Μπροστά στο μεγάλο κίνδυνο της εκδήλωσης καρδιαγγειακού συμβάματος φαίνεται πως βρίσκονται  οι ηλικιωμένοι που απομονώνονται κοινωνικά  και συνηθίζουν να ζουν μόνοι τους χωρίς κάποια κοινωνική υποστήριξη.

Σε αυτό το συμπέρασμα κατέληξε νέα μελέτη από το Πανεπιστήμιο του Μονάς στην Αυστραλία τα ευρήματα της οποίας δημοσιεύθηκαν στο BMC Geriatrics.

Οι ερευνητές παρατήρησαν πως οι υγιείς ηλικιωμένοι που ζούσαν σε κοινωνική απομόνωση είχαν 66% περισσότερες πιθανότητες να εμφανίσουν καρδιαγγειακά προβλήματα ενώ εκείνοι που διέθεταν ελάχιστη κοινωνική υποστήριξη κινδύνευαν διπλάσια, συγκριτικά με αυτούς που αναφέρουν θετική κοινωνική ζωή, τροφοδοτώντας με αυτόν τον τρόπο τις στρατηγικές πρόληψης γύρω από τα καρδιοαγγειακά προβλήματα.

Ως κοινωνική απομόνωση ορίστηκε η συμμετοχή σε δραστηριότητες της κοινότητας λιγότερο από μία φορά το μήνα και η επαφή με τέσσερις ή λιγότερους συγγενείς και στενούς φίλους το μήνα. Ως κοινωνική υποστήριξη ορίστηκε η ύπαρξη τεσσάρων ή περισσότερων συγγενών ή στενών φίλων με τους οποίους μπορούσαν να συζητήσουν ιδιωτικά θέματα ή να ζητήσουν βοήθεια. Η μοναξιά ορίστηκε ως το αίσθημα μοναξιάς τρεις ή περισσότερες ημέρες την εβδομάδα.

Αυτός ο κίνδυνος καρδιαγγειακής νόσου παρέμεινε αμετάβλητος μετά τη συνεκτίμηση των γνωστών παραγόντων κινδύνου καρδιαγγειακής νόσου όπως είναι η ηλικία, το φύλο, το κάπνισμα, η συστολική αρτηριακή πίεση, η καλη χοληστερόλη (HDL), η κρεατινίνη ορού και η χρήση αντιυπερτασικών φαρμάκων.

Καρδιακές παθήσεις: Πώς συνδέονται με την ποιότητα ύπνου

Η μελέτη αποτελεί μία νέα ανάλυση κοινωνικών και κλινικών δεδομένων στην οποία συμμετείχαν 11.498 υγιείς Αυστραλοί άνδρες και γυναίκες, ηλικίας άνω των 70 ετών, για διάστημα 4,5 ετών κατά μέσο όρο. Στο διάστημα αυτό οι ερευνητές κατέγραψαν 487 μη θανατηφόρα και 83 θανατηφόρα καρδιαγγειακά περιστατικά, όπως καρδιακή νόσο, καρδιακή προσβολή και εγκεφαλικό επεισόδιο.

Τα καρδιαγγειακά νοσήματα αποτελούν την κύρια αιτία νοσηρότητας και θνησιμότητας παγκοσμίως και έχουν μεγάλο οικονομικό βάρος. Στην Αυστραλία ιδίως, το εκτιμώμενο κόστος της μοναξιάς ανέρχεται σε 1,7 δισ. δολάρια μέσω των απουσιών, της φροντίδας, της χαμένης παραγωγικότητας και του κύκλου εργασιών των εργαζομένων. Σε αυτά δεν υπολογίζονται τα κόστη που προκύπτουν στο σύστημα υγειονομικής περίθαλψης.

«Για την ανάπτυξη αποτελεσματικών προληπτικών παρεμβάσεων και την καθοδήγηση μιας οικονομικά αποδοτικής πολιτικής, απαιτείται σαφής κατανόηση του βαθμού στον οποίο η κοινωνική απομόνωση, η κοινωνική υποστήριξη και η μοναξιά επηρεάζουν τη καρδιαγγειακή νόσο αλλά και του τρόπου με τον οποίο τα μέτρα κοινωνικής υγείας είναι σημαντικά για τον εντοπισμό των πιο ευάλωτων πληθυσμών για παρέμβαση» λέει η Δρ. Rosanne Freak-Poli από το Πανεπιστήμιο Μονάς. «Η γήρανση του πληθυσμού αποτελεί πρόκληση για την υποστήριξη των ηλικιωμένων ώστε να διατηρήσουν μια υγιή, ικανοποιητική, ανεξάρτητη κοινωνική ζωή για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα» πρόσθεσε η ίδια.

«Η οικογένεια και η κοινωνική στήριξη ή η σύνδεση με την κοινότητα δεν είναι πάντα σταθερές στη ζωή των ανθρώπων. Καθώς αυξάνεται η κατανόηση του ρόλου που διαδραματίζουν αυτοί οι παράγοντές στην καρδιαγγειακή υγεία, πρέπει να αυξάνονται και οι προσπάθειές μας για την αντιμετώπιση τους βοηθώντας τους ηλικιωμένους να παραμείνουν συνδεδεμένοι και να έχουν καλή υποστήριξη» τονίζει από την πλευρά του o καθηγητής Garry Jennings, προσωρινός διευθυντής του Εθνκού Καρδιολογικού Ιδρύματος της Αυστραλίας.