Θεωρείται υπερβολικά εθνικιστικός ή όχι αρκετά εθνικιστικός: ο γερμανικός εθνικός ύμνος βρίσκεται στο επίκεντρο έντονης αντιπαράθεσης σε μία χώρα που συνεχίζει να κατατρύχεται από την εθνική της ταυτότητα, 70 χρόνια μετά την μεταπολεμική αναβίωσή της και 30 χρόνια μετά την πτώση του Τείχους.
Η αντιπαράθεση αναζωπυρώθηκε τους τελευταίους μήνες με επίκεντρο κρατίδιο της πρώην Ανατολικής Γερμανίας, την Θουριγγία, με πρωθυπουργό τον προερχόμενο από την ριζοσπαστική αριστερά Μπόντο Ράμελοβ, ο οποίος ζήτησε έναν νέο εθνικό ύμνο για τους Γερμανούς της ανατολικής όπως και της δυτικής Γερμανίας, που «θα μπορούν όλοι θα τραγουδούν με χαρά».
Για τον Μπόντο Ράμελοβ, πολλοί κάτοικοι της ανατολικής Γερμανίας δεν θέλουν να τραγουδούν τον ύμνο, ο οποίος, υπό τη παρούσα μορφή του, ήταν κατ΄αρχήν ύμνος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας που ιδρύθηκε το 1949 μετά την Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και παραμένει στα μάτια του ταυτισμένoς με την ναζιστική Γερμανία. «Θα ήθελα να έχουμε έναν πραγματικά κοινό εθνικό ύμνο», εξηγεί ο Ράμελοβ, ο μόνος πρωθυπουργός ομόσπονδου κρατιδίου που προέρχεται από το Die Linke.
«Ναζιστικές παρελάσεις»
Ο σημερινός ύμνος είναι το τρίτο κουπλέ του Υμνου της Γερμανίας, που γράφτηκε το 1841 από τον συγγραφέα Αουγκούστ Χάινριχ Χόφμαν φον Φάλερσλέμπεν. Μιλάει για «ενότητα, δίκαιο και ευτυχία», «τα θεμέλια της ευτυχίας».
Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, τα δύο πρώτα κουπλέ, που δοξάζουν μία Γερμανία «Deutschland uber alles» (πάνω απ' όλους), χωρίς να έχουν απαγορευθεί, δεν τραγουδιούνται από κανέναν, εκτός των οπαδών της άκρας δεξιάς. Διότι χρησιμοποιήθηκαν από το ναζιστικό καθεστώς για την εξύμνη
