ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 11η Μαΐου 2017

Στους τραγικούς και αποκαλυπτικούς χρόνους που ζούμε, ο προαιώνιος αντίδικος και αντίπαλος της σωτηρίας μας, ο Εωσφόρος και Σατανάς, ο πλανών την οικουμένην, καθώς βλέπει να πλησιάζει η οριστική συντριβή του, «παίζει το τελευταίο του χαρτί». Εντείνει τις δυνάμεις του να παρασύρει στην απώλεια όσο το δυνατόν περισσότερες ψυχές, γνωρίζοντας «ότι χρόνος ουκέτι έσται», (Αποκ.10,6). Αφού πλέον συνειδητοποίησε, ότι είναι αδύνατον να συντρίψει την Εκκλησία μέσω των διωγμών, επινόησε τις ποικίλες αιρέσεις, ως το προσφορότερο μέσο για να επιτύχει τα καταχθόνια σχέδιά του. Από όλες τις αιρέσεις που εμφανίστηκαν μέχρι σήμερα στη ζωή της εκκλησίας μας, η πλέον φοβερή και σατανοκίνητη είναι ο Οικουμενισμός, όπως μαρτυρούν και ομολογούν μεγάλα πνευματικά αναστήματα της εποχής μας, οσιακές και αγιασμένες μορφές, με κορυφαίο τον άγιο Ιουστίνο τον Πόποβιτς.

Και τούτο διότι ενώ στις άλλες, κατά καιρούς εμφανισθείσες αιρέσεις, ο διάβολος προσπάθησε να διαστρέψει ορισμένα δόγματα, η Κανόνες της Εκκλησίας, τώρα στην περίπτωση του Οικουμενισμού, έχουμε κάτι το μοναδικό. Όχι μόνο εμφανίζεται μια σωρία αιρετικών θεωριών, τις οποίες τα κατά τόπους Πατριαρχεία και Αυτοκέφαλες Εκκλησίες αδυνατούν να καταδικάσουν Συνοδικώς, αλλά επί πλέον, για πρώτη φορά στην ιστορία της Εκκλησίας μας, επιχειρείται η ανατροπή συλλήβδην ολοκλήρου της Συνοδικής και Κανονικής μας Παραδόσεως. Η ανατροπή αυτή δυστυχώς έλαβε σάρκα και οστά στην γνωστή Σύνοδο της Κρήτης τον περασμένο Ιούνιο του 2016, με την θεσμική και συνοδική αναγνώριση και νομιμοποίηση των ετεροδόξων ως εκκλησιών. Διαγράφτηκαν με μια μονοκονδυλιά οι αγώνες των αγίων Πατέρων μας, τα συγγράμματά τους, οι άγιες Σύνοδοι, τα πάντα! Και όχι μόνο αυτό, αλλά όσοι θέλουμε να βρισκόμαστε στη δισχιλιόχρονη γραμμή της Εκκλησίας μας, να ακολουθούμε τα ίχνη των αγίων Πατέρων μας, να έχουμε οδηγούς τους Ιερούς Κανόνες των αγίων Συνόδων, να συνεχίζουμε να θεωρούμε τις καταδικασμένες από την Εκκλησία παλαιές αιρέσεις και τις σύγχρονες οφθαλμοφανείς ως πλάνες και αιτία εξόδου από την Εκκλησία, να συκοφαντούμαστε ως «σταυροφόροι», τραμπούκοι, τζιχαντιστές μισαλλόδοξοι και να χαρακτηριζόμαστε ως οι «νέοι πραγματικοί αιρετικοί της Εκκλησίας»!

Αφορμή για την παρούσα ανακοίνωσή μας πήραμε από πρόσφατο δημοσίευμα του κ. Αθανασίου Παπαθανασίου, αρχισυντάκτη του περιοδικού «ΣΥΝΑΞΗ», στο ιστολόγιο «ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΟΔΟΣ», με τίτλο: «ΠΑΥΣΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΑ ΣΚΑΝΔΑΛΑ!». Στο άρθρο του αυτό προσπαθεί να σπιλώσει, ως σκανδαλοποιούς της Εκκλησίας, όσους αγωνίζονται με την Χάρη του Θεού, να πράξουν το αυτονόητο, να δώσουν με την ζωή τους και τον λόγο τους την μαρτυρία της Ορθοδόξου πίστεως και να την οριοθετήσουν από κάθε αίρεση και πλάνη, μιμούμενοι έτσι, έστω και στο ελάχιστο, τους αγίους Πατέρες μας.

Την αγία ημέρα της Μεγάλης Παρασκευής, (14 Απριλίου ε. ε.), ο κ. Α. Παπαθανασίου πήρε αφορμή από τη γνωστή φράση ενός εκ των εγκωμίων, που ψάλλει η εκκλησία μας το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής: «παύσον Εκκλησίας τα σκάνδαλα», για να «ξεσπαθώσει» ενάντια σε κείνους, που διασύρουν την Αλήθεια «στο όνομα της αλήθειας», ενάντια σε κείνους που διαστρέφουν το μυστήριο της σταυρικής θυσίας του Χριστού και παρουσιάζουν τον σταυρό ως όργανο μίσους. Γράφει: «Το μεγαλύτερο ίσως σκάνδαλο στην ελλαδική Εκκλησία αυτή τη στιγμή είναι ο διασυρμός της Αλήθειας, στο όνομα τάχα της αλήθειας! Είναι η ολοένα και επιδεινούμενη εκδήλωση του δαιμονικού πειρασμού του «σταυροφορικού» πνεύματος: κραδαίνεις σταυρό, ομνύεις στον σταυρό, και τελικά κάνεις τον σταυρό όργανο μίσους, το οποίο αναιρεί τον Σταυρό! Υπάρχει ένα πολύ δύσκολο σημείο στη χριστιανική ταυτότητα, το οποίο γίνεται δυσκολότερο σε εποχές αγριάδας και ανασφάλειας όπως η τωρινή μας. Το δύσκολο σημείο είναι ότι Χριστιανό δεν σε κάνει η αναφορά, (ακόμα και η πιο παθιασμένη), στον Χριστό, αλλά η αναφορά στον Χριστό ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ».
Είναι αλήθεια ότι αληθινός Χριστιανός δεν μπορεί να είναι εκείνος, που απλώς ομιλεί, η καυχιέται, ότι ανήκει στον Χριστό. Όμως η έκφραση «αναφορά στον Χριστό ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ», πιστεύουμε ότι είναι αδόκιμη θεολογικώς, διότι δεν εκφράζει με σαφήνεια, ποιος είναι αυτός «ο τρόπος του Χριστού», η ποιόν ακριβώς εννοεί ως «ΤΡΟΠΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ». Προφανώς εννοεί εκείνον που ζει εν Χριστώ και βιώνει το μυστήριο του σταυρού, συσταυρούμενος και συνανιστάμενος με τον Χριστό σε μια σταυροαναστάσιμη πορεία. Πως όμως είναι δυνατόν, εκείνοι που ζουν εν Χριστώ και βιώνουν το μυστήριο του σταυρού, καθ’ ον χρόνον είναι συσταυρωμένοι μαζί με τον Χριστό, ταυτόχρονα να «κραδαίνουν το σταυρό», (λες και είναι κάποιο σπαθί για να εξοντώσουν κάποιους αντιπάλους) και τον καθιστούν «όργανο μίσους»; Προφανώς τέτοιου είδους χριστιανοί είναι αδύνατον να ζουν εν Χριστώ και να έχουν μέσα τους την Χάρη του αγίου Πνεύματος και ούτε καν πρέπει να ονομάζονται Χριστιανοί. Αλλά τότε ποιοι, τέλος πάντων, είναι αυτοί που, κατά την άποψη του αρθρογράφου, βιώνουν και προβάλλουν έναν νοθευμένο Χριστιανισμό, έναν Χριστιανισμό που είναι ταυτόσημος με τον τραμπουκισμό και το «σταυροφορικό» πνεύμα; Πρόκειται για δύο πρόσωπα: τον Μητροπολίτη Αιγιαλείας Αμβρόσιο και τον Μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ. Και γιατί; Το εξηγεί παρά κάτω: «.…ο μητροπολίτης Αιγιαλείας Αμβρόσιος εδώ και καιρό χλευάζει ως ‘αγαπούληδες του Θεού’ όσους εμμένουν στην ευαγγελική πρωτοκαθεδρία της αγάπης και εισηγείται μεθ’ ηδονής έναν ‘Ορθόδοξο’ τζιχαντισμό ως απάντηση στον Τζιχαντισμό… η Μεγάλη Βδομάδα τείνει να καθιερωθεί (με τον μητροπολίτη Αιγιαλείας πέρυσι, με τον μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ φέτος) ως χρόνος διατύπωσης σταυροφορικού λόγου!». Αλλά, που και πότε, ο Αιγιαλείας Αμβρόσιος «εισηγήθηκε μεθ’ ηδονής» έναν «‘Ορθόδοξο’ τζιχαντισμό»; Δεν αναφέρει τίποτε, ούτε αποδεικνύει με συγκεκριμένα στοιχεία, (τόπος, χρόνος κλπ.), την κατηγορία που διατυπώνει. Μια κατηγορία πολύ βαριά, (που «σηκώνει» ακόμη και καταφυγή σε ποινικό δικαστήριο), διότι με την φράση «Ορθόδοξος τζιχαντισμός» παρουσιάζει τον Αιγιαλείας Αμβρόσιο να εισηγείται μια Ορθοδοξία ταυτόσημη με τη βία, (αφού η λέξη Τζιχάντ σημαίνει την δια της βίας επιβολή κάποιας θρησκευτικής πίστεως). Το να ρίχνει όμως λάσπη εναντίον ενός Ιεράρχου και μετά να το «βάζει στα πόδια» χωρίς να δίνει στοιχειώδεις εξηγήσεις, μια τέτοια διαγωγή μαρτυρεί ήθος χριστιανικό; Μαρτυρεί χριστιανό που βιώνει το μυστήριο του σταυρού, που βιώνει την αγάπη προς τον πλησίον με τρόπο αυθεντικό; Η μήπως μαρτυρεί φανατισμό και μίσος, μια λεκτική μορφή Τζιχαντισμού και τραμπουκισμού;

Ο κ. Παπαθανασίου δεν δίστασε να στρέψει τα πυρά του και εναντίον του Μητροπολίτου Πειραιώς κ. Σεραφείμ. Και γιατί; Διότι ο άγιος Πειραιώς διατύπωσε «σταυροφορικό λόγο», ότι δηλαδή ο λόγος του προφανώς στερείται αγάπης και είναι φορτισμένος με ηλεκτρικό φορτίο μισαλλοδοξίας υψηλής τάσεως! Ένας λόγος οργής και μίσους απέναντι σε κάθε αντιφρονούντα, που μας θυμίζει τις σταυροφορίες των παπικών, οι οποίες, ως γνωστόν, κατέληξαν στην άλωση της Κωνσταντινουπόλεως το 1204, όπου διεπράχθησαν ανείπωτα εγκλήματα, αρπαγές και λεηλασίες, χειρότερες και από αυτές των Οθωμανών το 1453. Αλλά, που και πότε, διεπράχθη αυτό το φοβερό και ασυγχώρητο «έγκλημα»; Όταν έστειλε επιστολή προς τον Κόπτη «Πατριάρχη», (τον Ιανουάριο του 2017), και αργότερα που έστειλε επιστολή 37 σελίδων στον τούρκο Πρόεδρο Ερντογάν, για να τον προσκαλέσει στην Ορθόδοξη πίστη!

Ας δούμε όμως από κοντά τα δύο αυτά «εγκλήματα». Ας εξετάσουμε πρώτα την επιστολή του προς τον Κόπτη «Πατριάρχη» Θεόδωρο τον Β΄, με αφορμή την επίσημη επίσκεψή του στην Ελλάδα. Πρόκειται για μια υπέροχη επιστολή, ομολογιακού χαρακτήρος, γραμμένη με πολλή ευγένεια, αγάπη, λεπτότητα, αλλά και με πλήθος θεολογικών επιχειρημάτων, με τα οποία αποδεικνύει με βάση τους αγίους Πατέρες, τις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων και τα ιστορικοδογματικά δεδομένα, την πλάνη της αιρέσως του Μονοφυσιτισμού. Παραθέτουμε ορισμένα αποσπάσματα: «Ένας επιπρόσθετος λόγος, που αναδεικνύει την επικαιρότητα και την σημαντικότητα της παρούσης Επισκοπικής επιστολής μας, είναι τα τεκταινόμενα στα πλαίσια της συγχρόνου αιρετικής οικουμενι(στι)κης κινήσεως με τους οικουμενι(στι)κους θεολογικούς διμερείς διαλόγους μεταξύ Ορθοδόξων και Μονοφυσιτών, όπου οι εκπρόσωποι από πλευράς Ορθοδόξου Εκκλησίας, εμφορούμενοι δυστυχώς από το παναιρετικό πνεύμα του Διαχριστιανικού και Διαθρησκειακούσυγκρητιστικού Οικουμενισμού, και μεταχειριζόμενοι την απάτη της ψευδούς οικουμενιστικής αγάπης άνευ της αληθείας και της ενότητος εν τη Ορθοδόξωπίστει, φενακίζουν, εξαπατούν και κοροϊδεύουν Υμάς, Εκλαμπρότατε, ισχυριζόμενοι ότι ο Μονοφυσιτισμός είναι δήθεν «αδελφή Εκκλησία», με έγκυρα μυστήρια, βάπτισμα, ιερωσύνη και Χάρι, ότι Υμείς, ο αρχηγός της αιρετικής μονοφυσιτικής Κοπτικής Κοινότητος, είστε κανονικός Επίσκοπος και διάδοχος του Αποστόλου Μάρκου, θεωρίες παντελώς άγνωστες, αμαρτύρητες, αβάσιμες στην εν γένει Παράδοση της Καθολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, οι οποίες αποτελούν ξεκάθαρη βλασφημία προς το Πανάγιον Πνεύμα και αναδεικνύουν την θεολογική εκτροπή Υμών».

Παρά κάτω προσθέτει: «Η αίρεση του Μονοφυσιτισμού έθεσε και θέτει ακόμη και σήμερα την Ορθόδοξη πίστη και την σωτηρία του ανθρώπου σε κίνδυνο. Εσείς, οι αιρετικοί Μονοφυσίτες, πρεσβεύετε ότι ο Χριστός, μετά την ενανθρώπησή Του, δηλ. μετά την ένωση των δύο τελείων φύσεών Του (θείας και ανθρωπίνης) στο ένα πρόσωπό Του, είχε μόνο μία φύση, την θεία, η οποία απορρόφησε την ανθρώπινη φύση του Χριστού και κυριάρχησε επ’ αυτής. Οι άγιοι Πατέρες, όμως, της Αγίας και Οικουμενικής Δ΄ Συνόδου, (όπως οι άγιοι Φλαβιανός Κων/λεως, Προτέριος Αλεξανδρείας, Ανατόλιος κ.α.), η οποία συνεκλήθη στη Χαλκηδόνα της Βιθυνίας το 451 μ. Χ. κατεδίκασαν την μεγάλη αίρεσή σας του Μονοφυσιτισμού και τους μονοφυσίτες αιρεσιάρχες σας Ευτυχή, Διόσκορο και Σεβήρο, και δογμάτισαν ότι οι δύο τέλειες φύσεις του Χριστού, (θεία και ανθρώπινη), μετά την ένωσή τους στο ένα πρόσωπο του Θεού Λόγου, παρέμειναν μεταξύ τους ενωμένες ασυγχύτως, αδιαιρέτως, ατρέπτως και αχωρίστως. Δεν υπήρξε καμία απορρόφηση, ή προσχώρηση, ή σύγχυση, ή διαίρεση, ή τροπή των δύο φύσεων, αλλά παρέμειναν και οι δύο ακέραιες, διατηρώντας η κάθε μία τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της γνωρίσματα και παραμένοντας στα όριά της. Δηλ. οι δύο τέλειες φύσεις ενώθηκαν στην μία υπόσταση του Θεού Λόγου. Επομένως, το ορθόδοξο είναι να κάνουμε λόγο για δυοφυσιτισμό, δηλ. για δύο τέλειες φύσεις μετά την ένωση, και όχι για μονοφυσιτισμό, δηλ. για μία φύση, και συγκεκριμένα την θεία, μετά την ένωση, όπως κάνετε εσείς. ….Ο Μονοφυσιτισμός σας δημιουργήθηκε από την λανθασμένη ερμηνεία της Χριστολογίας του αγίου Κυρίλλου Αλεξανδρείας. Η καθ’υπόστασιν ένωση των δύο φύσεων στο πρόσωπο του Λόγου δηλώνεται, κατά τον άγιο Κύριλλο, σαφέστατα με τη φράση «μία φύσις του Θεού Λογου σεσαρκωμένη». Η φράση αυτή του αγίου Κυρίλλου δεν νοείται μονοφυσιτικά, όπως την εννοείτε εσείς, διότι το «μία φύσις» αναφέρεται στην θεία φύση του Λόγου, ενώ το «σεσαρκωμένη» αναφέρεται στην ανθρώπινη φύση Του. Έτσι, ενώ με την φράση αυτή δηλώνεται η ακεραιότητα της ανθρωπίνης φύσεώς Του, τονίζεται παράλληλα η πραγματικότητα και η ενότητα του προσώπου Του. Η έμφαση μάλιστα αυτή, που δίνει ο άγιος Κύριλλος στην ενότητα του προσώπου του Χριστού και την ταυτότητά του με τον Θεό Λόγο («ένα και τον αυτόν») μετά την ένωση των δύο φύσεων, αποτελεί το κυριότερο χαρακτηριστικό γνώρισμα της χριστολογίας του.

Οι ιδρυτές της αιρέσεως του Μονοφυσιτισμού, τους οποίους εσείς τιμάτε ως «αγίους», ερμήνευσαν μονοφυσιτικώς την παραπάνω φράση του αγίου Κυρίλλου ο οποίος την εχρησιμοποίησε ως φράσι του Μεγάλου Αθανασίου ενώ ανήκει εις τον αιρεσιάρχη Απολλινάριο Λαοδικείας, τον καταδικασθέντα υπό της Αγίας Β΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, γεγονός που απέδειξαν οι Λεόντιος Βυζάντιος και Ιωάννης Σκυθοπολίτης, (Λεοντίου Ιεροσολύμων PG 86,1865), στην προσπάθεια αντιδράσεώς τους στην αίρεση του Νεστοριανισμού. Ο δυστυχής αρχιμανδρίτης Ευτυχής δίδασκε ότι στον Χριστό δεν υπάρχουν πλέον μετά την ενανθρώπηση δύο φύσεις, αλλά μόνο η θεία, που προήλθε ουσιαστικά μετά από τη σύγκραση των δύο φύσεων.

Είναι χαρακτηριστική η αιρετική δήλωση του Ευτυχούς «δύο φύσεις προ της ενώσεως, μία φύσις μετά την ένωσιν». Ο Διόσκορος, πατριάρχης Αλεξανδρείας, δεν είχε ορθόδοξη Χριστολογία, επειδή η έκφραση «εκ δύο φύσεων», που υποστήριζε, δεν είναι δογματικώς ισοδύναμη με την έκφραση «εν δύο φύσεσιν». Η έκφραση «εκ δύο φύσεων», αν και ορθόδοξη καθ’ εαυτή, χωρίς την έκφραση «εν δύο φύσεσιν», δεν εξασφαλίζει από την εκτροπή του χριστολογικού φρονήματος στη σεβηριανή Χριστολογία. Ο Διόσκορος αποκατέστησε τον Ευτυχή στη ληστρική σύνοδο του 449, επειδή εμφορούνταν από την μονοφυσιτική Χριστολογία και όχι την Χριστολογία του αγίου Κυρίλλου. Δικαίως καθαιρέθηκε από την Δ΄ Αγία και Οικουμενική Σύνοδο, επειδή κλήθηκε τρεις φορές και δεν προσήλθε. Αλλά, και αν προσερχόταν, πάλι θα καταδικαζόταν ως αιρετικός, επειδή αρνούνταν την Έκθεση Πίστεως των Διαλλαγών. Γι’αυτό άλλωστε τον αναθεμάτισαν η Δ΄ καί όλες οι μεταγενέστερες Άγιες και Οικουμενικές Σύνοδοι. Η μεταγενέστερη παράδοση της Εκκλησίας και τα ιστορικοδογματικά δεδομένα της εποχής του μαρτυρούν για το μονοφυσιτικό φρόνημα του Διοσκόρου και τον καταδικάζουν ως ομόφρονα και υπερασπιστή του Ευτυχούς. Ο Σεβήρος ομιλεί για μία σύνθετη φύση, η οποία, με την φαντασία του νου, μπορεί να αναλυθεί σε δύο φύσεις. Υπό την έννοια αυτή ο λεγόμενος δυοφυσιτισμός του Σεβήρου είναι φανταστικός και επινόημα, και δεν συνιστά δύο πραγματικές φύσεις. Απόδειξη του γεγονότος είναι ο ισχυρισμός του Σεβήρου, ότι στον Χριστό υπάρχει μία σύνθετη φυσική ενεργητική κίνηση (μονοενεργητισμός), ανάλογη προς την σύνθετη φύση».

Θα θέλαμε να ρωτήσουμε τον κ. Α. Παπαθανασίου: Καθίσατε ποτέ να μελετήσετε την επιστολή του άγιου Πειραιώς; Και αν ναι, τότε, που βρίσκετε έστω και μία διατύπωση μη Ορθόδοξη; Που είναι τα θεολογικά σας επιχειρήματα, με τα οποία αποδεικνύετε, ότι ο λόγος του άγιου Πειραιώς δεν είναι Ορθόδοξος, αλλά «σταυροφορικός»; Ποιους αγίους πατέρες έχετε να παρουσιάσετε, που να ανατρέπουν τα θεολογικά επιχειρήματα της επιστολής; Όντως ο αγαπητός αρχισυντάκτης του θεολογικού περιοδικού «Σύναξη», που θέλει να εμφανίζεται και βαθύς ερμηνευτής του μυστηρίου του Σταυρού του Χριστού, δεν έχει να παρουσιάσει ούτε ένα θεολογικό επιχείρημα, ούτε μία πατερική γνώμη. Η μόνη πατερική γνώμη που παρουσιάζει, ξέρετε ποια είναι; Κρατηθείτε, η μάλλον προσδεθείτε! Ο πρώην Μητροπολίτης Πρεβέζης κυρός Μελέτιος! Και τι είπε ο άγιος Πρεβέζης; «Ήταν από εκείνους που είχαν καταδείξει ότι οι Χριστιανοί Κόπτες δεν είναι αιρετικοί»! Για τον συντάκτη της «Συνάξεως» δεν «μετρούν», δεν έχουν καμία σημασία οι θεοφώτιστοι θεολογικοί λόγοι των μεγάλων αγίων Πατέρων και θεολόγων της Εκκλησίας μας, που κατέδειξαν την πλάνη του Μονοφυσιτισμού, όπως ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, ο άγιος Μάξιμος ο ομολογητής, ο μέγας Φώτιος, οι άγιοι Πατέρες οι συγκροτήσαντες την Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο κ.α., αλλά ο Πρεβέζης κυρός Μελέτιος! Όπως με έμφαση τονίζει παρά κάτω, ο Πρεβέζης είναι «ένα από τα ευάριθμα διαμάντια της σύγχρονης Εκκλησίας» και όχι οι παρά πάνω μνημονευθέντες άγιοι Πατέρες! Ναι, μη σας φαίνεται παράξενο. Μέχρις εκεί έφθασε ο αγαπητός κ. Α. Παπαθανασίου, να τοποθετείται ο κυρός Μελέτιος υπεράνω των αγίων Πατέρων! Φρίττει κανείς και μόνο στη σκέψη αυτή. Θα ρωτούσαμε τον κ. Α. Παπαθανσίου: συμφωνεί με την κακόδοξη θέση, η οποία υπεγράφη στην κοινή δήλωση του Σαμπεζύ με τους Μονοφυσίτες, ότι ένωση των δύων φύσεων γίνεται «δεκτή τη θεωρία μόνη»;

Αλλά δεν σταματάει μέχρις εδώ το παραλήρημά του. Παρά κάτω προχωρεί ακόμη περισσότερο. Με δεδομένο ότι ο μακαριστός Μελέτιος είναι εκείνος, που εκφράζει την αλήθεια της Ορθοδοξίας και όχι οι άγιοι Πατέρες, θεωρεί ότι οι «Κόπτες που σφαγιάστηκαν στην Αίγυπτο την Κυριακή των Βαΐων» είναι, ως Ορθόδοξοι, αληθινοί μάρτυρες του Χριστού. Τους οποίους όμως «ο μαυροψυχισμός των ελλαδιτών ‘Ορθοδόξων’ ζηλωτών δεν μπόρεσε να αναγνωρίσει ως μάρτυρες του Χριστού και ως αδελφούς». Ποιος του είπε ότι δεν πονούμε, δε θλιβόμαστε και δεν θρηνούμε για τον άδικο χαμό αυτών των κατά τα άλλα συμπαθών και αθώων ανθρώπων; Όμως η έννοια του μαρτυρίου και του μάρτυρος νοείται μόνον εντός της Εκκλησίας και είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την ομολογία της Ορθοδόξου Πίστεως. Ας ρίξει μια ματιά στην εκκλησιαστική μας ιστορία, όταν στους πρωτοχριστιανικούς χρόνους και οι αιρετικοί (π.χ. Μοντανιστές), είχαν δώσει πλήθος μαρτύρων, αλλά ουδέποτε η Εκκλησία τους θεώρησε ως «Μάρτυρες Χριστού»! Επί πλέον ο ΛΔ΄ Κανόνας της εν Λαοδικεία Συνόδου αποκαλεί τους μάρτυρες των αιρετικών: «ψευδομάρτυρες», ότι «αλλότριοι του Θεού γεγόνασι»!

Ας έρθουμε τώρα και στην επιστολή προς τον κ. Ερντογάν. Και η επιστολή αυτή, όπως και η προηγούμενη, είναι κατά τον κ. Παπαθανασίου απαράδεκτη, επειδή διατυπώνει «σταυροφορικό λόγο», αφού στέλνει στην αιώνια κόλαση όχι απλώς τον κ. Ερντογάν, αλλά ολόκληρο τον τουρκικό λαό: «Είναι, εν τέλει, επιστολή προς ποιόν; Και με τη μόνιμη επωδό: λόγο περί της αιώνιας καταδίκης και αιωνίου κολασμού των αντιφρονούντων, (όπως και στην επιστολή του προς τον Κόπτη Πατριάρχη τον Ιανουάριο). Κι αυτή τη φορά, με λόγο περί αιώνιας καταδίκης όχι απλώς του Ερντογάν, αλλά ολόκληρου του τουρκικού λαού! Πως λέγεται η ενοχοποίηση συλλήβδην ενός λαού; Και πως λέγεται η υφαρπαγή της τελικής κρίσης του μόνου Κριτή, του Χριστού;».

Αν διαβάσει κανείς την επιστολή αυτή, θα διαπιστώσει ότι πρόκειται για ένα πολύ σημαντικό κείμενο, και αυτό ομολογιακού χαρακτήρα, με το οποίο, αφ’ ενός μεν καταδεικνύει την πλάνη του Ισλάμ και αφ’ ετέρου καλεί σε μετάνοια και ένταξη στην Εκκλησία του Χριστού τον κ. Ερντογάν και κατ’ επέκταση κάθε οπαδό του Ισλάμ. Ο Σεβασμιώτατος δεν έπραξε τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο από το αυτονόητο καθήκον του, από αυτό δηλαδή που θα έπραττε κάθε Ορθόδοξος επίσκοπος, που ενδιαφέρεται για την σωτηρία όλων των ανθρώπων, όλων εκείνων, που βρίσκονται εκτός της Εκκλησίας και εν προκειμένω των αλλοθρήσκων ισλαμιστών, οι οποίοι, εν όσω παραμένουν στην πλάνη του Ισλάμ, χάνουν την σωτηρία τους. Μήπως αυτό δεν ήταν ανέκαθεν το ιεραποστολικό έργο της Εκκλησίας εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια; Να καλεί τους αλλοθρήσκους και αιρετικούς σε μετάνοια και να κάνει το παν, για να έλθουν εις επίγνωση της εν Χριστώ αληθείας;

Γιατί λοιπόν ενοχλήθηκε ο κ. Α. Παπαθανασίου, για όσα περί κολάσεως αναφέρονται στην επιστολή; Μήπως επειδή κατά βάθος πιστεύει, ότι και στο Ισλάμ υπάρχει σωτηρία; Το λέμε αυτό, διότι, σήμερα ευρύτατα κυκλοφορεί στους κόλπους του Διαθρησκειακού Οικουμενισμού η πεποίθηση, ότι και στις άλλες μονοθεϊστικές θρησκείες υπάρχει σωτηρία. Ότι το Κοράνιο (και οι Γραφές των άλλων θρησκειών) είναι «ίσο με την Αγία Γραφή και ιερό όπως αυτή». Και ότι οι Μουσουλμάνοι μπορούν να πάνε στον παράδεισο χωρίς να πιστεύουν στον Χριστό!

Ας μας απαντήσει ο κ. Α. Παπαθανασίου: Υπάρχει στο Ισλάμ σωτηρία; Ας μας εξηγήσει, τι σημαίνει ο θεόπνευστος λόγος του αποστόλου Πέτρου: «ουκ έστιν εν άλλω ουδενί η σωτηρία• ουδέ γαρ όνομά εστιν έτερον υπό τον ουρανόν το δεδομένον εν ανθρώποις εν ω δει σωθήναι ημάς» (Πραξ.4,12); Με τους παρά πάνω θεόπνευστους λόγους αφήνει ο απόστολος κανένα περιθώριο σωτηρίας μέσα στο Ισλάμ και εκτός της Εκκλησίας; Ο Σεβασμιώτατος δεν απέκλεισε της σωτηρίας τον μουσουλμάνο Τούρκο Πρόεδρο και τον μουσουλμανικό τουρκικό λαό. Γι’ αυτό άλλωστε τους κάλεσε σε μετάνοια και ένταξη στην Εκκλησία του Χριστού! Που είδε γραμμένο στην επιστολή, ότι εκείνος αποφάνθηκε για την αιώνια καταδίκη του «του Ερντογάν, αλλά και ολόκληρου του τουρκικού λαού», η την «υφαρπαγή της τελικής κρίσης του μόνου Κριτή, του Χριστού»; Κατά ποίαν έννοια ο προειδοποιητικός λόγος που απευθύνει ένας Επίσκοπος σε μια, η περισσότερες ψυχές, για το ενδεχόμενο να χαθούν και να μην επιτύχουν την σωτηρία τους, εάν παραμείνουν πεισματικά στην πλάνη του Ισλάμ, είναι «υφαρπαγή της τελικής κρίσης του μόνου Κριτή, του Χριστού»; Αν στις τραγικές μας ημέρες αποτελεί εξαίρεση ο ομολογιακός του λόγος, φταίει εκείνος, ή η συντριπτική πλειοψηφία του επισκοπικού σώματος, οι οποίοι έπαψαν να είναι αληθινοί Επίσκοποι, με την ακριβή σημασία του όρου και δεν καλούν τους πάντες σε μετάνοια και ένταξη στην Εκκλησία του Χριστού;

Κλείνοντας εκφράζουμε την λύπη μας και τον πόνο μας για όσα υβριστικά και συκοφαντικά τόλμησε να δημοσιεύσει στο εν λόγω άρθρο του, ο κατά τα άλλα αγαπητός κ. Α. Παπαθανασίου, κατά την ημέρα μάλιστα της Αγίας και Μεγάλης Παρασκευής, ημέρα πένθους, αυτοκριτικής και μετανοίας. Ο πόνος μας δεν έγκειται τόσο στο γεγονός, ότι κατασπιλώθηκε και διασύρθηκε βάναυσα και άδικα ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας, (ο οποίος στο κάτω – κάτω θα έχει μισθό από τον Θεό, σύμφωνα με τον λόγο του Κυρίου: «χαίρετε και αγαλλιάσθε ότι ο μισθός υμών πολύς εν τοις ουρανοίς», (Ματθ.5,12), αλλά επειδή ο ίδιος εζημίωσε την ψυχή του. Προσέθεσε μία ακόμη αμαρτία, την αγία αυτή ημέρα, για την οποία, (αμαρτία), θα κληθεί να δώσει λόγο στον Θεό εν ημέρα κρίσεως. Περιττό να λεχθεί, ότι τα όσα γράψαμε δεν είναι καρπός μίσους, η εμπάθειας, απέναντι στο πρόσωπό του, το οποίο, κατά τα άλλα αγαπούμε και τιμούμε, αλλά είναι καρπός αγωνίας και ευθύνης για την αποκατάσταση της αληθείας. Το να παρουσιάζεται ο ομολογιακός λόγος ενός Ιεράρχου ως λόγος σταυροφορικός, μισαλλόδοξος, τραμπουκιστικός, δεν είναι τίποτε άλλο παρά στρέβλωση και παραποίηση της αληθείας. Και τούτο διότι το στοιχείο της ομολογίας είναι βασικό και ουσιώδες γνώρισμα της χριστιανικής πίστεως: «Πας ουν όστις ομολογήσει εν εμοί έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω καγώ εν αυτώ έμπροσθεν του πατρός μου του εν ουρανοίς», (Ματθ.10,32). Γενικότερα μπορούμε να πούμε, ότι μια από τις βασικότερες επιδιώξεις του Οικουμενισμού σήμερα, που καλλιεργείται επιμελώς μέσα στους κόλπους της παναιρέσεως, είναι η προσπάθεια να αποδυναμώνεται και να εκμηδενίζεται κάθε διάθεση ομολογίας. Να διαστρέφεται, να διασύρεται και να συκοφαντείται ο ομολογιακός λόγος ως λόγος τζιχαντιστικός, «ναρκισιστικός» και «μισαλλόδοξος ηρωϊσμός». Το οικουμενιστικό πνεύμα της εποχής μας δεν θέλει την ομολογία, διότι η ομολογία έρχεται σε αντίθεση, εναντιώνεται στην ισοπέδωση όλων των πίστεων και θρησκειών και στην πορεία προς την πανθρησκεία.

Και εδώ ακριβώς είναι το μεγάλο σκάνδαλο αγαπητέ κ. Α. Παπαθανασίου. Ο λόγος που απευθύνει η Εκκλησία μας την Μεγάλη Παρασκευή προς την Παναγία «παύσον Εκκλησίας τα σκάνδαλα!», πιστεύουμε, ότι εσάς θα έπρεπε πρώτα να προβληματίσει, διότι εσείς και όσοι σας ακολουθούν, είστε εκείνοι, που, χωρίς ίσως να το καταλαβαίνετε, προκαλείτε το μεγάλο σκάνδαλο, να διαστρέφετε τον ορθόδοξο πατερικό και ομολογιακό λόγο και να τον παρουσιάζετε ως τζιχαντιστικό! Ελπίζουμε και προσευχόμαστε για την μετάνοιά σας.

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών