Το 1926, οι πνευματιστές και οι ψυχίατροι της Μεγάλης Βρετανίας ήταν ιδιαιτέρως προβληματισμένοι με τα όσα παράξενα συνέβαιναν σε κάποια χήρα της εργατικής συνοικίας του Βορείου Λονδίνου.

Η χήρα αυτή ήταν κωφή και ονομαζόταν Σίρλεϊ ‘Εστελμπι. Διέθετε τις ιδιότητες των μέντιουμ, καθώς δεχόταν επισκέψεις πνευμάτων, μα δεν ήταν σε θέση να εξηγήσει τα περίεργα πνευματιστικά φαινόμενα, που λάμβαναν χώρα στη ζωή της.

Στους επιστήμονες και στους ψυχιάτρους που την επισκέφτηκαν, η Σίρλεϊ ‘Εστελμπι προέβη στις κάτωθι δηλώσεις:

«Πριν από δώδεκα χρόνια είχα την πρώτη μου επαφή με το Υπερπέραν. Ποτέ στη ζωή μου δεν είχα σχετιστεί με μέντιουμ και πνευματισμό. Οι φίλοι μου εξεπλάγησαν κατάφωρα, όταν τους εξιστόρησα για πρώτη φορά τα όσα είχαν αρχίσει να μου συμβαίνουν. Εν τούτοις, διαβεβαιώ τους πάντες ότι οι επισκέψεις των πνευμάτων με ανακουφίζουν πολύ.

Κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, πολλοί από τους συγγενείς και τους γνωστούς μου βρίσκονταν στο μέτωπο. Ήταν, λοιπόν, λογικό ο νους μου να περιστρέφεται διαρκώς γύρω απ’ αυτούς. Κάποια μέρα, κάποιος Αξιωματικός παρουσιάστηκε μπροστά μου, μέσα στο σπίτι μου, βαρύτατα τραυματισμένος. Αναγνώρισα ευθύς τα χαρακτηριστικά ενός παλιού και αγαπημένου μου φίλου. Λίγες μέρες αργότερα, μου τηλεγράφησε η αδερφή του, για να μου ανακοινώσει τα δυσάρεστα νέα, ότι δηλαδή ο αδερφός της είχε τραυματιστεί πολύ σοβαρά στη Γαλλία και ύστερα από λίγες μέρες, απεβίωσε.

Όταν εμφανίστηκε ενώπιόν μου, δεν έμοιαζε σαν πνεύμα ή σαν σκιά, αλλά είχε την εικόνα ενός ολοζώντανου, κανονικού άντρα. Σχεδόν λιποθύμησα, μόλις τον αντίκρισα. Λίγες στιγμές αργότερα, εξαφανίστηκε. Μα, είχε προλάβει να μου πει ότι θα με καθιστούσε ενήμερη για όλα, όσα θα του συνέβαιναν.

Σε μια άλλη περίπτωση, μου είχε φανεί πως το δωμάτιό μου είχε μετατραπεί σε πολεμικό πεδίο. Ο κρότος των εκρηγνυμένων οβίδων και των σφαιρών ήταν ανυπόφορος. Κάποιος Αξιωματικός στεκόταν με το ξίφος του και καθοδηγούσε τους στρατιώτες του. Μετά από λίγο, χτυπήθηκε κι έπεσε καταγής. Δεν πέρασαν πολλές ημέρες για να πληροφορηθώ τον θάνατό του.

Κάποιο πρωί, καθόμουν στο κρεβάτι μου και άκουγα, αν και κωφή, τον κρότο των οβίδων. Ο κοιτώνας μου είχε μεταβληθεί σε κόλαση πολέμου. Ξάφνου, είδα το φτερό ενός αεροπλάνου να πλήττεται από μια οβίδα. Ο πιλότος του αεροπλάνου γελούσε δυνατά, γιατί είχε κατορθώσει να γλιτώσει. Την επόμενη ημέρα έλαβα μια επιστολή ενός οικείου μου προσώπου, που βρισκόταν στο μέτωπο και μου διηγούνταν πώς είχε καταφέρει να διαφύγει τον θάνατο, ως εκ θαύματος. Μου περιέγραφε ζωηρά πώς γελούσε θορυβωδώς για την αποτυχία του εχθρικού αεροσκάφους!

Μια άλλη μέρα, μου παρουσιάστηκε ολοζώντανη μες στο σπίτι μου μια όμορφη, νεαρή γυναίκα, πολύ αγαπημένη μου φίλη. Φαινόταν άρρωστη και καταβεβλημένη, ενώ ένας επίδεσμος έκλεινε το δεξί της μάτι. Δίπλα της στεκόταν ένας μεσήλικας, τον οποίο δεν τον είχα ξαναδεί ποτέ μου. Σε λίγες μέρες, με επισκέφτηκαν και οι δυο τους, όπως ακριβώς τους είχα δει στο όραμά μου.

Όταν ο σύζυγός μου έπνεε τα λοίσθια, μου παρουσιάστηκε ένα λευκό πτηνό, που όμοιό του είχα δει μόνο μια φορά πριν στη ζωή μου. Από τότε, κάθε φορά που μου εμφανιζόταν ο νεκρός σύζυγός μου, προηγούνταν πάντοτε η παρουσία του λευκού πτηνού. Μάλιστα, ο άντρας μου με συμβούλευε για τα πάντα, ακόμα και για τις οικονομικές υποθέσεις μας. Τον άκουγα με προσήλωση, ακόμα κι αν διαφωνούσα και δε βγήκα ποτέ ζημιωμένη».

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΣΚΡΙΠ», στις 11/12/1926…