Υπάρχουν μερικοί λαοί στον πλανήτη μας, οι οποίοι πιστεύουν με πάθος ότι η ψυχή ενός νεκρού μετά θάνατον μπαίνει στο σώμα ενός άλλου ζωντανού πλάσματος κι έτσι, εξακολουθεί πάλι να ζει μια καινούρια ζωή.

Όταν, μάλιστα, το πλάσμα, στο οποίο σπεύδει να εγκατασταθεί η ψυχή ενός νεκρού, τυχαίνει να είναι άνθρωπος, τότε το φαινόμενο αυτό λέγεται «Μετεμψύχωση».

Πολλοί λαοί, λοιπόν, πίστευαν ότι η ψυχή ενός παππού ή μιας γιαγιάς εγκαθίστατο συνήθως στο κορμί του εγγονιού τους και στήριζαν την πεποίθησή τους στη μεγάλη ομοιότητα που παρουσιαζόταν μεταξύ παππούδων και εγγονιών. Αυτό το υποστήριζαν, άλλωστε, οι ιθαγενείς της Κεντρικής Αυστραλίας. Γι’ αυτούς, οι ψυχές των νεκρών ξαναζούσαν ως μικρά βρέφη, για να εξακολουθήσουν κατόπιν τη φυσιολογική τους ανάπτυξη, μέχρι τη στιγμή πάλι του θανάτου τους και ούτω καθ’ εξής. Επομένως, κάθε ζωντανός άνθρωπος θεωρούνταν η μετενσάρκωση ενός νεκρού.

Πώς γίνεται, όμως, η μετενσάρκωση;

Οι ιθαγενείς της Αυστραλίας τη φαντάζονταν ως εξής: Μόλις πέθαινε ένας άνθρωπος, η ψυχή έβγαινε από το σώμα του και άρχιζε να τριγυρίζει γύρω από το πτώμα, διστακτική. Έπειτα, αναγκαζόταν να σκαρφαλώσει πάνω σε κάποιο δέντρο ή θάμνο, έως ότου να ολοκληρωθεί ο ενταφιασμός.

Έτσι κρυμμένη η ψυχή, ενέδρευε υπομονετικά ακόμα και για μέρες, μέχρι να περάσει από το σημείο κάποια παντρεμένη γυναίκα. Τότε, εγκατέλειπε την κρυψώνα της, πλησίαζε την ανύποπτη γυναίκα και χωνόταν μέσα στο κορμί της, είτε από το ανοιχτό στόμα της, είτε από τα ρουθούνια της. Με αυτόν τον τρόπο, το πρώτο παιδί που θα γεννιόταν από τη γυναίκα, θα είχε στο σώμα του την ψυχή του πεθαμένου.

Την ίδια πρόληψη μοιράζονταν και ορισμένες φυλές της Ινδοκίνας. Εκεί, μόλις γεννιόταν ένα παιδί σε μια οικογένεια, αμέσως φώναζαν τον μάγο της φυλής. Εκείνος, αφού πρώτα προσευχόταν, στη συνέχεια αναγνώριζε στο πρόσωπο του νεογέννητου βρέφους ποιος ακριβώς από τους προγόνους του είχε μετενσαρκωθεί στο σώμα του. Ύστερα, ακολουθούσε η βάπτιση του βρέφους, στο οποίο έδιναν το όνομα του συγκεκριμένου προσώπου.

Επιπλέον, στη δυτική Αφρική, οι ιθαγενείς Γιορούμπα, μόλις ερχόταν στον κόσμο ένα παιδί, προσεύχονταν αμέσως στους θεούς τους, για να τους φανερώσει ποιος από τους προγόνους τους έχει μετενσαρκωθεί στο βρέφος. Μετά, κοιτώντας το νεογέννητο, χαιρετούσαν στο πρόσωπό του τον πρόγονό τους, φωνάζοντας: «Ξανάρθες! Ξανάρθες πάλι επιτέλους ανάμεσά μας!»

Οι λαοί, που ενστερνίζονται την πίστη στη μετενσάρκωση, διαφωνούν μεταξύ τους ως προς τη στιγμή που συντελείται. Άλλοι πιστεύουν ότι πραγματοποιείται τη στιγμή της γέννησης και άλλοι ότι συντελείται τη στιγμή της σύλληψης ενός παιδιού.

Οι ιθαγενείς της Κένυας φρονούσαν ότι η μετενσάρκωση ξεκινούσε τη στιγμή που το παιδί βαπτιζόταν με το όνομα του προγόνου του, που είχε μετενσαρκωθεί σε αυτό. Επιπλέον, στην Κυανή Ακτή υποστήριζαν ότι τα πεθαμένα παιδιά μετεμψυχώνονταν στα αδέλφια τους, που έρχονταν στη ζωή αμέσως μετά τον θάνατό τους.

Παρόμοιες πεποιθήσεις μοιράζονταν κάποιες φυλές Εσκιμώων, Ινδών, όπως επίσης και φυλές Ινδιάνων της Αμερικής.

Πολλοί ιθαγενείς πίστευαν ότι μια ανθρώπινη ψυχή θα μπορούσε να ξαναπαρουσιαστεί σε ζώα κάθε είδους, όπως ιπποπόταμους, χοίρους, ύαινες, λέοντες, λεοπαρδάλεις, ελέφαντες και ερπετά, πάντοτε με τη συνδρομή των μάγων. Πάντως, μόνο οι ψυχές των Βασιλέων είχαν τη δυνατότητα να μετεμψυχωθούν σε λέοντες.

Αντιθέτως, ένας άνθρωπος, του οποίου η γενιά σβήνει με τον θάνατό του, μην αφήνοντας απογόνους, θεωρούνταν καταδικασμένος να μετεμψυχωθεί σε βάτραχο.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «ΜΠΟΥΚΕΤΟ», στις 04/06/1936…