Ποιος θα αρνιόταν μια ζωή μετά τον θάνατο, απαλλαγμένη από την αιώνια τιμωρία; Πιθανόν να υπάρχει η απόλυτη ευτυχία για τις αμαρτωλές ψυχές τούτου του μάταιου κόσμου. Τουλάχιστον αυτό υποστηρίζει ο Αμερικανός γιατρός, φιλόσοφος, ερευνητής και συγγραφέας Raymond Moody στο βιβλίο του με τίτλο «Η ζωή πέρα από τη ζωή», όπου τίθεται για άλλη μια φορά το ερώτημα του τι συμβαίνει μετά τον θάνατο.

Ο Raymond Moody ήταν καθηγητής φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολίνας σε πολύ μικρή ηλικία. Από τα φοιτητικά του χρόνια ακόμη άκουγε αφηγήσεις για ανθρώπους που πέρασαν για λίγο το κατώφλι του θανάτου και επέστρεψαν πάλι πίσω.

Αφ’ ης στιγμής διαπιστωθεί ο κλινικός θάνατος (σταμάτημα καρδιάς, αναπνοής και νευρικού συστήματος) μέχρι να εμφανιστούν τα συμπτώματα του βέβαιου θανάτου (ακαμψία, πτωματικές υποστάσεις και σηπτικά φαινόμενα) μεσολαβεί ένα διάστημα μέχρι και 24 ωρών. Σ’ αυτό το μεταβατικό διάστημα έχουν σημειωθεί όλες οι περιπτώσεις νεκραναστάσεων.

Είναι ευρέως γνωστό ότι υπάρχουν περιστατικά κλινικών νεκρών, οι οποίοι επανήλθαν στη ζωή μετά από τις κατάλληλες ιατρικές ενέργειες. Επίσης, γνωστές είναι και οι νεκραναστάσεις που οφείλονται σε νεκροφάνεια.

Ο Moody είχε εντυπωσιαστεί τόσο από τις αφηγήσεις οικείων του προσώπων, καθ’ όλα αξιόπιστων, αλλά και από πληθώρα άλλων ατόμων, που είχαν περάσει έστω και για λίγα λεπτά, στην άλλη διάσταση. Θεώρησε, λοιπόν, ότι του παρουσιαζόταν μια λαμπρή ευκαιρία για μια τεκμηριωμένη έρευνα γύρω από το αμφιλεγόμενο αυτό θέμα.

Εξέτασε συνολικά 150 περιπτώσεις ανθρώπων διαφόρων τάξεων, γνώσεων και θρησκευτικών πεποιθήσεων. Τα αποτελέσματα ήταν καταπληκτικά! Όλες οι αφηγήσεις συμφωνούσαν απολύτως μεταξύ τους, παρά τη μοναδικότητα του καθενός, τις ξεχωριστές τους αντιλήψεις και κοσμοθεωρίες. Μάλιστα, όλοι αυτοί οι άνθρωποι ήταν παντελώς άγνωστοι μεταξύ τους.

Σύμφωνα, λοιπόν, με τις μαρτυρίες που αναφέρονται στο βιβλίο του Raymond Moody, το «εγώ» υπάρχει και μετά τον θάνατο, αλλά είναι διαφορετικό από το γήινο, απαλλαγμένο από το φθαρτό σαρκίο του, τα ανθρώπινα πάθη και τα προβλήματά του.

Η πρώτη εντύπωση μετά τον θάνατο είναι μια αίσθηση ανακούφισης, ευφορίας, αλλά και αποξένωσης από κάθε προηγούμενη εμπειρία.

«Είχα φτάσει στο ύψος της λάμπας που κρεμόταν από την οροφή, ενώ κάτω, στο κρεβάτι, έβλεπα το σώμα μου. Ξαφνικά, μπήκε στο δωμάτιο μια νοσοκόμα. Έπιασε το σφυγμό του χεριού, που μέχρι πριν από λίγο ήταν το δικό μου χέρι κι αμέσως σηκώθηκε αναστατωμένη. Βγήκε τρέχοντας από το δωμάτιο και επέστρεψε με έναν γιατρό και άλλες δύο νοσοκόμες. Όλα μού φαίνονταν παράξενα: το σώμα μου εκεί ψηλά, η γαλήνη και η ευτυχία που ένιωθα, ενώ κανονικά θα έπρεπε να συμμερίζομαι την αγωνία εκείνων που πάλευαν να με επαναφέρουν στη ζωή…», αφηγήθηκε στον Raymond Moody μια γυναίκα που είχε βιώσει αυτή την πρωτόγνωρη και συνάμα, συγκλονιστική εμπειρία.

Μετά τις πρώτες εντυπώσεις, ακολουθεί το ταξίδι σ’ έναν ατελείωτο, κατασκότεινο χώρο. Δεν υπάρχει τίποτα το τρομακτικό. Αντιθέτως, εξακολουθεί αμείωτη η αίσθηση της ηρεμίας και της ψυχικής ευφορίας. Έπειτα, το έρεβος εξαφανίζεται, το «εγώ» διαπερνά τη σκοτεινιά και βρίσκεται λουσμένο από ένα εκτυφλωτικό φως, που φαίνεται πως δεν τελειώνει πουθενά. Η στιγμή αυτή περιγράφεται σαν την ώρα της κρίσης.

Οι μνήμες διαδέχονται η μία την άλλη με αστραπιαία ταχύτητα. Ακόμα και οι πιο ασήμαντες, οι πιο ξεχασμένες πράξεις παρελαύνουν τάχιστα, για να ολοκληρώσουν την αξιολόγηση της γήινης οντότητας, που τώρα πια δεν υφίσταται. Όμως, μπροστά στην πηγή του φωτός, τίποτα δε θυμίζει το Ανώτατο Δικαστήριο, που διδάσκουν διάφορες θρησκείες. Αντιθέτως, συντελείται μια φιλική επικοινωνία μεταξύ του «αόρατου κριτή» και του «εγώ», κατά την οποία το ίδιο το «εγώ» παίρνει τη θέση του κριτή για τις πράξεις της γήινης υπόστασης. Πουθενά δεν περιγράφεται ο άτεγκτος και αυστηρός δικαστής, που θα απευθύνει κατηγορίες και θα καταδικάσει.

Ο καθηγητής Raymond Moody ισχυριζόταν ότι ο άνθρωπος αποτελείται από ένα φθαρτό μέρος ύλης, που είναι τα κύτταρα και από ένα άφθαρτο μέρος, που είναι η ψυχή ή πνεύμα και που αμφισβητούμε, επειδή ακόμα δεν έχουμε ανακαλύψει. Ξέρουμε ότι ενεργούμε ή σκεπτόμαστε μέσω του σώματός μας, αλλά μας φαίνεται αδιανόητο ότι αυτό μπορεί να συνεχιστεί και μετά τον θάνατο των κυττάρων μας.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ», στις 16/12/1977…