Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Καί αὐτός ἔδωκεν τούς μέν ἀπο­στόλους, τούς δέ προφήτας, τούς δέ εὐαγγελιστάς, τούς δέ ποιμένας καί διδασκάλους, πρός καταρτι­σμόν τῶν ἁγίων … μέχρι καταντή­σωμεν οἱ πάντες εἰς τήν ἑνότητα τῆς πίστεως».

Κυριακή μετά τά Φῶτα, Κυριακή μετά τή βάπτιση τοῦ Κυρίου μας, καί λίγο πρίν νά καλέσει ὁ Χριστός τούς 12 μαθητές καί ἀποστόλους του, αὐτούς πού θά τόν συνόδευαν κατά τήν τριετῆ δημόσια ζωή του καί θά τούς ἀνέθετε νά κηρύξουν τό εὐαγγέλιό του σέ ὅλη τήν οἰκου­μένη, ἀκούσαμε σήμερα στό ἀπο­στο­λικό ἀνάγνωσμα τόν ἀπόστολο Παῦλο νά μᾶς ἐξηγεῖ τή σημασία καί τόν ρόλο πού ἔχει ὁ κάθε ἕνας μέσα στήν Ἐκκλησία, μέσα στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ.

Καί ὅπως ὁ Θεός, ὅταν δημιούρ­γησε τόν κόσμο, δέν δημιούργησε τίποτε τυχαῖα ἤ κατά λάθος, ἀλλά ὅλα τά δημιουργήματα, ἔμψυχα καί ἄψυχα, μικρά καί μεγάλα, ἔχουν τή δική τους θέση καί τόν δικό τους ρόλο μέσα στό σύμπαν καί κανένα δέν εἶναι ἄχρηστο, τό ἴδιο συμβαίνει καί μέσα στήν Ἐκ­κλη­σία. Ὁ κάθε ἕνας ἀπό μᾶς ἔχει μία θέση, ἔχει ἕναν ρόλο, καί ἡ ζωή του καί ἡ διακονία του ἀποβλέ­πουν σέ κάτι συγκεκριμένο. Γι᾽ αὐτό καί ὁ Χριστός ἔδωσε διαφορε­τικό ρόλο σέ κάθε ἄνθρωπο. Ἄλ­λους τούς ἔκανε ἀποστόλους, ἄλ­λους προφῆτες, ἄλλους εὐαγγελι­στές, ἄλλους ποιμένες καί διδα­σκά­λους γιά νά συμβάλουν ὅλοι στόν κοινό σκοπό.

Καί ποιός εἶναι ὁ κοινός σκοπός; Εἶναι ὁ σκοπός τῆς Ἐκκλησίας. 

Ἡ Ἐκκλησία μας ἀποτελεῖ τήν ἀνά τούς αἰῶνες παρατεινόμενη πα­ρουσία τοῦ Χριστοῦ στόν κόσμο, καί σκοπός της εἶναι νά πραγματο­ποιεῖ τόν σκοπό τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ χάριν τῶν ἀνθρώπων, νά μᾶς ὁδηγεῖ δηλαδή στή σωτηρία. Αὐτήν, λοιπόν, τή σωτηρία διακο­νεῖ ὁ κάθε ἕνας μέ τόν δικό του τρό­πο μέσα στήν Ἐκκλησία, καί σέ αὐτήν πρέπει νά ἀποβλέπουμε ὅλοι, ὅσοι εἴμεθα μέλη τῆς Ἐκκλη­σίας, διότι διαφορετικά δέν ἔχει νόημα ἡ συμμετοχή μας στήν Ἐκ­κλησία, δέν ἔχει νόημα νά εἴμεθα μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ.

Τί σημαίνει ὅμως σωτηρία; Ση­μαίνει τήν ἀπαλλαγή μας ἀπό τήν ἁμαρτία μέ τή βίωση τοῦ θελήμα­τος τοῦ Θεοῦ. Ἡ παρακοή τοῦ θελήματος καί τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ μᾶς ὁδηγεῖ στήν ἁμαρτία καί στήν ἀπομάκρυνση ἀπό τόν Θεό ἀλλά καί τή σωτηρία μας. Ἀντίθετα, ἡ ὑπακοή στό θέλημα τοῦ Θεοῦ μᾶς φέρνει κοντά του, μᾶς κάνει νά τόν ὁμοιάζουμε, μᾶς κάνει νά ζοῦμε μέ τόν Χριστό, νά ζοῦμε «ἐν Χρι­στῷ» καί νά βιώνουμε ἀπό αὐτή τή ζωή, ἀπό ἐδῶ στή γῆ, τήν ἐμπειρία τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, γιά τήν ὁποία καί καθημερινά τόν παρακα­λοῦ­με στήν Κυριακή προσευχή λέγο­ντας: «ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου ὡς ἐν οὐρανῷ καί ἐπί τῆς γῆς». 

Ποιό εἶναι ὅμως τό κριτήριο, βάσει τοῦ ὁποίου μποροῦμε νά ἐλέγξου­με ἄν βρισκόμαστε στόν σωστό δρό­μο, ἄν βαδίζουμε στόν δρόμο ὁ ὁποῖος  μπορεῖ νά μᾶς ὁδηγήσει μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ στή σωτηρία; 

Μᾶς τό ἀποκαλύπτει σήμερα ὁ πρω­τοκορυφαῖος ἀπόστολος Παῦ­λ­ος, περιγράφοντας τόν σκοπό τόν ὁποῖο διακονοῦν ὅσους ὅρισε ὁ Χριστός στήν Ἐκκλησία ὡς ἀπο­στό­λους, εὐαγγελιστές, ποιμένες καί διδασκάλους τῶν ἀνθρώπων. Καί αὐτός δέν εἶναι μόνο νά διδά­ξουν τήν πίστη καί τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ ἤ νά διδάξουν στούς ἀνθρώ­πους τήν ἐν Χριστῷ ζωή. Δέν εἶναι μόνον ὁ «καταρτισμός τῶν ἁγί­ων», ὅπως τόν ὀνομάζει ὁ οὐρα­νοβάμων ἀπόστολος. Αὐτός εἶναι τό μέσο, εἶναι τό ἐνδιάμεσο στάδιο γιά τόν τελικό προορισμό τῶν πι­στῶν καί τόν τελικό σκοπό τῆς Ἐκ­κλησίας, ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ ἑνότητα τῶν πάντων. «Μέχρι καταντήσω­μεν οἱ πάντες εἰς τήν ἑνότητα τῆς πίστεως», γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦ­λος. Μέχρι πού νά γίνουμε ὅλοι ἕνα, νά εἴμεθα ἑνωμένοι μεταξύ μας ἀλλά καί μέ τόν Θεό. 

Καί ὅπως ἡ διάσπαση τῶν ἀνθρώ­πων εἶναι ἡ συνέπεια τῆς παρα­κο­ῆς τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ καί τῆς ἁμαρτίας, ἔτσι ἡ ἑνότητα εἶναι τό ἀποτέλεσμα τῆς ἀναιρέσεως τῆς ἁμαρτίας καί ὁ καρπός τῆς ὑπα­κοῆς στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, εἶναι τό κριτήριο ὅτι βρισκόμαστε στόν δρό­μο πού ὁδηγεῖ στή σωτηρία. Ἄλλωστε, αὐτή τήν ἑνότητα ζήτη­σε καί ὁ Χριστός στήν ἀρχιερατική του προσευχή νά δώσει στούς μα­θη­τές του, σέ ὅλους ἐμᾶς, ὁ Πατέρας του, «ἵνα πάντες ἕν ὦσιν … καθώς ἡμεῖς ἕν ἐσμέν». 

Ὅπου, λοιπόν, δέν ὑπάρχει ἑνό­τη­τα, ὅπου ἡ ἑνότητα τῶν πιστῶν διασπᾶται, ὅπου ὁρισμένοι δέν ἀκο­λουθοῦμε τόν λόγο καί τό θέ­λημα τοῦ Θεοῦ, ὅπως αὐτό ἐκ­φρά­ζεται μέσα στήν Ἐκκλησία, τότε νά γνωρίζουμε ὅτι ὁ δρόμος πού ἀκο­λουθοῦμε δέν εἶναι ὁ σωστός. Εἶναι αὐτός πού ὄχι μόνο δέν μᾶς ὁδηγ­ή­σει στή σωτηρία, ἀλλά εἶναι πιθα­νόν, ἄν δέν τό συνειδητοποιή­σου­με ἐγκαίρως, νά μᾶς ὁδηγήσει στήν πλάνη καί τήν ἀπώλεια.

Ἄς ἀκοῦμε, λοιπόν, ὅσους ἔθεσε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός στήν Ἐκκλησία του γιά νά τήν κατευθύνουν καί νά κατευθύνουν ὅλους μας στήν ἑνό­τητα τῆς πίστεως, ὥστε καί νά εἴμα­στε ἀσφαλεῖς καί νά ἀξιοποι­οῦ­με τήν εὐκαιρία τῆς σωτηρίας, πού χάρισε σέ ὅλους μας ὁ δι᾽ ἡμᾶς ἐνανθρωπήσας καί βαπτισθείς Κύ­ριος.