Έχετε σκεφτεί πως ακόμα και τα μικρά και αθώα ψεματάκια που μπορεί να πείτε στο παιδί σας φτάνουν για να το πληγώσουν όταν τα …ανακαλύψει;
Έχετε σκεφτεί επίσης πως νιώθει το παιδί σας όταν γνωρίζει ποια είναι η αλήθεια αλλά για δικούς σας λόγους προσπαθείτε να την κρύψετε, κάνοντάς το να αμφιβάλλει για τον ίσιο του τον εαυτό;
Δυστυχώς, είναι αρκετοί οι γονείς που πιστεύουν πως «μικρό είναι, σιγά τι θα πάθει;» Και όμως, το κάθε παιδί είναι δοσμένο από τη φύση για την επιβίωση μαθαίνει να εμπιστεύεται την δική του εσωτερική αίσθηση του σωστού και του λάθους.
Αυτή η αίσθηση μάλιστα ενισχύεται όσο οι γονείς τους την ενθαρρύνουν, μαθαίνοντας το πώς είναι από μόνο του αποτελεί μια αξιόπιστη πηγή πληροφοριών. Όταν η αίσθηση αυτή γκρεμίζεται και το παιδί ακούει πως «η αλήθεια του» είναι τελικά ένα ψέμα, η αυτοπεποίθησή του μετατρέπεται σε δυσπιστία προς τον έξω κόσμο.
Για να μεγαλώσει ένα ψυχικά υγιές παιδί, χρειάζεται να αναπτύξει αυτή την αίσθηση της αλήθειας του. Πρόκειται για ένα ζωτικής σημασίας δομικό στοιχείο για την ανάπτυξη μιας υγιούς προσωπικότητας.
Όταν λοιπόν οι γονείς λένε σε ένα παιδί ότι αυτό που γνωρίζει ως, δεν είναι αληθινό στην πραγματικότητα, τότε προκαλούν το παιδί τους να επιλέξει ανάμεσα στην εμπιστοσύνη στη δική του εσωτερική αίσθηση και στην εμπιστοσύνη στους γονείς του.
Μία δύσκολη επιλογή που θα το επηρεάσει ψυχικά και θα κλονίσει την αίσθηση εαυτού και ψυχικής υγείας του.
Οι γονείς ξεχνούν πολλές φορές πως το παιδί τους γνωρίζει και μπορεί να αισθανθεί ή να καταλάβει πότε του λένε ψέματα ή πότε του κρύβουν την αλήθεια, ακόμα και για να το προστατέψουν.
Το παιδί αρχίζει και νιώθει την υποτίμηση μέσα από το γονεϊκό ψέμα: «για να μην μου λένε τι συμβαίνει, εφόσον καταλαβαίνω – ξέρω πως κάτι συμβαίνει, μάλλον δεν με θεωρούν άξιο!» ή «δεν είναι εκείνοι άξιοι να το καταλάβουν!», αφήνοντας το παιδί να αναρωτιέται γιατί δεν το εμπιστεύονται…
Το μαθαίνετε να λέει και εκείνο ψέματα, εφόσον είστε το παράδειγμα προς μίμηση του παιδιού σας!
