O Ιάπωνας Ryoyu Kobayashi είναι ο νέος χρυσός Ολυμπιονίκης στο άλμα με σκι. Έδωσε στη χώρα του το πρώτο χρυσό, στο συγκεκριμένο σπορ σε χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες, μετά το 1972 και έγινε ο τρίτος στην ιστορία ατομικού event του άλματος (υπάρχει στο πρόγραμμα από το 1924), που δεν είναι Ευρωπαίος και κατετάγη πρώτος.

Στο βίντεο που ακολουθεί, μπορείτε να δείτε την πτήση του. Μετά θα εξηγήσουμε πώς οι snowboarders και οι σκιέρ που προσγειώνονται έπειτα από άλμα, καταφέρνουν να μην διαλύουν τα πόδια τους, αφότου 'φύγουν' από ράμπα που έχει κλίση 40 μοιρών και 'εκτοξευθούν' -σχεδόν κάθετα- σε 9 με 14 μέτρα στον αέρα, πριν προσγειωθούν.

Η επιστήμη έχει ασχοληθεί με το θέμα και έτσι διαπιστώθηκε πως την στιγμή της προσγείωσης, τα πόδια των σκιέρ και των snowboarders που 'πέφτουν' από τον ουρανό, δέχονται μικρότερη καταπόνηση από εκείνα των αθλητών του καλλιτεχνικού πατινάζ, έπειτα από ένα άλμα. Για την ακρίβεια, η δύναμη της προσγείωσης των δεύτερων είναι 5 με οκτώ φορές το βάρος τους.  Το 'παράλογο' αυτών των μαθηματικών βρίσκεται στην κλίση της απογείωσης και στην επιφάνεια της προσγείωσης.

Οι πίστες για τα άλματα σκι και το snowboard έχουν σχεδιαστεί ειδικά, με γνώμονα την στιγμή της επιστροφής στο έδαφος. “Δεν είναι απλά ένας λόφος με ράμπα” έχει διευκρινίσει ο καθηγητής φυσικής στο University of Lynchburg, John Eric Goff, στο PopularMechanics.

Σε απλά ελληνικά, η τροχιά του άλματος παραπέμπει σε παραβολή, δηλαδή σε συμμετρική καμπύλη που μοιάζει με ανάποδο U. Όταν ο αθλητής 'πετάει' στον αέρα, ανεβαίνει στην 'καμπούρα' του ανάποδου U. Όταν προσγειώνονται, κατεβαίνουν από την άλλη πλευρά. “Όποτε πλησιάζουν στο έδαφος, στην πραγματικότητα πέφτουν κατά μήκος της πλαγιάς αυτού του εδάφους. Δεν 'προσκρούουν' σε επίπεδο οριζόντιο έδαφος” εξήγησε ο Goff. Όταν προσγειώνονται “πηγαίνουν λίγο πολύ, προς την ίδια κατεύθυνση που τους 'θέλει' η βαρύτητα”.

Ενώ 'πετούν' στα 14 μέτρα, προσγειώνονται σε γωνία που είναι λίγο πάνω από τις 30 μοίρες -και όχι στο 0 των πατινέρ. Ο τρόπος που έχει δημιουργηθεί η πίστα, λειτουργεί ως 'αερόσακος' αυτοκινήτου, στην στιγμή της πρόσκρουσης. Δηλαδή, είναι σαν μια σύγκρουση να εκτείνεται σε μεγαλύτερη απόσταση.

“Αν έπεφταν απευθείας μετά το άλμα, το σκληρό έδαφος θα διέλυε το σώμα σε κομμάτια -με την έντονη δύναμη να κατανέμεται άνισα στο σώμα. Η ράμπα 'κόβει' την ορμή των σκιέρ, ακολουθεί τη διαδρομή που ήδη ακολουθούν και δέχονται την 'κρούση' σταδιακά, όπως η καμπύλη της κλίσης γίνεται σιγά σιγά επίπεδη”.