Τρόμαξα πραγματικά με την προχτεσινή (30-4) ανακοίνωση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου. Να ήταν άραγε οι ευχαριστίες προς το αντίχριστο καθεστώς και οι διαβεβαιώσεις για την αγαστή συνεργασία Εκκλησίας και Κράτους που θα συνεχιστεί απρόσκοπτα; Να ήταν η έκφραση χαράς για το «ευήκοον ους» που έτεινε ο πρωθυπουργός στο αίτημα να ξανανοίξουν πλέον οι ναοί; Να ήταν η διαπίστωση πως η κρίση παρέρχεται, το θέμα των κλειστών ναών σε λίγο αποκαθίσταται και άρα δεν υπάρχει λόγος πλέον να συγκληθεί η ολομέλεια της Ιεραρχίας (όπως τόσο έντονα ζήτησαν ιεράρχες, όπως ο Κερκύρας και ο Κυθήρων); Να ήταν το ότι όλος ο αποτρόπαιος κι απροκάλυπτος διωγμός που ζήσαμε στο πετσί μας επί βδομάδες θάφτηκε και ουσιαστικά αποσιωπήθηκε κάτω από μία μικρή αράδα για «δικαιολογημένα παράπονα» και για πικρία λόγω κάποιων φαινομένων σκληρής αντιμετώπισης των πιστών μέσα στη Μ.Εβδομάδα;

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

       Ήταν όλα αυτά μαζί. Αλλά το πιο καταλυτικό και τρομακτικό ήταν τελικά κάτι άλλο: το ότι - μετά από όσα ζήσαμε - όχι μόνο μαζεύτηκαν οι εκκλησιαστικοί μας πατέρες και δεν βρήκαν μία έστω υποτυπώδη έκφραση συγγνώμης να πουν, ένα έστω ίχνος αυτοκριτικής να καταθέσουν για την πραγματικά ανεκδιήγητη στάση τους (ως επί δύο μήνες εκούσιο και εθελότρεπτο κλωτσοσκούφι κι αντικείμενο χλεύης και εμπαιγμού από την πολιτική εξουσία), αλλά αντιθέτως εμφανίστηκαν απόλυτα δικαιωμένοι και με συνειδήσεις πλήρως αναπαυμένες. Και - ως επιστέγασμα - τόνισαν εμφατικά και ότι συγχωρούν τους πιστούς που τους επέκριναν για τη στάση τους όλο αυτό το διάστημα, συνάμα όμως ζητούν και να επανορθώσουν οι επικριτές, αποκαθιστώντας την αδικία απέναντί τους!

       Εκεί ήταν κυρίως που τρόμαξα. Ίσως δεν θα έπρεπε, καθότι ασφαλώς ήμουν υποψιασμένος και θεωρούσα πως ήμουν έτοιμος να ακούσω πλέον τα πάντα. Όμως αυτό μού ήρθε σαν χαστούκι. Γιατί εκεί κυρίως συνειδητοποίησα απόλυτα σε πόσο μακρινό κόσμο, σε πόσο παράλληλο και απομακρυσμένο σύμπαν ζουν αυτοί οι άνθρωποι. Σε ποια χαώδη απόσταση βρίσκονται από τους πιστούς (πέρα ίσως από κάποιους κόλακες του στενού και ευρύτερου περιβάλλοντός τους, που καθημερινά τους χαϊδεύουν τ’ αυτιά με αποπροσανατολιστικές ωραιολογίες) και επίσης πόσο πολύ αυτή η απόσταση, που εδώ και δύο μήνες μεταβλήθηκε σε πραγματικό χάσμα, θα συνεχίσει και εφεξής να διευρύνεται. Θα συνεχίσει, απλούστατα επειδή κάποιοι δείχνουν πως δεν πρόκειται να κάνουν τίποτε για να τη γεφυρώσουν και να θεραπεύσουν τη χαίνουσα πληγή. Και γιατί άραγε να το πράξουν, από τη στιγμή που πιστεύουν ότι οι ίδιοι κατέχουν σχεδόν το αλάθητο και αδυνατούν καν να αντιληφθούν την ύπαρξη του προβλήματος;

      Αυτό ήταν πραγματικά τρομακτικό. Και δεν είναι τόσο για να μας προκαλεί οργή και αγανάκτηση (τα δοκιμάσαμε δυστυχὠς κι αυτά τα συναισθήματα τις προηγούμενες εβδομάδες). Είναι κυρίως για να μας αφήσει αποκαρδιωμένους, αποκαμωμένους, ξέπνοους. Είναι ίσως η χαριστική βολή. Για να μην υπάρχουν εν τέλει διόλου αμφιβολίες πια σχετικά με το πόσο βαθύ και τραυματικό είναι το πρόβλημα μέσα στη διοικούσα Εκκλησία. Και για να μην περιμένουμε και πολλά ή ίσως και τίποτε πλέον, πέρα από μεμονωμένες φωνές ιεραρχών. Εκείνων που όντως νοιάζονται και θλίβονται, αλλά είναι απελπιστικά λίγοι.

       Και προφανώς, αυτή η χαριστική βολή ήρθε, για να καταστεί σαφές και κάτι ακόμη. Ότι το μόνο που μπορεί να φέρει πραγματική λύση και σε αυτό το πρόβλημα, είναι το ίδιο που μπορεί να ανασχέσει συνολικά τον ζοφερό κατήφορο στον οποίο κατρακυλάει ολόκληρη η πατρίδα μας, απ’ όλες τις απόψεις: ένα μεγάλο Θαύμα άνωθεν.

       Μόνο Εκείνος πραγματικά μπορεί. Κανείς άλλος…