Στην ομιλία του, ο Σεβασμιώτατος κ. Δωρόθεος Β’ αναφέρθηκε στο χρέος που έχουμε προς τους γονείς, ζώντας, να τους περιθάλπουμε και να τους φροντίζουμε, και κεκοιμημένους να τελούμε τα νενομισμένα Μνημόσυνα όσα μας προσέφεραν, ώστε να έλθουμε από το «μη-είναι» στο «είναι» και να καταστούμε χρήσιμα μέλη της κοινωνίας, από τη θέση, στην οποία εντάχθημεν.
Ευχήθηκε, τέλος, προς τα τέκνα των κεκοιμημένων ευεργετών και τα συνεχάρη, διότι, όπως είπε, συνεχίζουν τη φιλάνθρωπη παράδοση των αειμνήστων γονέων τους.
