Στην αρχαία Ελλάδα η έννοια του γάμου και οι «συνήθειες» του ζευγαριού μέσα σε αυτόν ήταν τελείως διαφορετικές από τις σημερινές. Σε κάποιες περιπτώσεις, ο ρόλος της γυναίκας ήταν πολύ δύσκολος και ο τρόπος που έπρεπε να έρθει κοντά με τον σύντροφο της ήταν επίπονος και βασανιστικός.

Αντιθέτως, ο άντρας με τη βοήθεια της φύσης, ήταν σε θέση να ικανοποιήσει τη σύζυγο του έως και 12 φορές την ημέρα!

Μέλι και πιπέρι, το αρχαίο βιάγκρα

Σύμφωνα με το βιβλίο, «Ο μύθος της ιερής πορνείας στην αρχαιότητα», της ιστορικού Στέφανι Λιν Μπούτιν, στην αρχαιότητα υπήρχε μια σειρά σκευασμάτων που είχαν σκοπό να βελτιώσουν τη σεξoυαλική απόδοση των αντρών. Κάποια από αυτά, τους έδιναν τη δυνατότητα να έχουν μόνιμη διέγερση. Το μέλι σε συνδυασμό με το πιπέρι ήταν ένα από τα πιο συνηθισμένα και αποτελεσματικά σκευάσματα.

Ένα ακόμα μυστικό των εpαστών εκείνης της εποχής ήταν ένα ινδικό φυτό που προκαλούσε ισχυρή διέγερση σε καθημερινή βάση. Από τα φύλλα εκκρινόταν μια ουσία που αν ερχόταν σε επαφή με τα ανδρικά γεννητικά όργανα ο άνδρας μπορούσε να συνευρεθεί εpωτικά έως και 12 φορές ημερησίως με μια γυναίκα.

Για να εξαλειφτούν οι «ευεργετικές ιδιότητες» του φυτού, χρησιμοποιούσαν ως αντίδοτο μερικές σταγόνες ελαιόλαδου.

Γάμος μετά από δημοπρασία

Στην αρχαία Μεσοποταμία, οι γάμοι ήταν μια κοινή πρακτική που αποσκοπούσε καθαρά στην αναπαραγωγή. Οι δυο οικογένειες συμφωνούσαν και οι μελλόνυμφοι συναντιόντουσαν την ημέρα του γάμου τους. Στο βιβλίο «Ηροδότου Ιστορίαι», ο αρχαίος Έλληνας ιστορικός περιγράφει πως γινόταν η «δημοπρασία» για την επιλογή νύφης. Συνέβαινε μια φορά το χρόνο στα χωριά της αρχαίας Βαβυλώνας.

Οι γυναίκες που συγκέντρωναν όλα τα προσόντα για να παντρευτούν στέκονταν μπροστά σε μια ομάδα αντρών που αναζητούσαν σύζυγο. Κάθε μια πωλούνταν στον ανάλογο πλειοδότη. Οι πλούσιοι είχαν πάντα προτεραιότητα και διάλεγαν τις ομορφότερες.

Οι άνδρες που δεν είχαν οικονομική επιφάνεια έπαιρναν συνήθως τις πιο μέτριες σε εμφάνιση γυναίκες και σε πολλές περιπτώσεις δεν είχαν καν το δικαίωμα να επιλέξουν. Οι γυναίκες στο αρχαίο Ισραήλ έπρεπε να είναι παρθένες πριν από τον γάμο. Εάν ο άντρας κατηγορούσε τη σύντροφό του ότι δεν ήταν ανέγγιχτη μέχρι να την παντρευτεί, η γυναίκα λιθοβολούνταν μέχρι θανάτου. Σε περίπτωση που κατάφερνε να αποδείξει την αθωότητα της, ο σύζυγος μαστιγωνoταν δημόσια για την άδικη κατηγορία του.

Η ανδρική ποpνεία

Στην αρχαία Αθήνα όσοι εκποpνεύονταν πλήρωναν φόρους. Ήταν συνηθισμένο φαινόμενο άνδρες να επιθυμούν εpωτικά νεότερους εpαστές. Όσοι έκαναν αυτό το επάγγελμα δεν είχαν πολιτικά δικαιώματα και ήταν κυρίως σκλάβοι.

Στην αρχαία Βαβυλώνα υπήρχε ένα έθιμο που όλες οι γυναίκες έπρεπε να εκτελέσουν το ιερό τους καθήκον απέναντι στη θεά Μιλλίτα ή Μουλισού, όπως συνήθιζαν τότε να την αποκαλούν. Η συγκεκριμένη θεά ήταν μια μορφή που αντιπροσώπευε την «ιερή ποpνεία».

Κάθε γυναίκα ξεχωριστά έπρεπε να συνευρεθεί εpωτικά μέσα στο ναό με έναν ξένο έναντι ενός συγκεκριμένου ποσού. Ο Ηρόδοτος στο βιβλίο του πολλές φορές αναφέρεται σε γυναίκες που εισέρχονταν και εξέρχονταν από τον συγκεκριμένο ναό. «Μια γυναίκα κάθεται σε αυτό μέρος και δεν φεύγει μέχρι ένας ξένος να της πετάξει ασήμι στην αγκαλιά για έχει επαφή μαζί της στο ιερό», αναφέρει χαρακτηριστικά.

Τα κέρδη ήταν αφιερωμένα στη θεά, ενώ και σε αυτή την περίπτωση, οι όμορφες γυναίκες είχαν προτεραιότητα. Κάποιες έφευγαν άπραγες για αρκετά χρόνια λόγω της εξωτερικής τους εμφάνισης.

Ο φαλλόs του Πρίαπου ως απειλή

Σε ορισμένες πόλεις της αρχαίας Ρώμης ήταν τοποθετημένα αγάλματα του αρχαίου θεού Πρίαπου ο οποίος είχε ως χαρακτηριστικό ένα μεγάλο φaλλό. Τα αγάλματα τοποθετούνταν σε κήπους της αγοράς για να αποθαρρύνουν την καταπάτηση τους. Αποτελούσε μια μορφή απειλής για την σεξoυαλική τιμωρία που θα μπορούσε να επιβάλλει ο Πρίαπος στους καταπατητές.

Η τιμωρία της μοιχείας

Στην αρχαία Μεσοποταμία, ο κώδικας του Χαμουραμπί όριζε την μοιχεία ως εγκληματική ενέργεια η οποία τιμωρούνταν με θάνατο. Στη Ρώμη οι μοιχαλίδες θανατώνονταν με εντολή του πατέρα τους. Αργότερα ο θάνατος αντικαταστάθηκε με υπέρογκα πρόστιμα και δημόσιο εξευτελισμό.

Στην Ινδία υπήρχε το έθιμο του «sati». Η χήρα δεν είχε το δικαίωμα να προχωρήσει τη ζωή της μετά τον θάνατο του συζύγου της. Η μόνη επιλογή που είχε ήταν να αποτεφρωθεί μαζί του στην πυρρά ή σε κάποιες περιπτώσεις να θαφτεί ζωντανή δίπλα του.