Ο πόλεμος των Ρόδων διήρκεσε 32 έτη (1455 – 1487) και διεξήχθη μεταξύ των οίκων του York και του Lancaster με αφορμή τη διεκδίκηση του Αγγλικού θρόνου. Η ονομασία προήλθε από τα εμβλήματα των δύο οίκων λευκό και κόκκινο  τριαντάφυλλο αντίστοιχα.

Ήδη από το 1450 πολλοί θεωρούσαν τον Ερρίκο VI ανίκανο να κυβερνήσει και η μικρή δυναστεία των βασιλέων που προήρχοντο από τον οίκο Lancaster εμαστίζετο από ζητήματα νομιμότητας, ενώ ο οίκος York πίστευε ότι είχε προνομιακά δικαιώματα στη διεκδίκηση του θρόνου. Η αυξανόμενη δυσαρέσκεια των πολιτών, η ανεξέλεγκτη ύπαρξη ευγενών με ιδιωτικούς στρατούς και η διαφθορά στην βασιλική αυλή δημιουργούσε πρόσφορο πολιτικό κλίμα για εμφύλιο πόλεμο.

Ερρίκος VI

Οι γνώμες διίστανται ως προς την ακριβή έναρξη και λήξη του «πόλεμου των Ρόδων» όμως οι ένοπλες συγκρούσεις επικεντρώνονται κατά την περίοδο 1455 – 1485. Ωστόσο ο ανταγωνισμός μεταξύ των δύο οίκων, ξεκίνησε με την ανατροπή του βασιλιά Ριχάρδου ΙΙ της Αγγλίας από τον εξάδελφό του, Ερρίκο Bolingbroke, δούκα του Lancaster, το 1399. Ο Bolingbroke, στέφθηκε ως Ερρίκος IV, παρότι δεν είχε ισχυρά δικαιώματα στον θρόνο και έγινε ανεκτός μόνο επειδή ήταν δημοφιλής. Ο κληρονόμος του Ερρίκος V, ήταν πολύ καλός στρατιωτικός και απέκτησε δικαιώματα εξουσίας, χωρίς όμως να υπολείπεται σε εχθρούς.

Ένας από αυτούς ήταν ο Ριχάρδος κόμης του Cambridge, γιος του Edmund του Langley και εγγονός του βασιλιά Εδουάρδου ΙΙΙ της Αγγλίας ο οποίος εκτελέσθηκε (1415) για προδοσία κατά την έναρξη της εκστρατείας που οδήγησε στη μάχη του Agincourt. Η σύζυγος του, Anne Mortimer, είχε επίσης δικαιώματα στο θρόνο, λόγω καταγωγής από τον Εδουάρδο ΙΙΙ. Ο γιος τους Ριχάρδος, δούκας της Υόρκης, όταν μεγάλωσε αμφισβήτησε τoν βασιλιά Ερρίκο VI της Αγγλίας διεκδικώντας το στέμμα.

Όταν διορίσθηκε «Προστάτης» έγινε περισσότερο φιλόδοξος και ήλθε σε διαμάχη με την βασίλισσα Μαργαρίτα, ειδικά μετά τη γέννηση του γιου της, Εδουάρδου του Westminster.

Μαργαρίτα του Anjou

Ωστόσο, τα προβλήματα που είχαν προκαλέσει την σύγκρουση σύντομα επανεμφανίστηκαν, ιδιαίτερα το ζήτημα του κατά πόσον ο δούκας του York Εδουάρδος (γιος της Μαργαρίτας και του Ερρίκου) θα αναλάβει τον θρόνο. Η βασίλισσα Μαργαρίτα αρνήθηκε να δεχθεί οποιαδήποτε λύση που θα αποκλήρωνε τον γιο της και κατέστησε σαφές ότι θα ανεχθεί την κατάσταση μόνο για όσο χρονικό διάστημα ο δούκας του York και οι σύμμαχοί του, διατηρούσαν στρατιωτική υπεροχή.

Στα χρόνια μέχρι το 1459 και οι δύο πλευρές συνέχισαν να αυξάνουν τις ένοπλες δυνάμεις, με τη βασίλισσα να προκαλεί επιστράτευση για πρώτη φορά στην Αγγλία. Οι εχθροπραξίες επαναλαμβάνονται στις 23 Σεπ. 1459 στη μάχη του Blore Heath στο Staffordshire, όταν μεγάλη στρατιωτική δύναμη του Lancaster απέτυχε να αποτρέψει αντίστοιχη δύναμη του York υπό τον λόρδο Salisbury κατά την πορεία από το κάστρο Middleham στο Yorkshire και την ένωση με στρατιωτική δύναμη στο Ludlow Castle. Η μάχη του Northampton στις 10 Ιουλίου 1460 αποδείχθηκε ακόμη πιο καταστροφική για τους Lancaster.

Στρατιωτική δύναμη του York υπό τον Ριχάρδο Neville, κόμη του Warwick με τη βοήθεια προδοσίας στις τάξεις του Lancaster, συλλαμβάνει τον βασιλιά Ερρίκο. Η βασίλισσα Μαργαρίτα ωστόσο, καταφέρνει να διαφύγει και αμέσως οργανώνει νέο στρατό στην Ουαλία και τη βόρεια Αγγλία, μεταφέροντας την έδρα της στο York.

</b></p>
<div class="separator"><a data-cke-saved-href="" href="/%3Ca%20href%3D"" rel="nofollow">..."><img data-cke-saved-src="" src="/%3Ca%20href%3D"" rel="nofollow">..." alt="" width="640" height="88" border="0" /></a></div>
<div><b> </b></div>
<p>Ο Επειός ήταν γιος του Πανοπέα, από την πόλη Πανοπεύς που βρίσκεται στη σημερινή διαδρομή από Θήβα προς  Δελφούς. Ο Επειός είχε μια πανέμορφη αδελφή την Αίγλη που σύμφωνα με τον Ησίοδο την ερωτεύτηκε ένα όμορφο βασιλόπουλο ο Αιγίμιος, αλλά την παντρεύτηκε τελικά ο Θησέας που για χάρη της εγκατέλειψε την Αριάδνη στη Νάξο. Ο Επειός πήρε μέρος στον Τρωικό πόλεμο μαζί με τους συντρόφους του, τον Σχεδίο και τον Επίστροφο προσφέροντας στην εκστρατεία τριάντα φωκικά πλοία. Στους νεκρικούς αγώνες προς τιμήν του Πατρόκλου, από τον Αχιλλέα, κέρδισε πολλές διακρίσεις ως σπουδαίος πυγμάχος. Η παράδοση λέει πως η καταγραφή αυτών των αγώνων αποτελεί και την <b>πρώτη </b><br />
<a data-cke-saved-name="more" name="more"></a><b>αθλητική περιγραφή αγώνων σε γραπτή μορφή. </b>Συντάκτης φυσικά ήταν ο Όμηρος. Ο Επειός εκτός από σπουδαίος πυγμάχος είχε εξαιρετικές τεχνικές γνώσεις. Γι αυτό και στην ιστορία δεν έμεινε ως αθλητής, αλλά ως αρχιτέκτονας που κατασκεύασε μια από τις πιο σπάνιες προκλήσεις της ιστορίας. Τον Δούρειο Ίππο.</p>
<p><b>Ο κατασκευαστής του Δούρειου Ίππου</b></p>
<p>Η Αθηνά συμβούλευσε τον Οδυσσέα, να κατασκευάσει ο Επειός ένα μεγάλο ξύλινο άλογο. Πράγματι ο Επειός ανταποκρίθηκε. Δημιούργησε ένα ξύλινο άλογο με  κρυφά ανοίγματα στις δυο πλευρές, το οποίο μπορούσε να χωρέσει πάνω από 2000 Αχαιούς. Η θεά τους είχε καθοδηγήσει να χαράξουν τη φράση: «Έλληνες Αθηνά χαριστήριον». Στα «σπλάχνα» του αλογου μπήκαν οι πιο γενναίοι, ανάμεσά τους ο Οδυσσέας, ο Διομήδης, ο Μενέλαος, ο Αίας, ο Νεοπτόλεμος και κατασκευαστής Επειός, που ήξερε να ανοίγει τις κρύπτες.</p>
<p>Μπορεί το σχέδιο να ήταν καλά οργανωμένο ωστόσο σε περίπτωση που οι Τρώες τους ανακάλυπταν θα είχαν στα χέρια τους τα καλύτερα παλικάρια των Αχαιών. Οι υπόλοιποι Αχαιοί αποχώρησαν. Οι Τρώες ενώ προσπαθούσαν  να ερμηνεύσουν την ξαφνική φυγή των Αχαιών είδαν  το Δούρειο Ίππο. Αν και υπήρχαν ενστάσεις και δισταγμοί αποφασίζουν να μεταφέρουν το ξύλινο δώρο της θεάς μέσα στην πόλη.</p>
<p>Οι Αχαιοί άφησαν επίτηδες πίσω το Σίνωνα ώστε να πιαστεί αιχμάλωτος και να πει στους Τρώες αυτά που έπρεπε να ακούσουν. Έτσι τους είπε μια ψεύτικη ιστορία για το άλογο: Η βοήθεια της Αθηνάς στους Αχαιούς έπαψε υποτίθεται να υπάρχει όταν ο Οδυσσέας και ο Διομήδης άγγιξαν το Παλλάδιο με χέρια που είχαν διαπράξει φόνους. Το Παλλάδιο ήταν το μικρό ιερό, ξύλινο ειδώλιο της Αθηνάς, που προστάτευε την πόλη από τις πολιορκίες. Το είχε όμως κλέψει ο πανούργος Οδυσσέας. Ο Κάλχας, ο μάντης του στρατοπέδου των Αχαιών τους είπε πως η πράξη αυτή εξόργισε την Αθηνά η οποία δεν ήταν πια με το μέρος τους. Έπρεπε λοιπόν να φύγουν όσο γρηγορότερα γινόταν και να σταματήσουν άμεσα την πολιορκία. Γι αυτό έφτιαξαν το τεράστιο ξύλινο άλογο για να την εξευμενίσουν.</p>
<div class="separator"><a data-cke-saved-href="" href="/%3Ca%20href%3D"" rel="nofollow">..."><img data-cke-saved-src="" src="/%3Ca%20href%3D"" rel="nofollow">..." alt="" width="640" height="266" border="0" /></a></div>
<p>Η Τροία πέφτει</p>
<p>Οι Τρώες χάρηκαν με τη φυγή των Αχαιών και πίστεψαν τα λόγια του Σίνωνα τον οποίο και άφησαν ελεύθερο. Έτσι έβαλαν στην πόλη το ξύλινο άλογο της θεάς γκρεμίζοντας και ένα τμήμα απ τις Σκαιές Πύλες για να χωρέσει. Η Κασσάνδρα τους προειδοποίησε αλλά μάταια. Η Τροία μέτραγε λίγες ώρες ζωής και η τραγωδία ερχόταν. Ο Επειός ήταν ο αφανής ήρωας και η ιστορία του είναι γνωστη στους περισσότερους. Όταν πήρε το δρόμο της επιστροφής μαζί με τους συντρόφους του έφτασε στην Κάτω Ιταλία και όπως συνηθιζόταν τότε ίδρυσε το Μεταπόντιο και ανήγειρε ναό προς τιμήν της θεάς Αθηνάς στον οποίο αφιέρωσε τα εργαλεία με τα οποία έφτιαξε το Δούρειο Ίππο.mixanitouxronou.gr</p>
<div class="separator"><a data-cke-saved-href="" href="/%3Ca%20href%3D"" rel="nofollow">"><img class=" aligncenter" data-cke-saved-src="" src="/%3Ca%20href%3D"" rel="nofollow">" alt="" width="189" height="200" border="0" /></a></div>
</div>
</div>
<p> </p>
' data-image-meta="[]" data-image-title="Επειός, Ο άγνωστος πυγμάχος και αρχιτέκτονας που δημιούργησε τον Δούρειο Ίππο" data-large-file="" data-medium-file="" data-orig-file="" data-orig-size="" data-permalink="" originalh="272" originalw="222" scale="2" src="/%3Ca%20href%3D"" rel="nofollow">..." src-orig="" title="αποκεφαλισμός του Ριχάρδου">

Αποκτά δε πλεονέκτημα στη μάχη του Wakefield στις 30 Δεκεμβρίου 1460, όταν καταστρέφεται ο στρατός του δούκα του York και του κόμη του Salisbury. Η Μαργαρίτα διατάσσει τον αποκεφαλισμό τους και την τοποθέτηση των κεφαλών στις πύλες του York. Την νίκη αυτή ακολουθεί μια ακόμη στο St. Albans (δεύτερη μάχη) στις 22 Φεβρουαρίου 1461, κατά την οποία νικά τις δυνάμεις του κόμη του Warwick και απελευθερώνει τον σύζυγό της.

Όμως η επιτυχία των Lancaster υπήρξε προσωρινή, καθότι είχε ήδη ορισθεί ως υποψήφιος διάδοχος ο μεγαλύτερος υιός του δούκα του Εδουάρδου, ένας εξαιρετικός πολεμιστής που επικράτησε των Lancaster στη μάχη του Towton το 1461 για να γίνει ο βασιλιάς Εδουάρδος IV της Αγγλίας. Με την Μαργαρίτα να εγκαταλείπει την χώρα ο Εδουάρδος κυβέρνησε ειρηνικά επί 10 έτη.

Υπήρξαν δύο εξεγέρσεις των Lancaster οι οποίες οδήγησαν σε συγκρούσεις η πρώτη στη μάχη του Moor Hedgeley στις 25 Απριλίου 1464 και η δεύτερη στη μάχη του Hexham στις 15 Μαΐου 1464, οι οποίες έληξαν νικηφόρα για τους York υπό τον λόρδο Montagu. Ωστόσο ο μέντορας του Εδουάρδου, ο ισχυρός Ριχάρδος Neville, κόμης του Warwick άλλαξε στρατόπεδο αφού είχε παραμερισθεί από το νεαρό βασιλιά και μετέφερε την υποστήριξή του στη βασίλισσα Μαργαρίτα, θριαμβεύοντας επί του Εδουάρδου στη μάχη του Edgecote Moor στις 26 Ιουλίου 1469, η οποία είχε ως αποτέλεσμα την αποκατάσταση του Ερρίκου στο θρόνο το 1470.

μάχη Barnet

Η νίκη του Warwick ήταν προσωρινή. Με τη βοήθεια της Βουργουνδίας (Γαλλικό κρατίδιο της εποχής) ο Εδουάρδος επέστρεψε και νίκησε τον Warwick στη μάχη του Barnet το 1471. Οι υπόλοιπες δυνάμεις του Lancaster καταστράφηκαν στη μάχη του Tewkesbury στην οποία σκοτώθηκε και ο Εδουάρδος διάδοχος του θρόνου. Ο Ερρίκος VI δολοφονήθηκε λίγο αργότερα (14 Μαΐου 1471) με αποτέλεσμα την ενδυνάμωση των York. Η ειρήνη αποκαταστάθηκε για το υπόλοιπο της βασιλείας του Εδουάρδου, ο οποίος πεθαίνει ξαφνικά το 1483 ενώ ο διάδοχός του Εδουάρδος V, ήταν μόλις 12 ετών.

Ο Ριχάρδος III (αδελφός του Εδουάρδου IV) αναλαμβάνει την προστασία του νεαρού βασιλιά και του μικρότερου αδελφού του κρατώντας τους στον Πύργο του Λονδίνου. Έχοντας «εξασφαλίσει» τα αγόρια, ο Ριχάρδος ισχυρίζεται ότι ο γάμος του Εδουάδου IV με την Ελισάβετ Woodville ήταν παράνομος και ως εκ τούτου τα δύο αγόρια ήταν παράνομα. Οι δύο πρίγκιπες σύντομα «εξαφανίζονται» (πιστεύεται ότι δολοφονήθηκαν) και το Κοινοβούλιο δίδει τον θρόνο στον Ριχάρδο III. Ο Ριχάρδος ήταν η καλύτερη λύση για τους York, διότι τον θεώρησαν ως καλύτερη επιλογή να κυβερνήσει από το να κυβερνούν οι μικροί διάδοχοι βασιζόμενοι σε συμβούλους και αντιβασιλείς.

Οι ελπίδες των Lancaster από την άλλη πλευρά, επικεντρώνονται στον Ερρίκο Τudor του οποίου ο πατέρας Edmund Tudor, κόμης του Richmond, ήταν νόθος ετεροθαλής αδελφός του Ερρίκου VI. Η διεκδίκηση του θρόνου ήλθε μέσω της μητέρας του, Μαργαρίτας Beaufort, αλλά προσεβλήθη από τον εγγονό του Εδουάρδου ΙΙΙ, ο οποίος ήταν επίσης παράνομος.

Οι δυνάμεις του Tudor νικούν τον Ριχάρδο στη μάχη του Bosworth Field το 1485 και ο Ερρίκος στέφεται βασιλιάς ως Ερρίκος VII της Αγγλίας. Ενισχύει δε περαιτέρω τη θέση του νυμφευόμενος την Ελισάβετ του York, κόρη του Εδουάρδου IV και ισχυρότερη διάδοχο του οίκου των York. Η επανένωση των δύο οίκων είχε ως φυσικό επακόλουθο την ένωση των δύο εμβλημάτων (λευκό και κόκκινο τριαντάφυλλο) στο ερυθρόλευκο τριαντάφυλλο του οίκου Tudor). Επιπλέον ο Ερρίκος διασφάλισε τη θέση του εκτελώντας κάθε επίδοξο διεκδικητή……πολιτική την οποία συνέχισε και ο υιός του Ερρίκος VIII.

</p>
<div class="post-body entry-content">Γι’ αυ­τό ας με­τα­φερ­θού­με νο­ε­ρώς στην αρ­χαί­α Α­θή­να του 6ου αι­ώ­να, α­φή­νον­τας πί­σω μας, ό­σο εί­ναι δυ­να­τό, το γνω­σι­ο­λο­γι­κό μας υ­πό­βα­θρο στο τρό­πο ερ­μη­νεί­ας των φυ­σι­κών φαι­νο­μέ­νων και αντικαθι­στών­τας το με τις θρη­σκευ­τι­κές και δει­σι­δαι­μο­νι­κές πε­ποι­θή­σεις των αρ­χαί­ων προ­γό­νων μας. Ας λά­βου­με υ­π’ ό­ψη μας προς στιγ­μήν, τις δι­α­φο­ρε­τι­κές κοι­νω­νι­κές αν­τι­λή­ψεις που εί­χαν εκείνοι θε­ω­ρών­τας α­πο­λύ­τως φυ­σι­ο­λο­γι­κή την κα­τά­στα­ση της δου­λεί­ας και της παν­τε­λούς α­που­σί­ας των γυ­ναι­κών α­πό τον δη­μό­σιο βί­ο.Έ­χον­τας, λοι­πόν, ε­φο­δια­στεί με αυ­τά τα μέ­σα πα­ρα­τη­ρή­σε­ως, ας ε­πι­χει­ρή­σου­με να κα­τα­δυ­θού­με 26 αι­ώ­νες βα­θύ­τε­ρα στην Ι­στο­ρί­α και να α­πο­πει­ρα­θού­με να ερευνήσου­με την ε­πί­δρα­ση που ά­σκη­σαν οι πο­λι­τεια­κοί θε­σμοί της α­θη­να­ϊ­κής δη­μο­κρα­τί­ας τό­σο στην γέ­νε­ση ό­σο και στην στα­δια­κή δι­α­μόρ­φω­ση του ατ­τι­κού θε­ά­τρου, προ­σπα­θών­τας να τε­κμη­ρι­ώ­σου­με την ά­πο­ψη ό­τι το αρ­χαί­ο θέ­α­τρο ή­ταν το α­λε­ξι­κέ­ραυ­νο της α­θη­να­ϊ­κής δη­μο­κρα­τί­ας.</p>
<p><b>Α. Γένεση του Αττικου Θεατρου & Αθηναϊκη Δημοκρατια </b></p>
<p>Η γέν­νη­ση της τρα­γω­δί­ας λαμ­βά­νει χώ­ρα σε τυ­ραν­νι­κό κα­θε­στώς. Ό­σο και αν αυ­τό φαί­νε­ται πε­ρί­ερ­γο για έ­ναν κα­τ’ ε­ξο­χήν δη­μο­κρα­τι­κό θε­σμό, γί­νε­ται ί­σως πιο κα­τα­νο­η­τό α­πό το ό­τι την ε­πο­χή του Τυ­ράν­νου Πει­σι­στρά­του, στην Α­θή­να υ­πήρ­χε μί­α ι­σχυ­ρή λα­ο­πρό­βλη­τη ε­ξου­σί­α που αν­τι­μα­χό­ταν την α­ρι­στο­κρα­τί­α.Ο Πει­σί­στρα­τος, κα­τέ­λα­βε την ε­ξου­σί­α με την βο­ή­θεια του λα­ού. Αυ­τός λοι­πόν ο λα­ο­πρό­βλη­τος δι­κτά­τωρ, αν­τί να ε­ορ­τά­ζει κα­τ’ έ­τος την α­ναρ­ρί­χι­σή του στην ε­ξου­σί­α με στρα­τι­ω­τι­κές πα­ρε­λά­σεις, ό­πως οι ση­με­ρι­νοί, προ­τί­μη­σε να ει­σα­γά­γει την λα­τρεί­α του Δι­ο­νύ­σου στην πό­λη και να ορ­γα­νώ­νει λι­τα­νεί­ες του ξο­ά­νου του θε­ού αυ­τού με λαμ­πα­δη­φο­ρί­ες ε­φή­βων αλ­λά και ποι­η­τι­κούς α­γώ­νες.Γε­νι­κώς, η θρη­σκευ­τι­κή πο­λι­τι­κή ό­λων των Τυ­ράν­νων (των ο­ποί­ων η ι­σχύς «ή­το η α­γά­πη του λα­ού»), ή­ταν υ­πέρ του λα­ϊ­κού αυ­τού Θε­ού της ελ­λη­νι­κής υ­παί­θρου.Ο Πει­σί­στρα­τος, λοι­πόν, α­νέ­πτυ­ξε την λα­τρεί­α του Δι­ο­νύ­σου. Έ­κτι­σε να­ό στο ό­νο­μά του στους πρό­πο­δες της Α­κρο­πό­λε­ως και κα­θι­έ­ρω­σε προς τι­μήν του την ε­ορ­τή των Ά­στει Δι­ο­νυ­σί­ων. Αυ­τή η γι­ορ­τή έ­μελ­λε να ε­ξε­λι­χθεί σε γι­ορ­τή της τρα­γω­δί­ας.Με την εύ­στο­χη αυ­τή ε­πι­νό­η­σή του, πι­θα­νό­τα­τα υ­πέ­βα­λε στους δει­σι­δαί­μο­νες ο­φθαλ­μούς των συμ­πα­τρι­ω­τών του τον πα­ραλ­λη­λι­σμό του ι­δί­ου με τον Δι­ό­νυ­σο. Ό­μως, α­πλώς και μό­νον το γε­γο­νός ό­τι ο Δι­ό­νυ­σος ή­ταν ο θε­ός της ε­λευ­θε­ρί­ας, αυ­τός που α­φή­νει το λα­ό να εκ­φρα­σθεί ε­λεύ­θε­ρα, πα­ρέ­πεμ­πε υ­πο­συ­νει­δή­τως στον Πει­σί­στρα­το, που έ­δω­σε την δυ­να­τό­τη­τα στον λα­ό να υ­ψώ­σει το α­νά­στη­μά του α­πέ­ναν­τι στους ευ­γε­νείς.</p>
<p>Τα Με­γά­λα Δι­ο­νύ­σια, θα μπο­ρού­σε να πει κα­νείς ό­τι ή­ταν η ε­ορ­τή του λα­ού και η λι­τά­νευ­ση του ξο­ά­νου, η λαμ­πα­δη­δρο­μί­α και οι ποι­η­τι­κοί α­γώ­νες, ή­ταν κα­τά κά­ποι­ον τρό­πο η συμ­βο­λι­κή α­να­νέ­ω­ση της εμ­πι­στο­σύ­νης του λα­ού στον η­γέ­τη του. Γι’ αυ­τό, η ε­ορ­τή αυ­τή, φαί­νε­ται μεν ως θρη­σκευ­τι­κή, εί­χε ό­μως έν­το­νη πο­λι­τι­κή ση­μα­σί­α. Δεν εί­ναι τυ­χαί­ο το ό­τι μέ­σα στα πλαί­σια της ε­ορ­τής των Με­γά­λων Δι­ο­νυ­σί­ων, γεν­νι­έ­ται το δρά­μα με πο­λι­τεια­κή πρά­ξη. Πράγ­μα­τι, η «λη­ξι­αρ­χι­κή πρά­ξη γεν­νή­σε­ως» της τρα­γω­δί­ας το­πο­θε­τεί­ται με­τα­ξύ του 536-533, ό­ταν κυ­βερ­νού­σε την Α­θή­να ο Πει­σί­στρα­τος. Τό­τε ο Θέ­σπις α­νέ­λα­βε για πρώ­τη φο­ρά (με εν­το­λή της πο­λι­τεί­ας) την πα­ρα­γω­γή μια τρα­γω­δί­ας για να πα­ρου­σια­σθεί κα­τά την ε­ορ­τή των με­γά­λων Δι­ο­νυ­σί­ων.Γι’ αυ­τόν τον λό­γο, αν και οι τρα­γω­δί­ες δι­δά­σκον­ταν πάν­το­τε κα­τά την διά­ρκεια θρη­σκευ­τι­κών τε­λε­τών, α­πό πο­λύ νω­ρίς ο κοι­νω­νι­κο­πο­λι­τι­κός και η­θι­κός χα­ρα­κτή­ρας του εί­δους υ­περ­τε­ρεί του θρη­σκευ­τι­κού.Ο Πει­σί­στρα­τος, με αυ­τήν την έ­ξυ­πνη πο­λι­τι­κή κί­νη­ση, κα­τόρ­θω­σε να χα­ρί­σει στην Α­θή­να έ­ναν μη­χα­νι­σμό ε­πι­βε­βαι­ώ­σε­ως του δι­και­ώ­μα­τος του λα­ού να εκ­φρά­ζε­ται και ταυ­το­χρό­νως ε­ξου­δε­τε­ρώ­σε­ως των εν­τά­σε­ων της κοι­νω­νί­ας. Α­σφα­λώς ή­ταν και οι κοι­νω­νι­κές συν­θή­κες ευ­νο­ϊ­κές ώ­στε να ευ­δο­κι­μή­σει αυ­τός ο νέ­ος θε­σμός. O Πει­σί­στρα­τος φύ­τευ­σε, αλ­λά και το έ­δα­φος ή­ταν ευ­νο­ϊ­κό, ώ­στε να δε­χθεί τον σπό­ρο του δρά­μα­τος και να καρ­πο­φο­ρή­σει. Η τρα­γω­δί­α γεν­νή­θη­κε με ε­πί­ση­μη α­πό­φα­ση του α­θη­να­ϊ­κού κρά­τους. Α­πό ε­κεί και πέ­ρα η πο­ρεί­α της εί­ναι ευ­θέ­ως α­νά­λο­γη με αυ­τήν με την α­νά­πτυ­ξη της δρά­σε­ως του πο­λί­τη. Ό­σο πε­ρισ­σό­τε­ρο πρω­τα­γω­νι­στι­κό ρό­λο λάμ­βα­νε ο λα­ός στην πο­λι­τι­κή ζω­ή, τό­σο με­γα­λύ­τε­ρη άν­θη­ση γνώ­ρι­ζε το θέ­α­τρο.Και οι Α­θη­ναί­οι δέ­χθη­καν τον νέ­ο θε­σμό με ι­δι­αί­τε­ρη εγ­καρ­δι­ό­τη­τα, ώ­στε η συμ­με­το­χή τους στα θε­α­τρι­κά δρώ­με­να ή­ταν έ­να κα­θή­κον τη­ρού­με­νο στην κυ­ρι­ο­λε­ξί­α με θρη­σκευ­τι­κή ευ­λά­βεια..</p>
<p><b>Β. Α­θη­να­ϊ­κη Δη­μο­κρα­τια & Δι­α­μορ­φω­ση Ατ­τι­κού Θε­α­τρου </b></p>
<p>Ό­πως εί­δα­με, η κοι­νω­νι­κή σύγ­κρου­ση λα­ού – α­ρι­στο­κρα­τί­ας στην αρ­χαί­α Α­θή­να ο­δή­γη­σε στην ά­νο­δο του Πει­σι­στρά­του στην ε­ξου­σί­α και στην συ­νέ­χεια την υ­π’ αυ­τού, με πο­λι­τεια­κή πρά­ξη, α­νά­θε­ση δη­μι­ουρ­γί­ας της πρώ­της τρα­γω­δί­ας. Η κοι­νω­νι­κή σύγ­κρου­ση ε­ξα­κο­λού­θη­σε να υ­πάρ­χει και η πο­ρεί­α προς την δη­μο­κρα­τί­α έ­κα­νε εν­το­νώ­τε­ρη την α­ναγ­και­ό­τη­τα να υ­πο­στη­ρι­χθεί η πλευ­ρά του λα­ού στην σύγ­κρου­ση αυ­τή και να υ­φί­στα­ται το θέ­α­τρο ως μη­χα­νι­σμός ε­λεγ­χό­με­νης ε­κτο­νώ­σε­ως των κοι­νω­νι­κών εν­τά­σε­ων. Η Α­θή­να το χρει­α­ζό­ταν, το δη­μι­ούρ­γη­σε, το ε­πι­δο­τού­σε με τον θε­σμό των χο­ρη­γι­ών και κα­τεύ­θυ­νε την πο­ρεί­α του ρυθ­μί­ζον­τας ά­νω­θεν τις λε­πτο­μέ­ρεις της λει­τουρ­γί­ας του: τον χρό­νο τε­λέ­σε­ως των πα­ρα­στά­σε­ων, την πάν­δη­μη συμ­με­το­χή του λαού σ’ αυ­τό, την ε­πι­λο­γή των θε­μά­των κ.λπ.. Η πό­λις α­να­γνώ­ρι­ζε το με­γά­λο μέ­γε­θος της ι­σχύ­ος του ατ­τι­κού θε­ά­τρου και για την α­πο­σό­βη­ση ε­πι­κίν­δυ­νων πα­ρε­κτρο­πών δη­μι­ούρ­γη­σε έ­να «δί­κτυ α­σφα­λεί­ας». Η τρο­χιά της α­κμής του ατ­τι­κού θε­ά­τρου δι­α­γρά­φε­ται πα­ράλ­λη­λα με αυ­τήν της δη­μο­κρα­τί­ας. Αλ­λά ας ε­ξε­τά­σου­με τα προ­η­γού­με­να α­να­λυ­τι­κώ­τε­ρα.</p>
<p>Η α­θη­να­ϊ­κή κοι­νω­νί­α, στην πο­ρεί­α προς την δη­μο­κρα­τί­α βι­ώ­νει έν­το­νες αν­τι­θέ­σεις. Οι πο­λί­τες συ­νει­δη­το­ποι­ούν την ταυ­τό­τη­τά τους και τις υ­πο­χρε­ώ­σεις τους. Προ­κύ­πτουν προ­βλή­μα­τα και ε­ρω­τή­μα­τα που πρέ­πει να α­παν­τη­θούν.Τί εί­ναι ο άν­θρω­πος;Τί εί­ναι δί­και­ο; Ως πού φθά­νουν τα δι­και­ώ­μα­τα της πό­λε­ως; Αυ­τά και άλ­λα πα­ρό­μοι­α ε­ρω­τή­μα­τα α­πο­πει­ρά­ται να α­παν­τή­σει αλ­λά και α­να­πα­ρι­στά η τρα­γω­δί­α.Γε­νι­κώς πραγ­μα­τευ­ό­ταν θέ­μα­τα που ή­ταν δύ­σκο­λο, ή δεν έ­πρε­πε να συ­ζη­τη­θούν στην Εκ­κλη­σί­α του δή­μου και μέ­σω του μύ­θου εκ­φρα­ζό­ταν κά­θε φο­ρά αυ­τό που α­πα­σχο­λού­σε τους πο­λί­τες ως πο­λί­τες.Η ρή­ξη που δη­μι­ουρ­γού­σε η δη­μο­κρα­τί­α με την θε­ϊ­κά ο­ρι­ο­θε­τη­μέ­νη τά­ξη, οι η­θι­κές α­να­στο­λές, αμ­φι­βο­λί­ες και α­να­σφά­λει­ες των πο­λι­τών, το δι­καί­ω­μα της πό­λε­ως να ε­πεμ­βαί­νει στις ι­δι­ω­τι­κές υ­πο­θέ­σεις των πο­λι­τών, ή­ταν κά­ποι­α α­πό αυ­τά. Το δρά­μα συν­δέ­ε­ται έ­τσι και με το δί­και­ο. Κα­θώς η ι­σο­νο­μί­α εί­ναι έ­να χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό της Δη­μο­κρα­τί­ας, οι έν­νοι­ες της δι­και­ο­σύ­νης α­πα­σχο­λούν την α­θη­να­ϊ­κή κοι­νω­νί­α. Οι Α­θη­ναί­οι πο­λί­τες, άλ­λω­στε με­τέ­χουν στα δι­κα­στι­κά σώ­μα­τα που θε­σπί­ζει το δη­μο­κρα­τι­κό πο­λί­τευ­μα. Εί­ναι λοι­πόν α­να­με­νό­με­νο, η δρα­μα­τι­κή ποί­η­ση να αν­τλεί υ­λι­κό και α­πό αυ­τόν τον το­μέ­α. Χρη­σι­μο­ποι­εί τε­χνι­κό νο­μι­κό λε­ξι­λό­γιο και εκ­φρά­ζει την σύγ­κρου­ση της θρη­σκευ­τι­κής πα­ρα­δό­σε­ως με το δί­και­ο της πό­λε­ως. Βέ­βαι­α η τρα­γω­δί­α δεν εί­ναι μί­α δι­κα­στι­κή δι­α­μά­χη. Έ­χει ό­μως ως αν­τι­κεί­με­νό της τον άν­θρω­πο που συ­χνά βι­ώ­νει αυ­τήν την σύγ­κρου­ση που προ­α­να­φέ­ρα­με.</p>
<p>Στην τρα­γω­δί­α έ­χου­με τον χο­ρό α­φ’ ε­νός και τον τρα­γι­κό ή­ρω­α α­φ’ ε­τέ­ρου. Ο χο­ρός εί­ναι έ­να συλ­λο­γι­κό όρ­γα­νο. Α­πο­τε­λεί­ται α­πό μί­α ο­μά­δα πο­λι­τών και εί­ναι ο α­νώ­νυ­μος εκ­φρα­στής των συ­ναι­σθη­μά­των και των α­νη­συ­χι­ών των πο­λι­τών-θε­α­τών. Ο τρα­γι­κός ή­ρω­ας εί­ναι ο ε­πώ­νυ­μος εκ­πρό­σω­πος του μυ­θο­λο­γι­κού κό­σμου. Δι­α­κρί­νε­ται η πο­λι­κό­τη­τα του μα­κρι­νού πα­ρελ­θόν­τος της η­ρω­ι­κής πα­ρα­δό­σε­ως με την τά­ξη της πό­λε­ως. Η τρα­γω­δί­α ή­ταν –συ­νε­πώς- ο χώ­ρος όπου η δη­μο­κρα­τί­α έ­δι­νε δι­έ­ξο­δο με ε­λεγ­χό­με­νο τρό­πο στην πραγ­μά­τευ­ση ε­πι­κιν­δύ­νων θε­μά­των και συγ­κρού­σε­ων προς ό­φε­λός της. Για τον λό­γο αυ­τό φρόν­τι­σε να δι­α­θέ­τει κά­ποι­α α­ναγ­καί­α για την δη­μο­κρα­τί­α χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά ό­πως: η πάν­δη­μη συμ­με­το­χή, η ε­νερ­γός δρά­ση, ο τό­πος συγ­κεν­τρώ­σε­ως, ο προ­βλη­μα­τι­σμός για την πό­λη, ο προ­φο­ρι­κός λό­γος. Μέ­σω αυ­τής, η πό­λη καλ­λι­ερ­γού­σε αυ­τό που ο­νο­μά­σθη­κε «χα­λι­να­γω­γη­μέ­νη μέ­θη της ε­ορ­τής.». Για να εί­ναι α­πο­τε­λε­σμα­τι­κή η ε­πί­δρα­ση του θε­ά­τρου η πό­λη φρόν­τι­σε να να ε­ξα­σφα­λί­ση την πάν­δη­μη συμ­με­το­χή των πο­λι­τών. Ό­λος ο λα­ός ή­ταν προ­σκε­κλη­μέ­νος να πα­ρα­κο­λου­θή­σει τις πα­ρα­στά­σεις. Το κρά­τος ε­πι­δο­τού­σε την πα­ρα­κο­λού­θη­ση των πα­ρα­στά­σε­ων. Την ε­πο­χή του Πε­ρι­κλή οι φτω­χοί πο­λί­τες, για να δι­ευ­κο­λυν­θούν να προ­σέλ­θουν στις πα­ρα­στά­σεις λάμ­βα­ναν έ­να μι­κρό χρη­μα­τι­κό βο­ή­θη­μα.</p>
<p>Η πάν­δη­μη συμ­με­το­χή ή­ταν έ­να α­κό­μα ι­δι­αί­τε­ρο χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό του ατ­τι­κού θε­ά­τρου. Για να ε­πι­τευ­χθεί αυ­τό, ή­ταν σκό­πι­μο να ε­πι­λε­γεί προ­σε­κτι­κά ο χρό­νος τε­λέ­σε­ως των πα­ρα­στά­σε­ων. Δρα­μα­τι­κοί α­γώ­νες δι­ε­ξά­γον­ταν σε δύ­ο ε­ορ­τές του Δι­ο­νύ­σου. Τα Λή­ναι­α (τέ­λη Ι­α­νου­α­ρί­ου) και τα Με­γά­λα Δι­ο­νύ­σια (τέ­λη Μαρ­τί­ου). Δι­α­πι­στώ­νου­με ό­τι ο χρό­νος τε­λέ­σε­ως των θε­α­τρι­κών πα­ρα­στά­σε­ων –οι ο­ποί­ες ή­ταν υ­παί­θρι­ες- δεν ή­ταν ο ι­δα­νι­κό­τε­ρος α­πό α­πό­ψε­ως και­ρι­κών συν­θη­κών. Ό­μως ε­ξυ­πη­ρε­τού­σε την πάν­δη­μη συμ­με­το­χή. Κα­τά τη χει­με­ρι­νή πε­ρί­ο­δο μέ­χρι την αρ­χή της Α­νοί­ξε­ως, οι α­γρο­τι­κές α­σχο­λί­ες εί­ναι ε­λά­χι­στες, οι πό­λε­μοι και η ναυ­σι­πλο­ΐ­α παύ­ουν. Συ­νε­πώς ο ε­λεύ­θε­ρος χρό­νος των πο­λι­τών ή­ταν πε­ρισ­σό­τε­ρος και μπο­ρού­σαν ά­νε­τα να συμ­με­τά­σχουν τό­σο στις προ­ε­τοι­μα­σί­ες και δο­κι­μές των πα­ρα­στά­σε­ων, ό­σο και στις ί­δι­ες τις ε­ορ­τές. Με­τα­ξύ, ό­μως, των έρ­γων που δι­δά­σκον­ταν σε κα­θε­μιά α­πό τις ε­ορ­τές υ­πήρ­χε μί­α δι­α­φο­ρά. Στα Λή­ναι­α οι δυ­σμε­νείς και­ρι­κές συν­θή­κες κα­θι­στού­σαν α­δύ­να­τη την πα­ρου­σί­α ξέ­νων ε­πι­σκε­πτών. Ο το­πι­κός χα­ρα­κτή­ρας της ε­ορ­τής ε­πέ­τρε­πε στους Α­θη­ναί­ους να ε­πι­δο­θούν στην αυ­το­κρι­τι­κή της κοι­νω­νί­ας τους α­πο­λαμ­βά­νον­τας τις κω­μω­δί­ες. Στα Με­γά­λα Δι­ο­νύ­σια, η ε­πα­νέ­ναρ­ξη της ναυ­σι­πλο­ΐ­ας ε­πέ­τρε­πε την πα­ρου­σί­α ξέ­νων. Έμ­πο­ροι, πε­ρι­η­γη­τές κα­θώς και οι αν­τι­πρό­σω­ποι των «συμ­μά­χων» οι ο­ποί­οι έ­φερ­ναν την ει­σφο­ρά, δη­μι­ουρ­γού­σαν έ­να πε­ρι­βάλ­λον κα­τάλ­λη­λο για την προ­βο­λή του με­γα­λεί­ου και του πλού­του των Α­θη­νών, μέ­σω των πα­ρα­στά­σε­ων των τρα­γω­δι­ών.</p>
<p>Ο προ­βλη­μα­τι­σμός για την πό­λη καλ­λι­ερ­γό­ταν με την ε­πι­λο­γή των κα­ταλ­λή­λων θε­μά­των για τις πα­ρα­στά­σεις. Οι τρα­γω­δι­ο­γρά­φοι ή­ταν πο­λί­τες που α­πευ­θύ­νον­ταν σε πο­λί­τες. Γι’ αυ­τό ε­πι­ζη­τού­σαν να προ­σελ­κύ­σουν το εν­δι­α­φέ­ρον των τε­λευ­ταί­ων με τα θέ­μα­τα που ε­πέ­λε­γαν.Τα με­γά­λα προ­βλή­μα­τα της α­θη­να­ϊ­κής κοι­νω­νί­ας ό­πως του πο­λέ­μου και της ει­ρή­νης ή της δι­και­ο­σύ­νης και της φι­λο­πα­τρί­ας κα­τέ­χουν ση­μαν­τι­κή θέ­ση στην θε­μα­το­λο­γί­α των τρα­γω­δι­ών.Η τρα­γω­δί­α καλ­λι­ερ­γού­σε α­κό­μη την ε­νερ­γό δρά­ση των πο­λι­τών. Οι άρ­χον­τες και οι πο­λί­τες της α­θη­να­ϊ­κής δη­μο­κρα­τί­ας με­τέ­χουν ε­νερ­γά στα πο­λι­τι­κά, νο­μο­θε­τι­κά και δι­κα­στι­κά όρ­γα­να της πό­λης, αλ­λά ταυ­το­χρό­νως και στην ορ­γά­νω­ση των δρα­μα­τι­κών πα­ρα­στά­σε­ων με ποι­κί­λους τρό­πους.Οι Α­θη­ναί­οι πο­λί­τες συμ­με­τέ­χουν στην Βου­λή των Πεν­τα­κο­σί­ων και στην Εκ­κλη­σί­α του Δή­μου, αλ­λά ταυ­το­χρό­νως α­σκούν­ται στην αν­τι­πα­ρά­θε­ση των ι­δε­ών την συλ­λο­γι­κό­τη­τα, τον δι­ά­λο­γο και την ε­πι­κοι­νω­νί­α, με­τέ­χον­τας ή πα­ρα­κο­λου­θών­τας τις πα­ρα­στά­σεις του αρ­χαί­ου θε­ά­τρου.Οι Α­θη­ναί­οι συμ­με­τεί­χαν στους δρα­μα­τι­κούς α­γώ­νες εί­τε ως θε­α­τές, εί­τε ως κρι­τές, εί­τε ως μέ­λη του χο­ρού. Ο ποι­η­τής με­τεί­χε στις πο­λι­τι­κές και ι­δε­ο­λο­γι­κές ζυ­μώ­σεις της πό­λε­ως, ή­ταν ε­νερ­γός πο­λί­της. Η συμ­με­το­χή του στους δρα­μα­τι­κούς α­γώ­νες σχε­τι­ζό­ταν ά­με­σα με την κρα­τι­κή ε­ξου­σί­α (λό­γω της δι­α­δι­κα­σί­ας ε­πι­λο­γής των ποι­η­τών α­πό τους άρ­χον­τες) και με τους πο­λί­τες, οι ο­ποί­οι ή­ταν ταυ­το­χρό­νως και οι θε­α­τές των έρ­γων του.Δεν εί­ναι τυ­χαί­ο το ό­τι για τις πα­ρα­στά­σεις οι Α­θη­ναί­οι χρη­σι­μο­πο­ού­σαν τον ό­ρο «δι­δα­σκα­λί­α». Οι πα­ρα­στά­σεις «ε­δι­δά­σκον­το», δι­ό­τι εί­χαν εκ­παι­δευ­τι­κό χα­ρα­κτή­ρα.</p>
<p>Οι πο­λί­τες εκ­παι­δεύ­ον­ταν στην χρή­ση του προ­φο­ρι­κού λό­γου, σε ε­λεγ­χό­με­νο χώ­ρο, ό­πως οι στρα­τι­ώ­τες εκ­παι­δεύ­ον­ται για την μά­χη στα πε­δί­α των α­σκή­σε­ων. Αυ­τό ή­ταν ση­μαν­τι­κό, δι­ό­τι ο προ­φο­ρι­κός λό­γος την ε­πο­χή ε­κεί­νη χρη­σι­μο­ποι­εί­ται στην πο­λι­τι­κή, στην ρη­το­ρεί­α, την ποί­η­ση. Γί­νε­ται μέ­σο ψυ­χα­γω­γί­ας, προ­βλη­μα­τι­σμού και πει­θούς. Ο δρα­μα­τι­κός λό­γος, εί­ναι προ­φο­ρι­κός (γρά­φη­κε για να α­παγ­γελ­θεί) και έ­τσι συν­δέ­ε­ται με την πα­ρά­δο­ση, δι­ό­τι α­φο­μοι­ώ­νει τον ε­πι­κό, ρη­το­ρι­κό και λυ­ρι­κό λό­γο.Ό­ταν α­να­φε­ρό­μα­στε σε «ε­λεγ­χό­με­νο χώ­ρο», τού­το εν­νοού­με κα­τά τον τρό­πο, ό­χι κα­τά τον τό­πο, ο ο­ποί­ος αρ­χι­κά δεν ή­ταν ι­δι­αί­τε­ρος. Η α­γο­ρά ή­ταν ο αρ­χι­κός χώ­ρος θε­ά­τρου. Με αυ­τήν την έν­νοι­α του «ε­λε­χό­με­νου χώ­ρου» το θέ­α­τρο λει­τουρ­γού­σε ως έ­να εί­δος «α­λε­ξι­κέ­ραυ­νου» της α­θη­να­ϊ­κής δη­μο­κρα­τί­ας. Στον χώ­ρο αυ­τό η κοι­νω­νί­α μπο­ρού­σε με α­σφά­λεια να προ­βλη­μα­τί­ζε­ται πά­νω στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Να ε­πα­νο­το­πο­θε­τεί το και­νού­ριο στο πλαί­σιο του πα­λαι­ού, «να κρα­τά σε ε­γρή­γορ­ση πα­λι­ές αμ­φι­βο­λί­ες και σκο­τει­νές πλευ­ρές της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας» και να τις ει­σα­γά­γει «με νέ­α μορ­φή στον νέ­ο κό­σμο».Οι θε­α­τρι­κοί α­γώ­νες ή­ταν εν­τε­ταγ­μέ­νοι μέ­σα στα πλαί­σια ε­ορ­τών που λει­τουρ­γού­σαν α­να­κου­φι­στι­κά «αί­ρον­τας την τά­ξη και την πει­θαρ­χί­α της κα­θη­με­ρι­νό­τη­τας και συγ­χρό­νως δι­ευ­κο­λύ­νον­τας την πε­ραι­τέ­ρω λει­τουρ­γί­α της».Η ε­λευ­θε­ρο­στο­μί­α τό­σο της κω­μω­δί­α ό­σο και της τρα­γω­δί­ας (αν και σε μι­κρό­τε­ρο βαθ­μό), ε­ξυ­πη­ρε­τού­σε αυ­τήν την λει­τουρ­γί­α. Στην κω­μω­δί­α μά­λι­στα, η τά­ση της ε­πι­θε­τι­κό­τη­τας ε­ξου­δε­τε­ρο­νό­ταν μέ­σα στο γέ­λιο.Με­τά το πέ­ρας των πα­ρα­στά­σε­ων, στο τέ­λος των Δι­ο­νυ­σί­ων, δι­δό­ταν η ευ­και­ρί­α στον δή­μο να συ­ζη­τή­σει την πο­ρεί­α της ε­ορ­τής και να α­κου­στούν πα­ρά­πο­να.Και αυ­τή η δι­α­δι­κα­σί­α λει­τουρ­γού­σε ε­κτο­νω­τι­κά.</p>
<p>Τό­ση με­γά­λη ή­ταν η ε­πιρ­ρο­ή που έ­φθα­σε να α­σκεί στην κοι­νω­νί­α η δρα­μα­τι­κή ποί­η­ση, ώ­στε ο Πλά­των στην Πο­λι­τεί­α του να ει­ση­γεί­ται την ε­ξο­ρί­α των δρα­μα­τουρ­γών –ό­πως και των άλ­λων ποι­η­τών- α­πό την ι­δε­ώ­δη πο­λι­τεί­α του.Α­κρι­βώς, για τον έ­λεγ­χο αυ­τής της ι­σχύ­ος, και προς α­πο­τρο­πήν πα­ρε­κτρο­πών, δη­μι­ουρ­γή­θη­καν οι ε­λεγ­χό­με­νες συν­θή­κες που θα πα­ρο­μοι­ά­σου­με με «δί­κτυ α­σφα­λεί­ας».<br />
Πρώ­το στοι­χεί­ο ε­λέγ­χου ή­ταν ό­τι οι πα­ρα­στά­σεις ή­ταν εν­τε­ταγ­μέ­νες μέ­σα στα πλαί­σια θρη­σκευ­τι­κών ε­ορ­τών. Το θέ­α­τρο ή­ταν για τους αρ­χαί­ους ι­ε­ρός χώ­ρος. Πλη­σιά­ζει αρ­κε­τά την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα η πα­ρο­μοί­ω­ση της δι­δα­σκα­λί­ας των τρα­γω­δι­ών με την πα­ρα­κο­λού­θη­ση «μιας θρη­σκευ­τι­κής τε­λε­τής σε έ­ναν κα­τά­με­στο α­πό κό­σμο κα­θε­δρι­κό να­ό του με­σαί­ω­να».</p>
<p>Έ­να α­κό­μη ή­ταν η ε­πι­τη­δευ­μέ­νη έκ­φρα­ση του λό­γου, αλ­λά και η εμ­φά­νι­ση των υ­πο­κρι­τών και του χο­ρού των πα­ρα­στά­σε­ων. Η χρή­ση προ­σω­πεί­ων και τε­λεί­ως δι­α­φο­ρο­ποι­ημέ­νων α­πό τα κα­θη­με­ρι­νά εν­δυ­μά­των δη­μι­ουρ­γούσε μί­α α­πό­στα­ση α­πό την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα που ή­ταν που α­πέ­τρε­πε την α­π’ ευ­θεί­ας δι­α­σύν­δε­ση των δι­α­δρα­μα­τι­ζο­μέ­νων συγ­κρού­σε­ων με την κα­θη­με­ρι­νή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Το ί­διο και η μυ­θι­κή θε­μα­το­λο­γί­α. Οι τρα­γω­δι­ο­γρά­φοι δη­μι­ουρ­γούν τους μύ­θους τους αν­τλών­τας υ­λι­κό α­πό την ή­δη υ­πάρ­χου­σα μυ­θο­λο­γι­κή πα­ρά­δο­ση.Με αυ­τόν το τρό­πο τα προ­βλή­μα­τα που πραγ­μα­τεύ­ον­ταν το ε­ξό­ρι­ζαν στο μυ­θι­κό πα­ρελ­θόν, προ­κει­μέ­νου να δι­α­σφα­λι­σθή το status quo. Α­ξι­ο­ση­μεί­ω­τη εί­ναι η πε­ρί­πτω­ση του έρ­γου Μι­λή­του Ά­λω­σις του Φρυ­νί­χου. Εί­ναι μί­α πα­ρέκ­κλι­ση α­πό αυ­τήν την αρ­χή. Ο ποι­η­τής αν­τί να χρη­σι­μο­ποι­ή­σει μυ­θο­λο­γι­κό υ­λι­κό για την υ­πό­θε­ση του δρά­μα­τός του, έ­λα­βε το θέ­μα του α­πό σύγ­χρο­νη ι­στο­ρί­α. Το α­πο­τέ­λε­σμα ή­ταν να τι­μω­ρη­θεί και να α­πα­γο­ρευ­θεί το έρ­γο του δι­ό­τι υ­πεν­θύ­μι­σε στους Α­θη­ναί­ους «οι­κεί­α κα­κά». Ή­ταν το πρώ­το μέ­τρο ε­πι­βο­λής λο­γο­κρι­σί­ας στην Ι­στο­ρί­α. Δεν θα πρέ­πει να θε­ω­ρη­θεί συμ­πτω­μα­τι­κό το ό­τι η άν­θη­ση της αρ­χαί­ας ελ­λη­νι­κής τρα­γω­δί­ας που δι­ήρ­κε­σε συ­νο­λι­κά ο­γδόν­τα χρό­νια, ταυ­τί­ζε­ται με την πε­ρί­ο­δο μιας πο­λι­τι­κής αν­θή­σε­ως της αρ­χαί­ας Α­θή­νας. Αν και η πρώ­τη τρα­γω­δί­α εμ­φα­νί­ζε­ται την ε­πο­χή του Πει­σι­στρά­του το 534 π.Χ., η πρώ­τη που δι­α­σώ­ζε­ται μέ­χρι σή­με­ρα (ε­πει­δή κρί­θη­κε ως α­ξι­ό­λο­γη ή­δη α­πό την ε­πο­χή ε­κεί­νη) εί­ναι η τρα­γω­δί­α Πέρ­σαι του Αι­σχύ­λου, έρ­γο που το­πο­θε­τεί­ται στο 472 π.Χ., δη­λα­δή λί­γα χρό­νια με­τά την με­γά­λη νί­κη των Α­θη­ναί­ων κα­τά των Περ­σών (το 480 π.Χ.).Στη συ­νέ­χεια η δρα­μα­τι­κή ποί­η­ση α­κμά­ζει πα­ράλ­λη­λα με την δη­μο­κρα­τί­α, μέ­χρι το τέ­λος του 5ου αι­ώ­νος, ο­πό­τε «η ζω­ή της ί­διας της τρα­γω­δί­ας στα­μά­τη­σε την στιγ­μή α­κρι­βώς που χα­νό­ταν το με­γα­λεί­ο της Α­θή­νας».</p>
<p><b>Ε­πιλο­γος</b></p>
<p>Κα­θώς δι­α­μορ­φώ­νον­ταν οι πο­λι­τεια­κοί θε­σμοί της α­θη­να­ϊ­κής δη­μο­κρα­τί­ας, δη­μι­ουρ­γή­θη­κε η α­νάγ­κη για την α­πο­φόρ­τι­ση των συ­νει­δη­σια­κών και ι­δε­ο­λο­γι­κών συγ­κρού­σε­ων που δη­μι­ουρ­γούν­ταν στην κοι­νω­νί­α α­πό αυ­τήν την δυ­να­μι­κή. Ο χώ­ρος που γι­νό­ταν αυ­τή η ε­λεγ­χό­με­νη κοι­νω­νι­κή α­πο­φόρ­τι­ση ή­ταν το ατ­τι­κό θέ­α­τρο. Στον χώ­ρο αυ­τό μπο­ρού­σαν και οι ί­διοι οι θε­σμοί να υ­πο­στούν την αυ­το­κρι­τι­κή τους, αλ­λά πάν­το­τε με την πα­ρου­σί­α ε­νός «δι­κτύ­ου α­σφα­λεί­ας» που α­πέ­τρε­πε δυ­σά­ρε­στες ε­ξε­λί­ξεις.  Το θέ­α­τρο εμ­φα­νί­ζε­ται στην Ατ­τι­κή ως έ­νας ι­δι­ό­τυ­πος τρό­πος λα­τρεί­ας ε­νός α­γρί­ου θε­ού, του Δι­ο­νύ­σου. Γι’ αυ­τό και εί­χε ε­ξω­πραγ­μα­τι­κό χα­ρα­κτή­ρα. Οι αρ­χαί­οι τρα­γω­δοί με τους ε­πι­τη­δευ­μέ­νους τρό­πους εκ­φρά­σε­ως, τις προ­σω­πί­δες, τα σκη­νι­κά και τις εν­τυ­πω­σια­κές εν­δυ­μα­σί­ες, δη­μι­ουρ­γού­σαν στους θε­α­τές την εν­τύ­πω­ση ό­τι τα δι­α­δρα­μα­τι­ζό­με­να ή­ταν α­λη­θο­φα­νή μεν, αλ­λά ό­χι α­λη­θι­νά. Η άν­τλη­ση της θε­μα­το­λο­γί­ας α­πό την μυ­θο­λο­γί­α τό­νι­ζε α­κό­μη πε­ρισ­σό­τε­ρο τον χα­ρα­κτή­ρα του ε­ξω­πραγ­μα­τι­κού. Α­κό­μη και το γε­γο­νός ό­τι ό­λες αυ­τές οι δυ­σά­ρε­στες κα­τα­στά­σεις, τα δρά­μα­τα, δια-δρα­μα­τί­ζον­ται εν­τός των πλαι­σί­ων της οι­κο­γε­νεί­ας, α­νή­κουν δη­λα­δή στην σφαί­ρα του ι­δι­ω­τι­κού και ό­χι του δη­μο­σί­ου βί­ου, δη­μι­ουρ­γεί το νο­η­τό δί­κτυ α­σφα­λεί­ας ώ­στε οι ό­ποι­ες κρι­τι­κές να α­να­πτυ­χθούν ε­λεύ­θε­ρα και να ε­κτο­νω­θούν δί­χως να δη­μι­ουρ­γεί­ται έ­ναυ­σμα για κοι­νω­νι­κές ε­κρή­ξεις. Μέ­σα στο α­σφα­λές πε­ρι­βάλ­λον που δη­μι­ουρ­γού­σε αυ­τή η α­πο­στα­σι­ο­ποί­η­ση, μπο­ρού­σε να α­να­πτυ­χθεί ο ε­λεύ­θε­ρος δι­ά­λο­γος και η κρι­τι­κή σε ό­λα τα ε­πί­πε­δα της κοι­νω­νι­κής και πο­λι­τι­κής ζω­ής της δη­μο­κρα­τι­κής Α­θή­νας. Δεν θα α­πεί­χε –λοι­πόν- κα­νείς πο­λύ α­πό την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα αν χα­ρα­κτή­ρι­ζε το ατ­τι­κό θέ­α­τρο ως το α­λε­ξι­κέ­ραυ­νο της α­θη­να­ϊ­κής δη­μο­κρα­τί­ας.</p>
<div></div>
</div>
<div class="post-footer">
<div class="post-footer-line post-footer-line-1"><span class="post-author vcard">Posted by <span class="fn"><a class="g-profile" title="author profile" data-cke-saved-href="" href="/%3Ca%20href%3D"" rel="nofollow">" rel="author">Theseus Aegean </a></span></span></div>
</div>
' data-image-meta="[]" data-image-title="Η Γένεση του Αττικου Θεατρου και η Αθηναϊκη Δημοκρατια" data-large-file="" data-medium-file="" data-orig-file="" data-orig-size="" data-permalink="" originalh="300" originalw="194" scale="2" src="/%3Ca%20href%3D"" rel="nofollow">..." src-orig="" title="Ερρίκος VII">Ερρίκος VII

Πολλοί θεωρούν ότι η ανάδειξη του Ερρίκου VII στο θρόνο σηματοδοτεί και τη λήξη του «Πολέμου των Ρόδων». Ωστόσο η πραγματική λήξη επέρχεται με την μάχη του  Stoke το 1487, η οποία προέκυψε από την εμφάνιση ενός διεκδικητή του θρόνου, ονόματι Lambert Simnel ο οποίος παρουσίαζε εκπληκτική ομοιότητα με τον νεαρό κόμη του Warwick, τον τελευταίο επιζώντα διεκδικητή του θρόνου από τον οίκο των York (το σχέδιο ήταν καταδικασμένο από την αρχή, διότι ο νεαρός κόμης ήταν ζωντανός και στη φυλακή, ώστε ουδείς είχε αμφιβολία ότι ο Simnel ήταν απατεώνας).  

Στην μάχη του Stoke ο Ερρίκος με επικεφαλής τον John de la Pole, κόμη του Lincoln (ο οποίος είχε συμφιλιωθεί με τον Ερρίκο μετά την μάχη του Bosworth) νίκησε τις δυνάμεις του Simnel εξουδετερώνοντας έτσι οριστικά τον οίκο York.

Όσον αφορά στον Simnel του δόθηκε χάρη και εστάλη να εργάζεται στις βασιλικές κουζίνες.

p.p1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 12.0px 'Helvetica Neue'; color: #454545}

ΠΗΓΗ: theancientwebgreece.wordpress.com