Από τον περασμένο Αύγουστο έγραφα πώς για να έχει οποιαδήποτε προοπτική κατάληξης σε έναν αξιοπρεπή συμβιβασμό η διένεξη με τα Σκόπια, έπρεπε πρώτα η Ελλάδα να έχει αξιώσει και να έχει πετύχει την αντικατάσταση του Αμερικανού διαμεσολαβητή, Μάθιου Νίμιτς. Επί 23 ολόκληρα χρόνια η απεχθής αυτή νυφίτσα περιφέρει το σαρκίο της μεταξύ Αθήνας και Σκοπίων, ταξιδεύοντας στην πρώτη θέση των αεροπλάνων και διαμένοντας στα πολυτελέστερα ξενοδοχεία για να προσφέρει-υποτίθεται-τις καλές του υπηρεσίες προς τη γεφύρωση της διαφοράς γύρω από την ονομασία του κρατιδίου.

Επι της ουσίας, όλο αυτό το διάστημα αρκείται στο να διαπιστώνει τις «αποκλίσεις», να συνιστά μεγαλύτερη διαλλακτικότητα κυρίως προς τη πλευρά της Αθήνας και να προτείνει διάφορες απαράδεκτες φόρμουλες «διπλής ονομασίας» με διεθνή εκδοχή το ανήκουστο «Μακεδονία-Σκόπια» ή το «Μακεδονική Δημοκρατία των Σκοπίων» που άρεσε και στον Πάγκαλο…Πρακτικά δηλαδή για να ενθαρρύνει την σκοπιανή αδιαλλαξία και να ευτελίζει την ελληνική δημοκρατία ακόμη και σε εποχές που είχαμε πανίσχυρη επιρροή στον βαλκανικό χώρο. Μόλις προχθές επανήλθε λέγοντας ότι «δεν έχει κάτι νέο να προτείνει», πέραν των όσων αναίσχυντων αναμασά χρόνια τώρα.

Και προς αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση χαιρέτισε την διαφαινόμενη υποχωρητικότητα των εμπλεκόμενων πλευρών αφήνοντας να εννοηθεί ότι σιγά-σιγά συγκλίνουν προς τις «ιδέες» του… «Ο τύπος αυτός», έγραφα χαρακτηριστικά, «ισχυρίζεται ότι αμείβεται συμβολικά για την αποστολή του με…ένα δολάριο το χρόνο. Κατά την προσωπική μου πεποίθηση, αλλά χωρίς να μπορώ να το αποδείξω, πρόκειται για μεγάλη…αρπάχτρα που σιτίζεται από ξένα κέντρα αποφάσεων τύπου Σόρος, προς υλοποίηση επιδιώξεων στην περιοχή των «Δυτικών Βαλκανίων» διαμετρικά αντίθετων με τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα».

Ακριβώς γιατί υπηρετεί την λογική του συστήματος Κλίντον, από τα σπλάχνα του οποίου προέρχεται. Αν η κυβέρνηση Τσίπρα δέχτηκε πράγματι πιέσεις από τον νέο Ρεπουμπλικάνο Αμερικανό πρόεδρο να κλείσει γρήγορα το Σκοπιανό, έπρεπε πριν αρχίσει την οποιαδήποτε διαδικασία διαπραγμάτευσης να έχει απαιτήσει την αντικατάσταση του Νίμιτς. Απαίτηση απολύτως εύλογη ακριβώς επειδή προέρχεται από το πολιτικό στερέωμα των Δημοκρατικών και επιπλέον επειδή 23 χρόνια τώρα, δεν έχει πετύχει την παραμικρή πρόοδο! Είναι εξ αντικειμένου αποτυχημένος. Δεν θέλω να γίνω μάντης κακών, αλλά πολύ φοβούμαι ότι αυτή η νυφίτσα θα ναρκοθετήσει εκ νέου την διαδικασία και στο τέλος θα μείνει η Ελλάδα με τον…μουτζούρη του «αδιάλλακτου». Απολύτως αχρείαστη εξέλιξη για την χώρα και για την κυβέρνηση εκτός και αν απλά εξυπηρετούνται σκοπιμότητες πολιτικού αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης…