Βγαίνουμε με όλη την παρέα για φαγητό, αλλά ποιος πληρώνει; Είναι ένα θέμα του Σαββατοκύριακου κι αυτό. Στην Ελλάδα, ιδιαίτερα στην απατηλή «εποχή της αστακομακαρονάδας», οι ομοτράπεζοι έφταναν στα όρια της συμπλοκής ώσπου να επικρατήσει ο χουβαρντάς που πληρώνει για όλους. Σήμερα μάλλον έχουν ξεπεραστεί αυτά τα ήθη. Οι παρέες μοιράζονται το κόστος (λίγα ευρώ πάνω, λίγα κάτω, δεν χάθηκε ο κόσμος) ή συμφωνούν ότι σήμερα πληρώνει ο ένας, αύριο ο άλλος.

«Going Dutch» ήταν ανέκαθεν ο κανόνας στην πεφωτισμένη Δύση. Δηλαδή όλοι μοιράζονται το κόστος. Λογικό ακούγεται. Αλλά τι ακριβώς σημαίνει «μοιράζομαι το κόστος»; Στην απλή εκδοχή το συνολικό ποσό του λογαριασμού διαιρείται διά του αριθμού των συνδαιτημόνων, αυτό κάνουν άλλωστε και στην Ιταλία οι καλοφαγάδες όταν πληρώνουν «alla Romana», όπως λένε. «Ένα τραπέζι, έναν λογαριασμό» θέλει συνήθως και ο εστιάτορας, για λόγους ευκολίας και ταχύτητας.

«Ο καθένας τα δικά του»

Σε μία πιο σχολαστική εκδοχή ο καθένας πληρώνει αποκλειστικά τα δικά του, δηλαδή μόνο ό,τι έχει πραγματικά καταναλώσει. Γιατί να ακριβοπληρώσει το κρασί αυτός που ήπιε μόνο μία μπύρα; Γιατί να συμβάλλει στον λογαριασμό για φρέσκα στρείδια όποιος έχει αλλεργία στα θαλασσινά; Αυστηρό splitting λοιπόν. Αυτό είναι το έθιμο στη Γερμανία (που άλλωστε δεν έχει παράδοση στον μεζέ για «τη μέση»). Κάποιοι σερβιτόροι το προτιμούν κιόλας, γιατί μπορεί να συγκεντρώσουν μεγαλύτερο φιλοδώρημα όταν ο καθένας ανοίγει το δικό του πορτοφόλι, παρά όταν ένας αφήνει πουρμπουάρ για όλους. Άλλοι πάλι το απεχθάνονται, γιατί ο λεπτομερής διαμοιρασμός του λογαριασμού θέλει δουλειά. Και πολλή υπομονή.

Για τον Σαλβατόρε Μαράτσο, ιδιοκτήτη του «Accanto», κοντά στην Στουτγάρδη, η υπομονή εξαντλείται. Γι αυτό, ο Ιταλός εστιάτορας καλεί τους θαμώνες να πληρώνουν alla Romana, ώστε να αποφεύγονται παρεξηγήσεις και καθυστερήσεις στο σέρβις. Όπως εξηγεί σε γερμανικά ΜΜΕ, είχε μία ακραία περίπτωση «όπου μία παρέα συζητούσε αν κάποιος θα πρέπει να πληρώσει για ένα ποτήρι 100 ml από ένα ολόκληρο μπουκάλι και πως θα υπολογίσει ο σερβιτόρος το μερίδιό του» και στο τέλος, αφού λύθηκε και αυτό το θέμα, «είχε μείνει απλήρωτος ένας καφές ή ένα μπουκάλι νερό και τότε ξεκινούσε από την αρχή η συζήτηση για το ποιος ήπιε (ή δεν ήπιε) νερό».
 

«Τουλάχιστον να το λένε από την αρχή…»

Φαίνεται ότι κάποια ΜΜΕ διαστρέβλωσαν το όλο θέμα, περνώντας το μήνυμα ότι ο Ιταλός εστιάτορας «απαγορεύει» τον διαμοιρασμό του λογαριασμού. Ξαφνικά ο Σαλβατόρε Μαράτσο έγινε πανεθνικό ζήτημα. Όπως λέει ο ίδιος στο τηλεοπτικό δίκτυο SWR, δεν έλειψαν ακόμη και απαξιωτικά σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης του τύπου «Αν δεν σας αρέσει στη Γερμανία, να επιστρέψετε στην Ιταλία» ή «Όποιος δεν ξέρει αριθμητική, πρέπει να γυρίσει στο σχολείο».

Ωστόσο, ο Ιταλός εστιάτορας λέει ότι το 90% των πελατών του δεν έχει καμία αντίρρηση να πληρώσει alla Romana και να μοιράζει ισομερώς τον λογαριασμό του. Όσο για τους υπόλοιπους, δεν αρνείται το αυστηρό splitting ανάλογα με την ατομική κατανάλωση του καθενός, «αρκεί να μας το πουν από την αρχή, για να εκδώσουμε τους λογαριασμούς όπως πρέπει…»