Σήμερα και αύριο το βράδυ, αναμένεται να κορυφωθεί στον νυχτερινό ουρανό της χώρας μας και γενικότερα του βορείου ημισφαιρίου, η θεαματική «βροχή» από «πεφταστέρια».

Οι Περσείδες είναι εντυπωσιακές βροχές διαττόντων, καθώς τα «πεφταστέρια» τους είναι γρήγορα και φωτεινά, διαθέτοντας συνήθως μακριές πύρινες «ουρές».

​Σύμφωνα με τη NASA, οι Περσείδες «δίνουν» περισσότερα φωτεινά μετέωρα από κάθε άλλη βροχή διαττόντων μέσα στο έτος. Το ρεκόρ τους ήταν το 1993, όταν είχαν καταγραφεί περίπου 300 μετέωρα την ώρα.

Εμφανίζονται σχεδόν σε όλα τα σημεία του ουρανού και όχι σε ένα συγκεκριμένο, μολονότι φαίνεται να προέρχονται κυρίως από τα βορειοανατολικά, από την περιοχή του αστερισμού του Περσέα, από όπου πήραν και το όνομά τους.

​Τα μετέωρα αρχίζουν να πέφτουν αραιά περίπου από τις 17 Ιουλίου, πυκνώνουν σταδιακά και διαρκούν έως τις 24 Αυγούστου. Το «σόου» αρχίζει λίγο μετά τη δύση του ήλιου, αλλά όσο πιο κοντά στην ώρα που χαράζει, τόσο πιθανότερο είναι να δει κανείς με γυμνά μάτια τα συγκεκριμένα «πεφταστέρια» οπουδήποτε στον ουρανό.

Οι Περσείδες -οι οποίες καταγράφηκαν για πρώτη φορά από Κινέζους αστρονόμους το 36 μ.Χ.- προκαλούνται από τα σωματίδια σκόνης που αφήνει πίσω της η τεράστια ουρά, μήκους δεκάδων εκατομμυρίων χιλιομέτρων, του κομήτη 109Ρ/Σουίφτ-Τατλ, που διασταυρώνεται με την τροχιά της Γης.

​Ο κομήτης, ο οποίος ανακαλύφθηκε το 1862 από τους αστρονόμους Λιούις Σουίφτ και Χόρας Τατλ (των οποίων φέρει το όνομα), διαθέτει ένα τεράστιο πυρήνα διαμέτρου περίπου 26 χιλιομέτρων.

Ο εν λόγω κομήτης είναι το μεγαλύτερο γνωστό ουράνιο σώμα που περνάει από τη Γη κατά τακτά χρονικά διαστήματα και χρειάζεται περίπου 133 χρόνια για να πραγματοποιήσει μία πλήρη περιφορά γύρω από τον Ήλιο.

​Το επόμενο κοντινό πέρασμά του από τη Γη αναμένεται το 2126, ενώ δεν φαίνεται να αποτελεί απειλή για τον πλανήτη μας στο προβλέψιμο μέλλον.

Τα μετέωρά του, που συνήθως έχουν βάρος μικρότερο από ένα γραμμάριο, εισέρχονται στη γήινη ατμόσφαιρα με ταχύτητα σχεδόν 60 χλμ. το δευτερόλεπτο και αναφλέγονται σε ύψος περίπου 100 χλμ., οπότε και αρχίζουν να γίνονται ορατά από τους παρατηρητές.

​Καθώς πλησιάζουν προς το έδαφος με μεγάλη ταχύτητα, διαλύονται από την τριβή και την υπερθέρμανση (1.650 βαθμοί Κελσίου), αφήνοντας πίσω τους φωτεινά ίχνη.

Το «κλειδί», σύμφωνα με τους ειδικούς, για να δει κανείς μία βροχή διαττόντων, είναι -εκτός από την υπομονή- το οπτικό πεδίο του να περιλαμβάνει ένα όσο γίνεται μεγαλύτερο τμήμα σκοτεινού ουρανού.

​Οι διάττοντες είναι, επίσης, δυνατό -με λίγη τύχη- να φωτογραφηθούν με φωτογραφική μηχανή που διαθέτει ευρυγώνιο φακό και θα κάνει διαδοχικές προγραμματισμένες λήψεις μεγάλης διάρκειας.