Οι φυλακές ξεκίνησαν να λειτουργούν με αυτοκράτορα της Γαλλίας Ναπολέοντα Γ΄ το 1852. Λίγα μίλια μακριά από τις ακτές της Γαλλικής Γουϊάνα, και για πάνω από 100 χρόνια, φυλακίζονταν εκεί εγκληματίες και πολιτικοί κρατούμενοι. Οι φυλακή αυτή είχε θεωρηθεί «υψίστης ασφαλείας», καθώς η απόδραση από εκεί ήταν πρακτικά αδύνατη. Από τους 70.000 ανθρώπους που οδηγήθηκαν εκεί μέσα, μόνο 5.000 από αυτούς έφυγαν ζωντανοί.
Η πρόσβαση στο νησί ήταν δύσκολη, ενώ η απόδραση ήταν αδύνατη, λόγω των καρχαριών που κολυμπούσαν στο νησί περιμένοντας τις σορούς των κρατουμένων που είχαν αφήσει την τελευταία τους πνοή στο νησί.
Οι συνθήκες ήταν
απάνθρωπες. Έμεναν σε μικροσκοπικά κελιά που είχαν εμβαδόν 1,8 επί 2
μέτρα. Δούλευαν σκληρά, 12 ώρες την ημέρα, δεμένοι με αλυσίδες.
Αν
πέθαιναν, γίνονταν συνήθως τροφή για τους καρχαρίες, αν και υπάρχει ένα
νεκροταφείο με λιγοστούς τάφους στο νησί. Πολλοί προσπάθησαν να
αποδράσουν αλλά μόνο δύο τα κατάφεραν.
Η φυλακή έκλεισε το 1953.
Το νησί ανακαινίστηκε την δεκαετία του 1980, αν και πολλές από τις
εγκαταστάσεις παραμένουν όπως ήταν. Πλέον έχουν μετατραπεί σε τουριστικό
αξιοθέατο. Οι τουρίστες δεν επιτρέπεται να πλησιάσουν στο «Νησί του
Διαβόλου», αλλά επισκέπτονται το Royal’s Island, όπου βρίσκονταν μερικά
κελιά και τα κτίρια της διοίκησης της φυλακής.
