“Κάθε φορά που προσεγγίζουμε την Παραβολή του “Καλού Σαμαρείτη”, ένα ερώτημα αναδύεται: “Άραγε υπήρξα ποτέ πλησίον;”
Άφησα την πορεία μου για να σταθώ κοντά σ’αυτόν που φαινομενικά είναι και εχθρός μου;
Διέθεσα κάτι από τον εαυτό μου, από την ουσία μου, την περιουσία μου, προς χάριν του;
Τον πήρα μαζί μου, για να τον φέρω σε πανδοχείο σωτηρίας και λύτρωσης;
Φρόντισα κάτι δικό μου, να γίνει δικό του;
Ανέλαβα την ευθύνη για να ξαναγυρίσω κοντά του;
Υπήρξα ποτέ πλησίον;
Το ερώτημα είναι καίριο.
Και η απάντηση πρέπει αν είναι ειλικρινής.
Γιατί για μένα, για μας, ο Χριστός, ήταν, είναι και θα είναι “πλησίον” μου!
Εμείς θα είμαστε για τους αδερφούς Του;
Αυτό τουλάχιστον μας ζήτησε ως ανταπόδοση!
Είμαι “πλησίον”;