Την ώρα που ο πόλεμος στην Ουκρανία μαίνεται εδώ και περίπου 2,5 μήνες, το κατεστημένο της Γερμανίας βρίσκεται στη δίνη της εσωστρέφειας και των αντεγκλήσεων για την πολιτική που ακολουθούσε εδώ και χρόνια το Βερολίνο έναντι της Μόσχας.

Μεσολάβησαν χρόνια διαλέξεων στη Δύση ότι η περίφημη «Οστπολιτίκ» (πολιτική προσέγγισης και οικονομικής αλληλεξάρτησης) ήταν το μόνο εργαλείο που χρειαζόταν για να κρατηθεί υπό έλεγχο η Ρωσία. Ωστόσο τώρα, γερμανοί πολιτικοί, τα ΜΜΕ και η ακαδημαϊκή ελίτ της χώρας αναρωτιούνται: «Πώς καταφέραμε να κάνουμε τόσο λάθος;».

Σπάνια η εμπιστοσύνη μιας χώρας στον εαυτό της και τη θέση της στον κόσμο έχει κατακερματιστεί τόσο πολύ από τη μια ημέρα στην άλλη.

Ο καγκελάριος Όλαφ Σολτς, σοσιαλδημοκράτης που διαδέχθηκε την Άνγκελα Μέρκελ τον Δεκέμβριο, απάντησε στην αποκήρυξη δεκαετιών γερμανικής εξωτερικής πολιτικής, αφαιρώντας ένα κεφάλαιο από το «βιβλίο» της προκατόχου του και ανακοινώνοντας μια δραματική στροφή 180 μοιρών. Ονομάστηκε «Zeitenwende» (ιστορική αλλαγή), το σχέδιο περιλάμβανε μια δέσμευση να δαπανηθούν 100 δισεκατομμύρια ευρώ για την άμυνα βραχυπρόθεσμα.

Ωστόσο, η Γερμανία δεν πούλησε την ψυχή της στη Ρωσία από τη μια μέρα στην άλλη. Ήταν μια διαδικασία που κράτησε χρόνια, στο τέλος της οποίας ολόκληρη η χώρα ήταν συνένοχη.

Στη συνέχεια, θα δείτε μία λίστα που συνέταξε το Politico με τα πρόσωπα και τα όργανα που ευθύνονται περισσότερο για την άστοχη προσέγγιση της Γερμανίας προς τη Ρωσία και τον ηγέτη της.

Άνγκελα Μέρκελ

Κανένας Γερμανός δεν είναι πιο υπεύθυνος για την κρίση στην Ουκρανία από τη Μέρκελ. Οι γελοιότητες του προκατόχου της μπορεί να είχαν επισκιάσει αυτήν την πραγματικότητα στην αντίληψη του κοινού, αλλά τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους. Ως καγκελάριος από το 2005 έως το 2021, η Μέρκελ ήταν η κινητήρια δύναμη πίσω από την άρνηση του ΝΑΤΟ να εγγυηθεί ένταξη στην Ουκρανία. Ακόμη και μετά την εισβολή της Μόσχας στη Γεωργία, τον βάρβαρο βομβαρδισμό της Συρίας, την προσάρτηση της Κριμαίας, τον πόλεμο στο Ντονμπάς, την κατάρριψη του MH-17, τη δολοφονία ενός Τσετσένου αντάρτικου τύπου συμμορίας στο κέντρο του Βερολίνου και τη δηλητηρίαση του Αλεξέι Ναβάλνι, η Μέρκελ επέμεινε ότι ο Πούτιν θα μπορούσε να λογικευτεί.

Ήταν τόσο σίγουρη ότι η συνεργασία με τη Ρωσία ήταν ο δρόμος προς την ειρήνη που έδωσε το πράσινο φως στο αμφιλεγόμενο έργο για τον αγωγό φυσικού αερίου Nord Stream 2 το 2015, παρά την κατοχή της Κριμαίας από τον Πούτιν και τον πόλεμο στην ανατολική Ουκρανία. Από τότε που ξεκίνησε ο τελευταίος πόλεμος, η Μέρκελ έχει ουσιαστικά χαθεί. Τον περασμένο μήνα, είπε μέσω εκπροσώπου ότι εμμένει στην απόφασή της το 2008 να εμποδίσει την είσοδο της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ. Τελευταία φορά εθεάθη να κάνει διακοπές στην Τοσκάνη.

Φρανκ-Βάλτερ Σταϊνμάιερ

Ένας μακροχρόνια έμπιστος του ντροπιασμένου πρώην καγκελαρίου Γκέρχαρντ Σρέντερ (βλ. παρακάτω), ο Σταϊνμάιερ ήταν εξαρχής υπέρμαχος της ενεργειακής συμμαχίας της Γερμανίας με τη Ρωσία μέσω των αγωγών Nord Stream. Όπως πολλοί Σοσιαλδημοκράτες, ο Σταϊνμάιερ υποστήριξε ότι το πρότζεκτ θα εγγυηθεί την ειρήνη δημιουργώντας αμοιβαία εξάρτηση μεταξύ Ρωσίας και Γερμανίας. Ως υπουργός Εξωτερικών υπό τη Μέρκελ, συνέχισε να πιέζει προς αυτήν τη γραμμή απέναντι στις ολοένα και πιο επιθετικές ενέργειες της Μόσχας.

Διαδραμάτισε επίσης βασικό ρόλο στην προσπάθεια επιβολής διπλωματικών λύσεων στην Ουκρανία, με πιο αξιοσημείωτη τη λεγόμενη «Φόρμουλα Σταϊνμάιερ», η οποία θα είχε εδραιώσει την επιρροή της Ρωσίας στη χώρα. Τώρα, ο πρόεδρος της Γερμανίας, Σταϊνμάιερ αναγνώρισε πρόσφατα ότι έκανε λάθος που υποστήριξε τον Nord Stream και ότι είχε κάνει λανθασμένη εκτίμηση για τον Πούτιν. Ακόμα κι έτσι, ο ουκρανός πρόεδρος Βολοντιμί Ζελένσκι αρνήθηκε να τον υποδεχθεί στο Κίεβο, αναγκάζοντας τον Γερμανό να ακυρώσει μια προγραμματισμένη επίσκεψη.

Γκέρχαρντ Σρέντερ

Αφού έχασε την καγκελαρία από τη Μέρκελ το 2005, ο Σρέντερ θα μπορούσε να είχε αποσυρθεί στο Αννόβερο για μια ήσυχη ζωή με την οικογένειά του. Όσον αφορά στην πολιτική, η καγκελαρία του ήταν αναμφισβήτητα η πιο επιτυχημένη στη γενιά του και πιθανότατα θα είχε αναγνωριστεί ως «Νέστωρας της πολιτικής». Ωστόσο, όπως τόσοι πολλοί πρώην πολιτικοί, ακολούθησε το χρήμα.

Το μόνο θετικό που θα μπορούσε να πει κανείς για τον Σρέντερ είναι ότι είναι αιώνια πιστός. Δυστυχώς, το αντικείμενο της πίστης του είναι ο Πούτιν. Τι «ειδύλλιο» μεταξύ Σρέντερ και Πούτιν θα ήταν αστείο αν δεν ήταν τόσο τραγικό. Κάποιος θα μπορούσε να συγχωρήσει τον Σρέντερ για τον πρώτο αγωγό Nord Stream. Άλλωστε, πολλοί στη Δύση έκαναν λάθος με τον Πούτιν. Όμως, αντί να υποχωρήσει, ο Σρέντερ έσφιξε την αγκαλιά του, και έγινε ο μεγαλύτερος σύμμαχος του Πούτιν στη Δύση, έναν ρόλο που συνεχίζει να παίζει. Ο Σρέντερ έκανε μια δονκιχωτική προσπάθεια να μεσολαβήσει σε μια ειρηνευτική συμφωνία μεταβαίνοντας στη Μόσχα τον Μάρτιο, μια επίσκεψη που πολλοί θεώρησαν ως κάτι παραπάνω από μια προσπάθεια να αναστήσει τη δική του εικόνα. Πρόσφατα είπε στους New York Times ότι ο πόλεμος της Ρωσίας ήταν ένα «λάθος», αλλά ήταν προκλητικός για τις δικές του ενέργειες. «Δεν θα πω mea culpa», είπε.

Τζο Κάιζερ

Ενώ είναι αλήθεια ότι οι πολιτικοί ηγέτες της Γερμανίας φέρουν το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης για την εύπιστη πολιτική της χώρας απέναντι στη Ρωσία, είναι επίσης αλήθεια ότι δέχθηκαν και πιέσεις για κάτι τέτοιο. Και κανείς δεν πίεσε περισσότερο από τον Τζο Κάιζερ. Ως διευθύνων σύμβουλος της Siemens από το 2013 έως το 2021, ο Κάιζερ ήταν «ακούραστος» στο να φλερτάρει επιχειρήσεις στη Ρωσία. Μετά την προσάρτηση της Κριμαίας το 2014, ο Κάιζερ αρνήθηκε να ακυρώσει ένα ταξίδι στη Μόσχα για να συναντήσει τον Πούτιν στην ιδιωτική του κατοικία. Ο Κάιζερ προειδοποίησε τους επικριτές του στη συνέχεια, λέγοντας ότι δεν θα επέτρεπε «οι προσωρινές αναταράξεις να επηρεάσουν υπερβολικά τα μακροπρόθεσμα σχέδιά μας». Ο Κάιζερ ζήτησε πρόσφατα συγγνώμη για τα σχόλια, λέγοντας ότι ο Πούτιν τον ξεγέλασε. «Ήμουν μεταξύ εκείνων που πίστευαν στην αρχή του Wandel durch Handel», είπε, αναφερόμενος στη γερμανική στρατηγική της προσπάθειας μετασχηματισμού των αυταρχικών χωρών με την εμβάθυνση των εμπορικών δεσμών.

Βόλφγκανγκ Ράιτσλε

Ως η κινητήρια δύναμη πίσω από τον κολοσσό βιομηχανικού αερίου Linde τις τελευταίες δύο δεκαετίες, ο Ράιτσλε ώθησε την εταιρεία όλο και πιο βαθιά στη Ρωσία. Ελάχιστα, αν όχι κανένα, στελέχη στη Γερμανία ήταν τόσο κοντά στην κυβέρνηση του Πούτιν όλα αυτά τα χρόνια όσο ο Ράιτσλε, ένα πρώην στέλεχος της BMW που υπηρέτησε αρχικά ως Διευθύνων Σύμβουλος της Linde και μετά ως πρόεδρός της, μια θέση από την οποία παραιτήθηκε τον Μάρτιο. Πέρυσι, επέβλεψε αυτό που φαινόταν να ήταν το μεγαλύτερο «πραξικόπημα» της Linde, μια συμφωνία 6 δισεκατομμυρίων δολαρίων με τον ρωσικό ενεργειακό κολοσσό Gazprom για την κατασκευή ενός τεράστιου κόμβου επεξεργασίας φυσικού αερίου κοντά στα σύνορα της Ρωσίας με την Εσθονία. Μέχρι στιγμής, η εταιρεία παραμένει στο έργο. Η Linde προχώρησε πρόσφατα σε μια δήλωση ότι «ανησυχεί βαθιά για την ανθρωπιστική κρίση που προκύπτει». Απλώς δεν ανησυχεί αρκετά για να σταματήσει να συναλλάσσεται με τον Πούτιν…

Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου

Απ’ έξω, το ετήσιο συνέδριο μπορεί να μοιάζει κάτι περισσότερο από μια καλή δικαιολογία για τις παγκόσμιες ελίτ να δοκιμάσουν τις απολαύσεις της βαυαρικής πρωτεύουσας. Αλλά το gabfest είναι επίσης ένα εξαιρετικό μέρος για επιχειρηματική δραστηριότητα και δικτύωση, γι’ αυτό πολλοί συμμετέχοντες προέρχονται από τον επιχειρηματικό κόσμο. Τόσο ο Χόρστ Τελτσικ, ο οποίος υπηρέτησε ως κύριος σύμβουλος του Χέλμουτ Κολ πριν αναλάβει το συνέδριο το 1999, όσο και ο Βόλφγκανγκ Ίσινγκερ, ένας πρώην Γερμανός διπλωμάτης που έγινε σύμβουλος που ανέλαβε τα ηνία το 2008, δυσκολεύονταν να προσφύγουν κατά Ρώσων αξιωματούχων και επιχειρηματιών. Το αποτέλεσμα της προσέγγισης ήταν να νομιμοποιηθεί η Ρωσία ως εταίρος για τις γερμανικές επιχειρήσεις, παρά τις κυρώσεις που η Δύση είχε επιβάλει στη χώρα.

Ο Ράιτσλε της Linde, πρώην πρόεδρος του συμβουλευτικού συμβουλίου του Συμβουλίου Ασφαλείας του Μονάχου, και ο Κάιζερ της Siemens, ο σημερινός πρόεδρος, υποστήριξαν αυτήν την ώθηση. Υπό τον Ίσινγκερ, ο Χέρμαν Γκρεφ, ο διευθύνων σύμβουλος της Sberbank, της μεγαλύτερης τράπεζας της Ρωσίας, προσχώρησε στο διοικητικό συμβούλιο. Αυτή την εβδομάδα η Ευρωπαϊκή Επιτροπή πρότεινε μέτρα για την περαιτέρω απομόνωση της τράπεζας από το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα. Ένας άλλος τακτικός στη διάσκεψη είναι ο Σεργκέι Λαβρόφ, ο ρώσος υπουργός Εξωτερικών που πολλοί θεωρούν ότι είναι εγκληματίας πολέμου. Ο Ίσινγκερ χαιρέτησε τον Λαβρόφ το 2018 ως «αγαπητέ Σεργκέι». Ο Τελτσικ, ο οποίος υποστηρίζει μια πολιτική «δούναι και λαβείν» με τη Ρωσία, περιέγραψε τον Πούτιν το 2019 ως «γοητευτικό, εξωστρεφή και ανοιχτό». Ερωτηθείς πρόσφατα εάν θα ήθελε να αναθεωρήσει αυτήν την αξιολόγηση, είπε ότι την υποστήριξε γιατί «έτσι ήταν εκείνη την εποχή».

Ανατολική Επιτροπή

Η κύρια πλατφόρμα της Germany Inc για την αξιοποίηση της ρωσικής αγοράς είναι ένας οργανισμός γνωστός ως Ost-Ausschuss ή Ανατολική Επιτροπή. Ιδρύθηκε τη δεκαετία του 1950, τα μέλη της ομάδας λόμπι περιλαμβάνουν τις περισσότερες από τις πιο γνωστές γερμανικές εταιρείες, από τη BMW έως τη VW και τον χημικό κολοσσό BASF. Από την προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία, η ομάδα αυτή ήταν επίσης ο καλύτερος φίλος της Μόσχας στο Βερολίνο, καθώς αγωνιζόταν κατά των αυστηρότερων κυρώσεων. Ήταν σε μεγάλο βαθμό επιτυχημένη σε αυτό το μέτωπο καθώς και με την ώθησή της να εγκρίνει το Nord Stream 2 το 2015. Το Κρεμλίνο επιβράβευσε την ομάδα με άνευ προηγουμένου πρόσβαση. Το «highlight» του ετήσιου ημερολογίου της Ανατολικής Επιτροπής ήταν μια συνάντηση με τον Πούτιν. Η φετινή έκδοση ακυρώθηκε.

Την Τρίτη, ο επικεφαλής της Ost-Ausschuss, Όλιβερ Ερμές, ανακοίνωσε ότι θα παραιτηθεί για να επικεντρωθεί στο να βοηθήσει τη δική του εταιρεία να περιηγηθεί στο νέο γεωπολιτικό τοπίο. Καταδίκασε τον πόλεμο «με τον πιο έντονο τρόπο» αλλά υποστήριξε επίσης ότι «οι αμοιβαίες οικονομικές εξαρτήσεις… δυνητικά συμβάλλουν στην αποκλιμάκωση».

Ματίας Πλάτσεκ

Πρώην πρωθυπουργός του κρατιδίου του Βρανδεμβούργου της Γερμανίας και ηγέτης των Σοσιαλδημοκρατών, ο Πλάτσεκ υπήρξε το πιο ευγενικό πρόσωπο της ρωσικής επιθετικότητας στο Βερολίνο. Γεννημένος και μεγαλωμένος στην κομμουνιστική Ανατολική Γερμανία, ο Πλάτσεκ (ο οποίος παράδεχεται τη διαρκή του αγάπη για τον σοβιετικό κινηματογράφο) προσπάθησε να πείσει τους Γερμανούς ότι δεν είχαν τίποτα να φοβηθούν από τη Ρωσία. Συχνά υποστήριζε ότι η Ρωσία απλώς παρεξηγήθηκε και ότι η Δύση θα έπρεπε να κάνει προτροπές στη Μόσχα για να οικοδομήσει εμπιστοσύνη. Στο βιβλίο του για το 2020, «Χρειαζόμαστε μια νέα Ostpolitik», ο Πλάτσεκ είπε ότι η διεθνής κοινότητα θα πρέπει να αναγνωρίσει την Κριμαία ως μέρος του ρωσικού εδάφους, μια απαίτηση που έκανε για πρώτη φορά λίγο μετά τη ρωσική εισβολή το 2014. Έκτοτε έχει αναθεωρήσει αυτήν τη στάση.

Μια μέρα μετά την τελευταία εισβολή της Ρωσίας, ο Πλάτσεκ παραδέχτηκε ότι είχε κάνει λάθος σχετικά με τη Ρωσία. «Αυταπατήθηκα γιατί αυτό που μόλις συνέβη ήταν αδιανόητο», είπε. Λίγες μέρες αργότερα παραιτήθηκε από πρόεδρος του Γερμανο-Ρωσικού Φόρουμ, μιας μη κερδοσκοπικής ομάδας της οποίας ηγήθηκε για την προώθηση των δεσμών μεταξύ των δύο χωρών.

Τζορτζ Ρέστλε

Ένας πολύ γνωστός ρεπόρτερ της γερμανικής δημόσιας τηλεόρασης και παρουσιαστής ενός ειδησεογραφικού περιοδικού που ονομάζεται «Monitor», ο Ρέστλε διατύπωσε την την άποψη ότι η επέκταση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά ευθύνεται για τον ανταγωνισμό με τη Ρωσία. Αν και επικρίνει τον Πούτιν και τον πόλεμο, ο Ρέστλε έχει προωθήσει μια γραμμή στον κυρίαρχο δημόσιο ραδιοτηλεοπτικό σταθμό της Γερμανίας (την κύρια πηγή ειδήσεων για τους περισσότερους Γερμανούς) που απεικονίζει τη Δύση ως ένοχη στην αντιπαράθεσή της με τη Ρωσία όσο και ο Πούτιν.

«Αρκετή εμπιστοσύνη έχει χαθεί τα τελευταία χρόνια και η Ρωσία δεν είναι σε καμία περίπτωση η μόνη υπεύθυνη», είπε στους τηλεθεατές το 2018 καθώς παρουσίαζε ένα τμήμα που καταδικάζει το ΝΑΤΟ για τη διεξαγωγή στρατιωτικής άσκησης στην ανατολική πλευρά της συμμαχίας. «Η πρόσφατη ιστορία δείχνει ότι πάνω από όλα ήταν η Δύση, μεθυσμένη από τη νίκη της στον Ψυχρό Πόλεμο, που αγνόησε τα ρωσικά συμφέροντα ξανά και ξανά, ενώ φαινομενικά δεν έμαθε τίποτα ή αρνιόταν να το κάνει». Δύο ημέρες πριν από την πρόσφατη εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, εξέφρασε τη λύπη του για την «άγνοια της Δύσης για τα συμφέροντα ασφαλείας της Ρωσίας, τα ψέματα των ΗΠΑ στον πόλεμο του Ιράκ και την αποστολή του ΝΑΤΟ στο Κοσσυφοπέδιο», παρόλο που είπε ότι δεν μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως δικαιολογία για την «σοκαριστική παραβίαση του διεθνούς δικαίου από τον Πούτιν».

Φρίντριχ Μερτς

Εκ πρώτης όψεως, ο Μερτς, ο νέος ηγέτης των συντηρητικών της Γερμανίας, φαινόταν να μην έχει καμία σχέση με το τέλμα με τη Ρωσία. Ωστόσο, σε καίριες στιγμές της συζήτησης για την πολιτική της Ρωσίας τα τελευταία χρόνια, ο Μερτς, ο οποίος κέρδισε την ηγεσία των Χριστιανοδημοκρατών (CDU) στην τρίτη του προσπάθεια, βρισκόταν στη λάθος πλευρά της ιστορίας.

Χρειάστηκε η δηλητηρίαση του Ναβάλνι το 2020 για να πειστεί ο Μερτς, ένας εταιρικός δικηγόρος που πέρασε χρόνια στην πολιτική έρημο αφότου τον κέρδισε η Μέρκελ για την ηγεσία του CDU στις αρχές της δεκαετίας του 2000, ότι ο αγωγός Nord Stream 2 μπορεί να μην ήταν καλή ιδέα. Ακόμη και τότε, ο Μερτς, ένας μακροχρόνιος υποστηρικτής του έργου, ζήτησε μόνο μορατόριουμ στην κατασκευή του αγωγού. Πιο πρόσφατα, αντιτάχθηκε στον αποκλεισμό της Ρωσίας από το σύστημα πληρωμών SWIFT ενόψει της εισβολής της 24ης Φεβρουαρίου. Προειδοποιώντας ότι η κίνηση θα μπορούσε να ισοδυναμεί με την ανάφλεξη μιας «ατομικής βόμβας», όσον αφορά τις πιθανές επιπτώσεις στις χρηματοπιστωτικές αγορές, ο Μερτς προειδοποίησε να μην αποκλειστεί η Ρωσία. Αργότερα άλλαξε στάση και τώρα πιέζει για μια πιο σκληρή γραμμή. Επισκέφτηκε το Κίεβο αυτή την εβδομάδα.

Γιούργκεν Χάμπερμας

Καμία προσωπικότητα δεν έχει μεγαλύτερη επιρροή από τον Χάμπερμας, έναν άνθρωπο που πολλοί θεωρούν ως τον ανεπίσημο φιλόσοφο του γερμανικού κράτους. Ένας πραγματιστής και κάποτε οπαδός της Σχολής της Φρανκφούρτης, ο Χάμπερμας, 92 ετών, έχει χρησιμεύσει ως «μάντης» για την κυρίαρχη αριστερά της Γερμανίας για δεκαετίες. Το τελευταίο «μαργαριτάρι» της σοφίας του: Η Γερμανία είχε δίκιο που δεν έστειλε όπλα στην Ουκρανία.

Σε ένα πρόσφατο άρθρο για την εφημερίδα Süddeutsche Zeitung, την καθημερινή ενημέρωση για την κοσμοπολίτικη ελίτ της χώρας, ο Χάμπερμας κρατούσε ένα κερί για την «εσωτερική και συγκρατημένη ομοσπονδιακή κυβέρνηση της Γερμανίας». Η απερίσκεπτη προσέγγιση της Γερμανίας προς την Ουκρανία την ώρα της ανάγκης της δεν είναι το πρόβλημα, είναι η απάντηση, υποστήριξε, προτρέποντας τους αναγνώστες να μην λάβουν υπόψη τις «αυστηρές ηθικές κατηγορίες της γερμανικής αυτοσυγκράτησης».

Στο τέλος, καθησύχασε τους Γερμανούς ότι όλα θα πάνε καλά, αρκεί να μην προσέχουν τον άνεμο της αλλαγής. «Αυτή η συζήτηση, η οποία έχει δημιουργήσει πολλά παραδείγματα της εκπληκτικής μεταστροφής των παλαιών ειρηνικών, υποτίθεται ότι προαναγγέλλει την ιστορική αλλαγή στη γερμανική μεταπολεμική νοοτροπία – μια νοοτροπία που κερδήθηκε με κόπο που έχει καταγγελθεί επανειλημμένα από τη δεξιά – και το τέλος του ευρέος προ-διαλόγου, ειρηνευτικής εστίασης της γερμανικής πολιτικής», κατέληξε.

Μανουέλα Σβέσιγκ

Η Σβέσιγκ προοριζόταν για σπουδαία πράγματα. Πρώην υπουργός οικογενειακών υποθέσεων υπό τη Μέρκελ, η Σοσιαλδημοκράτισσα έγινε πρωθυπουργός του κρατιδίου του Μεκλεμβούργου-Δυτικής Πομερανίας το 2017. Επιζήσασα του καρκίνου από την Ανατολή, η Σβέσιγκ θεωρήθηκε από πολλούς στο SPD ως το μέλλον του κόμματος — έως ότου ο Nord Stream 2 μπήκε στη μέση. Το ότι το γερμανικό άκρο του αγωγού τελειώνει στην πατρίδα της θα μπορούσε να θεωρηθεί κακή τύχη αν δεν ήταν το γεγονός ότι η ίδια πίστευε σε αυτό αληθινά.

Η Σβέσιγκ σπάνια έχανε την ευκαιρία τα τελευταία χρόνια να υπερασπιστεί το έργο – και η Ρωσία – φτάνοντας στο σημείο να ιδρύσει ένα μη κερδοσκοπικό ίδρυμα με χρήματα από την Gazprom για να ολοκληρώσει το έργο σε περίπτωση παρακώλυσης από τις κυρώσεις των ΗΠΑ. Η Σβέσιγκ δεν ξόδεψε πολύ χρόνο συζητώντας για την Ουκρανία ή τις προκλήσεις που αντιμετώπιζε στην αντιμετώπιση της ρωσικής επιθετικότητας. Ωστόσο, ήταν πολύ συγκεντρωμένη στις ΗΠΑ, τις οποίες κατηγορούσε τακτικά ότι επιτέθηκε άδικα στους σκληρά εργαζόμενους ψηφοφόρους της απειλώντας να επιβάλει κυρώσεις σε εταιρείες που εμπλέκονται στο έργο.

«Έχετε την επιλογή μεταξύ ρωσικού φυσικού αερίου από τον αγωγό της Βαλτικής… ή αμερικανικού αερίου, που εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ΗΠΑ», είπε στους βουλευτές κατά τη διάρκεια μιας έντονης συνόδου το 2020.

Πιο πρόσφατα, άλλαξε τη «μελωδία» της, λέγοντας ότι το ίδρυμα ήταν λάθος και ότι ο Πούτιν έπρεπε να λογοδοτήσει για την επίθεση στην Ουκρανία. «Ζούμε σε μια νέα εποχή», είπε αυτή την εβδομάδα.