Η γυναίκα που θέλει να γίνει η πρώτη γυναίκα πρόεδρος της Γαλλίας. Το κορίτσι του μπαμπά, που όμως όταν χρειάστηκε για τους πολιτικούς της σκοπούς να τον αποκηρύξει, το έκανε και μάλλον δεν το μετάνιωσε. Θαυμάζει τον Τραμπ και έχει πολυτάραχη προσωπική ζωή. Ποια είναι τελικά η Μαρίν Λε Πεν;
Γεννήθηκε στις 5 Αυγούστου 1968 και θέλει να καταφέρει ό,τι δεν μπόρεσε ο πατέρας της, Ζαν Μαρί Λε Πεν το 2002: να γίνει πρόεδρος της Γαλλίας, η πρώτη γυναίκα και η πρώτη εθνικίστρια στη χώρα μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Για να το καταφέρει θα πρέπει πρώτα να περάσει στον β’ γύρο των γαλλικών προεδρικών εκλογών που διεξάγονται σήμερα (23.04.2017).
Η Λε Πεν συνέχισε την πορεία του πατέρα της και έχει πια φέρει το Εθνικό Μέτωπο στο πολιτικό προσκήνιο της Γαλλίας. Ανέλαβε την ηγεσία του κόμματος το 2011 και από τότε έχει προσπαθήσει να αποτινάξει την αντισημιτική εικόνα του κόμματός της, την οποία είχε εδραιώσει ο πατέρας της στα 40 χρόνια που ήταν επικεφαλής του Front National.
Μητέρα τριών παιδιών και δύο φορές χωρισμένη, η Λε Πεν προωθεί μια διαφορετική εικόνα του κόμματός της. Παραδοσιακά τασσόμενη κατά των μεταναστών και της ΕΕ, ενώ παράλληλα δεσμεύεται να προστατεύσει τους Γάλλους εργαζόμενους από την παγκοσμιοποίηση.
Οι δημοσκοπήσεις εμφανίζουν τη Λε Πεν σταθερά ως μία από τους υποψήφιους που πρόκειται να κερδίσουν στον πρώτο γύρο των εκλογών και να περάσουν στον δεύτερο στις 7 Μαΐου. Αυτό θα είναι ένα βήμα πιο πέρα από την πρώτη της απόπειρα το 2012, όταν δεν κατάφερε να περάσει στον δεύτερο γύρο. Την τελευταία φορά που εθνικιστής ηγέτης κατάφερε να περάσει στον δεύτερο γύρο προεδρικών εκλογών ήταν το 2002, όταν ο πατέρας της ήρθε αντιμέτωπος με τον Ζακ Σιράκ.
Η 48χρονη πολιτικός δεν διστάζει να έρθει σε αντιπαράθεση με δημοσιογράφους ή αντιπάλους της στη διάρκεια τηλεοπτικών συζητήσεων, καθώς καταφέρεται εναντίον του πολιτικού κατεστημένου.
Τα σχέδιά της να αποχωρήσει η Γαλλία από την ευρωζώνη και να αναγκάσει τη γαλλική κεντρική τράπεζα να χρηματοδοτήσει κρατικές δαπάνες είναι ιδιαίτερα πρωτοποριακά, αν και η ίδια ισχυρίζεται ότι οι οικονομικές της πολιτικές συνάδουν με το πνεύμα κατά της παγκοσμιοποίησης που ώθησε τον Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό Οίκο και πυροδότησε την ψήφο υπέρ του Brexit.
Έχει προσπαθήσει να εξευγενίσει την εικόνα του κόμματός της, παρόλο που αυτό την έχει φέρει σε αντιπαράθεση με τον πατέρα της, αποκηρύσσοντας τις δηλώσεις του ότι οι θάλαμοι αερίων των ναζί ήταν «μια λεπτομέρεια» της Ιστορίας. Το 2015 τον διέγραψε από το κόμμα εξαιτίας των απόψεών του.
Ωστόσο και η ίδια προκάλεσε πρόσφατα. Αρνήθηκε την ευθύνη του γαλλικού κράτους όταν οι Γερμανοί ζήτησαν τη συγκέντρωση 13.000 προς εκτοπισμό Εβραίων από την παρισινή αστυνομία στη διάρκεια του Β' Παγκόσμιου Πολέμου.
Ξεκίνησε την πολιτική της καριέρα το 1998 όταν εγκατέλειψε τη δικηγορία για να προσφέρει νομικές συμβουλές στο FN, ενώ την ίδια χρονιά εξελέγη για πρώτη φορά περιφερειακός σύμβουλος στη βόρεια Γαλλία. Αργότερα ανέλαβε την ίδια θέση στην περιοχή του Παρισιού. Είναι επίσης ευρωβουλευτής από το 2004.
