Η σύγκρουση μεταξύ γαλαξιών είναι μια διαδικασία που παίρνει πολλά εκατομμύρια χρόνια και έτσι προκαλεί αίσθηση η μεγάλη ανακάλυψη στην οποία προχώρησαν οι αστρονόμοι, καθώς εντόπισαν το «απολίθωμα» ενός άγνωστου έως τώρα γαλαξία, τον οποίο είχε «καταπιεί» ο δικός μας πολλά δισεκατομμύρια χρόνια πριν.

Ο εν λόγω γαλαξίας, που ονομάστηκε «Ηρακλής», είχε συγκρουστεί πολύ παλιά, πριν δέκα δισεκατομμύρια χρόνια, με τον δικό μας γαλαξία, από τον οποίο τελικά απορροφήθηκε.

Πρέπει να γίνει κατανοητό πως για το Σύμπαν διαδικασίες εκατομμυρίων ετών είναι κάτι σαν «λίγες ώρες ή ημέρες». Επίσης, οι κινήσεις των γαλαξιών και οι συγκρούσεις έχουν να κάνουν αποκλειστικά και μόνο στο πως διαστέλλεται ο χωροχρόνος.

Ο χωροχρόνος είναι σαν ένα «σεντόνι» πολλών διαστάσεων πάνω στο οποίο είναι «ραμμένοι» γαλαξίες, άστρα και πλανήτες. Αν κάποιες «πτυχώσεις» του συγκλίνουν τότε συγκλίνουν και τα ουράνια σώματα που βρίσκονται πάνω σε αυτές.

​Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον Ρικάρντο Σκίαβον του Πανεπιστημίου Τζον Μουρς του Λίβερπουλ, οι οποίοι έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Monthly Notices» της βρετανικής Βασιλικής Εταιρείας Αστρονομίας, έκαναν την ανακάλυψη μελετώντας τα δεδομένα από την έρευνα του ουρανού «Sloan Digital Sky Survey (SDSS)» και του παρατηρητηρίου APOGEE (Apache Point Observatory Galactic Evolution).

Η ανακάλυψη μπορεί να οδηγήσει σε αναθεώρηση της κατανόησης σχετικά με το πώς ο γαλαξίας μας έφθασε στη σημερινή μορφή του. Όταν έγινε η σύγκρουση με τον «Ηρακλή», ο δικός μας γαλαξίας ήταν ακόμη σε «νηπιακή» φάση.

​Σήμερα, τα απομεινάρια του «Ηρακλή» -άστρα και αέρια- εκτιμάται ότι αποτελούν ένα μεγάλο ποσοστό, περίπου το ένα τρίτο, της σφαιρικής άλω του δικού μας γαλαξία.

Η δημιουργία μεγαλύτερων γαλαξιών από τη σύγκρουση και απορρόφηση μικρότερων γαλαξιών είναι συχνό φαινόμενο στο σύμπαν. Τα απομεινάρια των παλαιότερων γαλαξιών συνήθως γίνονται αντιληπτά στην εξωτερική άλω, ένα τεράστιο, αλλά πολύ αραιό, νέφος άστρων που περιβάλλουν το κυρίως τμήμα του γαλαξία.

​Επειδή ο γαλαξίας μας «χτίστηκε» σταδιακά από έξω προς τα μέσα, η ανακάλυψη «απολιθωμάτων» πανάρχαιων γαλαξιών που έχουν απορροφηθεί απαιτεί να ψάξει κανείς στα κεντρικά μέρη του γαλαξία μας.

Ακριβώς γι' αυτόν τον λόγο, δεν είχε γίνει έως τώρα αντιληπτή η σημαντική συμβολή του «Ηρακλή» στη διαμόρφωση του γαλαξία μας, επειδή η θέση του στα βάθη του γαλαξία μας τον κρύβει από τη Γη, καθώς παρεμβάλλονται νέφη διαστρικής σκόνης.

Όμως, το APOGEE μπορεί να «δει» μέσα από αυτά τα νέφη στο εγγύς υπέρυθρο τμήμα του φάσματος, αντί για το ορατό που «τυφλώνεται» από τη σκόνη.