Καθημερινά λέμε φράσεις, παροιμίες και γνωμικά που γνωρίζουμε την περίστασή που πρέπει να τις χρησιμοποιήσουμε, αλλά δεν γνωρίζουμε από που που προέρχονται και πώς προέκυψαν. Η ιστορία της Εκκλησίας, όπως την κατέγραψαν οι Πατέρες, μας δίνει τις πληροφορίες.

Όταν κάποιος άνθρωπος σώζεται από κάποιο κίνδυνο, συνηθίζεται να λέμε πως «σώθηκε από το στόμα του λύκου». Παλαιότερα η φράση αυτή ήταν γνωστή και ως «εκ στόμα λέοντος».

Η ιστορία και η παράδοση δείχνουν ότι αυτή η φράση προέρχεται από πολύ παλιά, την εποχή του Δαυίδ. Την συναντάμε στους Ψαλμούς, όταν ο Δαυίδ απευθύνεται στο θεό και του λέει «Σώσον με εκ στόματος λύκου» και πιο κάτω «εκ στόματος λέοντος». Τις ίδιες φράσεις αργότερα χρησιμοποίησαν ο Απόστολος Παύλος και ο Απολλώνιος ο Τυανεύς, σύγχρονος του Νέρωνα. Και οι δύο παρομοιάζουν το Νέρωνα με αιμοβόρο θηρίο, για την αφάνταστη σκληρότητα που έδειχνε στους ανθρώπους. Ο Απόστολςο Παύλος, στη δεύτερη επιστολή του προς τον Τιμόθεο, αναφέρει, ότι σώθηκε «εκ στόματος λέοντος», ενώ ο Απολλώνιος συμπληρώνει: «Είτε λέοντα είτε λύκον τον επονομάσης, όλων των αγρίων θηρίων τα ονόματα γίνονται επωνυμία πρέποντα είς τους τυράννους. Εγώ, είναι αληθές, ότι εσώθην εκ στόματος λύκου».