Ἑορτάζουμε, γιά μιά ἀκόμη φορά, τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Ἡ Ἀνάσταση δέν εἶναι ἕνα γεγονός, πού ἔγινε «κάποτε», στό μακρυνό παρελθόν

Ακολουθεί ολόκληρο το μήνυμα:

Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

 -Α-

Ἑορτάζουμε, γιά μιά ἀκόμη φορά, τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Ἡ Ἀνάσταση δέν εἶναι ἕνα γεγονός, πού ἔγινε «κάποτε», στό μακρυνό παρελθόν. Ἀντίθετα, εἶναι ἕνα συνεχές καί ἀδιάκοπο παρόν. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος τό ἐβεβαίωσε: «Ἐγενόμην νεκρός καί ἰδού ζῶν εἰμι εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων» (Ἀποκ. α΄ 18). Ὅλοι τό διαπιστώνουμε. Καί ὅλοι τό ζοῦμε καί τό ἀκοῦμε τήν πασχαλινή περίοδο: Σ’ ἐκείνους πού μᾶς χαιρετοῦν χαρούμενοι, τίς ἡμέρες αὐτές, μέ τό «Χριστός Ἀνέστη», ἀπαντοῦμε καί μεῖς θριαμβευτικά: «Ἀληθῶς Ἀνέστη».

-Β-

Ὅταν ὁ Ἰησοῦς κατετέθη νεκρός στό «καινό» μνημεῖο τοῦ Ἰωσήφ τοῦ ἀπό Ἀριμαθαίας καί «λίθος μέγας» ἀπέκλεισε τήν θύρα τοῦ μνημείου ˙ καί σφραγῖδες ἐτέθησαν˙ καί ρωμαῖοι στρατιῶτες ἐφύλαγαν ἄγρυπνοι τόν τάφο, οἱ ἐχθροί τοῦ Χριστοῦ ἐνόμισαν, ὅτι ὅλα τελείωσαν καί ὅτι οἱ ἐλπίδες πού στηρίχθηκαν στόν Ἰησοῦ ἐτάφησαν πλέον ὁριστικά. Ἀλλά, τότε ἀκριβῶς, ἄλλοι φύλακες, οἱ πυρωροί, δηλαδή, τοῦ Ἅδη, παρέλυσαν κυριολεκτικά, διότι οἱ πύλες τοῦ Ἅδη ἀνοίχθηκαν διάπλατα γιά νά εἰσέλθη, γιά πολύ μικρό, βέβαια, διάστημα, ἡ ψυχή τοῦ Ἐσταυρωμένου Κυρίου, προκειμένου νά μεταδώσῃ τό Φῶς καί τήν χαρά τῆς Ἀναστάσεως καί νά χαρίσῃ τήν ἐλευθερία σέ ὅσους, διά μέσου τῶν αἰώνων εἶχαν πεθάνει καί περίμεναν τήν λύτρωση, ὅπως μᾶς βεβαιώνει ὁ πρωτοκορυφαῖος ἀπόστολος Πέτρος στήν πρώτη Καθολική του Ἐπιστολή: «καί τοῖς ἐν φυλακῇ πνεύμασι πορευθείς ἐκήρυξεν» (Α΄ Πέτρου γ΄ 19). Ἔτσι, ὁ Ἀναστάς Κύριος κατέλυσε τήν δύναμη τοῦ θανάτου καί ἐξαφάνισε, σάν ἱστό ἀράχνης τό κράτος τοῦ Ἅδη. Ὁ Χριστός, καί στήν περίπτωση αὐτή, εἶναι Ο ΝΙΚΗΤΗΣ. 

-Γ-

Κι’ ὕστερα, Ὕστερα θά ξεσηκωθῇ ἐναντίον τοῦ Χριστιανισμοῦ ὁλόκληρη ἡ ρωμαϊκή αὐτοκρατορία. Τριακόσια ὁλόκληρα χρόνια, οἱ χριστιανοί θά μαστιγώνονται ἀνελέητα, θά ἀποκεφαλίζωνται, θά ρίχνωνται στήν φωτιά καί στά ἄγρια θηρία, μέσα στά ἀμφιθέατρα. Ἔρχεται, ὅμως, ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, καί μέ τό περίφημο Διάταγμα τῶν Μεδιολάνων, τό 313 μ.Χ., ὄχι μόνον καταπαύει τούς διωγμούς, ἀλλά καί ἀναγνωρίζει τόν Χριστιανισμό, ὡς ἐπίσημη θρησκεία τοῦ ἀπέραντου ρωμαϊκοῦ κράτους. Κι’ ὅπως τό κατανοοῦμε ὅλοι, καί πάλι ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι Ο ΝΙΚΗΤΗΣ.  

-Δ- 

Ἔρχονται, ἔπειτα, ἄλλοι διῶκτες: Αἱρετικοί, Μωαμεθανοί, «Διαφωτιστές», ἄθεοι καί ἄλλοι, καί ἡ πολεμική ἐναντίον τοῦ Ἰησοῦ γίνεται, κάποτε, κάποτε, καταθλιπτική καί ἀνυπόφορη. Ὅλοι, αὐτοί οἱ πολέμιοι εἶχαν ὑψώσει ἕνα μεγάλο φράγμα ἀρνήσεως γιά τόν χριστιανισμό. Ὅμως, ὅπως τό νερό ἀνέβαινε σιγά καί ἀθόρυβα καί ξεπέρασε τό φράγμα, ἔτσι καί ἡ θρησκεία τοῦ Χριστοῦ ὑπερνίκησε τά ἐμπόδια καί συνέχισε νά ἀρδεύῃ τίς ψυχές πού διψοῦσαν τήν ἀλήθεια.

Μᾶς τὄ δειξαν ὁλοφάνερα οἱ ἀγωνιστές τοῦ 1821. Μολονότι εἶχαν ζήσει 400 ὁλόκληρα χρόνια στήν ἀπάνθρωπη τουρκική σκλαβιά, ὅταν ξεσηκώθηκαν εἶχαν τό σύνθημα: «Γιά τοῦ Χριστοῦ τήν πίστη τήν ἁγία καί τῆς Πατρίδος τήν ἐλευθερία». Ἀλλά καί οἱ ἀδελφοί μας, πού ἦρθαν ναυαγοί τῆς ἐθνικῆς τραγωδίας τῆς Μικρᾶς Ἁσίας καί τοῦ Πόντου, τό 1922, ἔφεραν στήν Ἑλλάδα τίς εἰκόνες τους, τά ἱερά σκεύη τῶν Ναῶν τους, τήν θερμή πίστη τους στόν Χριστό. Ἔτσι, γιά μιά ἀκόμη φορά, ὁ Χριστός εἶναι Ο ΝΙΚΗΤΗΣ.

-Ε-

Γι’ αὐτό μέ θάρρος νά προχωρήσουμε, ἀκολουθῶντας Ἐκεῖνον, ὁ Ὁποῖος «ἐξῆλθε νικῶν καί ἵνα νικήσῃ» (Ἀποκ. στ΄ 2). Χρόνια πολλά σέ ὅλους, ἀναστάσιμα, εὐλογημένα. ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Διάπυρος εὐχέτης ἐν Χριστῷ Ἀναστάντι 

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ὁ Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης ΑΝΔΡΕΑΣ