Η αρχική δέσμευση προέβλεπε τη συμμετοχή 30 χιλιάδων στρατιωτών στην επιτήρηση στρατηγικών υποδομών. Οι Γάλλοι και οι Βρετανοί στρατηγοί θα ήταν επικεφαλής. Η Φινλανδία, η Δανία και η Νορβηγία είναι επίσης έτοιμες να στείλουν στρατιώτες. Ενώ η Γερμανία είναι επιφυλακτική. Και η Ισπανία περιμένει τη συμφωνία πριν αποφασίσει. Οι Ουκρανοί μίλησαν επίσης για τον Καναδά, την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία. Με καθήκοντα «από πληροφορίες, υλικοτεχνική υποστήριξη έως στρατιωτικές συνεισφορές», όπως είπε ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι.
Η Ιταλία, δεν θα στείλει στρατιώτες στην Ουκρανία, αν και δήλωσε ότι είναι διατεθειμένη να συμμετάσχει με άλλες μορφές.
Ο ρόλος των ΗΠΑ
Επίσης, ο παράγοντας ΗΠΑ, σύμφωνα με την Corriere della Sera, έχει δεσμευτεί για την ασφάλεια της Ουκρανίας, κάτι που προβλέπεται σε παράρτημα του ρωσοαμερικανικού σχεδίου 28 σημείων, αλλά χωρίς αποστολή στρατιωτών.
Το Κίεβο ζήτησε να διορθωθεί η δέσμευση με ψηφοφορία του Κογκρέσου. Η Ουάσιγκτον φαίνεται να έχει συμφωνήσει. Αλλά ο Λευκός Οίκος θέλει να διατηρήσει τους περιορισμούς που εισήγαγε ο Τζο Μπάιντεν προς το παρόν.
Η προστασία της Ουκρανίας θα είναι εγγυημένη με πληροφορίες των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών. Και με μια δύναμη παρεμβολής που θα βρίσκεται σε όλη την επικράτεια. Αλλά η Ουάσιγκτον θα διατάξει τις αμερικανικές βάσεις στην Ανατολική Ευρώπη, ιδιαίτερα στην Πολωνία, να χρησιμοποιήσουν αντιαεροπορικά πυρά. Με πυραύλους Patriot, drones ή για άμεση απογείωση μαχητικών αεροσκαφών.
Οι εγγυήσεις ασφάλειας που, σύμφωνα με τη φόρμουλα του Βερολίνου, θα πρέπει να σταματήσουν τη Ρωσία είναι έτοιμες. Με την «υποστήριξη» των ΗΠΑ (το περίφημο backstop) ακόμη και εντός των ουκρανικών συνόρων.
Αλλά σε αντάλλαγμα ζητούν μια πραγματική δέσμευση από την Ευρώπη. Η οποία διακυβεύει μεγάλο μέρος της πολιτικής της αξιοπιστίας.
Προς το παρόν, ωστόσο, οι Ρώσοι δεν δέχονται την ανάπτυξη στρατιωτών στην Ουκρανία από χώρες που ανήκουν στο ΝΑΤΟ ή στον Συνασπισμό των Προθύμων.
Περισσότερες από «τριάντα χώρες» είναι πρόθυμες να συνεισφέρουν στις εγγυήσεις ασφαλείας, σύμφωνα με τον Ζελένσκι, αλλά, ακριβώς, «όχι όλες με στρατεύματα» (μιλάμε, για παράδειγμα, για επιμελητεία ή πληροφορίες). Η Ρώμη δεν αποκλείει έναν ρόλο στην εκπαίδευση των ουκρανικών δυνάμεων, αλλά πάντα εκτός συνόρων. Αλλά σίγουρα δεν είναι αυτό στο οποίο εστιάζει η Ουκρανία (και ούτε καν οι ΗΠΑ) ως προτεραιότητα.
Η εισβολή
Ο στόχος είναι να αποφευχθεί μια άλλη εισβολή από τη Μόσχα και για το σκοπό αυτό χρειαζόμαστε πραγματική και απτή αποτροπή. Που σημαίνει σπάσιμο του ταμπού των ταμπού: μια πιθανή στρατιωτική αντιπαράθεση με τη Ρωσία. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι κανόνες εμπλοκής θα αποτελέσουν βασικό στοιχείο της πρότασης. Και εδώ περνάμε στο παρόμοιο άρθρο 5 του ΝΑΤΟ. Η δήλωση αναφέρει ρητά «μια νομικά δεσμευτική δέσμευση, με την επιφύλαξη των εθνικών διαδικασιών, για τη λήψη μέτρων για την αποκατάσταση της ειρήνης και της ασφάλειας σε περίπτωση μελλοντικής ένοπλης επίθεσης».
Με μέτρα που μπορεί να περιλαμβάνουν «τη χρήση ένοπλης δύναμης, βοήθεια σε πληροφορίες και υλικοτεχνική υποστήριξη, οικονομικές και διπλωματικές ενέργειες». Οι χώρες αυτές είναι η Γαλλία και η Μεγάλη Βρετανία, ακολουθούμενες από τις χώρες της Βαλτικής και τις Σκανδιναβικές χώρες (Ολλανδία, Δανία, Σουηδία και Φινλανδία).
Στρατιωτικές ενέργειες
Οι Ηνωμένες Πολιτείες - όπως επιβεβαίωσε ο Πολωνός πρωθυπουργός Ντόναλντ Τουσκ - λένε ότι είναι έτοιμες για «στρατιωτική δράση» εάν το Κρεμλίνο παραβιάσει τη συμφωνία. Αλλά σε αντάλλαγμα ζητούν μια πραγματική δέσμευση από την Ευρώπη.
Συνοψίζοντας. Αν τα πράγματα πάνε στραβά, θα πρέπει να πολεμήσουμε μαζί με τους Ουκρανούς στα χαρακώματα και οι Αμερικανοί δεν θα είναι στην πρώτη γραμμή. Όταν λένε ότι ο Παλαιός Κόσμος πρέπει να αναλάβει την ευθύνη για την ασφάλειά του, εννοούν ακριβώς αυτό, και η αλλαγή νοοτροπίας πρέπει να ξεκινήσει τώρα. Η πραγματική ουσία είναι εδώ. Τα υπόλοιπα είναι διαπραγματεύσιμα.
