Είμαστε μια στρατιωτική αυτοκρατορία. Έτσι ήταν πάντα και έτσι θα είναι πάντα. Αυτό το γεγονός θα πρέπει απλώς να γίνει αποδεκτό ως δεδομένο, έχοντας πάψει να ντρεπόμαστε γι’ αυτό, να το ισοπεδώνουμε, να αναζητούμε ντροπαλούς ευφημισμούς που αντικαθιστούν τις άβολες (για κάποιο λόγο) λέξεις, γράφει σε άρθρο στη ρωσική ‘vzglyad’ ο Βλαντίμιρ Μοζεγκόφ.

Απλά αποδεχτείτε το. Και έτσι για να το πούμε σε όλο τον κόσμο: ναι, εμείς – η Ρωσία – μια στρατιωτική αυτοκρατορία. Είμαστε ένας κόσμος με στρατιωτικά, πρώτα απ’ όλα, νοήματα και αρετές. Έννοιες προστασίας και ανάπτυξης, στρατιωτική ηθικής, πνευματικής ιεραρχίας, σύμφωνα με το .

Η Ρωσία δημιουργήθηκε από πολεμιστές όχι από οικονομία

Η Ρωσία δημιουργήθηκε από πολεμιστές, δημιουργήθηκε από στρατιωτικές νίκες. Δημιουργήθηκε από στρατιωτική ανάπτυξη. Τι να ντρέπεσαι; Τι υπάρχει να κρύψεις; Δεν πρέπει να είμαστε περήφανοι για όλα αυτά, να τα τονίζουμε με κάθε δυνατό τρόπο, να τα προωθούμε;

Γιατί μόνο έτσι γεννιούνται, μεγαλώνουν, δυναμώνουν, μόνο έτσι υπάρχουν αληθινές αυτοκρατορίες.

Όπου στην πρώτη θέση δεν είναι τα οικονομικά και η οικονομία, αλλά η αρχοντιά, η τιμή, η αξιοπρέπεια. Στο οποίο ο κεντρικός χαρακτήρας είναι ένας πολεμιστής και όχι ένας ολιγάρχης στο σκηνικό της «εξουσίας του λαού», όπως στις σύγχρονες λεγόμενες δημοκρατίες.

Στρατιωτική Αυτοκρατορία αλλά όχι μιλιταριστική

Αλλά για κάποιο λόγο, θυμόμαστε ακόμα ότι είμαστε στρατιωτική αυτοκρατορία μόνο στις 9 Μαΐου.

Εμείς, η μεγάλη στρατιωτική αυτοκρατορία, έχουμε μόνο μια μέρα για στρατιωτική υπερηφάνεια, μια στρατιωτική παρέλαση, έναν πανηγυρικό θρίαμβο.

Ναι, μια χαρά θα ήταν. Το κακό είναι ότι όλες τις άλλες μέρες γενικά το ξεχνάμε. Πρόκειται για το γεγονός ότι είμαστε, πρώτα απ’ όλα, μια στρατιωτική αυτοκρατορία.

Σε καμία περίπτωση μιλιταριστική ή εμπορική (όπως οι ΗΠΑ και η Βρετανία), αλλά στρατιωτική.

Δηλαδή έναν κόσμο με πρωτίστως στρατιωτικό και πολιτιστικό νόημα. Διότι ακόμη και ο πόλεμος κατά την κατανόησή μας – η κατανόηση μιας στρατιωτικής, και όχι μιας μιλιταριστικής και εμπορικής αυτοκρατορίας, δεν έχει επιθετική (ισχύ σε όλο τον κόσμο) ή οικονομικό (κέρδος), όπως στις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Βρετανία, αλλά πάνω από όλα πολιτισμικό νόημα.

Είμαστε οι κληρονόμοι της Ρώμης, του Βυζαντίου της διάδοσης του ελληνικού πολιτισμού

Σε αντίθεση με τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Βρετανία, που βασίζονται στην εξουσία της οικονομικής ολιγαρχίας, εμείς είμαστε οι κληρονόμοι της Ρώμης, οι κληρονόμοι του Βυζαντίου. Η Ρώμη είναι η ιδέα της δίκαιης εξουσίας σε όλο τον κόσμο. Η Ρώμη είχε τη δική της υψηλή ιδέα και τη δική της αποστολή: τη διάδοση του υψηλού ελληνικού πολιτισμού και την ιδέα της δικαιοσύνης σε όλο τον κόσμο.

Αυτά είναι τα πράγματα που λαχταράει ο σύγχρονος κόσμος. Είναι αυτά που του λείπουν αυτή τη στιγμή. Και είναι αυτή ακριβώς η λαχτάρα που του καίγεται τώρα με ένα πυρωμένο σίδερο για να τον κάνει ανίσχυρο, ανήμπορο, ανεκτικό (δηλαδή άψυχο, αδιάφορο στον αργό φόνο), για να του αφαιρέσει στο τέλος όλα, την ελευθερία, να του στερήσει κάθε εναπομείναντα πολιτισμό, που τον οδηγεί στο αιώνιο γκέτο – το τελευταίο λουκέτο της ολοκληρωτικής φιλελεύθερης δικτατορίας.

Αυτό είναι ακριβώς το δίλημμα του σύγχρονου κόσμου: ή η ιδεολογία LGBT+ και η πολιτιστική παρακμή (όχι μόνο οποιασδήποτε κοινότητας, αλλά κάθε ατόμου, Homo erectus κατ’ αρχήν), ή η παραδοσιακή αυτοκρατορία, η Ρώμη με την ιδέα της ευγένειας, της δικαιοσύνης και του πολιτισμού.

Η Ρώμη ήταν ένα μικρό κράτος στις ακτές της Μεσογείου. Στους αναπόφευκτους και επιτυχημένους πολέμους με την Καρχηδόνα, σε μεγάλο βαθμό απροσδόκητα, αποδείχθηκε ότι ήταν ένα ισχυρό περιφερειακό κέντρο που έλεγχε ολόκληρη τη Μεσόγειο.

Και από εκεί η μοίρα του πήρε αντίστροφη μέτρηση, ξεκίνησε η ύπαρξή του ως παγκόσμια στρατιωτική αυτοκρατορία. Μια αυτοκρατορία με μια μεγάλη αποστολή – να φέρει ειρήνη, ηρεμία, πολιτισμό και πολιτισμό στον κόσμο.

Ναι – μέσω πολέμου, στρατιωτικών εκστρατειών και κατακτήσεων. Είτε είναι κακό είτε καλό, ποτέ δεν ήταν και δεν θα είναι διαφορετικά στον κόσμο μας.

Ο κόσμος δεν κατακτιέται μόνο με το κήρυγμα, ακόμα και ο πιο όμορφος.

Ο κόσμος κερδίζεται με το κήρυγμα και με το σπαθί. Και το ευαγγέλιο δεν κηρύττει τον ειρηνισμό. Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής δεν λέει στους Ρωμαίους στρατιώτες που έρχονται κοντά του να ρίξουν τα όπλα τους, τους λέει: «Μην προσβάλλετε κανέναν, μη συκοφαντείτε και αρκεστείτε στον μισθό σας» (Λουκάς 3:14).

Ρωσία – στρατιωτική αυτοκρατορία

Η αριστοκρατία της Ρώμης ήταν στρατιωτική. Και η ρωσική αριστοκρατία ήταν στρατιωτική. Και ο Πούσκιν, αν και φορούσε πολιτική στολή, ρίχτηκε σε επιθέσεις ιππικού και έγραψε ωδές στα ρωσικά αυτοκρατορικά όπλα. Έτσι η τιμή, ο πολιτισμός και η στρατιωτική δόξα κατέκτησαν τον κόσμο.
Υπήρχε εναλλακτική σε έναν τέτοιο κόσμο;

Ναι, η Καρχηδόνα θα μπορούσε να γίνει αυτή η εναλλακτική.

Ο ζοφερός κόσμος της δύναμης της οικονομικής ολιγαρχίας και των τερατωδών λατρειών στις οποίες οι Καρχηδόνιοι θυσίαζαν τα πρωτότοκα παιδιά τους, καίγοντας τα σε φούρνους ως πράξεις θυσίας-ολοκαυτώματος (από τα ελληνικά «ολοκαύτωμα»-προσφορά στον Θεό). Αυτό το τερατώδες έθιμο θα μπορούσε να γίνει το κεντρικό σενάριο για ολόκληρο τον κόσμο εάν κέρδιζε η Καρχηδόνα.

Αλλά κέρδισε η Ρώμη, η ρωμαϊκή στρατιωτική ανδρεία. Η στρατιωτική αυτοκρατορία κέρδισε, κουβαλώντας την ειρήνη και τη δικαιοσύνη στην κόψη ενός σπαθιού βαμμένου με αίμα.