Μετανάστες εἶναι; Πρόσφυγες εἶναι; Κατατρεγμένοι εἶναι; Λαθραῖοι εἶναι; Σταλμένοι δολίως ἀπό τούς γείτονές μας ὡς εἰσβολεῖς εἶναι; Ὅ,τι κι ἂν εἶναι, ἔχουν κατακλύσει μερικὰ νησιά μας. Στὴ Λέσβο, τὴ Χίο, τὴ Σάμο, τὴ Λέρο καὶ ἀλλοῦ, τείνουν νὰ ξεπεράσουν τοὺς γηγενεῖς κατοίκους!

• Αὐτή εἶναι ἡ μία ὄψις. Ὑπάρχει καὶ ἡ ἄλλη ὄψις. Στὶς χιλιάδες, ποὺ βρέθηκαν ὡς ἀλλοδαποὶ στὴν Ἑλλάδα, ὑπάρχουν καὶ θύματα. Στὴν παραβολὴ τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτου δὲν ὑπῆρχαν μόνο οἱ ληστές.

Ὑπῆρχε καὶ ὁ ἀθῶος, ὁ ἀνυποψίαστος ὁδοιπόρος. Πληγωμένος καὶ πονεμένος. Λοιπόν, θὰ προσπεράσουμε κι ἐμεῖς ἀδιάφοροι, ὅπως ἔκαναν οἱ δύο ἀντιπρόσωποι τῆς θρησκείας, ὁ ἱερέας καὶ ὁ λευΐτης;

του αρχιμανδρίτη Δανιήλ Ἀεράκη

Δὲν εἴπαμε νὰ ταΐσουμε ληστὲς καὶ τρομοκράτες, γιὰ νὰ θεριέψουν ἀκόμα περισσότερο καὶ νὰ κακοποιοῦν πιὸ σκληρά τους συμπολίτες μας. Ἡ παραβατικότητα θέλει πάταξι, ὄχι χάιδεμα! Ἡ πάταξις τῆς ἐγκληματικότητας καὶ ἡ ἀπαγόρευσις εἰσόδου στὴ χώρα λαθρομεταναστῶν καὶ ὀργάνων ἀνθελληνικῶν ἐπιθέσεων, εἶναι θέματα, πού ὀφείλει νὰ τὰ ἐφαρμόση ἡ Πολιτεία. Ἡ Ἐκκλησία πάντως ὀφείλει νὰ ἔχη ἀνοικτὴ τὴν ἀγκαλιά της γιὰ τὰ ἀθῶα γυναικόπαιδα, γιὰ τοὺς ξερριζωμένους καὶ διωγμένους.
Ἡ ἀγάπη δὲν βλέπει χρώματα καὶ φυλή, φύλο καὶ θρησκεία. «… ὁ Θεὸς ὁ ποιήσας τὸν κόσμον καὶ πάντα τὰ ἐν αὐτῷ… ἐποίησέ τε ἐξ ἑνὸς αἵματος πᾶν ἔθνος ἀνθρώπων κατοικεῖν ἐπὶ πᾶν τὸ πρόσωπον τῆς γῆς…» (Πράξ. ιζ´ 24. 26). Οἱ πιστοὶ ὀφείλουν ν᾽ ἀνοίγουν τὰ σπίτια τους καὶ νὰ μοιράζονται τὰ ὑπάρχοντά τους μὲ τὰ θύματα, ἔστω κι ἂν εἶναι ἀλλοδαποί!

Καὶ κάτι ἄλλο: Μήπως πολλοὶ ἀπό αὐτοὺς ἀποτελοῦν παράδειγμα πρὸς μίμησι;

Ἐμεῖς; Ὄχι μόνο τούς ἀλλοδαποὺς δὲν θέλουμε, ἀλλ᾽ οὔτε καί τὰ δικά μας παιδιὰ δὲν ἐπιθυμοῦμε! Καὶ μόνο; Τὰ θεωροῦμε ἀνεπιθύμητα! Τὰ σκοτώνουμε μὲ τὴ φρικτὴ μέθοδο βρεφοκτονίας, ποῦ λέγεται ἄμβλωσις (ἔκτρωσις)! Λὲς καὶ εἶναι τὰ κυοφορούμενα ἑλληνόπουλα λαθρεπιβάτες τῆς ζωῆς! Τοὺς κάνουμε βίαιη ἔξωσι! Ἄς τὸ ποῦμε καθαρά: Φοβόμαστε τοὺς μετανάστες καὶ τοὺς πρόσφυγες, γιατί γεννοῦν καὶ ἐδῶ πού ἤρθαν πολλὰ παιδιά. Φοβόμαστε, ὅτι ὁ ὑπερπληθυσμός τους θὰ ἐξαφάνιση τὸν ὑποπληθυσμὸ τοῦ τόπου μας.

Καιρὸς νὰ μετανοήσουμε ὡς ἔθνος. Γιατί μὲ τὴν ὀλιγοπαιδεία μας, παραδίνουμε τὴν πατρίδα μας σὲ ἀλλότριους. Δείξαμε σκληρότητα στὰ δικά μας παιδιὰ καὶ τὰ πολτοποιήσαμε (μὲ τὴν ἔκτρωσι σφάζονται 250.000 ἑλληνόπουλα κάθε χρόνο!). Μᾶς στέλνει ὁ Θεὸς ἄλλα παιδάκια, γιὰ νὰ τοὺς δείξουμε στοργή, μήπως καὶ ἐξοφλήσουμε τὰ ἐγκλήματα ἐναντίον τῶν δικῶν μας παιδιῶν. Κλείσαμε τὰ σπίτια μας (μὲ τὴν ἀποφυγὴ τῆς τεκνογονίας) καὶ εἴπαμε «ὄχι στὴν εἴσοδο ἄλλων παιδιῶν». Ἄς ἀνοίξουμε τώρα τὰ σπίτια μας σὲ παιδάκια πού ἔρχονται ἀπό ἄλλες πατρίδες, μήπως καὶ ἀποφύγουμε τὴν ἀποστροφὴ τοῦ Θεοῦ! Δὲν ἀνοίγουμε ἐμεῖς τὴν ἀγκάλη τῆς φιλοξενίας; Δὲν θὰ ἄνοιξη ὁ Θεὸς σὲ μᾶς τὴν πόρτα τῆς βασιλείας Του.

Χριστούγεννα! Ὁ Θεὸς γίνεται μετανάστης στή γῆ.

Χριστούγεννα! Ὁ Θεὸς γίνεται κυνηγημένος πρόσφυγας.

Χριστούγεννα! Κάθε ἀθῶος μετανάστης καὶ πρόσφυγας ἄς βρῆ ζεστὴ τὴν ἀγάπη μας.