Μία διαφορετική βόλτα με την δική του οπτική, αλλά και μία παραβολή μέσα σε αυτήν, παραθέτει ο Βασίλειος Ευσταθίου.

 

Τoῦ Βασίλειου Εὐσταθίου

Δρ. Φυσικοῦ, πτ. Θεολογίας (Τμ.Κοιν.Θ.ΕΚΠΑ)

Τὸ Σάββατο στὶς 22 Ἰουνίου ἤμουν στὴν Θεσσαλονίκη γιὰ κάποιο λόγο, ὅπου τελικὰ τὸ ἀπόγευμα κατέληξα νὰ βρεθῶ μὲ ἀρκετὸ ἐλεύθερο χρόνο. Ἀφοῦ εἰσήλθα στὸν πλησιέστερο Ἱ. Ναὸ γιὰ τὴν ἑσπερινὴ ἀκολουθία, ὥρα γιὰ αὐτὴν ποὺ ἤταν, μετὰ τὸπέρας αὐτῆς, ξεκίνησα νὰ βαδίζω κατὰ μήκος τῆς παραλιακῆς ὁδοῦ, ἀπολαμβάνοντας τοὺς θαλάσσιους κυματισμοὺς μέσα στὴ θέρμη τοῦ καλοκαιρινοῦ ἡλίου.

Πλησιάζοντας πρὸς τὸν Λευκὸ Πύργο, ἄρχισε σιγὰ σιγὰ ἡ προσοχήμου νὰ ἀποσπᾶται ἀπὸ τοὺς κουτσουρεμένους χρωματισμοὺς τοῦοὐράνιου τόξου στὰ σημαιάκια τῶν διαφόρων περαστικῶν.Σκεφτόμουν τὴν ἀλλοίωση ποὺ ἀντικατοπτρίζει αὐτὴ ἡ χρωματικὴδιαδοχὴ στὴν φυσικὴ πραγματικότητα, καθῶς οἱ λουρίδες τῶνχρωμάτων στὰ σημαιάκια εἶναι ἔξι, ἐνῶ οἱ βασικοὶ φασματικοὶχρωματισμοὶ κατὰ τὴν φυσικὴ ἀνάλυση τοῦ ἡλιακοῦ φωτὸς στὸφαινόμενο τοῦ οὐράνιου τόξου εἶναι ἑπτά. Ἀπὸ αὐτούς, ὄχι μόνοἔχει ἀφαιρεθεῖ ἕνας, ἀλλὰ καὶ ἔχει ἀντικατασταθεῖ καὶ ἄλλοςἕνας, ὥστε τελικὰ ἀντὶ γιὰ τὸ ἰνδικὸ καὶ τὸ βιολετί τοῦ οὐράνιουτόξου, νὰ ὑπάρχει μωβ, τὸ ὁποῖο δὲν συγκαταλέγεται στὰ βασικὰφασματικὰ χρώματα, ἀλλὰ προκύπτει ἀπὸ σύνθεση.Δὲν ἄργησα νὰ χάσω ἐντελῶς τὴν καλοκαιρινὴ χαρά, καὶ ἀντὶαὐτῆς νὰ ἀρχίσω νὰ καταλαμβάνομαι ἀπὸ θλίψη, ἀντικρύζονταςκάτω ἀπὸ τὸν Λευκὸ Πύργο τοὺς πάγκους, τῶν ὁποίων τὸἐμπόρευμα εἶναι τὸ σεξ. Γύρω γύρω φάνταζε παντοῦ ἐκείνη ἡτραγικὴ φιγούρα τοῦ ἐκπροσώπου τοῦ ἀγοραίου ὁμοφυλοφιλικοῦἔρωτα, ὁ ὁποίου κατέληξε φορέας ΗΙV καὶ τελικὰ ἔχασε τὴν ζωήτου τὸν περασμένο Σεπτέμβριο. Πόσο διαφορετικὰ πραγματικὰ

πρόσωπα – σύμβολά ἀναρωτήθηκα εἶναι τὰ δικά μας ἀπὸ τῶν παρευρισκομένων ἐκεῖ. Ἐμεῖς θὰ προτιμούσαμε γιὰ σύμβολό μας ἕναν ἐθνομάρτυρα, σὰν αὐτὸν ποὺ ἔχαιρε στὰ συλλαλητήρια νὰ φωνάζει ‘Ἡ Μακεδονία εἶναι Ἑλληνική’ καὶ ἀψήφισε τὶς ἀλβανικὲς σφαίρες ποὺ τὸν γάζωσαν μπροστὰ στὸν πόθο του, στὴν ἐθνικὴ ἐπέτειο τοῦ ὌΧΙ νὰ στήσει τὴν ἑλληνικὴ σημαία στὰ ματωμένα μαρτυρικὰ χώματα τῆς Βόρειας Ἠπείρου, τὰ ὁποία ποτίστηκαν πλέον καὶ μὲ τὸ δικό του αἷμα. Μέσα σὲ αὐτὴ τὴν σκοτεινὴ ἀτμόσφαιρα ποὺ βρισκόμουν, ὅπου ὁ ἥλιος σὰν νὰ χάθηκε καὶ νὰ μὴν φωτίζει πια, ὑπάρχουν πολλοὶ ποὺ μπερδεύουν ποιοὶ εἶναι οἱ πραγματικοὶ ἥρωες, … τι κρίμα! Ἀντὶ νὰ καθυστερῶ ἄλλο ἐκεῖ ἄσκοπα, ξεκίνησα γιὰ τὴν Τσιμισκή. Ἀλλιῶς νὰ γνωρίζεις κάτι ἀπὸ τὸ διαδίκτυο, καὶ ἀλλιῶς νὰ τὸ βλέπεις ζωντανό. Ἔφθασα στὶς 7.50 καὶ βρέθηκα ἀκριβῶς μπροστὰ στῆν πομπή. Παρακάτω λοιπὸν σημειώνω ὅτι δὲν περίμενα νὰ συναντήσω τότε καὶ μοὺ ἔκανε ἐντύπωση. Δὲν θὰ περιγράψω γενικῶς τὶ συμβαῖνει ἐκεῖ, πράγμα τὸ ὁποῖο, ὁ ὁποιοσδήποτε μπορεῖ νὰ τὸ πληροφορηθεῖ μέσα ἀπὸ τὸ διαδίκτυο μὲ ἄφθονο φωτογραφικὸ ὑλικὸ καὶ βίντεο. Τότε λοιπόν, τὸ πρῶτο πράγμα ποὺ μὲ παραξένεψε εἶναι ὅτι εἶδα γονεῖς, ἔχοντας μαζὶ τὰ παιδιά τους, νὰ βαδίζουν λίγα μέτρα πέρα ἀπὸ τὴν πομπή, δείχνοντας ἀνέμελοι καὶ ἀνυποψίαστοι, ὡσὰν νὰ μὴν συμβαίνει τίποτα. Δὲν ὑπάρχει καμιὰ ἀνησυχία γιὰ τὰ παιδιά ἐκεῖ; Δὲν μπορεῖ νὰ δοῦν ἤ νὰ ἀκούσουν κάτι ὅταν συμβαίνουν ὅλα αὐτά, ποὺ γιὰ καλό τους προτιμότερο νὰ μὴν τὸ δοῦν ἤ νὰ μὴν τὸ ἀκούσουν; Ἄν αὐτῶν τῶν γονέων τοὺς ἔχει χαλάσει τὸ καμπανάκι τοῦ κινδύνου, ἤ ἁπλὰ τὸ ξυπνητήρι, ἀκόμα καὶ νὰ μὴν τοὺς ἐνδιαφέρει γιὰ αὐτοὺς τοὺς ἴδιους, ἄς σκεφτοῦν λίγο τουλάχιστον τὰ καημένα τὰ παιδιά τους, ποὺ δὲν φταῖνε σὲ τίποτα, καὶ ἄς πάνε λοιπὸν γιὰ ἐκείνα νὰ τὸ φτιάξουν. Τὸ ἄλλο ποὺ εἶδα καὶ ἀπόρρησα εἶναι τὸ ἐξῆς. Βρισκόμουν μπροστὰ σὲ ἕνα περίπτερο, ὅταν ἀρκετοὶ ἀπὸ τὴν παρέλαση ἤρθαν νὰ ψωνίσουν. Μόλις τοὺς εἶδε νὰ ἔρχονται, πλησίασε καὶ ἕνας ζητιάνος, μὲ πραγματικὰ ἀξιοθρήνητη ὄψη. Τοὺς παρακαλοῦσε λοιπὸν μὲ τρόπο ποὺ σοὺ σπάραζε τὴν καρδιά, σχεδόν κλαίγοντας, γιὰ κανα ψιλό. Καὶ λοιπόν ἰδοῦ. Κανένας μὰ κανένας δὲν ἔδινε καμιὰ σημασία. Ὅλοι ἤταν ἀπορροφημένοι ἀπὸ τὴν ‘λαμπρή’ σεξο- φιέστα τους τῶν ‘ὑψηλῶν ἰδανικῶν καὶ ἀξιῶν’, τῆς ὑπερασπίσεως τῶν καταπατημένων ‘σεξο-δικαιωμάτων’ τους καὶ τῆς ‘ἀπελευθέρωσής ‘τους ἀπὸ τὸν ζυγὸ τῆς καταπίεσης μὲς στὴν κοινωνία τῶν ἑτεροφύλων καὶ βιάζονταν νὰ συνεχίσουν γρήγορα τὴν πορεία τοῦ ‘ἀγώνα’, ὥστε δὲν προσέξανε κάποιον μὲ πολὺ πόνο δίπλα τους. Καὶ ὅμως δὲν ἤταν ἀόρατος. Φαινόταν καὶ ἄς μὴν τὸν βλέπανε. Πῶς εἶναι δυνατὸν κάποιος νὰ μὴν δικαιοῦται νὰ ἔχει τὸ εὐρὼ ποὺ χρειάζεται, τὴν ἴδια στιγμὴ καὶ στὸ ἴδιο μάλιστα σημεῖο ποὺ χιλιάδες εὐρὼ ξοδεύονται γιὰ νὰ ἐκδηλώσουν κάποιοι μὲ ὑπερηφάνεια τὶς σεξουαλικὲς τους ὀρέξεις καὶ νὰ ὑπερασπισθοὺν τὸ ‘δικαίωμά’ τους νὰ μποροῦν νὰ ἐκφράζονται σεξουαλικὰ ἐλεύθερα χωρὶς καμιὰ καταπίεση; Κέντρο λοιπὸν ὁ ἑαυτούλης μας καὶ ἡ σεξουαλική του ἱκανοποίηση, καὶ τὶ καὶ ἄν πεθαίνει ὁ ἄλλος δίπλα μας; Βέβαια ὁ καθένας εἶναι ἐλεύθερος νὰ κάνει τὶς ἐπιλογές του, καὶ αὐτὸ ἰσχύει καὶ στὶς σεξουαλικὲς σχέσεις καὶ συμπεριφορές, ὅμως θὰ πρέπει νὰ ἀναλαμβάνει καὶ τὶς εὐθύνες τῆς κάθε ἐπιλογῆς του. Ἔτσι ἄν ἐπιλέγει κάτι ἀφύσικο, μὴ ζητάει μετὰ γάμους μὲ παιδιὰ, τὰ ὁποία ποὺ προϋποθέτουν φυσικὲς σχέσεις, γιατὶ δὲν γεννήθηκε ἀκόμα κανένα παιδὶ ἀπὸ ὁμόφυλο ζευγάρι. Ἄν δὲν μποροῦν νὰ εἶναι φυσικοὶ γονεῖς τὰ ὁμόφυλα ζευγάρια, μὴ ζητοῦν νὰ παίρνουν παιδιὰ ἄλλων ποὺ τὰ γέννησαν μὲ φυσικὴ σχέση. Τὶς παραφύση ἐπιλογές τους, νὰ μὴ τὶς ἐπιβάλλουν καὶ σὲ ἄλλους, ἀπαιτῶντας ἀπὸ παιδιὰ μετὰ τὸν φυσικὸ τρόπο ποὺ γεννιοῦνται, νὰ ἀνατρέφονται παραφύση ἀπὸ ἕνα ὁμόφυλο ζευγάρι, καταπατώντας μὲ τὸν ψευδεπίγραφο δικαιωματισμό τους, τὰ δικαιώματα τῶν ἄλλων. Δὲν μποροῦν ὅτι καὶ νὰ κάνουν νὰ μετατρέψουν τὸ αφύσικο καὶ παραφύση σὲ φυσικό, οὔτε νὰ τὸ κάνουν ἰσοδύναμο μὲ αὐτό καὶ αὐθεντικό, ἀλλὰ θὰ παραμένει πάντα ἀσταθὲς καὶ παρασιτικό, ἀκόμα καὶ ἄν στὴν συγκεκριμένη περίπτωση τῶν Gay ἀξιώσεων, προσφεύγουν σὲ ‘ἀντικατάστατα γάμου’ (πολιτικὸ γάμο ή σύμφωνα συμβίωσης) καὶ σὲ υἱοθεσίες παιδιῶν. Πάντα θὰ εἶναι ἀμφισβητούμενο, καὶ ποτὲ πραγματικὰ ἀναγνωρισμένο. Ποιὸς θὰ σεβαστεῖ ἄλλωστε τὶς διεκδικήσεις τους, ποὺ γίνονται μὲ τὴν προβολὴ τῶν ἀσεβῶν πράξεών τους, ποὺ προσβάλλουν βάναυσα τὴν δημόσια αἰδῶ, τὰ ἱερὰ καὶ ὅσια; Καὶ ἐνῶ δὲν δίνουν σημασία στὴν πραγματικὴ ἀνάγκη τοῦ διπλανοῦ τους, περιμένουν νὰ ἀσχοληθοῦν οἱ ἄλλοι μὲ τὶς σεξουαλικὲς διεκδικήσεις τους (τελικὰ πάντως, ὅταν ἔφυγαν ὅλοι ἀπὸ τὸ περίπτερο, ἕνας τελευταῖος ποὺ ἄν καὶ ἤταν μαζί τους, ἡ ἐμφάνισή του δὲν εἶχε τίποτα ποὺ νὰ μαρτυρεῖ τὴν συμμετοχή του στὴν πορεία, θέλησε καὶ ἔδωσε κάτι γιὰ νὰ βοηθήσει στὸ ζητιάνο). Ὅμως τὸ τελευταῖο ποὺ συνέβη καὶ μοῦ τράβηξε τὴν προσοχή, ἤταν καὶ ὅτι φοβερότερο. Καθῶς προχώραγε ἡ παρέλαση στὴν πλατεία Ἀριστοτέλους ἐμφανίστηκε μιὰ ὁμάδα καὶ προστέθηκε στὴν πομπή, κρατῶντας πλακάτ μὲ βλασφημίες καὶ κατάρες κατὰ τῆς πατρίδας καὶ τῆς οἰκογένειας, γράφοντας στὸ τέλος ὅτι τοὺς ἐνδιαφέρει μόνο νὰ ζήσουνε αὐτοί. Εἶναι δυνατόν τόση ἐπιθετικότητα καὶ μίσος ἐναντίον τῶν μεγάλων ἀξιῶν μας ἀπὸ κάποιους ποὺ ὑποτίθεται ὑπερασπίζονται δικαιώματά τους; Πραγματικὰ εἶναι δυνατὸν νὰ πιστεύουν ὅτι τὰ δικαιώματά τους κινδυνεύουν ἀπὸ τὴν οἰκογένεια καὶ τὴν πατρίδα; Μὰ, πῶς μπορεῖ νὰ ζήσει κανεῖς χωρὶς οἰκογένεια καὶ πατρίδα; Ἀκριβῶς γι’ αὐτὸ καὶ ἐμεῖς ὑπερασπιζόμαστε αὐτὲς τὶς ἀξίες, καθῶς δὲν μποροῦμε νὰ διανοηθοῦμε ζωὴ χωρὶς αὐτές. Ἐκτὸς πατρίδας καὶ οἰκογένειας μόνο ζωὴ δὲν ὑπάρχει, ἀλλὰ θάνατος. Ἴσως σὲ κάποιους ἡ ζωῆ ἤταν σκληρὴ καὶ δυστυχῶς δὲν ἔζησαν τὴν χαρὰ τῆς οἰκογένειας, καὶ αὐτὸ ἔχει συντελέσει νὰ μὴν κατανοοῦν τὶ ἐστὶ οἰκογένεια. Ὡστόσο ὅλοι ἔχουν τὸ δικαίωμα νὰ δημιουργήσουν οἰκογένεια καὶ νὰ ἀγωνισθοῦν νὰ τὸ καταφέρουν ἐπιτυχῶς. Γιατὶ δὲν ὑπερασπίζονται αὐτὸ τὸ δικαίωμά τους, ἀντὶ γι’ αὐτὰ τοῦ Gay Pride, ποὺ εἶναι δικαιώματα χωρὶς ζωή, δικαιώματα χωρὶς μέλλον καὶ προοπτική, δηλαδὴ δικαιώματα αὐτοκαταστροφῆς. Ἐπίσης ἡ ἀνάγκη τῆς πατρίδας μέσα στὸν ἄνθρωπο νοηματοδοτεῖ τὴν ὕπαρξή του. Ἡ ἀγάπη του πρὸς τὴν πατρίδα του καὶ τὸ ἔθνος του ποὺ τὴν κατοικεῖ, ὁλοκληρώνει τὴν ὕπαρξή του, δίνοντάς του τὴν δύναμη καὶ τὴν ἐπιθυμία ἀκόμα καὶ νὰ προσφέρει τὴν πρόσκαιρη ζωή του γι ̓αὐτή, ἄν χρειαστεῖ, γιατὶ ἐκείνη εἶναι αἰώνια ἀξία, πέρα καὶ πάνω ἀπὸ τὰ ὅρια τῆς ζωῆς τούτης, ἀθάνατη. Γι ̓αὐτὸ εἶναι τόσο βαρὺ καὶ θλιβερὸ νὰ θέλει κάποιος νὰ ἀδειάσει τὴν ζωή του ἀπὸ τέτοιες μεγάλες καὶ ὑψηλὲς ἀξίες, ὅπως ἡ πατρίδα καὶ ἡ οἰκογένεια, καὶ μάλιστα ἐν ὀνόματι τῆς ζωῆς. Θέλει λέει νὰ ζήσει καὶ γι ̓αὐτὸ αὐτὰ τὰ ἀπορρίπτει καὶ τὰ βρίζει. Ε, ὄχι δὲν θὰ ἤθελα νὰ ἔχω τὸν Τούρκο πάνω ἀπὸ τὸν σβέρκο μου, ὅπως θὰ συνέβαινε ἄν οἱ «ξεβράκωτοι» προγονοί μας τοῦ 21 δὲν ἄφηναν τὶς πολύτεκνες καὶ ὑπερπολύτεκνες οἰκογένειές τους, γιὰ νὰ δώσουν

καὶ τὴν ζωή τους «ὑπὲρ πίστεως καὶ πατρίδας». Τὶ στὸ καλὸ ζωὴ θὰ ἤταν αὐτὴ ποὺ θὰ εἴχαμε σήμερα, ἀκόμα ραγιάδες τοῦ Τούρκου, ἄν οἱ πρόγονοί μας δὲν ἔνιωθαν ἔτσι γιὰ τὴν πατρίδα; Ἀλλὰ καὶ σήμερα, ἴδιοι καὶ χειρότεροι ραγιάδες κοντεύουμε νὰ καταλήξουμε, ἀκριβῶς ὅμως, γιατὶ τέτοιο δηλητήριο χύνουν πολλοὶ στὴν ἐποχή μας γιὰ τὴν πατρίδα τους. Καὶ ἀδειάζοντας τὴν ζωή τους ἀπὸ τὶς ἀξίες τῆς πατρίδας καὶ τῆς οἰκογένειας, καὶ μένοντας στὰ χαμένα χωρὶς νὰ ἔχουν ὑψηλότερο σκοπό καὶ προορισμό, τρέχουν στοὺς δρόμους νὰ τὴν προβάλλουν καὶ νὰ καυχηθοῦν γιὰ αὐτὴν τὴν ζωή τους. Ευχαριστοῦμε, ἀλλὰ δὲν θὰ πάρουμε, ὄχι. Προτιμοῦμε κάτι ἄλλο, χωρὶς δηλητήριο. Στὶς εἰδωλολατρικὲς τελετὲς γονιμότητας τῶν χρόνων τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδας, πιστευόταν ὅτι μέσα ἀπὸ τὴν ἐκδήλωση τῶν σαρκικῶν παθῶν τιμοῦσαν τοὺς θεούς. Ἐκδήλωναν πράξεις ἀσέβειας μὲ τὸ πρόσχημα τῆς εὐσέβειας. Ἐμεῖς σήμερα πραγματοποιώντας τὸ Parade τῶν Gay ἀποδεικνύουμε μὲ τὴν ὑποστήριξη τῶν πράξεων ἀσέβειας, στὸ ὄνομα ὄχι τῆς εὐαρέστησης τῶν προχριστιανικῶν θεῶν, ἀλλὰ στὸ ὄνομα τῆς ἀτομικῆς ἀπόλαυσης καὶ ἱκανοποίησης τοῦ ἐγῶ μέσα στὸ πνεῦμα τοῦ σύγχρονου δικαιωματισμοῦ, τοῦ ἐργαλείου τῶν ἐξουσιαστῶν, ὅτι ζοῦμε παλινδρομῶντας σὲ ἐποχές, ὄχι ἀρχαιοελληνικές, ὅπου ἐκδηλωνόταν μὲ ἕνα τρόπο ἡ εὐσέβεια, ἔστω μὲ τὴν πίστη στὸ δωδεκάθεο, καὶ ὑπήρχε ἐθνικὴ αὐτοσυνειδησία (ἀλλιῶς οἱ Ἕλληνες δὲν θὰ πολεμοῦσαν ἐξωτερικοὺς ἐχθροὺς ἐνωμένοι, ὅπως ἐπὶ Μ. Ἀλεξάνδρου, καὶ τότε δὲν θὰ εἴμασταν σήμερα ἐδῶ, ὄχι τουλάχιστον ὡς Ἕλληνες), ὅπως ὑπήρχε καὶ ἀγάπη πρὸς τὴν οἰκογένεια (χαρακτηριστικὲς εἶναι οἱ βαρύτατες ποινὲς ποὺ ἐπιβάλλονταν ἰδίως ἐπὶ Σόλωνος, σὲ περίπτωση μοιχείας), ἀλλὰ σὲ ἐποχές προϊστορικές, μερικὲς χιλιάδες χρόνια ἀκόμα παλιότερα. Ἀρνούμενοι τὴν οἰκογένεια καὶ τὴν πατρίδα μέσα ἀπὸ συνθήματα τῶν ἐκδηλώσεων τῆς ὁμοφυλοφιλικῆς ὑπερηφανείας (ὅπως καὶ φέτος ἔγινε εὐθέως τὴν Θεσσαλονίκη, ποὺ ἤδη ἀναφερθήκαμε σὲ αὐτὸ παραπάνω, ἀλλὰ καὶ στὴν Ἀθήνα κάποιος εἴχε γιὰ μοναδικὸ ρούχο τὴν Ἑλληνικὴ Σημαία – ̓ὡραία’ τιμή τῆς ἔκανε, ἐνῶ καὶ πέρυσι στὴν Θεσσαλονίκη εἶχαν γράψει ‘Ἡ Μακεδονία εἶναι ὁμοφυλοφιλική’, ἐνῶ στὴν Ἀθήνα τὰ ἔβαλαν μὲ τὴν πίστη, ἀφοῦ βλασφήμησαν μὲ τὸν χειρότερο ἀκατανόμαστο τρόπο εἰκόνες Ἁγίων … Καὶ τὰ ἴδια καὶ τὰ ἴδια κάθε χρονιά, κάποιοι πάντα

κάπως ἐπιτίθενται καὶ προσβάλλουν ἱερὰ καὶ ὅσια, καὶ οἱ γύρω ἄν δὲν σιωποῦν, γελοῦν καὶ ἐπευφημοῦν), μιμούμαστε τοὺς πρωτόγονους καὶ ἀπολίτιστους ἀνθρώπους τῶν πρώτων αἰώνων τοῦ ἀνθρώπινου γένους, ποὺ ζοῦσαν ἀκόμα τὴν πολυγαμία καὶ συγκροτοῦσαν φυλετικὲς ὁμάδες, μὴ ἔχοντας ἀκόμα ἀντίληψη ἐθνικῆς συνείδησης. Ἄλλωστε τὸν ἦχο τῶν τυμπάνων ποὺ ἀκούγονταν στὸ Gay Parade , τὸν ἔχω ξανακούσει μόνο σὲ ντοκιμαντὲρ τῆς National Geographic γιὰ Ἀφρικανοὺς ἰθαγενεῖς, ἀλλὰ καὶ τὸ μακιγιὰζ κάποιων ‘ὑπερήφανων ‘γιὰ τὸ ἀπαίσιο κουσούρι τους ἀντρῶν, δὲν θύμιζε τίποτα ἄλλο, ἀπὸ τὸ ἀντίστοιχο αὐτῶν τῶν ἰθαγενῶν. Καταλαβαίνουμε λοιπὸν πόσο πρόοδο καταφέραμε. Αὐτὸ καὶ ἄν εἶναι προοδευτισμός. Συγχαρητήρια στοὺς θιασῶτες του. Καὶ ὅλα αὐτὰ ἀπὸ τὴν ἀγάπη τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων γιὰ ὅλους αὐτοὺς τοὺς καταπιεσμένους, ποὺ δὲν τοὺς ἀφήνουν νὰ … χαροῦν τὴν ὁμοφυλοφιλία τους. Ἰδοὺ ὁ ‘νέος’ σύγχρονος τρόπος ζωῆς, ποὺ μᾶς ἀνοίγει δρόμο γιὰ τὸν ‘πολιτισμὸ τοῦ μέλλοντος’. Οἱ σπηλιὲς λοιπὸν, ἄδειες ἐδῶ καὶ χιλιάδες χρόνια, μᾶς περιμένουν στὶς θέσεις τους γιὰ νὰ ἐπιστρέψουμε σὲ αὐτές. Ζήτω ὁ νέος πολιτισμὸς τῶν κατασκευασμένων δικαιωμάτων, ποὺ μᾶς κάνουν δούλους λοβοτομημένους καὶ ἀπολίτιστους. Μὲ τόση ἐλευθερία καὶ εὐτυχία ποὺ βρίσκουμε σὲ αὐτόν, τύφλα νά χουν τὰ μαῦρα χρόνια τοῦ Ναζισμοῦ καὶ τοῦ Κομμουνισμοῦ. Σημειωτέον ὅτι μετὰ τὴν ἐπιστροφή μου εἶχα τάσεις κατάθλιψης ἀπὸ ὅσα εἶδα, ἀπὸ τὶς ὁποῖες συνήλθα μὲ ἕνα καλὸ ὁλιγοήμερο μοναστηριακὸ προσκύνημα καὶ πολλὲς ἅγιες πατερικὲς εὐχὲς. Μιὰ παραβολικὴ ἱστορία – Τὸ τρακτὲρ τοῦ πατέρα καὶ τὸ κάμπριο τοῦ υἱοῦ. Κάποτε σὲ μιὰ ἐπαρχία ζοῦσε μιὰ οἰκογένεια μὲ ἕνα δεκαπεντάχρονο υἱό. Ὀ πατέρας προόριζε τὸν υἱό νὰ παντρευτεῖ καὶ νὰ τὸν διαδεχθεῖ στὴν ἀγροτικὴ του ἐργασία, δίνοντάς του κληρονομιὰ τὴν γῆ του γιὰ νὰ τὴν καλλιεργεῖ. Ἀποφάσισε λοιπὸν ἀπὸ πολὺ ἀγάπη νὰ τοῦ ἀγοράσει τὸ πιὸ σύγχρονο τρακτέρ, ὥστεσιγὰ σιγὰ νὰ μάθει νὰ τὸ ὁδηγεῖ καὶ ὅταν ἐνηλικιωθεῖ νὰ μπορεῖ

πιὰ μόνος του νὰ ἐργάζεται στὰ χωράφια του, ὅσο τὸ δυνατὸν πιὸ ἄκοπα καὶ εὐχάριστα, χρησιμοποιῶντας αὐτὸ τὸ τρακτὲρ προηγμένης τεχνολογίας. Μόλις τὸ εἶδε ὁ υἱὸς δὲν χάρηκε καὶ πολύ, γιατὶ περίμενε ἄλλο πράγμα. Μὲ μιὰ σκέψη ὅμως ἀναθάρρησε καὶ εἶπε: «Δὲν βαριέσαι, κάμπριο ἤθελα καὶ μὲ τρακτὲρ βρέθηκα. Μὲ τὰ σύγχρονα μέσα ὅμως ὅλα γίνονται». Ἄρχισε λοιπὸν σιγὰ σιγὰ τὸν μετασχηματισμό, καὶ μέσα σὲ λίγο καιρὸ τοῦ ἄλλαξε ἄξονες, τροχούς, κιβώτιο ταχυτήτων, τοποθέτησε πιὸ εὐρύχωρο κάθισμα νὰ χωράει περισσότερους, στερεοφωνικό, κλιματισμό, καὶ τέλος πρόσθεσε τὸ καλύτερο: μιὰ κινητὴ ὀροφή. Ἴσως δὲν ἤταν τὰ πάντα, ὅπως εἶχε ὀνειρευτεῖ, ἤταν ὅμως ἀρκετὰ ἱκανοποιημένος. Ἦρθε ἡ ὥρα πιὰ καὶ ἐνηλικιώθηκε καὶ ἀφοῦ εἴχε μάθει ἤδη ὁδήγηση πήρε ἀμέσως δίπλωμα. Ὁ πατέρας τὸν παρακολουθοῦσε ἀμήχανος, λυπόταν γιὰ τὴν ἐπιλογὴ τοῦ υἱοῦ του, ὅμως ἀπὸ ἀγάπη, σεβόμενος τὴν ἐλευθερία του, δὲν τὸν σταμάτησε, ὅπως θὰ μποροῦσε εὔκολα ἀφαιρῶντας του τὸ τρακτέρ. Ὡστόσο, ἀφοῦ εἶδε τὴν λάθος πορεία του, δὲν τοῦ ἔδωσε κάτι περισσότερο. Ὁ υἱὸς λοιπὸν μὲ τὸ αὐτοσχέδιο κάμπριό του, χωρὶς καμιὰ ὄρεξη γιὰ χωράφια καὶ καλλιέργειες, κοίταγε νὰ βρίσκει πλούσιες παρέες καὶ νὰ γυρίζει μαζί τους μὲ τὸ κάμπριο, ἐνῶ αὐτοῖ πλήρωναν τὰ ἔξοδά του. Ἔτσι χαιρόταν τὴν ζωή του, ποὺ εἶχε ἐπιλέξει χωρὶς νὰ λογαριάσει τὸν πατέρα του, ὁ ὁποῖος τὸν ἀγαποῦσε πραγματικά, περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλον. Μιὰ μέρα ὅμως, ἐπειδὴ οἱ προδιαγραφὲς τοῦ ὀχήματός του, δὲν ἤταν γιὰ κάμπριο, ἔστω καὶ ἄν φαινόταν τέτοιο, ἀλλὰ τρακτέρ, σὲ μιὰ στιγμὴ ὅταν ὁ υἱὸς ὁδηγοῦσε κάτω ἀπὸ κάποιες δύσκολες συνθήκες, κάποιο ἐξάρτημα ποὺ εἶχε τοποθετηθεῖ κατὰ τὴν μετατροπή τοῦ ὀχήματος σὲ κάμπριο, ἔσπασε καὶ προκληθηκὲ ἀτύχημα. Τὸ ἀποτελέσμα ἤταν ὅτι ὁ υἱὸς τραυματίστηκε σοβαρά καὶ ἔπαθε ἀνεπανόρθωτη βλάβη. Μὲ τὸν καιρὸ ἀναλογίστηκε τὸ λάθος του ἀπέναντι στὸν πατέρα καὶ θὰ ἤθελε νὰ ξεκινήσει ἀπὸ τὴν ἀρχὴ καὶ νὰ πάει στὴν δουλειά, ποὺ τοῦ εἶχε τὴν ἕτοιμη, ὅμως ἤταν πιὰ πολὺ ἀργά. Ὄχι μόνο τὸ τρακτὲρ εἶχε καταστραφεῖ καὶ δὲν εἶχαν δυνατότητα νὰ ἀγοράσουν ἄλλο, ἀλλὰ τὸ χειρότερο ἤταν ὅτι καὶ ὁ ἴδιος λόγω τῆς βλάβης ἀπὸ τὸν τραυματισμό του ἤταν πιὰ ἀνίκανος νὰ καλλιεργήσει τὴν γῆ. 7

Τελικὰ καὶ τὰ λίγα χρόνια ποὺ μπόρεσε νὰ ζήσει ἀκόμα μετὰ τὴν

βλάβη ποὺ εἶχε πάθει, ἔτρεχε στοὺς γιατροὺς καὶ συνεχῶς ζητοῦσε

τὴν στήριξη καὶ τὴν βοήθεια τῶν γύρω του. Καὶ πάλι βέβαια, ὅλα

αὐτά ἐφόσον ὁδηγοῦν σὲ μετάνοια, ἔχουν μεγάλη σημασία καὶ

ἀξία, ἀρκεῖ νὰ ὑπάρχει ἐλπίδα.

Ἐπεξήγηση:

Ὁ υἱὸς τῆς ἱστορίας εἶναι ὁ ὁποιοσδήποτε ποὺ ἐπιλέγει

τὸν μὴ φυσιολογικὸ δρόμο καὶ ἀποφασίζει νὰ χρησιμοποιήσει τὸ

σώμα του, ὄχι κατὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ (πατέρας), ὅπως εἶναι τὸ

φυσιολογικό (τὸ τρακτὲρ γιὰ τὴν καλλιέργεια τῆς γῆς), ἀλλὰ ἔχει

ἄλλες ὀρέξεις καὶ τὸ χρησιμοποιεῖ μὲ παραφύση τρόπους, εἴτε μὲ

προσωρινὲς μεταμφιέσεις ἤ μὲ μόνιμη μετατροπὴ μέσω ἐπέμβασης

ἀλλαγῆς φύλου (μετασχηματισμὸς ὀχήματος). Ὅμως ὑπάρχουν

φυσικοὶ καὶ πνευματικοὶ νόμοι, ποὺ ἀντιτίθενται σὲ ὅλα αὐτά,

ὅπως γιὰ παράδειγμα βλέπουμε μὲ τὴν ἐξάπλωση τῶν σεξουαλικὰ

μεταδιδόμενων ἀσθενειῶν, μὲ φοβερότερο τὸ

AIDS

(τὸ ἀτύχημα μὲ

τὸ ὄχημα καὶ ἡ καταστροφή του εἶναι ἡ σωματικὴ ταλαιπωρία ἀπὸ

τὴν ἀρρώστια, ἐνῶ ὁ σοβαρὸς τραυματισμός εἶναι ἡ ψυχικὴ

ταλαιπωρία ἀπὸ τὴν μεγάλη ἁμαρτία), ἀλλὰ καὶ μὲ ἄλλου εἴδους

μεγάλες ταλαιπωρίες στὴν ζωὴ αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων (περιπέτειες

μὲ ναρκωτικά, μεγάλες οἰκονομικὲς δυσχέρειες,

ψυχοσυναισθηματικὲς πληγὲς ἀκόμα καὶ ἀπὸ τοὺς συντρόφους

τους κ.α.). Πάντα βέβαια ὑπάρχει ἡ διέξοδος τῆς μετάνοιας, γιὰ

ὅποιον ἀποφασίσει νὰ βάλει ἕνα τέλος στὸ παραφύση καὶ στὸ

παράνομο, σὲ ὅποιο σημεῖο καὶ νὰ ἔχει φθάσει. Γι

̓

αὐτὸν ἀκριβῶς

τὸ λόγο, ἐπειδὴ περιμένει ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπο νὰ θελήσει νὰ

ἀκολουθήσει αὐτὴ τὴν διέξοδο, συνεχίζει νὰ τὸν ἀνέχεται καὶ ἄς

ἔχει φθάσει νὰ βυθίζεται σὲ τόσο μεγάλο βούρκο ἁμαρτίας, καὶ δὲν

τοῦ ἀφαιρεῖ τὴν ζωή (δὲν τὸν σταματάει, ἀφαιρῶντας του τὸ

τρακτέρ). Ἀρκεῖ νὰ τὸ τολμήσει ὁ ἄνθρωπος νὰ ἀλλάξει ζωή, χωρὶς

φόβο, μὲ ὄπλο του τὴν ἐγκράτεια καὶ τὴν εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ.