Μετά την ήττα του ενώπιον της Βιέννης ο Σουλεϊμάν ο λεγόμενος «μεγαλοπρεπής» δεν παραιτήθηκε των σχεδίων του να κατακτήσει το «Χρυσό Μήλο» και να φέρει το Ισλάμ στην καρδιά της Ευρώπης.
Ο Σουλεϊμάν, το 1532 ξεκίνησε επικεφαλής μιας μεγάλης στρατιάς 120.000 ανδρών. Αφού πέρασε τον ποταμό Δράβο στην Κροατία, αντί να ακολουθήσει την συνήθη οδό προς τη Βιέννη, στράφηκε στα αυστροκρατούμενα ουγγρικά εδάφη του αρχιδούκα Φερδινάνδου.
Κατά την πορεία τους οι Τούρκοι κατέλαβαν 17 μικρές πόλεις και φρούρια, σπέρνοντας τον θάνατο και τον πανικό. Ο Φερδινάνδος υποχώρησε εσπευσμένα αφήνοντας μόνο 700 άνδρες στην μικρή οχυρή πόλη Γκινς (σημερινό Κίζεγκ της Ουγγαρίας).
Ωστόσο η μικρή αυτή φρουρά καθυστέρησε δραματικά τον Σουλεϊμάν. Οι Τούρκοι έχασαν 25 ημέρες μπροστά στη μικρή οχυρωμένη πόλη. Ο Σουλεϊμάν κατόπιν αυτού, έχοντας και την προηγούμενη δυσάρεστη εμπειρία του 1529 στη Βιέννη, αποφάσισε να υποχωρήσει ταπεινωμένος.
Ωστόσο ο Τούρκος σουλτάνος κατά την προέλασή του είχε αποστείλει ως εμπροσθοφυλακή ένα σώμα 8.000 ελαφρών ιππέων. Φανατικοί, πλιατσικολόγοι Ακιντζίδες υπό τον Καζίμ μπέη, εξαπολύθηκαν σαν τις μάστιγες που ξεπετάχθηκαν από τις Πληγές του Φαραώ, προς την Στυρία.
Έφτασαν στο Βίενερ Νόισνταντ και στην Κάτω Αυστρία, σφάζοντας, δολοφονώντας, καίγοντας και σπέρνοντας τον όλεθρο. Οι Τούρκοι δεν σεβάστηκαν τίποτα. Οι κοιλιές των εγκύων ανοίγονταν και τα έμβρυα καρφώνονταν στις λόγχες. Οι γυναίκες βιάζονταν μπροστά στα μάτια των ανδρών τους και κατόπιν κομματιάζονταν με τα σπαθιά.
Δίνοντας δείγματα του έθους τους οι Τούρκοι έχουν αφήσει τραγικές μνήμες στους Αυστριακούς, οι οποίοι θυμούνται ως σήμερα, αναφέρει το .
Παγίδα θανάτου
Όταν όμως ο Σουλεϊμάν αποφάσισε να υποχωρήσει οι φονιάδες επιδρομείς του βρέθηκαν μόνοι και απομονωμένοι εντός του εχθρικού εδάφους με τους ζωντανούς εκ των κατοίκων να διψούν, κυριολεκτικά, για εκδίκηση.
Το ίδιο όμως συνέβαινε και με την αυστριακή διοίκηση που αποφάσισε να επιχειρήσει την εξόντωση των φονιάδων επιδρομέων. Οι Τούρκοι είχαν τρεις διαθέσιμες οδούς διαφυγής. Οι Αυστριακοί όμως, υπό τον Σεμπάστιαν φον Μπούρτενμπαχ, φρόντισαν να αποκλείσουν τις δύο με τάφρους και ισχυρές φρουρές, υποχρεώνοντάς τον Καζίμ μπέη να κατευθυνθεί προς την τρίτη, στο Λιομπερζντόρφ, νοτιοδυτικά της Βιέννης.
Εκεί όμως τους ανέμενε «θερμή» υποδοχή. Στις 19 Σεπτεμβρίου 1532, στο Λιομπερζντόρφ είχαν αναπτυχθεί 22.000 Γερμανοί και Αυστριακοί στρατιώτες (20.000 πεζοί, 2.000 ιππείς), υπό τον κόμη Φρειδερίκο τον Σοφό του Παλατινάτου, τον Αυστριακό στρατηγό Γιόχαν Κατσιάνερ και τον Ούγγρο ευγενή Μπάλιντ Τέρεκ. Αυτό που ακολούθησε δεν ήταν μάχη αλλά άγρια σφαγή των Τούρκων.
Φυσικά οι Αυστρογερμανοί δεν συνέλαβαν κανέναν αιχμάλωτο. Ακόμα και οι Τούρκοι που επιχείρησαν να παραδοθούν εκλιπαρώντας για τη ζωή τους κομματιάστηκαν χωρίς κανένα έλεος. Κανένας από τους 8.000 Τούρκους φονιάδες δεν επέζησε, ούτε βεβαίως ο Καζίμ. Ήταν ένα ηχηρό, αιματηρό μήνυμα στον Σουλεϊμάν.
