Το ότι το παραδοσιακά καλό κλίμα των ελληνογαλλικών σχέσεων (που σταθεροποιήθηκε με τον ερχομό του Κωνσταντίνου Καραμανλή το '74 και την επιστροφή της δημοκρατίας στην Ελλάδα) βαίνει κλιμακούμενο και διαχρονικό είναι ηλίου φανερότερο.

Όπως ηλίου φαεινότερο είναι ότι Μακρόν και Μητσοτάκης έδωσαν σάρκα και οστά στο σύνθημα αυτό με την αμυντική συμφωνία που υπέγραψαν. Συμφωνία η οποία, πέραν του ότι ''κόβει'' τον αέρα επεκτατισμού της Τουρκίας στο Αιγαίο και την Μεσόγειο και ενισχύει την ασφάλεια και την ειρήνη στην ευρύτερη περιοχή, δίνει σήμα για αλλαγή συσχετισμών και πολιτικής στην Ευρώπη μετά και τις πολιτικές ανακατατάξεις στη Γερμανία.

Κι αυτή η αλλαγή συσχετισμών και πολιτικής θα έχει τη σφραγίδα των προτάσεων του Γάλλου Προέδρου σε επίπεδο διασφάλισης της ευρωπαϊκής σταθερότητας, της βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου του ευρωπαϊκού Νότου, της φροντίδας για το περιβάλλον και της εμπέδωσης των υποχρεώσεων (πέραν των δικαιωμάτων) των Ευρωπαίων πολιτών στο πλαίσιο της δημοκρατίας.

Στην αξιολογική κλίμακα των ευρωπαϊκών θεμάτων ενδιαφέροντος του Μακρόν οι σχέσεις Γαλλίας-Τουρκίας, Ελλάδας/Κύπρου- Τουρκίας και Ευρώπης-Τουρκίας δεν παύουν να είναι, ασφαλώς, τα κύρια ζητούμενα από την πρώτη μέρα ανάληψης της Γαλλικής Προεδρίας (14 Μαΐου 2017).
Η θέση ειδικά που είχε εκφράσει στον Ταγίπ Ερντογάν πριν απ' τη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ τον Ιούνιο του τρέχοντος έτους ('' Όταν είμαστε μέλη του ίδιου Οργανισμού, δεν μπορούμε να αποφασίζουμε να διεξάγουμε μονομερείς επιχειρήσεις  που είναι αντίθετες στα συμφέροντα των συνασπισμών που έχουμε οικοδομήσει'') είναι το άλφα και το ωμέγα της πολιτικής φιλοσοφίας του.

Μιας φιλοσοφίας που καθρεφτίζει με τον πιο αποκαλυπτικό τρόπο τον δυτικό τρόπο σκέψης του Γάλλου Προέδρου και είναι η αιτία της πλήρους διάστασης των απόψεών του με τον Τούρκο Πρόεδρο μετά την επιδείνωση των γαλλοτουρκικών σχέσεων λόγω Συρίας, Λιβύης και συμπαράταξης της Τουρκίας στο πλευρό του Αζερμπαϊτζάν κατά της Αρμενίας στο Ναγκόρνο Καραμπάχ.

Το διανθισμένο με πολλά... γαλλικά εκ μέρους του Ταγίπ Ερντογάν πιγκ-πογκ αντιπαραθέσεων μεταξύ Άγκυρας-Παρισιού για τον ''ρατσισμό της Ευρώπης απέναντι στους μουσουλμάνους'' εναλλάσσεται με τη διαμάχη Γαλλίας-Τουρκίας για το Δίκαιο της Θάλασσας και Τουρκίας- Ελλάδας/Κύπρου για τα κυριαρχικά δικαιώματα των δυο τελευταίων στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο.

Σε κάθε περίπτωση ο Εμανουέλ Μακρόν αποδεικνύεται ότι δεν είναι μόνο υπερασπιστής των αρχών της Ευρώπης, αλλά και των αδύναμων που υφίστανται το δίκαιο της πυγμής του ισχυρότερου (εν προκειμένω της Τουρκίας). Υπό το πνεύμα αυτό στήριξε και στηρίζει Ελλάδα και Κύπρο μη διστάζοντας να στείλει γαλλικά πολεμικά στην τελευταία σαν φόβητρο απέναντι στους μονίμως βουλιμικούς και διεκδικητικούς Τούρκους που την απειλούν, ενώ ήταν απ' τους πρώτους ο οποίος δήλωσε ανοιχτός στην επιβολή κυρώσεων προς την Τουρκία.

Με δεδομένα αυτά, επόμενο είναι να έχει φρενιάσει αυτή με τις εξόχως φιλελληνικές δηλώσεις του Γάλλου Προέδρου, όπως εκείνες που έγιναν με αφορμή την επίσκεψη Μητσοτάκη στο Μουσείο του Λούβρου (Έκθεση ''Παρίσι-Αθήνα: Η γέννηση της σύγχρονης Ελλάδας'') μετά την υπογραφή της ιστορικής ελληγαλλικής συμφωνίας.
Εκεί όπου ο Μακρόν είπε - μεταξύ άλλων - το ''Η Ελλάδα βρίσκεται στην καρδιά της Ευρώπης πολεμώντας εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. [...] Η Ελλάδα είναι η πρώτη στην ιστορία της Ευρώπης και σημαίνει πολλά για την Ευρώπη. [...] Η Ελλάδα είναι το λίκνο του πολιτισμού και δημιούργησε αυτό που είμαστε''.

Είναι αλήθεια πως ακούγονται θαυμάσια όλα αυτά σε βαθμό που κοντεύουν να μας... απογειώσουν, ειδικά αν σταθούμε όχι μόνο στα της προμήθειας των φρεγατών Belharra και των συνακόλουθων εξοπλιστικών, αλλά στα περί της στρατιωτικής συνδρομής του άρθρου 2 το οποίο στερεί την έννοια του casus belli από την Τουρκία (ρήτρα αμοιβαίας συνδρομής σε περίπτωση ένοπλης επίθεσης εναντίον της επικράτειας ενός εκ των δύο συμβαλλόμενων μερών..., συμβατή με το άρθρο 51 του Χάρτη του ΟΗΕ για το δικαίωμα στην αυτοάμυνα) και αλλάζει το status quo στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο.

Αυτή η ''ομπρέλα'' προστασίας της Γαλλίας πάνω απ' τη χώρα μας σίγουρα αναγάγει τη συμφωνία Παρισιού-Αθήνας σε κολοσσιαίας σημασίας διμερή συμφωνία. Ωστόσο θα πρέπει να προσεχθούν ιδιαίτερα τυχόν πολιτικές συγκυρίες (μη επανεκλογή Μακρόν στις προεδρικές εκλογές του '22 δεδομένων των αντιδράσεων που ξεσήκωσαν οι αποφάσεις του για κλείσιμο τζαμιών, εκκαθαρίσεις στα γκέτο των μεταναστών και μαζικό εμβολιασμό για βελτίωση της υγειονομικής κατάστασης της χώρας).

Θα πρέπει να προσεχθούν ιδιαίτερα οι συγκυρίες αυτές, γιατί ενδέχεται να επηρεάσουν αρνητικά τη σωτήρια για μας ρήτρα στρατιωτικής συνδρομής της Γαλλίας σε περίπτωση ''θερμού επεισοδίου'' ή πολέμου της Ελλάδας με την Τουρκία.
Και το ''αρνητικά'' έχει να κάνει με την εκλογή του συντηρητικού αντιπάλου του Μακρόν, ο οποίος θα υποστηριχθεί πιθανόν απ' τους Γάλλους στρατιωτικούς, οπότε μπορεί να δούμε την πλάστιγγα υπέρ της Τουρκίας να γέρνει λόγω επηρεασμού του νέου Προέδρου απ' την ταχύτατα αναπτυσσόμενη οικονομική και εμπορική σχέση της Γαλλίας μαζί της.

Για τον λόγο αυτό γεννώνται εύλογα ερωτήματα:
 - Μήπως θα έπρεπε να μη μας βρει αιφνιδιασμένους το ενδεχόμενο αυτό; 
 - Μήπως, αντί να παρατείνουμε τους ''χορούς'' για την ελληνογαλλική συμφωνία, θα έπρεπε να προετοιμαστούμε για το ενδεχόμενο να μας αιφνιδιάσει η Τουρκία στρατιωτικά - στη βιασύνη της να γίνει η κυρίαρχη Περιφερειακή δύναμη της Α. Μεσογείου - με παρόμοιο τρόπο όπως στα Ίμια το '96 (''Στρατηγική Αγκινάρας'': ξεφλούδισμα των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας δια της ''γκριζοποίησης'' των νησιών μας) πριν την ένταξη των Belharra στον Στόλο μας ( 2025-'26);

Μήπως, υπό τον φόβο αυτού ακριβώς του αιφνιδιασμού, θα πρέπει να μην καθυστερούμε ούτε στιγμή το ''χτίσιμο'' μιας εθνικής στρατηγικής και ενός Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας, γιατί δεν αποκλείεται - αν είναι να μας χτυπήσουν οι Τούρκοι - να το κάνουν πριν την άφιξη των Belharra, ώστε να μη μας καλύπτει η αμυντική συμφωνία μας με τη Γαλλία;

Οι Τούρκοι είναι ριψοκίνδυνοι και θρασύτατοι, το γνωρίζουμε. Περί αυτού δεν πρέπει να αμφιβάλλει κανείς. Μας το έχουν δείξει, άλλωστε, επανειλημμένως. Ως εκ τούτου, είναι αναμενόμενο ότι δε θα καθίσουν με σταυρωμένα τα χέρια μετά τη συμφωνία που υπογράψαμε. Θα βρουν τρόπο να αντιδράσουν και να μας αιφνιδιάσουν.
Ήδη τα τελευταία χρόνια έχουν ''γκριζάρει'' στους χάρτες τους 152 νησιά μας και τώρα έχουν βάλει στο στόχαστρο την Κρήτη και το Καστελόριζο. Οι παράνομες Navtex τους πάνε κι έρχονται ανταγωνιζόμενες τα αλιευτικά τους.

''Χθες'' έφτασε μια ανάσα απ' το Καστελόριζο το ερευνητικό τους YUNUS – S, για να ακολουθήσει μετά το Bilim-2 μεταξύ Ρόδου και Καστελόριζου, ενώ πήρε σειρά στις στοχεύσεις τους και η Κρήτη. Η Κρήτη την οποία οι Τούρκοι θεωρούν δική τους και κοινοποιούν το συναίσθημά τους αυτό με περίσσια θρασύτητα ακόμα κι όταν αυτή δοκιμάζεται από φυσικά φαινόμενα, όπως τον τελευταίο φονικό σεισμό των 5,8 ρίχτερ.
- Στην Κρήτη μας που είναι υπό την κατοχή της Ελλάδας συνέβη σήμερα σεισμός 6,5 ρίχτερ, ανέβασε στο tweet του ο Φουάτ Ναλτζίογλου, σύμβουλος του τουρκοκύπριου ηγέτη Ερσίν Τατάρ.

Κι αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα του πόσο πιστεύουν οι Τούρκοι στον αναθεωρητισμό τον οποίο προωθεί, βάσει στρατηγικής, ο Πρόεδρός τους. Με άλλα λόγια, είναι αφελείς οι Έλληνες πολιτικοί που πιστεύουν ότι τα όσα λέει περιοδικά ο Ταγίπ Ερντογάν για αλλαγές ή νέες ερμηνείες της Συνθήκης της Λωζάνης είναι λόγια του αέρα και γίνονται για εσωτερική κατανάλωση.
Δυστυχώς για μας και σε αντίθεση με εμάς, οι Τούρκοι στην Εξωτερική πολιτική τους έχουν και συνέπεια και σοβαρότητα. Γι' αυτό, όπου μυρίζονται συμφέροντα (εν προκειμένω αέριο) εφορμούν. Εξ ου και ο προσανατολισμός τους σε Καστελόριζο-Κρήτη και Κύπρο (τον διαμελισμό της ΑΟΖ της οποίας είχαν σχεδιάσει από καιρό).

Στους σχεδιασμούς τους αυτούς έχει πάρει προτεραιότητα τελευταία η Κρήτη. Γι' αυτό και τους βλέπουμε συχνά πυκνά να αμφισβητούν την ελληνική κυριότητα πότε στα νησάκια και τις βραχονησίδες του Κρητικού και του Λιβυκού Πελάγους (Γαύδος), πότε στην ίδια την Κρήτη με μπαράζ προκλήσεων διεκδίκησης (βλ. τουρκική παρενόχληση πρόσφατα ανοιχτά της Κρήτης, μετά από έκδοση παράτυπης Navtex, στο γαλλικών συμφερόντων ερευνητικό Nautical Geo που πραγματοποιούσε έρευνες για λογαριασμό της Ελλάδας).
Έτσι, με πιέσεις, εκβιασμούς, αυθαιρεσίες και παρανομίες οι Τούρκοι πιστεύουν ότι θα πετύχουν κάποια στιγμή να βάλουν σε εφαρμογή τον χάρτη του τουρκολιβυκού μνημονίου που μετατρέπει σε τουρκική λίμνη το Κρητικό πέλαγος και ανοίγει το δρόμο σ' αυτούς για ''επιστροφή των 3/4 του νησιού στους πραγματικούς ιδιοκτήτες του'' (βλ. σχετική δήλωση του Umit Yalim, πρώην ΓΓ του τουρκικού ΥΠΕΘΑ, με βάση την αναθεωρητική και ανιστόρητη θεωρία των Τούρκων περί κληρονομιάς της Κρήτης).

Μια θεωρία ''επεξεργασμένη'' την οποία στηρίζουν (για λόγους νομιμοφάνειας) σε τέσσερις Συνθήκες, που συνηγορούν - υποτίθεται - υπέρ των απόψεών τους: Στη Συνθήκη του Λονδίνου (30 Μαΐου 1913), του Βουκουρεστίου (10 Αυγούστου 1913), των Αθηνών (14 Νοεμβρίου 1913) και της Λωζάνης (24 Ιουλίου 1923).
Με δεδομένα αυτά, που δείχνουν ευτράπελα αλλά μπορεί να καταλήξουν να γίνουν επικίνδυνα για την Ελλάδα, γίνεται αντιληπτό ότι στην Εξωτερική μας πολιτική, δεν πρέπει να εξαρτώμαστε από βακτηρίες συμμάχων έστω και αν αυτές είναι οι πλέον φερέγγυες, αλλά να στηριζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις και με βάση αυτές να υπερασπιζόμαστε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα.

Η υπογραφή Αμυντικού Συμφώνου με τη Γαλλία έχει αναμφίβολα μεγάλη σημασία για μας, αλλά εξ ίσου - αν όχι μεγαλύτερη - σημασία έχει η θέσπιση Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας που θα χαράξει την αναγκαία στρατηγική για τη διασφάλιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας.
Μια στρατηγική την οποία δε θα πρέπει να εκπονήσουν οι Ντόκοι της κυβέρνησης με τη συμβουλευτική... καθοδήγηση του αμφιλεγόμενου ΕΛΙΑΜΕΠ (σε ρόλο... θεωρητικού της ''κατευναστικής'' πολιτικής Σημίτη), αλλά άνθρωποι με πολιτική και εθνική βούληση. Άνθρωποι που έχουν αποδείξει τον πατριωτισμό τους.

Άνθρωποι εμφορούμενοι από εθνική αυτοπεποίθηση, οι οποίοι να είναι σε θέση να προωθήσουν στο Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας (που είναι αναγκαίο να θεσπιστεί χωρίς άλλη χρονοτριβή), τις κόκκινες γραμμές και τα όρια τα οποία αφήσαμε να ξεθωριάσουν έναντι των τουρκικών αυθαιρεσιών και προκλήσεων.
Αυθαιρεσιών και προκλήσεων που ξεθώριασαν απ' την υποτακτικότητα και την κακώς εννοούμενη ''ψυχραιμία'' μας η οποία εκλαμβάνεται από τον ''εχθρό'' ως δειλία. Για τον λόγο αυτό είναι απαιτητή όσο ποτέ άλλοτε η απαλλαγή μας απ' την ''κατευναστική'' πολιτική.

Γιατί Belharra και ''κατευναστική'' πολιτική δεν πάνε μσζί. Ζητούν πολιτική βούληση και ψυχή, για να μεγαλουργήσουν. Ζητούν να χαράξουμε ένα εθνικό σχέδιο δράσης για όλα τα πιθανά και απίθανα τουρκικά σενάρια.
Σενάρια με στόχο τη διαμόρφωση τετελεσμένων σε βάρος μας. Τετελεσμένων που θα πρέπει - πάση θυσία - να αποτρέψουμε, για να δώσουμε νόημα στο ''Νυν υπέρ πάντων ο αγών'' των Σαλαμινομάχων προγόνων μας, τους οποίους διαψεύδουμε εξακολουθητικά με το να μετατρέπουμε τον εθνικό αγώνα για την πατρίδα σε κομματικό εμφυλιοπολεμικού χαρακτήρα...