλιστικού κόμματος από το 1973 ως σήμερα:

Η κατάρρευση του γαλλικού Σοσιαλιστικού κόμματος δείχνει να ακολουθεί εκείνη των γειτόνων του. Το PSOE, το ισπανικό Σοσιαλιστικό κόμμα, άρχισε να πέφτει εκλογικά στις αρχές της δεκαετίας του 2010, χάνοντας 59 έδρες και την εξουσία στην περίοδο 2008-2011. Εχοντας ανταγωνισμό από τα αριστερά από το Podemos, που σήμερα είναι η τρίτη πολιτική δύναμη της Ισπανίας, το PSOE δυσκολεύεται να σηκώσει κεφάλι και έχει πλέον 82 έδρες, ενώ είχε 169 πριν από εννιά χρόνια.

Η ίδια κατάρρευση ισχύει και για το ελληνικό Σοσιαλιστικό κόμμα, το ΠΑΣΟΚ. Τον Ιουνουάριο του 2015, το ΠΑΣΟΚ πήρε 4,7% των ψήφων και έκανε το χειρότερο ποσοστό στην ιστορία του. Λίγους μήνες αργότερα, τον Σεπτέμβριο του 2015, ανέβασε τα ποσοστά του στο 6,3%.
Το ΠΑΣΟΚ δεν μπορούσε να φανταστεί μια τέτοια ήττα το 2009, όταν έπαιρνε 43,92 % των ψήφων. Αλλά το ριζοσπαστικό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ με τον Αλέξη Τσίπρα επικεφαλής, ο οποίος υποσχέθηκε στους ψηφοφόρους να τους απελευθερώσει από την λιτότητα που επέβαλε η Ευρωπαϊκή Ενωση, είχε αρχίσει να ξεπερνάει το ΠΑΣΟΚ από τα αριστερά. Οι ψηφοφόροι έκαναν την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ να πληρώσει τα δραστικά μέτρα λιτότητας.

Η πτώση του ΠΑΣΟΚ από το 1981 ως σήμερα:

Το γερμανικό SPD δεν ξέφυγε από την εξαέρωση της μετριοπαθούς ευρωπαϊκής αριστεράς. Οι γερμανοί σοσιαλιστές κυριάρχησαν στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα αλλά άφησαν τη θέση τους στο συντηρητικό CDU της Ανγκελα Μέρκελ. Η καγκελάριος κυβερνάει την Γερμανία από το 2005 και διεκδικεί μια νέα θητεία τον Σεπτέμβριο του 2017.
Η εκλογική αναμέτρηση φαίνεται ότι θα έχει αρνητικά αποτελέσματα για την γερμανική αριστερά: στις πρόσφατες τοπικές εκλογές-βαρόμετρο της ομοσπονδιακής αναμέτρησης, το CDU επικράτησε του SPD και του ηγέτη του Μάρτιν Σουλτς.

Η πτώση του γερμανικού SPD:

Στο Ηνωμένο Βασίλειο, το Labour γνώρισε επίσης το κενό. Τα χρόνια Τόνι Μπλερ και Γκόρντον Μπράουν είναι πλέον μια μακρινή ανάμνηση και οι Συντηρητικοί επικρατούν από το 2010. Οι πρόσφατες πρόωρες εκλογές άφησαν ένα παράθυρο ανάνηψης του Εργατικού κόμματος, και του ηγέτη του Τζέρεμι Κόρμπιν. Κατέχει πλέον 261 έδρες στο κοινοβούλιο, ήτοι 29 περισσότερες από το 2015.

Η πορεία των Εργατικών στη Βρετανία από το 1983 ως σήμερα:

Και η Ιταλία; Η σταδιακή άνοδος του κόμματος διαμαρτυρίας του Μπέπε Γκρίλο, Κίνημα Πέντε Αστέρων, θα μπορούσε να είναι ο πρόλογος της κατάρρευσης της ιταλικής κεντροαριστεράς. Αλλά, προς το παρόν, δεν έγιναν βουλευτικές εκλογές για να επικυρώσουν αυτή την υπόθεση. Το Δημοκρατικό κόμμα ήταν πρώτο κόμμα το 2013, με 292 έδρες στις 630 χάρη στην συνεργασία του με το κόμμα «Αριστερά, Οικολογία και Ελευθερία».

Αντίθετα με τους ευρωπαίους γείτονές της, η ιταλική μετριοπαθής αριστερά δεν γνώρισε κατάρρευση τα τελευταία είκοσι χρόνια. Η εξήγηση είναι ότι ανανεώνει συχνά την ηγεσία της. Αλλάξει κάθε φορά που χάνει ή κερδίζει εκλογές και επιλέγει να κάνει συμμαχίες με κόμματα στον χώρο της κεντροαριστεράς. Το Δημοκρατικό Κόμμα του Ματέο Ρέντσι έχει δημιουργηθεί από την συγχώνευση των δημοκρατών της αριστεράς με ένα κεντρώο κόμμα