Η κυβέρνηση του Ισημερινού έκλεισε συμφωνία με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) για μια δανειακή σύμβαση ύψους 4,2 δισεκατομμυρίων δολαρίων, ανακοίνωσε ο πρόεδρος της χώρας Λενίν Μορένο, καθώς το κράτος των Άνδεων πασχίζει να μειώσει το δημοσιονομικό του έλλειμμα και να εξυπηρετήσει το μεγάλο εξωτερικό χρέος του.
Το Κίτο θα λάβει παράλληλα 6 δισεκ. δολάρια ως δάνεια ή πιστώσεις από οργανισμούς όπως η Παγκόσμια Τράπεζα, η Διαμερικανική Τράπεζα Ανάπτυξης (Inter-American Development Bank, IADB) και η τράπεζα ανάπτυξης CAF των Άνδεων, ανέφερε ο Μορένο σε διάγγελμά του που μεταδόθηκε από την τηλεόραση και το ραδιόφωνο.
Την περασμένη εβδομάδα, η ζήτηση για τα κρατικά ομόλογα του Ισημερινού αυξήθηκε ραγδαία, αφού το ΔΝΤ επιβεβαίωσε ότι διεξήγε συνομιλίες με την κυβέρνηση του Μορένο για μια δανειακή σύμβαση. Οι συμφωνίες σε επίπεδο τεχνοκρατών ανάμεσα στον θεσμό και τα κράτη-μέλη του υπόκεινται σε έγκριση του εκτελεστικού του συμβουλίου στην Ουάσινγκτον.
Το χρέος της χώρας-μέλους του ΟΠΕΚ αυξήθηκε επί των ημερών του αριστερού προέδρου Ραφαέλ Κορέα στην εξουσία. Ο Μορένο, ο οποίος ανήκε στο πολιτικό στρατόπεδο του Κορέα και εξελέγη με την υποστήριξή του, μετακινήθηκε θεαματικά προς το κέντρο και ασκεί πολύ διαφορετική οικονομική πολιτική από τον προκάτοχό του.
Σύμφωνα με τον Μορένο, οι ωριμάνσεις των δανείων φθάνουν «ως και τα 30 χρόνια», ενώ τα επιτόκια «κατά μέσον όρο» δεν ξεπερνούν το 5%.
Τα κεφάλαια αυτά «θα δημιουργήσουν ευκαιρίες απασχόλησης για όσους δεν έχουν ακόμη κάτι σταθερό», είπε.
Ο Μορένο εφαρμόζει ήδη ένα πρόγραμμα λιτότητας, που προβλέπει απολύσεις εργαζομένων σε δημόσιες επιχειρήσεις, περικοπές στις επιδοτήσεις των καυσίμων, αλλά και ιδιωτικοποιήσεις, εν μέρει ή πλήρως, κρατικών εταιρειών όπως ο οργανισμός τηλεπικοινωνιών CNT.
Στην ομιλία του ο πρόεδρος Μορένο υποσχέθηκε πως το μεγαλύτερο μέρος των δανείων θα διατεθεί σε «κοινωνικές επενδύσεις», αλλά και ότι οι αστυνομικοί και οι συνταξιούχοι δεν θα χάσουν τα ετήσια εφάπαξ τους.
Ο σκεπτικισμός έναντι του ΔΝΤ είναι βαθιά ριζωμένος στον Ισημερινό και σε πολλές άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής, όπου πολλοί εντοπίζουν στις πολιτικές λιτότητας τις οποίες επιβάλλει ο διεθνής χρηματοπιστωτικός θεσμός τα αίτια για τα οικονομικά δεινά που βιώνουν.
