Βαθύτατη πραγματικά ἡ συγκίνηση γιά τoύς λεβέντες ὁμολογητές ἱερεῖς σέ ὅλη τήν Ἑλλάδα,πού κάνοντας πράξη τό «πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἤ ἀνθρώποις», ἀρνήθηκαν νά ὑπακούσουν στά βλάσφημα κελεύσματα τῶν ψευτοθεολογούντων ναομάχων τῆς μάσκας (ἐσχάτως δέ καί τῆς...διημέρου Ἀναστάσεως), μέ ἀποτέλεσμα νά διώκονται ἀπό τούς οἰκείους μητροπολίτες - σέἀγαστή συνεργασία τῶν τελευταίων μέ τίς καθεστωτικές ἀρχές. Τό εἴδαμε πρό ἐβδομάδων μέἱερέα στή Μυτιλήνη, τό βλέπουμε τώρα μέ τίς ἐν ἐξελίξει διώξεις στή Δράμα, τή Θεσσαλονίκηκαί τό Σιδηρόκαστρο, τό εἴδαμε καί μέ τόν ἱερέα ἀπό τά Νέα Σίλατα Χαλκιδικῆς - πού ἀπολύτωςκαμμία σχέση δεν εἶχαν βεβαίως τά ὅσα εἶπε μέ ὅσα τοῦ καταμαρτύρησαν τά καραδοκοῦντατρωκτικά τῆς (πολιτικῆς καί ἐκκλησιαστικῆς) δημοσιογραφούσας κακοήθειας. Καί σίγουρα θά τόδοῦμε καί ἀλλοῦ.    

Καί εἰλικρινά, ὅλα αὐτά δέν γράφονται γιά νά προκαλέσουν πρωτίστως θλίψη (σέ σχέση μέτούς διωκόμενους) καί ὀργή (ἐναντίον τῶν διωκόντων). Τό πῶς λειτουργεῖ ἄλλωστε ἀφ’ ἑνός ἡ νεοσεργιανική ἐκκλησιαστική ὑποτέλεια στό ἀντίχριστο κοσμικό καθεστώς καί ἡ βαριά πλάνητοῦ ἐπισκοπικοῦ «ἀλάθητου» ἀφ’ ἑτέρου, στοιχεῖα πού (μεταξύ ἄλλων) ἔχουν μετατρέψει τό ἐκκλησιαστικό διοικητικό σύστημα ἀπό συνοδικό - ἐπί τῶν Ἱερῶν Κανόνων - πολίτευμα σέ δυστοπική - εἰς βάρος τῶν Ἱερῶν Κανόνων - φασιστομοναρχία, τό ἔχουμε ἤδη πρό πολλοῦ ἐμπεδώσει πιά. Ὅπως ξέρουμε πολύ καλά σέ τί εἴδους αὐταρχικές καί ἐκδικητικές συμπεριφορέςμπορεῖ νά ὁδηγήσει ὁ ἐγωισμός ἀνθρώπων πού ἀπόκτησαν ὑπερπλεόνασμα ἐκκλησιαστικῆςἐξουσίας (ἀλλά συνάμα οὔτε ἴχνος ἐκκλησιαστικοῦ φρονήματος), σέ συνδυασμό μέ τό ἕτεροψευτοθεολογικό τερατούργημα περί τῆς δῆθεν ἀναγκαστικῆς καί ἐν πάση συνθήκη ὁφειλομένηςὑπακοῆς (κι ἄς εἶναι βεβαίως ἀπολύτως δεδομένο καί πολλαπλῶς τεκμηριωμένο ὅτι τυφλή καί ἀπροϋπόθετος ὑπακοή, σέ περιπτώσεις δογματικῶν καί κανονικῶν ἐκτροπῶν ἐκ μέρους τῶν ποιμαινόντων, ὄχι μόνο δέν ὑφίσταται, ἀλλά καί ἀπαγορεύεται ρητῶς βάσει τῶν Ἱερῶν Κανόνων,ἀλλά  καί ὁλόκληρης  γενικότερα  τῆς παρακαταθήκης  πού μᾶς  ἄφησαν οἱ  Πατέρες  τῆςἘκκλησίας).      

Ἐπ’ αὐτοῦ λοιπόν ἡ περιπέτεια ὅλων αὐτῶν τῶν ἀξίων ἱερέων δέν προσθέτει προφανῶς κάτι καινούργιο. Πιό πολύ ἐπομένως ἐπισημαίνονται τά περιστατικά αὐτά, γιά νά παρηγορηθοῦμε καί νά στηριχθοῦμε, ἀκόμη καί ἐν ἀγαλλιάσει (ὅσο κι ἄν αὐτή ἡ τελευταῖα ρήση δείχνει παράδοξη).Καί ὄχι φυσικά ἐπειδή δέν εἶναι ἀπάνθρωπο καί λυπηρό τό να διώκονται και ἀκόμη χειρότερα νά τίθενται καί σέ ἀργία (μέ ὅλες τίς πιθανές παρεπόμενες - καί μισθολογικές - συνέπειες) ἱερεῖς μέ οἰκογένειες καί παιδιά. Ἐκεῖνο ὅμως πού ὀφείλει νά μᾶς χαροποιεῖ καί νά μᾶς στηρίζει, εἶναι τό ὅτι μέσα στόν διωγμό πού ζοῦμε καί πού ὁλοένα καί περισσότερο θά κλιμακώνεται, ὑπάρχουν καί ὁμολογητές Χριστοῦ μέ πνεῦμα αὐτοθυσίας καί ἀγωνιστικό φρόνημα. Καί ὅσο θά βγαίνουν τέτοιοι, θά ὑπάρχει καί ἐλπίδα.       

Δέν τό γνωρίζουμε δηλαδή ὅτι γιά χάρη τῶν ὁλίγων (πού τελικά τότε δέν εὐρέθησαν), δέν θά τά κατέστρεφε ὁ Θεός τά Σόδομα; Ἤ μήπως δέν τό γνωρίζουμε ὅτι τό δέντρο τῆς Ἀνάστασης καί τῆς Λευτεριᾶς ποτίζεται μέ αἷμα μαρτύρων καί ἡρώων καί τρέφεται μέ ἀγῶνες καί θυσίες, πού μπορεῖ νά μή φέρνουν ἄμεσα καρπούς, ἀλλά δημιουργοῦν παρακαταθήκες ἐν οὐρανῷ καί ἐνεργοποιοῦν τούς πνευματικούς νόμους; Ὅσο γιά τούς ὁμολογητές ἱερεῖς, αὐτούς οὔτως ἤ ἄλλως δέν πρόκειται νά τούς ἐγκαταλείψουν οἱ εὐσεβεῖς ἄνθρωποι, τό πολύ σημαντικότερο εἶναι ὅμως βέβαια ὅτι δεν θα τους ἀφήσει ὁ ἴδιος ὁ Θεός. «Μακάριοί ἐστε ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς καί διώξωσι καί εἴπωσι πᾶν πονηρόν ῥῆμα καθ ̓ ὑμῶν ψευδόμενοι ἕνεκεν ἐμοῦ. Χαίρετε καί ἀγαλλιᾶσθε, ὅτι ὁ μισθός ὑμῶν πολύς ἐν τοῖς οὐρανοῖς».      

Λίγες ἀκόμη συγκινητικές λοιπόν στιγμές ὁμολογίας Χριστοῦ, περιπτώσεις κληρικῶν πού τόσο πολύ τίς ἔχουμε ἀνάγκη ὡς παρηγοριά καί ἐμψύχωση μέσα στό ἀντίχριστο σκοτάδι πού ὁλοένα καί αὐξάνει ὁλόγυρά μας. Θά δώσει ὁ Θεός καί, ὅσο θά πυκνώνει ὁ ζόφος, τόσο θά πολλαπλασιάζονται καί αὐτές. 

Χριστός ἀνέστη! Ἐμεῖς τούς εὐχαριστοῦμε θερμά. Τήν εὐχή τους νά ἔχουμε...