Ἡ Ἑλληνική Ἐπανάσταση, κατά πώς ἔγραψε ὁ μακαρίτης κύρ-Φώτης Κόντογλου, εἶναι "ἡ πιό πνευματική ἐπανάσταση πού ἔγινε στόν κόσμο. Εἶναι ἁγιασμένη". Δέν εἶχε ὡς αἰτία τίς ὑλικές μόνον στερήσεις, ἀλλά τήν ψυχή, πού ὅπως εἶπε ὁ Χριστός ἀξίζει περισσότερο ἀπό τήν ὕλη, όπως γράφει ο  Σεβασμιωτάτος κ. Παύλου στὴν ἐφημερίδα «ΤΟ ΠΑΡΟΝ της Κυριακής»

            Γι᾿ αὐτό τά χρόνια τῆς σκλαβιᾶς, χιλιάδες θυσιάστηκαν μή δίνοντας σημασία σέ τούτη τήν πρόσκαιρη ζωή. Ἡ ἐλευθερία γιά τήν ὁποία θυσιάζονταν δέν ἦταν ἰδέα ἀπρόσωπη. Ἦταν ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Γι᾿ αὐτό καί γεμίσαμε Νεομάρτυρες. Δόξα καί καύχημα τοῦ Γένους.

            Οἱ ἐγκλωβισμένοι στήν Φράγκικη ἰδεολογία διαστρέφουν τό πνεῦμα της, καί τούς ἥρωές της τούς κάνουν καρικατοῦρες τῆς ἰδεολογίας τους.

            Γι᾿ αὐτό θεωροῦν σπουδαῖο γεγονός τήν πρόσκληση τῶν ἡγετῶν τῆς Ἀγγλίας, τῆς Γαλλίας καί τῆς Ρωσίας νά συμμετάσχουν στούς (περιορισμένους) ἑορτασμούς  καί νά δηλώσουν τήν "Ραγιαδοσύνη" τους σ᾿ αὐτά πού ἐκφράζουν καί ἐκπροσωποῦν.

            Οἱ ἡγήτορές μας "ἐμβολιάζουν" τά παιδιά μας μέ τό σύνδρομο τοῦ Κωσταλεξίου. Τόν καιρό πού ἤμουν σπουδαστής στό ἐκκλησιαστικό σχολεῖο τῆς Λαμίας, ἀκούστηκε ἔντονα ὅτι στό Κωσταλέξι, ἕνα ὄμορφο χωριό στούς πρόποδες τῆς Οἴτης, μεταξύ Λιανοκλαδίου καί Ὑπάτης, ἡ ἀστυνομία ἀπελευθέρωσε ἕνα κορίτσι μέ νοητική στέρηση, τήν Ἑλένη, πού τήν εἶχαν φυλακισμένη οἱ γονεῖς της. Ὅταν τῆς ἄνοιξαν τήν πόρτα, ἐκείνη φοβόταν νά βγεῖ.  Ἔτσι κι ἐμεῖς φοβόμαστε νά δείξουμε τά τζιβαϊρικά μας. Τήν Ὀρθοδοξία μας, τίς παραδόσεις μας.

            Μέ ἀπόφαση τριῶν Ὑπουργῶν (ΦΕΚ. Β΄ 1384/24/4/2017) καθιερώθηκε ἡ 9η Φεβρουαρίου ἡμέρα μνήμης τοῦ ἐθνικοῦ ποιητή Διονυσίου Σολωμοῦ, ὡς Παγκόσμια Ἡμέρα Ἑλληνικῆς γλώσσας. Ἐνοχλοῦσε ἡ 30ή Ἰανουαρίου, πού ἡ Ρωμιοσύνη τιμᾶ τούς Τρεῖς Οἰκουμενικούς Διδασκάλους καί Ἱεράρχες Βασίλειο, Γρηγόριο καί Ἰωάννη Χρυσόστομο, πού δόξασαν τήν Ἑλληνική Γλῶσσα. Ἐπί αἰῶνες ἡ 30ή Ἰανουαρίου ἦταν καί ἐθνική ἑορτή τοῦ δούλου Γένους, Παγκόσμια, Πανορθόδοξη. Κατήργησαν μία Οἰκουμενική ἡμέρα, καί θέσπισαν μία "ἐπαρχιώτικη" ἡμέρα τοῦ Ἑλλαδισμοῦ.

            Οἱ παλαιοί ἀντιστάθηκαν. Στήν ἡρωϊκή πόλη τῆς Νάουσας ὅπου ἔζησα τά παιδικά μου χρόνια, οἱ παλιές Ναουσαῖες ἐκαυχῶντο πώς δέν φόρεσαν φράγκικα. Ἦταν χάρμα ὀφθαλμῶν τίς Κυριακές νά τίς βλέπεις μετά τήν ἀπόλυση τῆς Ἐκκλησίας νά γεμίζουν τούς δρόμους μέ τίς πανέμορφες πτυχωτές Ναουσαίϊκες φορεσιές. Σημαῖες τῆς παράδοσης  ἦταν. Αὐτό ὅμως πού μᾶς ἐνδιαφέρει σήμερα εἶναι τό πνεῦμα τῆς παράδοσης.

            Πρόσφατα κάποιοι βάπτισαν τούς ἀγωνιστές δωδεκαθεϊστές. Εὐτυχῶς οἱ ἥρωές μας μᾶς ἄφησαν ἀκαταμάχητα τεκμήρια τῆς εὐσεβείας τους. Πάνω στήν ἀργυρόχρυση ἐπένδυση τῆς εἰκόνας τῆς Παναγίας τῆς Προυσιώτισσας σώζεται ἀνάγλυφη ἐπιγραφή, δεῖγμα τῆς εὐλαβείας καί βαθυτάτης ἀγάπης τοῦ Καραϊσκάκη γιά τήν Παναγία. "Ἡ Παντάνασσα. Δι᾿ ἐξόδων τοῦ γενναιοτάτου στρατηγοῦ Γεωργίου Καραϊσκάκη, χειρί Γεωργίου Καρανίκα, 1824". Καθ᾿ ὅλην τήν παραμονή καί τήν δράση του στά  Ἄγραφα σφυρηλατήθηκε ὁ δεσμός του μέ τήν Παναγία.

            Εἶναι κρίσιμη ἡ διακοσιοστή ἐπέτειος γιά τόν Ἑλληνισμό. Δέν πρέπει νά μᾶς διακατέχει τό σύνδρομο κατωτερότητας ἀπέναντι στήν Δύση. Ἀντί νά παρακαλᾶμε νά ἔλθει ὁ Ἐγγλέζος «σύμμαχος» νά παραστεῖ στίς γιορτές, νά τοῦ ποῦμε νά πάει νά καταθέσει στεφάνι γονατιστός στά Φυλακισμένα Μνήματα στήν Κύπρο.

            Ἔτσι θά διδάξουμε στούς "φίλους" ὅτι ὡς Ἕλληνες-Ρωμηοί γνωρίζουμε ὅτι ὑπάρχει διαφορά μεταξύ δουλείας καί συμμαχίας. Ὁ γνήσιος Ἕλληνας-Ρωμηός, ἐφ᾿ ὅσον εἶναι πρός τό συμφέρον τοῦ Ἔθνους του, συμμαχεῖ μέ τόν καθένα, ἀλλά οὐδέποτε γίνεται δοῦλος τῶν συμμάχων.

            Ἄς θυμηθοῦμε τό περιστατικό μέ τόν Κολοκοτρώνη. Κάποτε τόν ρώτησαν·

• Ἐσύ, στρατηγέ, εἶσαι ἀγγλόφιλος;
• Ὄχι, ἀποκρίθηκε ἐκεῖνος.
• Εἶσαι τότε γαλλόφιλος;
• Οὔτε.
• Ἔ, θά ᾿σαι φαίνεται ρωσόφιλος.
• Ὄχι, βέβαια.
• Μά τί εἶσαι τέλος πάντων;
• Κι ὁ γέρος τοῦ Μοριᾶ μέ τήν συνήθη του θυμοσοφία ἀπάντησε:
• Ἐγώ εἶμαι θεόφιλος. Γιατί σάν τόν Θεό κανείς δέν ἀγαπάει τήν Ἑλλάδα

            Καί ἡ διοικοῦσα Ἐκκλησία ἀνταποκρινόμενη στά μηνύματα τῶν καιρῶν ἀντί τῆς πρόσκλησης τῆς εἰκόνας τοῦ "ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙΝ", (ἄν καί λόγῳ τῆς πανδημίας δέν θά πραγματοποιηθεῖ μᾶλλον), θά ἔπρεπε νά προσκαλέσει στό κλεινόν ἄστυ τήν ἀσημοχρυσωμένη Προυσιώτισσα τοῦ Καραϊσκάκη γά νά προβάλλει τήν εὐσέβεια τῶν ἀγωνιστῶν τοῦ 1821.