Ο όσιος Ιάκωβος ο Τσαλίκης είναι ένας από τους νεοφανείς Αγίους της Ορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας. Αγιοκατατάχθηκε στις 27 Νοεμβρίου 2017 με απόφαση της Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως. Η μνήμη του τιμάται κάθε χρόνο στις 22 Νοεμβρίου.

Ο Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης συνομιλούσε με τον Άγιο Ιωάννη τον Ρώσσο

Γεννήθηκε στις 5 Νοεμβρίου 1920 στο Λιβίσι της νοτιοδυτικής Μικράς Ασίας (σημερινό Καγιάκοϊ Τουρκίας) και το 1924 έφτασε στον Πειραιά με την οικογένειά του, κατά την ανταλλαγή των πληθυσμών Ελλάδας – Τουρκίας. Η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στον Άγιο Γεώργιο Φωκίδας και τον επόμενο χρόνο στο χωριό Φαράκλα της Εύβοιας.

Αν και άριστος μαθητής στο Δημοτικό, δεν συνέχισε στο Γυμνάσιο, εξαιτίας των δυσβάστακτων οικονομικών προβλημάτων της οικογένειάς του και αναγκάστηκε να βγει στην βιοπάλη, συνοδεύοντας τον πατέρα του σε διάφορες εργασίες. Παρά την καθημερινή σωματική κούραση,ζούσε σαν ασκητής και έβρισκε πνευματική ξεκούραση διαβάζοντας βίους αγίων και ψέλνοντας στο εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής.

Μετά την στρατιωτική του θητεία, κατά την διάρκεια του εμφυλίου πολέμου (1947-1949), συνέχισε να εργάζεται σκληρά και να ζει βίο ασκητικό και χριστιανικό. Έχοντας χάσει και τους δυο γονείς του και αφού πάντρεψε την αδελφή του, σύμφωνα με τα ειωθότα της εποχής,, ένοιωσε ότι δεν υπήρχε τίποτε άλλο που να τον συνδέει με τον κόσμο.

Πήγε λοιπόν στην Μονή του Οσίου Δαβίδ του Γέροντος, στην Βόρεια Εύβοια, η οποία τότε βρισκόταν σε μεγάλη παρακμή, για να γίνει μοναχός. Δεν έγινε με καλή διάθεση δεκτός από τους λίγους μοναχούς της, οι οποίοι τόν δυσκόλεψαν πολύ με την συμπεριφορά τους.

Ο Άγιος Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης και το θαύμα του Αγίου Χαραλάμπους

Ο Ιάκωβος, όμως, δείχνοντας μεγάλη υπομονή, ταπείνωση και αγάπη, κατάφερε με την πάροδο του χρόνου να γίνει αποδεκτός. Σε ηλικία 32 ετών, έγινε δόκιμος μοναχός και στις 19 Δεκεμβρίου 1952 στην Χαλκίδα ο μητροπολίτης Γρηγόριος τον χειροτόνησε διάκονο και πρεσβύτερο,εκτιμώντας όχι τα πολλά γράμματα, που άλλωστε δεν ήξερε, αλλά την ευσέβειά του.

Ως ιερέας πλέον της Μονής δεν έπαψε να εργάζεται χειρωνακτικά στα κτήματά της και παράλληλα να ζει ασκητικά. Όταν μάλιστα ανακάλυψε το σπήλαιο-ασκητήριο του οσίου Δαβίδ, μέσα στο παρακείμενο πυκνό δάσος, πολύ συχνά αποσυρόταν και προσευχόταν επί ώρες.

Στις 25 Ιουνίου 1975, ανέλαβε το πηδάλιο της Μονής, παρά την αρχική άρνησή του. Επί της ηγουμενίας του το μοναστήρι γνώρισε λαμπρές στιγμές, αναδιοργανώθηκε εκ βάθρων, προσελκύοντας πλήθη πιστών απ’ όλη την Ελλάδα, που αναζητούσαν το διορατικό και προορατικό του χάρισμα,αλλά και τον φωτισμένο λόγο του.

Όντας ασθενική φύση σωματικά, αντιμετώπισε σοβαρά προβλήματα υγείας και χρειάστηκε να χειρουργηθεί επί μακρόν. Στις 21 Νοεμβρίου 1991, ο Γέρων Ιάκωβος, εγκατέλειψε την επίγεια πορεία του και απεδήμησε εις Κύριον.