Η Ελισάβετ δεν ήταν πάντα βασίλισσα και στα νεανικά της χρόνια φαίνεται πως δεν ήθελε να ήταν ούτε μόνο πριγκίπισσα.
Λίγο πριν κλείσει τα 18 προσπαθούσε επί μήνες να πείσει τον πατέρα της Γεώργιο τον 6ο, να την αφήσει να καταταγεί στην «Βοηθητική εδαφική υπηρεσία γυναικών» κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, που ουσιαστικά αποτελούσε μέρος του στρατού.
Κάποια στιγμή ο πατέρας της κατάλαβε πως δεν θα ξεμπερδέψει εύκολα μαζί της και τελικά την άφησε. Εκεί η μελλοντική βασίλισσα Ελισάβετ εκπαιδεύτηκε σαν μηχανικός φορτηγών και έμαθε πως να αλλάζει λάστιχο και ρόδα, να λύνει και να δένει μηχανές και να οδηγεί ασθενοφόρα αλλά και οποιαδήποτε άλλα οχήματα.
Το περιοδικό Collier’s ανέφερε τότε πως «Μια από τις μεγαλύτερες χαρές της ήταν να βρωμίζουν τα νύχια της και λεκέδες από γράσο στα χέρια της και μετά να δείχνει τα σημάδια από την δουλειά της στους φίλους της». Η Ελισάβετ δούλεψε για πρώτη φορά δίπλα στους συμπατριώτες της (μέχρι τότε ήταν ιδιαίτερα απομονωμένη), απολαμβάνοντας την ελευθερία που είχε στερηθεί μέχρι τότε.
Μπορεί λοιπόν η πριγκίπισσα τότε Ελισάβετ να βοήθησε όσο μπορούσε τον βρετανικό στρατό στα τελειώματα του πολέμου, ωστόσο δεν ήταν ακριβώς όπως οι άλλοι στρατεύσιμοι. Κι αυτό γιατί συνήθως έτρωγε στην αίθουσα των αξιωματικών, ενώ τα βράδια επέστρεφε στο κάστρο του Γούινσδορ για να κοιμηθεί. Μπορεί βέβαια αυτό να μην ήταν δική της επιλογή, αλλά έτσι τελικά έγινε. Αυτό δεν της στερεί τον τίτλο της μοναδικής γυναίκας από την βασιλική οικογένεια που υπηρέτησε ποτέ στον στρατό ενώ είναι και η τελευταία αρχηγός κράτους που υπηρέτησε κατά την διάρκεια του Β’ παγκοσμίου πολέμου.
