Ο Νίκι Λάουντα ήταν ο πρώτος οδηγός που πλήρωσε για να αποκτήσει μια θέση σε μονοθέσιο της Φόρμουλα και από νωρίς είχε μιλήσει για την έλλειψη επαρκών μέτρων ασφαλείας στις αγωνιστικές πίστες. Κανείς υπεύθυνος δεν συμμερίστηκε σοβαρά τις προτάσεις του, με αποτέλεσμα να είναι πρωταγωνιστής στο τραγικό ατύχημα που συνέβη στο γερμανικό Γκραν Πρι το 1976. Επέζησε, επέστρεψε στην ενεργό δράση και ολοκλήρωσε την καριέρα του κατακτώντας τρία Παγκόσμια Πρωταθλήματα.

Το ατύχημα στην «Πράσινη Κόλαση»

Το 1976 ήταν η χρονιά του Νίκι Λάουντα. Ο πιλότος της Φόρμουλα 1 είχε διανύσει μια εξαιρετική σεζόν και ήταν το φαβορί για τον τίτλο του πρωταθλητή. Την 1η Αυγούστου όμως συνέβη το τραγικό γεγονός που θα άλλαζε τη ζωή του. Ο δέκατος αγώνας της περιόδου θα γινόταν στην πίστα Νίρμπουργκρινγκ, γνωστή και ως «Πράσινη Κόλαση». Η διαδρομή ήταν πολύ επικίνδυνη, με τις 177 στροφές όπου μέσα σε περίπου μισό αιώνα είχαν καταγραφεί 130 θάνατοι οδηγών.

Ο Λάουντα, στις κατατακτήριες δοκιμές, ζήτησε από τους υπόλοιπους οδηγούς που συμμετείχαν να μποϊκοτάρουν τον αγώνα γιατί δεν υπήρχαν αρκετά μέτρα ασφαλείας. Ο αγώνας έγινε κανονικά.

Στο άλμα της Νίρμπουργκρινγκ, στο σημείο Μπεργκβεργκ, ο Λάουντα έχασε τον έλεγχο του μονοθέσιου της Φερράρι και χτύπησε με ιλιγγιώδη ταχύτητα στις μπαριέρες της επικίνδυνης πίστας. Με 193 χλμ/ώρα το μονοθέσιο σηκώθηκε στον αέρα, στροβιλίστηκε και κατέληξε στη μέση της πίστας. Τυλίχτηκε στις φλόγες και ο Λάουντα έμεινε εγκλωβισμένος για 55 δευτερόλεπτα.

Την ίδια στιγμή περνούσαν από το σημείο άλλα τρία αγωνιστικά και δημιουργήθηκε καραμπόλα. Αμέσως οι οδηγοί Γκάι Έντουαρντς, Μπρετ Λάνγκερ, Χάραλντ Ερτλ και Αρτούριο Μερζάριο έτρεξαν να βοηθήσουν τον Νίκι Λάουντα χωρίς επιτυχία. Ο οδηγός ήταν παγιδευμένος μέσα στις φλόγες και χρειάστηκαν να έρθουν τα σωστικά συνεργεία για να τον απεγκλωβίσουν.

Το κράνος του είχε στραβώσει, η μπαλακλάβα που φορούσε στο κεφάλι του έπιασε φωτιά και το πρόσωπο του κάηκε.

Ο Λάουντα μεταφέρθηκε σε ειδική κλινική στο Μάνχαϊμ. Υπέστη σοβαρά εγκαύματα στο κεφάλι και τους καρπούς, μέρος από το αυτί του αποκολλήθηκε και υπέστη κατάγματα σε πλευρά, στην κλείδα και στα ζυγωματικά. Η ζωή του όμως βρισκόταν σε κίνδυνο εξαιτίας της εισπνοής των τοξικών αερίων από τα καύσιμα που είχαν χυθεί στη πίστα και από τον αφρό του πυροσβεστήρα κατά τη διάρκεια κατάσβεσης της φωτιάς.

Οι γιατροί δεν έδιναν πολλές ελπίδες στον Λάουντα, αλλά ο οδηγός πεισματικά τους διέψευσε. Μετά από επίπονες πλύσεις στους πνεύμονες και πολύωρες επεμβάσεις, κατάφερε σε μικρό χρονικό διάστημα να επιστρέψει ξανά στη Φόρμουλα 1!

Η οικογένειά του δεν ήθελε να συμμετέχει σε αγώνες

Η οικογένειά του δεν ήθελε ο Λάουντα να ασχοληθεί με τον μηχανοκίνητο αθλητισμό. Ο Αντρέας Νικολάους «Νίκι» Λάουντα γεννήθηκε στις 22 Φεβρουαρίου 1949 στη Βιέννη. Η οικογένειά του ανήκε στην τάξη των μεγαλοαστών και είχε είχε έντονη παρουσία στους επιχειρηματικούς κύκλους και στην πολιτική. Ο Λάουντα από μικρή ηλικία έδειξε το πάθος του για τον μηχανοκίνητο αθλητισμό και συνήθιζε να οδηγεί τα γρήγορα και πανάκριβα αμάξια της οικογένειάς του στην αυστριακή ύπαιθρο.

Ο πατέρας του, Χουάν Λάουντα Κρέσπο, ήταν κατηγορηματικά αντίθετος με την απόφαση του νεαρού Νικολάους να ασχοληθεί επαγγελματικά με το ράλι. Παρά τις αντιδράσεις του, ο Λάουντα χωρίς την οικονομική βοήθεια των γονιών του, συμμετείχε το 1968 στον πρώτο του αγώνα και τερμάτισε δεύτερος. Ο έφηβος Νίκι αγωνιζόταν με ένα «Mini» και συμμετείχε αρχικά σε αγώνες της «Formula Vee».

Όταν κατάλαβε ότι χωρίς χρήματα δεν μπορούσε να κυνηγήσει διεθνή καριέρα, πήρε δάνειο τριάντα χιλιάδων λιρών (πολλοί ισχυρίζονται ότι τα χρήματα τα έδωσε ο παππούς του) και εξαγόρασε μια θέση οδηγού στην ομάδα της «March» για το πρωτάθλημα της Φόρμουλα 2 του 1971. Έγινε έτσι ο πρώτος οδηγός που με χρηματική πληρωμή κέρδιζε μια θέση σε αγώνες ράλι. Το έμφυτο ταλέντο του και οι συνεχείς επιτυχίες του γρήγορα τον οδήγησαν στην ανώτατη κατηγορία του κορυφαίου πρωταθλήματος της Φόρμουλα 1. Καθώς όμως η πορεία του με την «March» παρέμενε για πολύ καιρό στάσιμη, ο Λάουντα με δεύτερο δάνειο, που επέτρεπε το βαρυσήμαντο επώνυμό του, έγινε μέλος της ομάδας της «BRM», το 1973.

Η επική επιστροφή του Λάουντα

Μετά από καιρό, ο Λάουντα μίλησε για τη σοκαριστική του εμπειρία: «Δεν έχω αναμνήσεις από τον πόνο, μόνο από τον φόβο του θανάτου. Τον ένιωθα να πλησιάζει και προσπάθησα να υπερασπιστώ τον εαυτό μου. Το θυμάμαι ακόμα αλλά ο πόνος, ήταν δευτερεύουσας σημασίας εκείνη τη στιγμή. Δεν έσπασα τίποτα, έχασα μόνο το αυτί μου που ήταν πεσμένο στην άσφαλτο. Αλλά μπορείς να ζήσεις και να ακούς πολύ καλά και χωρίς αυτί. Φυσικά, ο κόσμος κάνει πλάκες σχετικά, αλλά το σημαντικό είναι να συμβιβαστείς με αυτό γιατί αν δεν το κάνεις και κάποιος κοροϊδέψει την εμφάνισή σου, θα σε πειράξει.

Σκέφτομαι μόνο τις εικόνες που έχουν δει όλοι γιατί έχω στο μυαλό μου μόνο όσα έχω δει από την τηλεόραση, αλλά καμία ανάμνηση από το ατύχημα. Ξέρω ότι έπεσα στις μπαριέρες κι έπειτα κατέληξα στην μέση της πίστας. Αν οι άλλοι οδηγοί, δεν είχαν έρθει να με βοηθήσουν, δεν θα είχα επιβιώσει. Γιατί, ενώ είχα μείνει μέσα στο μονοθέσιο για 55 δευτερόλεπτα με τη θερμοκρασία στους 800 βαθμούς, με έβγαλαν την τελευταία στιγμή και αυτό με έσωσε.

Εξέπληξα τον εαυτό μου γιατί κοιτούσα συνεχώς το χέρι μου που προφανώς πονούσε. Ο σερ Τζον Γουότσον κρατούσε το κεφάλι μου και τον ρώτησα πώς ήταν το πρόσωπό μου. -Όπως και πριν-, μου απάντησε, πράγμα που φυσικά δεν ήταν αλήθεια. Ένα-δυο δεύτερα παραπάνω και θα ήμουν νεκρός» Ο Λάουντα, όταν απεγκλωβίστηκε, είχε τις αισθήσεις του. Αμέσως μετά έπεσε σε κώμα. Για τρεις ημέρες, η κατάσταση της υγείας του ήταν κρίσιμη. Εμφάνισε σταδιακή βελτίωση και σε μόλις έξι εβδομάδες αγωνίστηκε στο ιταλικό Γκραν Πρι, στο οποίο τερμάτισε τέταρτος. Οι πληγές του δεν είχαν επουλωθεί πλήρως και γι’ αυτό τον λόγο φορούσε κράνος ειδικά κατασκευασμένο για την περίπτωσή του.

Σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα δεν είχε καταφέρει βέβαια να ξεπεράσει το σοκ του τραυματισμού. Έτσι, στον τελευταίο αγώνα για το 1976, στο Γκραν Πρι της Ιαπωνίας, ο Λάουντα εγκατέλειψε τη διαδρομή. Η ισχυρή βροχόπτωση έκανε απίστευτα ολισθηρή την άσφαλτο, ενώ ο Νίκι είχε ελάχιστη ορατότητα, καθώς μετά το ατύχημα έχασε τα βλέφαρά του και η βροχή τον στράβωνε. Μετά την αποχώρηση του, ο Τζέιμς Χαντ ήταν αυτός που κατέκτησε εκείνη τη χρονιά το πρωτάθλημα της Φόρμουλα 1.

Το 1977, ο προσεχτικός πλέον Λάουντα, κέρδισε με ευκολία το δεύτερο πρωτάθλημα της καριέρας του με τη Φερράρι ωστόσο αυτό δεν ήταν αρκετό για να παραμείνει στην ομάδα στου Ένζο και στο τέλος της αγωνιστικής χρονιάς, μετακινήθηκε στη «Brabham». Τα συνεχή προβλήματα που εμφάνιζε το μονοθέσιο της ομάδας δεν επέτρεψαν στον Λάουντα να διεκδικήσει κάτι αξιόλογο και το 1979, μετά τη λήξη του καναδικού Γκραν Πρι, ο έμπειρος πιλότος ανακοίνωσε την απόσυρσή του από τις πίστες της Φόρμουλα 1.

Παράλληλα, στις 27 Απριλίου λειτούργησε για πρώτη φορά η αεροπορική εταιρία που ίδρυσε ο Λάουντα, η «Lauda Air» και επικεντρώθηκε στη νέα του επιχείρηση. Το μονοπώλιο της αυστριακής αεροπορικής εταιρείας «Austrian Airlines» δεν επέτρεψε κανέναν ανταγωνισμό και εξαφάνισε κάθε ελπίδα για επέκταση της «Lauda Air». Αναγκαστικά, ο Λάουντα το 1981 επέστρεψε στην ενεργό δράση. Με την ομάδα της ΜακΛάρεν-Πόρσε, έτρεξε μέχρι το 1985, όπου ύστερα από 25 νίκες σε Γκραν Πρι, ο Λάουντα ανακοίνωσε την οριστική του απόσυρση. Το 1984, σε ηλικία 35 χρόνων, στέφθηκε γα τρίτη φορά Παγκόσμιος Πρωταθλητής.